Guillermo Vilas

Guillermo Vilas

Biografía
Nacemento	17 de agosto de 1952 (72 anos) Mar del Plata, Arxentina
Residencia	Buenos Aires
Altura	180 cm
Peso	75 kg
Lateralidade	manicho
Actividade
Ocupación	tenista, poeta
Período de actividade	1969 - 1992
Patrimonio estimado	4.923.882 $
Nacionalidade deportiva	Arxentina
Deporte	tenis
Disciplina deportiva	tenis individual tenis dobres
Man de xogo	manicho
Adestrado por	Ion Țiriac (pt)
Modalidade Partido de tenis Récord persoal Tenis individual 949–291   68 2 (1975) Tenis dobres 225–156 15 175 (1983) Hall of fame Info HOF ATP Info ATP
Traxectoria   Equipo Competición 1970-1973 Equipe Argentina de Copa Davis 1975-1984 Equipe Argentina de Copa Davis
Premios
(1991)  International Tennis Hall of Fame

Guillermo Vilas, nado en Mar da Prata, Buenos Aires, o 17 de agosto de 1952, é un extenista profesional arxentino. É considerado un dos mellores tenistas da historia do tenis arxentino e uns dos mellores deportistas arxentinos do século.

Ten ascendencia galega.

Traxectoria

Foi gañador de 62 torneos de ATP, 4 dos cales foron torneos de Grand Slam: triunfou no Torneo de Roland Garros 1977, no Aberto de Estados Unidos 1977, o Aberto de Australia 1978, e o Aberto de Australia 1979, ademais do Masters 1974 (hoxe ATP World Tour Finals) e seis Grand Prix Championship (actualmente Masters 1000): Dous Masters de Montecarlo (1976 e 1982), dous Masters de Canadá (1974 e 1976), un Masters de Hamburgo (1978) e un Masters de Roma (1980). Tamén alcanzou outras tres veces a final de Roland Garros, e unha vez do Aberto de Australia. O único Grand Slam que non puido gañar foi Wimbledon, no cal logrou chegar aos cuartos de final en 1975 e 1976. Catalogado como o Nro. 1 e campión mundial de 1977 por entón prestixioso ranking anual de World Tennis, tamén finalizou como nº1 do Grand Prix Tennis Circuit organizado pola FIT (predecesor do actual ATP Tour) en 1974, 1975 e 1977.

É o tenista que posúe a marca de maior número de vitorias nunha soa tempada con 130 partidos gañados en 1977; ademais de posuír a marca de maior cantidade de títulos gañados (16 títulos) nunha soa tempada (1977). Ademais é o único tenista en ter a marca de maior número de partidos gañados de forma consecutiva con 46 partidos e o único xogador en gañar torneos ATP en catro continentes Europa, América (América do Sur e do Norte), África, e Asia nun mesmo ano (1977). É o sétimo xogador en lograr a maior cantidade de partidos gañados no tour profesional, totalizando 951, só detrás de Jimmy Connors, Roger Federer, Ivan Lendl, Rafael Nadal e Novak Djokovic. Por último, é o xogador que máis tempo permaneceu no segundo posto da clasificación do ranking ATP, sen alcanzar nunca o primeiro escalafón, completando 83 semanas, aínda que existen estatísticas que permiten situalo como nº 1 en 1975 e 1977 (durante un total de 7 semanas). A devandita investigación non foi desmentida polo ATP, pero non se lle deu o número 1 co argumento de que foi nun intervalo no cal o ranking non fora publicado, pero esa controversia nunca se resolveu favorablemente para Vilas.

En 1980 a Fundación Konex outorgoulle o Premio Konex de Platino e un Diploma ao Mérito. Logo en 1990 volveu obter o Konex, esta vez o Diploma ao Mérito como un dos 5 mellores tenistas da década 1980-1989. No ano 1991 foi incorporado ao International Tennis Hall of Fame. Recibiu tres Olimpias de ouro (1974, 1975 e 1977) e en 2010 foi premiado co Olimpia do Bicentenario como o mellor tenista arxentino da historia. No ano 2008 foi premiado pola Federación Internacional de Tenis e o Salón da Fama do Tenis Internacional co Premio de Excelencia da Copa Davis. En 2011, segundo un polémico estudo realizado polo físico Filippo Radicchi da Universidade Northwestern, quen analizou a todos os xogadores que disputaron polo menos un partido profesional entre 1968 e 2010, situou a Vilas como o cuarto mellor tenista desa etapa. En 2018 a revista estadounidense Tennis Magazine situou a Vilas como o 16° mellor tenista masculino dos últimos 50 anos, sendo o suramericano mellor colocado en devandita lista. En 2019, foi considerado o mellor deportista da cidade de Mar da Prata, de acordo coa votación de xornalistas especializados.

