Engo
| Engo | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Inflorescencia de engo | |||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||||
| Sambucus ebulus L. | |||||||||||||||||||
O engo ou sabugueiriño[1], (Sambucus ebulus) é unha especie herbácea das caprifoliáceas, nativas do sur e centro da Europa e do suroeste de Asia, semellante ao sabugueiro (co que comparte xénero: Sambucus) mais coas follas máis estreitas e longas que despiden un cheiro fétido. Aparece en Galiza onde tamén se coñece polo nomes de irgo, nabo naveao ou sabuguiño.
Descrición
[editar | editar a fonte]Medra até os 2 m de altura, con talos erectos, usualmente simples, que xorden de rizoma reptante. As follas son opostas, con estípulas, de 5-16 x 1-4,5 cm e formadas por 5-13 folíolos de beiras serradas. Florece en maio-agosto, cando o talo remata nunha inflorescencia corimbosa, de flores brancas ou rosaceas, de 5–16 cm de diámetro. Froito en baga negra.
Etimoloxía
[editar | editar a fonte]Engo e irgo son verbas cognatas do castelán yezgo, asturiano yeldu, dunha variante *educu do galo edocos.[2] O nome sabugueiriño é o máis normativo.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ O único nome en publicacións técnicas recentes aceptado é sabugueiriño. Vocabulario de ciencias naturais Santiago de Compostela, Xunta, 1991; Gran dicionario Xerais da lingua galega Vigo, Xerais, 2009
- ↑ Coromines, Joan (1997) Breve diccionario etimologico de la lengua castellana. Madrid: Gredos. ISBN 978-84-473-5862-5. p. 586
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Outros artigos
[editar | editar a fonte]- Sambucus (xénero)
- Sabugueiro
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- García Martínez, Xosé Ramón (2008) Guía das plantas de Galicia Vigo: Xerais. ISBN 978-84-9782-939-7.
