Hércules Poirot

Hércules Poirot
Estatua de Poirot en Ellezelles, Bélxica
Primeira aparición	O misterioso asunto de Styles (1920)
Última aparición	Telón (1975)
Creador(es)	Agatha Christie
Información
Nome orixinal	Hercule Poirot
Sexo	Masculino
Estatura	1´62
Cor de pelo	Negro
Cor de ollos	Verdes
Nacemento	Spa
Ocupación	Detective privado Oficial de policía (ocupación anterior)
Familia	Jules-Louis Poirot (pai) Godelieve Poirot (nai)
Cónxuxe	Solteiro
Relixión	Católico
Nacionalidade	Belga

Hércules Poirot é un detective ficticio belga creado por Agatha Christie. Poirot é un dos personaxes máis famosos e de longa duración de Christie, que aparece en 33 novelas, 2 obras de teatro (Black Coffee e Alibi), e máis de 50 relatos curtos publicados entre 1920 e 1975.

Poirot foi recreado na radio, no cine e na televisión por varios actores, incluído Austin Trevor, John Moffatt, Albert Finney, Peter Ustinov, Ian Holm, Tony Randall, Alfred Molina, Orson Welles, David Suchet, Kenneth Branagh e John Malkovich.

Visión xeral

Influencias

O nome de Poirot deriva doutros dous detectives de ficción da época: Hercule Popeau, de Marie Belloc Lowndes e Monsieur Poiret de Frank Howel Evans, un oficial de policía xubilado francés que vivía en Londres.

Unha influencia máis evidente nas primeiras historias de Poirot é a de Arthur Conan Doyle. En An Autobiography, Christie afirma: "Eu aínda escribía na tradición de Sherlock Holmes: un detective excéntrico, un axudante títere, un inspector de Scotland Yard tipo Lestrade, o inspector Japp". Pola súa banda, Conan Doyle recoñeceu basear as súas historias de detectives no modelo de detective C. Auguste Dupin creado por Edgar Allan Poe e o seu narrador anónimo, e baseando o seu personaxe Sherlock Holmes en Joseph Bell, que no seu uso "de razoamento" prefigurou a confianza de Poirot nas súas "pequenas células grises".

Poirot tamén ten un parecido sorprendente co detective de ficción Inspector Hanaud da Sûreté francesa de A.E.W. Mason, que apareceu por primeira vez na novela de 1910 At the Villa Rose e é anterior á primeira novela de Poirot por dez anos.

A diferenza dos modelos mencionados anteriormente, o Poirot de Christie foi claramente o resultado do seu desenvolvemento inicial do detective no seu primeiro libro, escrito en 1916 e publicado en 1920. A súa nacionalidade belga era interesante pola ocupación de Bélxica por Alemaña, que tamén proporcionou unha explicación plausible de por que un detective tan hábil estaría sen traballo e dispoñible para resolver misterios nunha casa de campo inglesa. No momento de escribir Christie, considerábase patriótico expresar simpatía polos belgas, desde que a invasión do seu país constituíra para Gran Bretaña casus belli para entrar na primeira guerra mundial e a propaganda británica de guerra enfatizou a "Violación de Bélxica".

Popularidade

Poirot apareceu por primeira vez en The Mysterious Affair at Styles (en galego: "O misterioso caso de Styles") publicado en 1920, e saíu en Pano (publicado en 1975). Despois desta última, Poirot foi o único personaxe de ficción que recibiu unha necrolóxica na portada do The New York Times.

En 1930, Agatha Christie pensaba que Poirot era "insufrible" e en 1960 sentia que era un "pequeno cretino, detestable, grandilocuente, aburrido e egocéntrico". Con todo, o público amábao e Christie negouse a matalo, alegando que era o seu deber producir o que lle gustaba ao público.

Aspecto e tendencias

Primeira descrición de Poirot polo capitán Arthur Hastings:

Apenas medía 1´62 metros pero a súa figura tiña unha grande dignidade. A súa cabeza tiña exactamente a forma dun ovo e sempre a levaba algo inclinaba a un lado. O seu bigote era moi mesto e militar. A pulcritude do seu traxe era case incrible. Creo que unha mancha de po lle causaría máis dor que unha ferida de bala. Non obstante, este home pequeno e pintoresco, que agora coxeaba visiblemente, como comprobei con pesar, fora no seu tempo un dos membros máis famosos da policía belga.

Descrición inicial de Poirot de Agatha Christie en Asasinato no Orient Express:

no paso que conducía ao coche cama estaba un xové tenente francés, con resplandecente uniforme, conversando cun home pequeno [Hércules Poirot] tapado ata as orellas do que non se vía nada máis que a punta rosa do nariz a e as dúas puntas dun bigote rizado cara arriba.

Nos libros posteriores non se mencionou a coxeira, o que suxire que puido ser unha lesión temporal durante a guerra aínda que en Pano, Poirot admite que estaba ferido cando chegou a Inglaterra por primeira vez. Poirot ten uns ollos verdes que repetidamente se describen como brillantes "coma os dun gato" cando se lle ocorre unha idea intelixente, e pelo escuro, que tinguía a medida que envellecía. En Pano, admite a Hastings que leva perruca e un bigote falso. Non obstante, en moitas das súas encarnacións na pantalla, está calvo ou estase quedando calvo.

Hai mencións frecuentes aos seus zapatos de charol, que acostuman ser fonte de desgusto para el cando os mancha, aínda que iso resulta cómico para o lector. A aparencia de Poirot, considerada delicada durante o comezo da súa carreira, máis tarde pasa de moda irremediablemente. Emprega quevedos como lentes.