Biografía

É fillo de Maruxa e José Roque Vilas, polo que como centos de miles de arxentinos, posúe ascendencia galega. Guillermo naceu na Cidade de Buenos Aires no Instituto do Diagnóstico e Tratamento. Dous días despois do nacemento, os Vilas retornaron á súa casa da Avenida Colón na cidade de Mar da Prata, onde os seus pequenos fillos Marcela e Guillermo transitaron a súa nenez. Vilas realizou os seus estudos primarios e secundarios no Instituto Peralta Ramos; foi un excelente alumno, destacándose sobre todo en Instrución Cívica.

O seu pai foi quen o introduciu no mundo do tenis cando tiña só cinco anos. A súa primeira raqueta foi unha Sarina Children que don Roque lle regalou. Durante as fins de semana, mentres os maiores xogaban nas canchas de po de ladrillo do Club Náutico Mar da Prata, Guillermo quedaba longas horas peloteando no frontón.

Aos once anos comezou a ser adestrado polo profesor Felipe Locicero, a quen don Roque lle confiou a carreira do seu fillo. As extensas xornadas de adestramento renderon os seus froitos en pouco tempo. En 1963, Guillermo gañou a súa primeira medalla no torneo interno do Club Náutico, sendo derrotado na final. Xa para ese entón comezaba a popularizarse o dato de "un pibe que xoga moi ben ao tenis" entre os socios do Club Náutico.

O seu primeiro certame gañouno en 1973 na súa terra natal, Buenos Aires, derrotando a Björn Borg, por abandono do sueco tras unha caída. Borg foi sempre o seu o rival máis difícil e máis motivante para Vilas, ao cal sempre lle pisou os talóns pero nunca puido superar (aínda que gañou algúns partidos contra el). Foi tamén o xogador arxentino con máis partidos gañados en dobres do ATP Tour (marca de 16), até o ano 2021 que foi superado por Horacio Zeballos.

Guillermo Vilas en 1974.

Desde a súa época de xogador, adoitaba falar de música nas entrevistas e expresaba o seu fanatismo por Luís Alberto Spinetta. Logo de coñecelo, facerse amigo (é o padriño de Dante Spinetta), e de que o músico lle musicalizara uns poemas (outra gran paixón de Willy), Vilas utilizou as súas influencias para que Spinetta gravase un disco en inglés en Estados Unidos (previa firma dun contrato con CBS dese país) coa intención de que a carreira solista da ex Almendra lograse proxección internacional. O disco "Only Love Can Sustain" (Só o amor pode soster) foi gravado en 1978 e editado en 1980. Non tivo moita repercusión pero entrega unha xoia: “Children of the bells” (“Nenos das campás”), un poema con letra de Vilas. Pasarían 10 anos ata que Willy volvese á música, esta vez con disco propio Milnuevenoventa. Este traballo viu a luz no ano que lle dá nome, grazas ao Selo ABR S.A propiedade de Bernardo Bergeret, un dos donos da Z95 e o creador/ mánager de varios grupos como "Seducidas e Abandonadas", "Jazzy Mel" e "The Sacados" (o cantante Darío Moscatelli participou no arranxo dun par de temas). En 1992 formou un grupo chamado Dr. Silva integrado ademais por dous exmiembros de Plus, un grupo de hard rock dos anos 70 (o guitarrista Xullo Sáez toca despois co Indio Solari) con tendencia hard e rock and roll.

Vilas tamén é coñecido pola súa faceta de poeta. En 1974 publicou o libro de poemas 125. En 1981 publicou Cosecha de Cuatro. En 1976 publicou Quién soy y cómo juego, unha autobiografía onde menciona as súas tácticas á hora de xogar tenis.