Entre os atributos persoais máis significativos de Poirot está a sensibilidade do seu estómago:

O avión caeu lixeiramente. "Mon estomac", pensou Hércules Poirot e pechou os ollos decididamente.

Padece cinetose, e, en Morte nas nubes, afirma que a súa enfermidade aérea impedíralle estar máis alerta no momento do asasinato. Máis tarde na súa vida, dinos:

Sempre que un home se toma o seu estómago en serio, colleita a súa recompensa na vellez. Comer non só é un pracer físico, tamén é un estudo intelectual.

Poirot é extremadamente puntual e usa un reloxo de peto case ata o final da súa carreira. Preocúpase, tamén, sobre as súas finanzas persoais preferindo manter un saldo bancario de 444 libras, 4 xilins e 4 peniques. O actor David Suchet, que interpretou a Poirot na televisión, dixo "non hai dúbida de que era obsesivo-compulsivo". O actor e director de cine Kenneth Branagh dixo que "gustaballe atopar o tipo de obsesivo-compulsivo" en Poirot.

Como se mencionou en Pano e Os reloxos, é afeccionado á música clásica, en particular Mozart e Bach.

Métodos

En "O misterioso caso de Styles", Poirot opera como un detective bastante convencional, baséase en pistas e na lóxica; reflectido no seu vocabulario por dúas frases comúns: o seu uso de " as pequenas células grises" e "orde e método". Hastings irrítase polo feito de que Poirot ás veces oculta detalles importantes dos seus plans, como en "Os catro grandes". Nesta novela, Hastings mantense na ignorancia durante todo o clímax. Este aspecto de Poirot é menos evidente nas novelas posteriores, en parte porque poucas veces hai un narrador ao que poida enganar.

En Asasinato no campo de golf, aínda dependendo en gran medida das pistas, Poirot burlase dun detective "sabuxo" rival que se centra no rastro tradicional de pistas establecida na ficción de detectives (por exemplo, Sherlock Holmes dependendo de pegadas, pegadas dactilares e cinza de puro). A partir deste momento, Poirot establece a súa boa fe psicolóxica. En vez de examinar minuciosamente as escenas do crime, indaga sobre a natureza da vítima ou a psicoloxía do asasino. Predica as súas accións nas novelas posteriores na súa suposición subxacente de que determinados tipos de persoas cometen delitos particulares.

Poirot céntrase en que a xente fale. Nas primeiras novelas, presentase no papel de "Papa Poirot", un confesor benigno, especialmente para as mulleres novas. En obras posteriores, Christie apuntou a que Poirot proporcionase información falsa ou enganosa sobre si mesmo ou sobre os seus antecedentes para axudalo a obter información. En O asasinato de Roger Ackroyd, Poirot fala dun sobriño con discapacidade mental inexistente para descubrir información sobre residencias para os non aptos mentalmente. En "A testemuña muda", Poirot inventa a unha nai anciá inválida coa pretensión de investigar ás enfermeiras locais. En "Os catro grandes", Poirot finxe ter (e faise pasar como) un irmán xemelgo idéntico chamado Aquiles, con todo, este irmán menciónase de novo en "Os traballos de Hércules".

"Se lembro ben, aínda que a miña memoria non é a que era, tamén tiñas un irmán chamado Aquiles, non si?" A mente de Poirot lembrou os detalles da carreira de Aquiles Poirot. ¿Acontecera realmente todo iso? "Só por un curto espazo de tempo", respondeu.

Poirot tamén está disposto a parecer máis estranxeiro ou vaidoso nun esforzo por facer que a xente o subestime. Admíteo:

É certo que sei falar correctamente o inglés. Pero, meu amigo, falar mal o inglés é un enorme activo. Leva á xente a desprezarte. Din que un estranxeiro nin sequera pode falar inglés correctamente. ... Ademais presumo! Un inglés que di a miúdo: "Un tipo que pensa tanto en si mesmo como ese non pode valer moito". ... E así, xa ves, deixo a xente coa garda baixa.

Tamén ten tendencia a referirse a si mesmo en terceira persoa. Nas novelas posteriores, Christie usa a miúdo a palabra "charlatán" cando os personaxes describen a Poirot, mostrando que se fixo pasar con éxito por un charlatán ou unha fraude.

As técnicas de investigación de Poirot axúdano a resolver casos; "Porque a longo prazo, xa sexa a través dunha mentira ou a través da verdade, a xente esta obrigada a delatarse..." Ao final, Poirot adoita revelar a súa descrición da secuencia de feitos e as súas deducións a unha sala chea de sospeitosos, que a miúdo conducen á detención do culpable.

Vida

Orixes

Christie foi intencionadamente vaga sobre as orixes de Poirot, xa que se pensa que é un home ancián, incluso nas primeiras novelas. En Autobiography, admitiu que xa o imaxinaba como un home vello en 1920. Naquela época, con todo, non tiña nin idea de que escribiría obras con el durante as próximas décadas.

Unha breve pasaxe de "Os catro grandes" proporciona información orixinal sobre o nacemento ou polo menos a infancia de Poirot en ou preto da cidade de Spa, Bélxica: "Pero non entramos ao propio Spa. Deixamos a estrada principal e nos adentramos na revirada pista entre os frondosos bosques dos outeiros, ata chegar a unha pequena aldea e a unha vila branca illada no alto da ladeira. " Christie insinúa firmemente que este "tranquilo retiro nas Ardenas " preto de Spa é a situación da casa da familia de Poirot.

Unha tradición alternativa sostén que Poirot naceu na aldea de Ellezelles (provincia de Hainaut, Bélxica). Pódense ver algúns monumentos conmemorativos dedicados a Hércules Poirot no centro desta vila. Parece que non hai ningunha referencia a isto nos escritos de Christie, pero a cidade de Ellezelles garda unha copia do certificado de nacemento de Poirot nun monumento local que "acredita" o nacemento de Poirot, e nomea ao seu pai e nai, Jules-Louis Poirot e Godelieve Poirot.

Christie escribiu que Poirot é católico de nacemento, pero non se describe moito sobre as súas conviccións relixiosas posteriores, agás referencias esporádicas ao seu "ir á igrexa". Christie ofrece pouca información sobre a infancia de Poirot, só mencionando en Traxedia en tres actos que provén dunha familia numerosa pobre e que ten polo menos unha irmá máis nova. Ademais do francés e o inglés, Poirot tamén domina o alemán con fluidez.

Policía

Gustave ... non era policía. Tratei con policías toda a vida e "sei". Podería pasar por detective ante un civil pero non ante un home que fora policía.

- Hércules Poirot Christie 1947c

Hércules Poirot estivo activo na policía de Bruxelas desde 1893. Moi pouca mención faise sobre esta parte da súa vida, pero en " O león de Nemea "(1939) Poirot refírese a un caso belga seu no que "un rico fabricante de xabón ... envelenou á súa muller para ser libre de casar coa súa secretaria". Como Poirot mentía a miúdo sobre o seu pasado para obter información, descoñécese a veracidade desa afirmación; con todo asusta a un posible asasino da súa muller.

No conto ""A caixa de chocolate" (1923), Poirot revela ao capitán Arthur Hastings un relato do que el considera o seu único fracaso. Poirot admite que non resolveu un delito "innumerables" veces:

Chamáronme demasiado tarde. Moitas veces outro traballando cara ao mesmo obxectivo, chegou primeiro. Dúas veces caín enfermo xusto cando estaba a punto de ter éxito.

Non obstante, considera o caso de 1893 en "A caixa de chocolate", como o seu único fracaso real de detección. Unha vez máis, Poirot non é fiable como narrador da súa historia persoal e non hai probas de que Christie o esbozara con profundidade. Durante a súa carreira policial, Poirot disparou a un home que disparaba desde o tellado ao xentío de debaixo. En A morte de Lord Edgware, Poirot revela que aprendeu a ler a escritura ao revés durante a súa carreira policial. Nesa época coñeceu a Xavier Bouc, director da Compagnie Internationale des Wagons-Lits. Poirot tamén se converteu en director uniformado, traballando nos ferrocarrís.

O inspector Japp ofrece algúns datos sobre a carreira de Poirot coa policía belga ao presentarlle a un colega:

Escoitaches falar do señor Poirot? Foi en 1904, el e eu traballamos xuntos (o caso de falsificación Abercrombie). Lembras que foi atropelado en Bruxelas. Ah, eses foron os días Moosier. Entón, recordas ao "Barón" Altara? Era un gran canalla para ti! Eludiu as garras da metade da policía en Europa. Pero atrapámolo en Anveres, grazas ao señor Poirot aquí presente.

En The Double Clue, Poirot menciona que foi xefe de policía de Bruxelas, ata que "a Gran Guerra" (primeira guerra mundial) o obrigou a marchar a Inglaterra. (En O misterioso caso de Styles Poirot retirouse aos 55 anos en 1905)

Detective privado

Chamara ás habitacións do meu amigo Poirot para atopalo tristemente con exceso de traballo. Tanto furor facía que todas as mulleres ricas que perderan unha pulseira ou perderan un gatiño se apresuraban a asegurar os servizos do gran Hércules Poirot.

Durante a primeira guerra mundial, Poirot marchou de Bélxica cara a Inglaterra como refuxiado, aínda que regresou algunhas veces. O 16 de xullo de 1916 volveu reencontrarse co seu amigo de toda a vida, o capitán Arthur Hastings, e resolveu o primeiro dos seus casos que se publicou, "O misterioso caso de Styles". Está claro que Hastings e Poirot xa son amigos cando se atopan no capítulo 2 da novela, xa que Hastings dille a Cynthia que non o ve desde hai "algúns anos". Detalles como a data de 1916 para o caso e que Hastings coñecera a Poirot en Bélxica danse no capítulo 1. Telón: o último caso de Poirot . Despois dese caso, Poirot aparentemente chamou a atención do servizo secreto británico e traballou en casos para o goberno británico, incluído frustrar o intento de secuestro do Primeiro ministro. Aos lectores dixoselles que as autoridades británicas souberon da aguda capacidade investigadora de Poirot a través de certos membros da Familia real de Bélxica.

Florin Court converteuse na residencia ficticia de Poirot coñecida como "Whitehaven Maisons".

Despois da guerra, Poirot converteuse en detective privado e comezou a resolver casos civís. Trasladouse ao que se converteu tanto no seu domicilio como no seu despacho de traballo, o piso 203 no 56B Whitehaven Mansions. Hastings visita o piso por primeira vez cando regresa a Inglaterra en xuño de 1935 desde Arxentina en O misterio da guía de ferrocarrís, capítulo 1. As series de TV sitúano en Florin Court, Charterhouse Square, na parte mala de Londres. Segundo Hastings, Poirot escolleuno "enteiramente pola súa estrita aparencia xeométrica e as súas proporcións" e describese como o "novo tipo de piso de servizo". (O edificio de Florin Court construíuse en 1936, décadas despois de que Poirot se mudara de xeito ficticio.) O seu primeiro caso neste período foi "The Affair at the Victory Ball", que permitiu a Poirot entrar na alta sociedade e comezar a súa carreira como detective privado.