En 2005 foi distinguido polo vicepresidente da Nación, Daniel Scioli, coa Mención de Honra "Senador Domingo Faustino Sarmiento", nunha cerimonia que se realizou no Senado da Nación. A mención de Honra Senador Domingo Faustino Sarmiento é unha distinción que instaurou o Senado da Nación para recoñecer e estimular aos arxentinos emprendedores que se destacan en diversos campos. O acto realizouse no Salón Azul do Senado e contou coa presenza dos senadores Celso Jaque e Mercedes Oviedo, presidenta da Comisión de Saúde e Deporte, e do deputado Antonio Rattín titular da mesma comisión na Cámara baixa. Ao termo da cerimonia, Vilas recoñeceu que se trataba do "primeiro recoñecemento" oficial que recibía na súa vida, e que "é moi importante" porque creu que "nunca ía chegar".

Traxectoria deportiva

Inicios: Orange Bowl e primeiro título ATP

Entre os doce e quince anos foi sumando logros. Finalista do Campionato Arxentino de Infantís, Campión Arxentino e Suramericano de Menores en dobres. En 1967, e por mor dos éxitos comezou a viaxar a Buenos Aires para adestrar no Buenos Aires Lawn Tennis e xogar Interclubes. Ese mesmo ano participou no tradicional Orange Bowl, onde se consagrou en dobres co estadounidense Jeff Austin. En 1968 volveu disputar o mesmo torneo, pero a diferenza do ano anterior no que foi eliminado en Oitavos, impúxose na final ante o mexicano Emilio Montaño por 6-4 e 6-3. En 1969 repetiu a conquista, derrotando ao local Dick Stockton no xogo decisivo. Ao dezaoito anos converteuse no número un de Arxentina.

Estes logros, sumados á incursión no circuíto internacional de maiores, e o debut na Copa Davis de 1970, déronlle un xiro completo á súa vida, posto que deixou os estudos de avogacía para dedicarse de cheo ao tenis.

En novembro de 1969 debutou no circuíto internacional de maiores, disputando o Grand Prix de Buenos Aires (sobre po de ladrillo), superando ao surafricano Frew McMillan por 7-5, 6-1 e 6-2. En 1972 disputou a súa primeira final, caendo en Cincinnati (po de ladrillo) ante Jimmy Connors por 6-3 e 6-3. A finais dese ano tamén caería na final do Buenos Aires Open con Karl Meiler. En 1973 adxudicouse o primeiro título da súa carreira, derrotando na definición de Buenos Aires (po de ladrillo), ao sueco Björn Borg por 3-6, 6-7, 6-4, 6-6 e retirou por lesión.

1974-1976: Roland Garros e N.°2 mundial

Vilas en 1974.

O ano 1974 marcou a súa gran proxección internacional. Destacadas actuacións, incluíndo unha maratónica semifinal perdida en Roma ante Björn Borg, e as vitorias dos abertos de Gstaad, Hilversum, Louisville, Toronto, Teherán e Buenos Aires, posibilitáronlle adquirir unha notoria consideración xeral, e lograr a mellor clasificación para disputar o ATP Masters de 1974. No torneo que reuniu aos mellores da tempada xogou a un gran nivel, venceu a John Newcombe por 6-4, e 7-6, e a Björn Borg por 7-5 e 6-1 en primeira rolda. Xa na final impúxose ao romanés Ilie Năstase, gañador das últimas tres edicións, por 7-6, 6-2, 3-6 e 6-4. O triunfo de Vilas naquel Masters, pola calidade de rivais aos que enfrontou, é considerado por moitos como o maior da súa carreira. O rechamante é que sexa en céspede, superficie na que máis incómodo se sentía. Tanto "World Tennis" como Bud Collins situaron a Vilas como o segundo mellor tenista de 1974 nos seus respectivos rankings, detrás de Jimmy Connors.

En 1975 Vilas consolídase como unha das máximas figuras do tenis mundial: chegou á primeira final dun Grand Slam, o Roland Garros, onde foi derrotado polo sueco Björn Borg por 2-6, 3-6, 4-6. De oito finais alcanzadas ese ano, Vilas gañou cinco e perdeu tres. Tivo tamén a gran oportunidade de chegar á final do US Open, pero semilesionado en pleno partido, perdeu unha histórica semifinal ante Manuel Orantes en 5 sets logo de estar 5-0 no cuarto e ter 4 puntos de partido a favor. O propio Orantes ía lembrar anos despois: "Con 5-0 e 40-15 en contra no cuarto set, máis da metade do estadio empezouse a marchar. Dicían: "Xa está, a final mañá será Connors contra Vilas". E ao día seguinte, cando aparecín eu na pista contra Connors, pillei por sorpresa a todo o mundo, incluído eu mesmo".