Entre as guerras mundiais, Poirot viaxou por toda Europa, África, Asia e media América do Sur investigando crimes e resolvendo asasinatos. A maioría dos seus casos ocorreron durante este tempo e estivo no auxe dos seus poderes neste momento da súa vida. En "Asasinato no campo de golf", o belga enfronta as súas células grises a un asasino francés. En Oriente Próximo, resolveu os casos "Morte no Nilo" e "Asasinato en Mesopotamia" con facilidade e incluso sobreviviu a "Unha cita coa morte". Cando pasaba por Europa do Leste na súa viaxe de volta, resolveu "O asasinato no Orient Express". Non obstante, non viaxou a Norteamérica, ás Indias Occidentais, ao Caribe ou a Oceanía, probablemente para evitar o mareo.

É este mar vilán o que me molesta. O mal de mer - ¡é un sufrimento horrible!

Foi durante este tempo cando coñeceu á condesa Vera Rossakoff, unha glamurosa ladroa de xoias. A historia da condesa está, como a de Poirot, chea de misterio. Afirma que foi membro da aristocracia rusa antes da Revolución Rusa e que sufriu moito como resultado, pero o que desa historia é certa é unha cuestión aberta. Incluso Poirot recoñece que Rossakoff ofreceu relatos variados sobre a súa vida temperá. Poirot namorouse da muller e permitiulle escapar da xustiza.

É a desgraza de homes pequenos e precisos que sempre buscan ás mulleres grandes e extravagantes. Poirot nunca fora capaz de librarse da fatal fascinación que a condesa tiña por el.

Aínda que deixar que a condesa escapase era moralmente cuestionable, non era raro. En "O león de Nemea", Poirot púxose do lado da criminal, Miss Amy Carnaby, permitíndolle eludir o procesamento chantaxeando ao seu cliente Sir Joseph Hoggins, quen, descubriu Poirot, tiña plans para cometer un asasinato. Poirot incluso enviou a Miss Carnaby douscentas libras como recompensa final antes da conclusión da súa campaña de secuestro de cans. En "O asasinato de Roger Ackroyd", Poirot permitiu ao asasino fuxir da xustiza mediante o suicidio e despois retivo a verdade para preservar os sentimentos dos familiares do asasino. En "The Stables Augean", axudou ao goberno a tapar unha enorme corrupción. En Asasinato no Orient Express, Poirot permitiu aos asasinos saír libres despois de descubrir que doce persoas diferentes participaron no asasinato, cada unha acoitelando á vítima nun vagón a escuras despois de drogalo ata deixalo inconsciente para que non houbese xeito de ninguén puidera determinar definitivamente cal deles deu o golpe mortal. A vítima cometera un delito repugnante que provocou a morte de polo menos cinco persoas. Non houbo dúbida da súa culpa, pero fora absolto nos Estados Unidos por un erro da xustiza. Considerando unha xustiza poética que doce xurados o absolveran e doce persoas o acoitelaran, Poirot produciu unha secuencia alternativa de eventos para explicar a morte, inculpando a un pasaxeiro adicional descoñecido no tren, o médico forense adaptou o seu propio informe para apoiar isto. teoría.

Despois dos seus casos en Oriente Medio, Poirot regresou a Gran Bretaña. Ademais dalgúns dos chamados "Traballos de Hércules" (ver sección seguinte) moi raramente marchou ao estranxeiro durante a súa posterior carreira. Trasladouse a Styles Court cara ao final da súa vida.

Aínda que Poirot normalmente era pagado de xeito abondoso polos clientes, tamén era coñecido por asumir casos que lle provocaban a curiosidade, aínda que non pagaban ben.

Poirot mostra amor polos trens a vapor, que Christie contrasta co amor aos autos de Hastings: isto móstrase en The Plymouth Express, O misterio do tren azul, Asasinato no Orient Express e O misterio da guía de ferrocarrís (na serie de TV vense trens a vapor en case todos os episodios).

Xubilación

Esa é a forma de facelo. Só un caso ou dous, só un caso máis: a actuación de despedida da Prima Donna non estará na túa, Poirot.

A confusión rodea a retirada de Poirot. A maioría dos casos cubertos pola axencia de detectives privados de Poirot prodúcense antes da súa xubilación para plantar cabazas, momento no que resolve "O asasinato de Roger Ackroyd". Díxose que os doce casos relacionados en "Os traballos de Hércules" (1947) deben referirse a unha xubilación diferente, pero o feito de que Poirot diga especificamente que pretende cultivar cabazas indica que estas historias tamén teñen lugar antes de 'Roger Ackroyd', e presuntamente Poirot pechou a súa axencia unha vez que os completou. Hai mención específica en "A captura de Cerbero" da brecha de vinte anos entre o anterior encontro de Poirot coa condesa Rossakoff e este. Se os "Traballos" preceden aos acontecementos en "Roger Ackroyd", entón o caso Ackroyd debe ter lugar uns vinte anos "máis tarde" do que foi publicado, e tamén o debe facelo calquera dos casos que se refiran a el. Unha alternativa sería que, ao non lograr cultivar cabazas unha vez, Poirot decida probar outra vez, pero isto é especificamente negado polo propio Poirot. Ademais, en "porco bravo de Erimanto", dise que un personaxe foi expulsado de Austria. polos nazis, dando a entender que os acontecementos de Os traballos de Hércules tiveron lugar despois de 1937. Outra alternativa sería suxerir que o prefacio dos "traballos" teña lugar nunha data pero que os traballos se completaron en cuestión de vinte anos. Ningunha das explicacións é especialmente atractiva.

En termos dunha rudimentaria cronoloxía, Poirot fala de retirarse a cultivar cabazas no capítulo 18 de "Os catro grandes" (1927) que sitúa esa novela fóra da orde publicada antes de Roger Ackroyd. Non quere resolver un caso para o ministro do Interior porque está xubilado no capítulo primeiro de "Perigo inminente" (1932). Certamente está xubilado no momento da "Tragedia de tres actos" (1935), pero non goza da súa xubilación e leva repetidamente casos cando a súa curiosidade está comprometida. Segue empregando á súa secretaria, Miss Lemon, no momento dos casos contados en "Asasinato na rúa Hickory" e "O templete de Nasse House", que teñen lugar a mediados dos anos cincuenta. Polo tanto, é mellor asumir que Christie non proporcionou ningunha cronoloxía autorizada para a xubilación de Poirot, pero asumiu que podía ser un detective activo, un detective consultor ou un detective retirado segundo o requirisen as necesidades do caso.

Un elemento consistente da xubilación de Poirot é que a súa fama diminúe durante a mesma, de xeito que nas novelas posteriores a miúdo decepcionase cando os personaxes (especialmente os personaxes máis novos) non o recoñecen nin a el nin ao seu nome:

"Quizais, señora, debería contarlle un pouco máis sobre min. Son Hércules Poirot.

A revelación deixou inmóbil á señora Summerhayes.

"Que bonito nome", dixo amablemente. "Grego, non si?"

Post-segunda guerra mundial

Sabía que el non estaría lonxe do seu cuartel xeral. O tempo en que os casos o levaran dun extremo a outro de Inglaterra xa pasara.

Hastings ^{[cómpre nº de páxina]}

Poirot é menos activo durante os casos que teñen lugar ao final da súa carreira. Comezando con "Traxedia en tres actos" (1934), Christie perfeccionou durante os anos de entreguerras un subxénero da novela de Poirot no que o propio detective pasou gran parte do primeiro terzo da novela na periferia dos acontecementos. En novelas como Pleamares da vida, Despois do funeral e Hickory Dickory Dock, é aínda menos evidente, pasando frecuentemente as funcións do detective principal entrevistador a un carácter subsidiario. No Gato entre as pombas, a entrada de Poirot é tan tardía que é case unha ocorrencia tardía. É imposible avaliar se isto era un reflexo da súa idade ou do desgusto de Christie por el. Crooked House (1949) e Ordeal by Innocence (1957), que facilmente poderían ser novelas de Poirot, representan un punto final lóxico da diminución xeral da súa presenza en tales obras.

Cara ao final da súa carreira, queda claro que a xubilación de Poirot xa non é unha ficción conveniente. Asume un estilo de vida realmente inactivo durante o cal se preocupa por estudar famosos casos non resoltos do pasado e ler novelas de detectives. Incluso escribe un libro sobre ficción de misterio no que trata severamente a Edgar Allan Poe e Wilkie Collins. A falta dun crebacabezas máis axeitado, resolve adiviñas domésticas tan intranscendentes como a presenza de tres pezas de casca de laranxa no seu paraugueiro.

Poirot (e, é razoable supoñer, a súa creadora) tórnase cada vez máis desconcertada polo vulgarismo dos mozos da nova xeración. En Hickory Dickory Dock, investiga os estraños acontecementos nun albergue de estudantes, mentres que en Third Girl (1966) vese obrigado a contactar cun elegante grupo de mozos de Chelsea. Na crecente cultura das drogas e pop dos anos sesenta, demostra unha vez máis a súa valía, pero depende moito doutros investigadores (especialmente do investigador privado, Mr. Goby) que lle proporcionan as pistas que xa non pode reunir por si mesmo.

É demasiado vello. Ninguén me dixo que era tan vello. Realmente non quero ser maleducada pero ... aí está. É demasiado vello. Síntoo moito.

Norma Restarick a Poirot en Terceira rapaza, Capítulo 1 ^{[cómpre nº de páxina]}

Cabe destacar que durante este tempo as súas características físicas tamén cambian drasticamente e cando Arthur Hastings volve atoparse con Poirot en Pano, ten un aspecto moi diferente ás súas aparicións anteriores, xa que se adelgazou coa idade e ten o pelo obviamente tinguido.

Morte

Na serie de televisión ITV, Poirot morreu en outubro de 1949 por complicacións dunha enfermidade cardíaca ao final de Pano. O derradeiro caso de Poirot. Isto ocorreu en Styles Court, escena do seu primeiro caso inglés en 1916. Nas novelas de Christie viviu a finais dos anos sesenta, quizais ata 1975 cando se publicou Pano. Tanto na novela como na adaptación televisiva, sacara as pílulas de nitrito de amilo fóra do seu alcance, posiblemente debido á culpa. Converteuse no asasino de Pano, aínda que foi para beneficio doutros. O propio Poirot sinalou que quería matar á súa vítima pouco antes da súa propia morte para evitar sucumbir á arrogancia do asasino, preocupado de que puidese considerar que tiña dereito a matar a aqueles que consideraba necesarios eliminar.