Vilas, o 20 de xullo de 1975 xogando a final do Torneo de Hilversum, o cal gañaría.

Vilas gañou a tempada do Grand Prix do mesmo xeito que en 1974, e finalizou como Nº 2 do ranking ATP. Nese mesmo ano e 1976 tamén tivo as súas actuacións máis destacadas no Campionato de Wimbledon, chegando até cuartos de final en ambos os anos, este sería, o único Grand Slam que Vilas non puido gañar.

1977-1980: Época dourada, Grand Slams e finais

1977 foi o gran ano da súa carreira. En xaneiro perdeu a súa segunda final nun torneo de Grand Slam ante o segundo preclasificado Roscoe Tanner, pero desquitouse o 5 de agosto en Roland Garros, ao vapulear a Brian Gottfried por 6-0, 6-3 e 6-0 no que foi unha das finais máis desemparellas dentro da historia do aberto francés. Xogou 31 torneos e gañou 16, marca absoluta na era aberta (17 se se inclúe o torneo de Rye, non recoñecido polo ATP), con 130 vitorias e só 14 derrotas, logrando un altísimo 90,3% de efectividade. Tamén estableceu a marca de maior cantidade de vitorias consecutivas con 46 (50 se se ten en conta o torneo de Rye), caendo na final de Aix En-Provence ante Illie Năstase, quen utilizou unha raqueta de dobre encordado, prohibida logo polo ATP; en tanto sobre canchas lentas, desde xullo até setembro do mesmo ano, mantívose invicto en 53 partidos, gañou sete títulos consecutivos -Kitzbuhel, Washington, Luisville, South Orange, Columbus, Aberto dos Estados Unidos (Connors na final) e París, marca batida por Rafael Nadal 29 anos despois (a marca continúa vixente para unha soa tempada; o español conseguiu a súa marca ao longo de tres anos).

Vilas levantando o trofeo de Roland Garros en 1977

Polo sistema de porcentaxes que utilizaba nese momento, Vilas terminou como Nº 2 no ranking ATP por baixo de Jimmy Connors (que gañou o masters e outro seis títulos sendo subcampión en Wimbledon e o aberto da EE. UU.). En contrapartida, foi o N°1 do Grand Prix por terceira vez, e revístaa "World Tennis" (cuxo ranking anual era o máis respectado desde 1953) concedeulle o Nº 1 do mundo, así como tamén a Agence France-Presse, entre outros rankings especializados da época. En retrospectiva, un estudo publicado en febreiro de 2011 na revista PLoS ONE (volume 6, Núm. 2) analizaron todos os rexistros dos partidos do ano 1977 e chegaron á conclusión de que Vilas foi o mellor xogador dese ano. Así mesmo o portal thetennisbase.com, que realiza o seu "Ranking TB" co mesmo sistema de puntuación para todas as épocas, recoñécelle 39 semanas como Nº 1 entre 1977 e 1978.

En 1978 e 1979 adxudicouse o Aberto de Australia. O único torneo de Grand Slam que non puido gañar foi o tradicional e lendario Wimbledon, onde as súas participacións máis destacadas producíronse en 1975 e 1976, cando en ambas as ocasións accedeu aos cuartos de final.

Guillermo Vilas en 1978 facendo a Gran Willy.

En 1980, xunto a José Luís Clerc e Carlos Gattiker obtivo a Copa Mundial por Equipos (ex Copa das Nacións). Na terceira edición do torneo, que se disputou entre o 5 e o 12 de maio en Düsseldorf, Vilas logrou imporse a Ivan Lendl (6-2, 2-6 e 6-3), Rolf Gehring (6-2 e 6-0), Corrado Barazzutti (6-3 e 6-3), Björn Borg (6-3, 1-6 e 6-1), e novamente a Barazzutti (6-3 e 6-2) para consagrarse campión invicto.

1981: Copa Davis con Clerc

Da man de Guillermo Vilas e José Luís Clerc, a Arxentina xogou a primeira final da súa historia na Copa Davis en 1981. A serie xogouse en Cincinnati, ante os Estados Unidos de América, que contaba co liderado de John McEnroe, número un do mundo, e recoñecidos xogadores como Jimmy Connors, Roscoe Tanner, e Peter Fleming.

Na primeira xornada, McEnroe venceu a Vilas 6-3, 6-2 e 6-2, pero Clerc gañoulle a Roscoe Tanner  7-5, 6-3 e 8-6. Así, os dobres (Vilas e Clerc) pasou a ser clave ante a tremenda dupla norteamericana formada por McEnroe e Peter Fleming.

Vilas e Clerc eran, nese momento, cuarto e quinto no ranking mundial, pero a súa xerarquía tiña unha contra moi grande: non se falaban. A relación era pésima; eran dous egos enfrontados. E durante a serie final non se dirixiron a palabra. Aínda así, Willy e Batata deixaron fóra da cancha os seus problemas persoais e estiveron preto de gañar, pero finalmente perderon os dobres, despois de case seis horas de xogo por 6-3, 4-6, 6-4, 4-6 e 11-9. Na terceira xornada da serie, o soño arxentino terminou cando Clerc caeu ante Mc Enroe por 7-5, 5-7, 6-3, 3-6 e 6-3. Xa non tiña sentido que Vilas xogue contra Roscoe Tanner, con todo Willy insistiu en xogar igual, e o partido foi intensísimo, con Vilas e Tanner pelexando denodadamente cada punto, ata que o umpire resolveu suspendelo logo de que chegasen a 11-10 no primeiro set, nunha inesquecible demostración de empuxe, determinación e vergoña deportiva de Willy.

1982-1989: Anos finais e retiro

Vilas en conferencia de prensa, ano 1982.

En 1982 realiza a súa última gran tempada aos 30 anos de idade, chegando novamente á final de Roland Garrós (derrota ante Mats Wilander) e ás semifinais do US Open (ante Connors). Derrota a Connors nas finais de Róterdam e Milán, e a Ivan Lendl nas de Montecarlo e Madrid. Obtén sete torneos, finalizando o ano como N.º 4 do ranking ATP e N.º 2 do Grand Prix.

O 24 de xullo de 1983, gañaría o seu último título dentro do circuíto, o Torneo de Kitzbühel (ATP 250), vencendo ao francés Henri Leconte por 7-6 4-6 6-4.

En maio de 1986, estando situado no N.° 41 do mundo xogou a súa última final dun torneo ATP, este foi Forest Hills, disputando o denominado "Torneo dos Campións", onde cayo ante o francés Yannick Noah por 6-7 e 0-6.

O seu retiro produciuse no ano 1989, e retornou brevemente en 1992, ano en que só xogou o Aberto de Atlanta e algún ATP Challengers. Nese ano retirouse con 40 anos de idade atopándose no N° 463 do ranking ATP.

Vida postretiro

Guillermo Vilas en 1987

Foi o director do torneo de exhibición que se realiza en Buenos Aires no mes de decembro, denominado «Copa Arxentina», organizado polo Grupo NOS e a A.A.T.. O certame, que se xoga sobre asfalto no Buenos Aires Lawn Tennis Club, convocou durante máis dunha década a figuras do tenis moderno, entre eles, a Carlos Moyá, David Nalbandian, Gastón Gaudio, Mardy Fish, Fernando González, Gael Monfils, Juan Mónaco, Marcos Baghdatis, Mariano Zabaleta, etc.

En 2012 dedicouse a xogar no circuíto Senior do ATP, esporadicamente, a impartir clases colectivas de tenis por todo o territorio arxentino e ademais por varios países de América. Pasa gran parte do tempo no seu propio club, o “Vilas Tenis Club”, situado na localidade de Palmanova, en Calviá (Illas Baleares). Tamén un club de tenis leva o seu nome en Buenos Aires, no barrio de Palermo, o "Club Vilas", que se atopa a uns metros do Buenos Aires Lawn Tennis Club. Xunto a José Luís Clerc realizou dous partidos de exhibición durante a visita de Roger Federer a Buenos Aires onde xogou 2 partidos con Juan Martín Do Poldro na localidade de Tigre.