O "asasino" que cazaba nunca matara a ninguén, pero manipulaba a outros para matar por el, manipulando de forma sutil e psicoloxicamente os momentos nos que outros desexaban cometer un asasinato para que cometeran o crime, cando doutro xeito poderían desbotar os seus pensamentos, como nada máis que unha paixón momentánea. Poirot viuse obrigado a matar ao home el mesmo, xa que doutro xeito continuaría as súas accións e nunca sería condenado oficialmente, xa que legalmente non fixera nada malo. Ao final de Pano revélase que finxe a súa necesidade dunha cadeira de rodas para enganar á xente a crer que padece artrite, para dar a impresión de que está máis enfermo do que realmente está. As súas últimas palabras gravadas son "Cher ami!", Ditas a Hastings cando o capitán saía do seu cuarto. (A adaptación á televisión engade que, como Poirot está a morrer só, susurra a súa última oración a Deus con estas palabras: "Perdóame ... perdón ...") Poirot foi enterrado en Styles e o seu funeral foi organizado polo seu mellor amigo Hastings e a filla de Hastings Judith. Hastings razoou: "Aquí foi o lugar onde viviu cando chegou a este país por primeira vez. Debería xacer aquí ao final".

A morte e o funeral de Poirot ocorreron en Pano, anos despois da súa retirada da investigación activa, pero non era a primeira vez que Hastings asistía ao funeral do seu mellor amigo. En "Os catro grandes" (1927), Poirot finxiu a súa morte e o seu posterior funeral para lanzar un ataque sorpresa contra os catro grandes.

Relatos nos que aparece Hércules Poirot

O detective Hércules Poirot aparece en 41 dos libros de Agatha Christie. Algúns deles conteñen varios casos de Poirot.

1. (1920) O misterioso caso de Styles (The Mysterious Affair at Styles)
2. (1923) Asasinato no campo de golf (Murder on the Links)
3. (1924) Poirot investiga (Poirot Investigates)
4. (1926) O asasinato de Roger Ackroyd (The Murder of Roger Ackroyd)
5. (1927) Os catro grandes (The Big Four)
6. (1928) O misterio do tren azul (The Mystery of the Blue Train)
7. (1932) Perigo inminente (Peril at End House)
8. (1933) Poirot infrinxe a lei (The Hound of Death)
9. (1933) A morte de Lord Edgware (Lord Edgware Dies)
10. (1934) Asasinato no Orient Express (Murder on the Orient Express)
11. (1935) Traxedia en tres actos (Three Act Tragedy)
12. (1935) Morte nas nubes (Death in the Clouds)
13. (1936) O misterio da guía de ferrocarrís (The A.B.C. Murders)
14. (1936) Cartas sobre a mesa (Cards on the Table)
15. (1936) Asasinato en Mesopotamia (Murder in Mesopotamia)
16. (1937) Morte no Nilo (Death on the Nile)
17. (1937) A testemuña muda (Dumb Witness or Poirot Loses a Client)
18. (1937) Asasinato en Bardsley Mews (Murder in the Mews)
19. (1938) Cita coa morte (Appointment with Death)
20. (1939) Nadal tráxico (Hercule Poirot's Christmas)
21. (1940) A morte visita ao dentista (One, Two, Buckle My Shoe)
22. (1940) Un triste ciprés (Sad Cypress)
23. (1941) Maldade baixo o sol (Evil under the Sun)
24. (1942) Cinco porquiños (Five Little Pigs)
25. (1946) Sangue na piscina (The Hollow)
26. (1947) Os traballos de Hércules (The Labours of Hercules)
27. (1948) Pleamares da vida (Taken at the Flood)
28. (1950) Tres ratos cegos (Three Blind Mice)
29. (1951) O inferior e outros relatos (The Under Dog)
30. (1952) A señora McGinty morreu (Mrs. McGinty's Dead)
31. (1953) Despois do funeral (After the Funeral or Funerals are Fatal)
32. (1955) Asasinato na rúa Hickory (Hickory, Dickory, Dock or Hickory, Dickory, Death)
33. (1956) O templete de Nasse-House (Dead Man's Folly)
34. (1959) Un gato no pombal (Cat Among the Pigeons)
35. (1960) Pudding de Nadal (The Adventure of the Christmas Pudding)
36. (1963) Os reloxos (The Clocks)
37. (1966) A terceira rapaza (Third Girl)
38. (1969) As mazás (Hallowe'en Party)
39. (1972) Os elefantes poden lembrar (Elephants Can Remember)
40. (1974) Primeiros casos de Poirot (Poirot's Early Cases)
41. (1975) Pano. O derradeiro caso de Poirot (Curtain: Poirot's Last Case)

Personaxes recorrentes

Capitán Arthur Hastings

Artigo principal: Arthur Hastings.

Hastings, antigo oficial do exército británico, coñece a Poirot durante os anos de Poirot como oficial de policía en Bélxica e case inmediatamente despois de que ambos cheguen a Inglaterra. Faise amigo de Poirot de toda a vida e aparece en moitos casos. Poirot considera a Hastings como un pobre detective privado, non especialmente intelixente, pero útil pola súa forma de deixarse ​​enganar polo criminal ou ver as cousas como as vería o home común e pola súa tendencia a "tropezar" sen sabelo coa verdade. Hastings casa e ten catro fillos: dous fillos e dúas fillas. Como un compañeiro leal, aínda que un tanto inxenuo, Hastings é para Poirot o que Watson é para Sherlock Holmes.

Hastings é capaz de ter gran valentía e afouteza, enfrontándose á morte de xeito inflexible cando se enfronta a "Os catro grandes" e amosa unha lealdade inquebrantable cara a Poirot. Non obstante, cando se ve obrigado a escoller entre Poirot e a súa muller nesa novela, inicialmente elixe traizoar a Poirot para protexer á súa muller. Máis tarde, con todo, dille a Poirot que retroceda e fuxa da trampa.

Os dous forman un equipo hermético ata que Hastings coñece e casa con Dulcie Duveen, unha fermosa intérprete de music hall coa metade da súa idade, despois de investigar o asasinato no campo de golf. Máis tarde emigran a Arxentina, deixando a Poirot como un "vello moi infeliz". Non obstante, Poirot e Hastings reúnense nas novelas "The Big Four", "Peril at End House", "The ABC Murders", "Lord Edgware Dies" e "Dumb Witness". cando Hastings chega a Inglaterra por negocios, Poirot sinala no "ABC Murders" que lle gusta ter a Hastings porque sente que sempre ten os seus casos máis interesantes con Hastings. Os dous colaboran por última vez en Pano. O derradeiro caso de Poirot, cando o aparentemente paralizado Poirot pide a Hastings que o axude no seu caso final. Cando o asasino que están a rastrexar case manipula a Hastings para cometer un asasinato, Poirot describe isto na súa última carta de despedida a Hastings como o catalizador que o levou a eliminar ao home el mesmo, xa que Poirot "sabía" que o seu amigo non era un asasino e rexeitou deixar vivo a un home capaz de manipular a Hastings de tal xeito.

Sra. Ariadne Oliver

Artigo principal: Ariadne Oliver.

A novelista de detectives Ariadne Oliver é a autocaricatura humorística de Agatha Christie. Como a Christie, non lle gusta demasiado a personaxe máis famoso que creou, no seu caso o detective finlandés Suth Hjerson. Nunca sabemos nada sobre o seu marido, pero sabemos que odia o alcol e as aparicións en público e que lle gusta moito as mazás ata que os acontecementos da Hallowe'en Party a fan cambiar. Tamén ten o costume de cambiar constantemente o seu peiteado e, en todas as súas aparicións, ela faise moita da súa roupa e sombreiros. A súa empregada María impide que a adoración pública se converta nunha carga excesiva para a súa empregadora, pero non fai nada para impedir que ela convértase nunha carga excesiva para os demais.

É autora de máis de 56 novelas e non lle gusta moito que a xente modifique as súas personaxes. Ela é a única do universo de Poirot que observou que "non é natural que cinco ou seis persoas estean no lugar cando B é asasinado e todos teñen un motivo para matar a B." Coñeceu a Poirot por primeira vez na historia Cartas sobre a mesa e molestouno desde entón.

Miss Felicity Lemon

A secretaria de Poirot, Miss Felicity Lemon, ten poucas debilidades humanas. Os únicos erros que comete dentro da serie son un erro tipográfico durante os acontecementos de Hickory Dickory Dock e o envío incorrecto dunha factura de electricidade, aínda que nese momento estaba preocupada polos estraños acontecementos que rodeaban á súa irmá. Poirot describiuna como "incriblemente fea e incriblemente eficiente. Todo o que mencionaba que merecía ser considerado normalmente merecía a pena consideralo". É unha experta en case todo e planea crear o sistema de arquivo perfecto. Tamén traballou para o estatístico gobernamental convertido en filántropo Parker Pyne. Descoñécese se foi durante unha das numerosas xubilacións de Poirot ou antes de que entrase no seu emprego. ^{[Cómpre referencia]} En "A hora de Agatha Christie", interpretouna Angela Easterling mentres que en Poirot de Agatha Christie interpretouna Pauline Moran. En varias ocasións, únese a Poirot nas súas investigacións ou busca respostas soa a petición del.

Inspector xefe James Harold Japp

Artigo principal: Inspector Japp.

Japp é un inspector de Scotland Yard e aparece en moitas das historias intentando resolver casos nos que Poirot está a traballar. Japp é extravagante, forte e ás veces desconsiderado por natureza, e a súa relación co refinado belga é un dos aspectos máis estraños do mundo de Poirot. Coñeceu a Poirot por primeira vez en Bélxica en 1904, durante o Abercrombie Forgery. Máis tarde ese mesmo ano volveron unir forzas para cazar a un criminal coñecido como barón Altara. Tamén se atopan en Inglaterra, onde Poirot axuda a miúdo a Japp e déixalle levar créditos a cambio de favores especiais. Estes favores normalmente implican que Poirot se subministre con outros casos interesantes. En Poirot de Agatha Christie, Japp foi interpretado por Philip Jackson. Na película, " Trece na cea" (1985), adaptada de "Lord Edgware Dies", o papel de Japp foi asumido polo actor David Suchet, que máis tarde sería o protagonista de Poirot nas adaptacións de ITV.

Novelas principais

Artigo principal: Hércules Poirot na literatura.

Os libros de Poirot levan aos lectores ao longo de toda a súa vida en Inglaterra, desde o primeiro libro ("O misterioso caso de Styles"), onde é un refuxiado aloxado en Styles, ata o último libro de Poirot ("Pano") ), onde visita Styles antes da súa morte. No medio, Poirot resolve casos fóra de Inglaterra, incluído o seu caso máis famoso, "Asasinato no Orient Express" (1934).