Chamativamente nunca foi convocado como capitán da Copa Davis, a pesar de resaltar varias veces que "está dispoñible" e estivo afastado dos altos estamentos organizativos do deporte con quen se enfrontou duramente na súa etapa de esplendor como xogador. Esas diferenzas cos directivos da Asociación Arxentina de Tenis, que incluíron, métodos de adestramentos, repartición de premios, dereitos de imaxe, televisación, decisións sobre capitanías, pasáronlle factura e por iso, a pesar de ser o tenista arxentino máis importante de todos os tempos non o designaron como capitán de Copa Davis, o seu único soño aínda non cumprido. Pero xa neste século  colaborou co Goberno da Provincia de Buenos Aires dando numerosas clínicas de tenis para os nenos, sendo unhverdadeiro éxito de público cada unha das súas presentacións.

Nº 1 do ranking ATP

Aínda que Vilas gañou o Grand Prix e 16 torneos en 1977, incluíndo Roland Garros e o US Open, nunca chegou ao Nº 1 do ranking ATP durante ese ano. O devandito ranking por entón promediaba os puntos e torneos xogados, así foi que Vilas tivo unha media inferior á de Connors, quen obtivo 897 puntos en 15 torneos. Connors promedió 59.80 contra 57.50 de Vilas, que obtivo 1610 puntos en 28 torneos. No entanto, World Tennis recoñeceuno como o Número 1 do ano, así tamén como o Salón da Fama Internacional do Tenis di na súa páxina sobre Vilas en 1977 que foi "comunmente considerado como o real Número 1".

A fins de 2014 o xornalista arxentino Eduardo Puppo xunto ao matemático romanés Marian Ciulpan entregaron un detallado informe con máis de 1200 follas sobre o período 1973-78, no que se chega á conclusión de que o tenista arxentino tiña os puntos e a media necesarios para ser o Número 1 do vello ranking ATP durante 5 semanas en 1975 e 2 máis en 1976. A devandita investigación non foi desmentida pola ATP, pero non se lle deu o Número 1 co argumento de que foi nun intervalo no cal o ranking non fora publicado.

A controversia foi reflectida no documental Vilas: serás lo que debas ser o no serás nada, o cal foi estreado por Netflix en 2020 con críticas positivas por parte do público.

Estilo de xogo e legado

Destacouse xeralmente pola súa capacidade de adaptación a todas as superficies, logrando popularizar o tenis en Arxentina a punto tal que se fala dun antes e un despois de Vilas. É soado tamén por crear e popularizado "a Gran Willy" que consiste nun golpe que se realiza golpeando a pelota por entre as pernas e de costas á rede.

Foi pioneiro deste deporte no seu país, ademais de popularizar este deporte en Arxentina. A prensa mundial bautizouno como "o novo touro das pampas". O seu excelente estado físico, devido dun adestramento obsesivo de até 18 horas diarias, e a súa agresividade de xogo fixéronlle gañar este mote. Foi un dos primeiros xogadores do circuíto xunto a Björn Borg en empregar constantemente os golpes con topspin, que dan á pelota un efecto que lles permite pasar a rede a maior altura e dar un pique máis alto. Este tipo de xogo é o que máis se emprega actualmente de parte dos xogadores de canchas lentas. A súa creación, "a Gran Willy", segue sendo utilizada ocasionalmente por parte de tenistas de primeiro nivel.

Títulos ATP (78; 62+16)

Individuais: 62

Lenda Grand Slam (4) Tennis Masters Cup (1) ATP World Tour (57)

Títulos por Superficie Cemento (4) Po de ladrillo (49) Céspede (3) Moqueta (6)

Finalista en individuais: 40

Lenda Grand Slam (4) Tennis Master Cup (0) ATP World Tour (36)

finalista por superficie Cemento (5) Po de ladrillo (27) Céspede (1) Moqueta (7)

Open

Resultado	Ano	Campionato	Piso	Opoñente	Placar
Vice	1975	Roland Garros	Terra	Björn Borg	2–6, 3–6, 4–6
Vice	1977 jan	Australian Open	Grama	Roscoe Tanner	3–6, 3–6, 3–6
Campión	1977	Roland Garros	Terra	Brian Gottfried	6–0, 6–3, 6–0
Campión	1977	US Open	Terra	Jimmy Connors	2–6, 6–3, 7–6(7–4), 6–0
Vice	1978	Roland Garros	Terra	Björn Borg	1–6, 1–6, 3–6
Campión	1978	Australian Open	Grama	John Marks	6–4, 6–4, 3–6, 6–3
Campión	1979	Australian Open	Grama	John Sadri	7–6(7–4), 6–3, 6–2
Vice	1982	Roland Garros	Terra	Mats Wilander	6–1, 6–7(6–8), 0–6, 4–6