Hércules Poirot fíxose famoso en 1926 coa publicación de O asasinato de Roger Ackroyd, cuxa sorprendente solución resultou polémica. A novela segue sendo unha das máis famosas de todas as novelas de detectives: Edmund Wilson alude a ela no título do seu coñecido ataque á ficción de detectives, "A quen lle importa quen matou a Roger Ackroyd?" Ademais de Roger Ackroyd, as novelas de Poirot máis aclamadas pola crítica apareceron de 1932 a 1942, incluíndo Asasinato no Orient Express (1934); O misterio da guía de ferrocarrís (1935) Cartas sobre a mesa (1936); e Morte no Nilo (1937), un relato de homicidio múltiple nun vapor do Nilo. O novelista de detectives John Dickson Carr xulgou que Morte no Nilo figura entre as dez novelas de misterio máis grandes de todos os tempos.

A novela de 1942 "Cinco porquiños" (tamén coñecida como "Asasinato en retrospectiva"), na que Poirot investiga un asasinato cometido dezaseis anos antes, analizando varios relatos da traxedia, é unha historia parecida a Rashomon. Na súa análise deste libro, o crítico e novelista de misterio Robert Barnard referiuse a el como "o mellor Christie de todos".

En 2014, Sophie Hannah asumiu ao personaxe de Poirot, a primeira autora aos que os herdeiros de Christie encargáronlle que escribise unha historia orixinal. A novela chamouse The Monogram Murders, e ambientouse a finais dos anos 20, situándoa cronoloxicamente entre O misterio do tren azul e Perigo inminente. Un segundo Poirot escrito por Hannah saíu en 2016, chamouse Closed Casket, e un terceiro, The Mystery of Three Quarters, en 2018.

Literatura

Obras

• Christie, Agatha (1939). The Mysterious Affair at Styles. Penguin. ISBN 978-1-61298-214-4. 
• Christie, Agatha (2013). Hercule Poirot: The Complete Short Stories: A Hercule Poirot Collection with Foreword by Charles Todd. HarperCollins. ISBN 978-0-06-225165-7. 
• Christie, Agatha (29 de marzo de 2011). Murder on the Orient Express: A Hercule Poirot Mystery. HarperCollins. ISBN 978-0-06-207350-1. 
• Christie, Agatha (1991). The A.B.C. murders: [a Hercule Poirot mystery]. Berkley Publishing Group. ISBN 978-0-425-13024-7. 
• Christie, Agatha (1947a). The Apples of the Hesperides. Collins. 
• Christie, Agatha (1 de febreiro de 2011a). Five Little Pigs: A Hercule Poirot Mystery. HarperCollins. ISBN 978-0-06-207357-0. 
• Christie, Agatha (10 de febreiro de 2010). Death in the Clouds. HarperCollins. ISBN 978-0-06-174311-5. 
• Christie, Agatha (1980). Evil Under the Sun: Death Comes as the End; The Sittaford Mystery. Lansdowne Press. ISBN 978-0-7018-1458-8. 
• Christie, Agatha (1 de setembro de 2011b). The Dream: A Hercule Poirot Short Story. HarperCollins Publishers. ISBN 978-0-00-745198-2. 
• Christie, Agatha (9 de xullo de 2013a). The Lost Mine: A Hercule Poirot Story. HarperCollins. ISBN 978-0-06-229818-8. 
• Christie, Agatha (28 de setembro de 2004a). The Clocks. HarperCollins. ISBN 978-0-06-174050-3. 
• Christie, Agatha (3 de outubro de 2006a). The Labours of Hercules: Hercule Poirot Investigates. HarperCollins. ISBN 978-0-06-174638-3. 
• Christie, Agatha (6 de xaneiro de 2004b). The Big Four. HarperCollins. ISBN 978-0-06-173909-5. 
• Christie, Agatha (1952). Mrs. McGinty's Dead. 
• Christie, Agatha (1947b). The Stymphalean Birds. Collins. 
• Christie, Agatha (3 de outubro de 2006b). Three Act Tragedy. HarperCollins. ISBN 978-0-06-175403-6. 
• Christie, Agatha (25 de xaneiro de 2005). After the Funeral: Hercule Poirot Investigates. HarperCollins. ISBN 978-0-06-173991-0. 
• Christie, Agatha (14 de xuño de 2011c). Third Girl: A Hercule Poirot Mystery. HarperCollins. ISBN 978-0-06-207376-1. 
• Christie, Agatha (1961). The Pale Horse by A.Christie. Collins. 
• Christie, Agatha (17 de marzo de 2009). The Murder of Roger Ackroyd. HarperCollins. ISBN 978-0-06-176340-3. 
• Christie, Agatha (1948). Taken at the Flood. 
• Christie, Agatha (1947c). The Erymanthian Boar. Collins. 
• Christie, Agatha (17 de marzo de 2009b). Peril at End House. HarperCollins. ISBN 978-0-06-174927-8. 
• Christie, Agatha (1975). Curtain: Poirot's Last Case. HarperCollins. ISBN 978-0-00-712112-0. 
• Christie, Agatha (23 de xullo de 2013b). Double Sin: A Hercule Poirot Story. HarperCollins. ISBN 978-0-06-229845-4. 
• Christie, Agatha (12 de abril de 2012). The Kidnapped Prime Minister: A Hercule Poirot Short Story. HarperCollins Publishers. ISBN 978-0-00-748658-8. 
• Christie, Agatha (1947). Prologue. Collins. 

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Hercule Poirot no Sitio oficial Agatha Christie
• Ficha en IMDb