Clasificación en torneos de Grand Slam e Masters

Torneo	1970	1972	1973	1974	1975	1976	1977	1978	1979	1980	1981	1982	1983	1984	1985	1986	1987	1988	1989	Títulos	G-P
Aberto de Australia	-	-	-	-	-	-	F	G	G	SF	3R	-	-	-	-	-	-	-	-	2	23- 3
Roland Garros	-	3R	3R	3R	F	CF	G	F	CF	CF	4R	F	CF	1R	2R	CF	2R	2R	1R	1	56-17
Wimbledon	1R	1R	-	3R	CF	CF	3R	3R	2R	-	1R	-	1R	-	-	1R	-	-	-	0	15-11
US Open	-	2R	1R	4R	SF	SF	G	4R	4R	4R	4R	SF	3R	3R	2R	1R	-	-	-	1	43-14
Masters	-	-	-	G	SF	SF	SF	1R	-	1R	1R	SF	-	-	-	-	-	-	-	1	16-11

Vida persoal

Foi unha noticia mundial a súa relación de cinco meses coa princesa Carolina de Mónaco. Coñecéronse o 11 de abril de 1982 despois de que Vilas gañase o Masters de Montecarlo 1982. A súa relación durou até a morte da Princesa Grace Kelly en setembro de 1982. A súa escapada romántica a Maui foi moi comentada.

En 2020, aos seus 67 anos, fontes familiares do mellor tenista arxentino da historia recoñeceron que padece unha “deterioración cognitiva” compatible co Alzheimer, alternando momentos de lucidez con outros de desvarío. O ídolo pasa os seus días na súa residencia de Mónaco, contido polos seus familiares máis próximos (a súa esposa e os seus fillos) e sen realizar aparicións públicas. Esta situación foi confirmada por José Luís Clerc na súa participación como invitado ao programa televisivo “Xantando con Mirtha Legrand”, emitido pola Canle 13 de Buenos Aires o día domingo 22 de agosto de 2021. Guillermo Vilas e José Luís Clerc, dous dos máximos expoñentes do tenis arxentino de todos os tempos, souberon ter enormes diferenzas persoais, pero o tempo facilitou a reconciliación e logo manteñen un vínculo de mutuo respecto. Clerc, ao ser consultado por Juana Viale, a anfitrioa en substitución da condutora, sobre Vilas, emocionouse até as bágoas e fíxoselle un nó na garganta. Mesmo, tomouse uns segundos para comezar a falar logo dun profundo suspiro. O extenista e actual comentarista do sinal ESPN conmoveuse ao falar da deterioración cognitiva que sofre o seu amigo.

Homenaxes

Vilas foi recoñecido en innumerables ocasións pola súa exitosa traxectoria deportiva. Entre 1998 e 2001 tivo un museo dedicado á súa vida na cidade de Mar da Prata. En 2008, foi homenaxeado ademais durante o 80º aniversario do estadio Roland Garros. En Arxentina, algunhas das raquetas que utilizou en partidos emblemáticos da súa carreira atópanse exhibidos no museo deportivo Templo do Outro Partido. En 2012 e por iniciativa do xornalista Eduardo Puppo, unha estatua de Vilas engalana os xardíns do Club Náutico de Mar da Prata, o lugar que lle viu facer os seus primeiros pasos no deporte. En Buenos Aires existe un club chamado "Vilas Club" na súa honra. Alí xógase anualmente un torneo challenger válido polo circuíto profesional.

Obras

Discografía

• 1990: "Milnuevenoventa" - ABR
• 1992: "Dr. Silva" - DEL CIELITO RECORDS
• 1998: "Guillermo Vilas" - GV Y ASOCIADOS

Libros

• 125 (1974). J.R. Corvalán y asociados, poesía
• Quién soy y cómo juego (1976). El Gráfico, autografía.
• Cosecha de cuatro (1981). -con prólogo de Luis Alberto Spinetta - Editorial Galerna, poesía.

Fiilmografía

Ano	Película	G Xénero	Personaxe
1979	Players	Drama, romance, deportes.	el mesmo
2014	A Perfect Day	Documental	el mesmo
2020	Vilas: Serás lo que debas ser o no serás nada	Documental	el mesmo