Anatema

Unha mención de anatema no Códice Southwick, un texto medieval en inglés antigo.

Anatema é a condena ou excomuñón formal, pola cal o acusado é considerado herexe e apartado da Igrexa. Estes significados veñen do Novo Testamento, onde un anatema era unha persoa ou cousa maldita ou condenada por Deus. No Antigo Testamento, un anatema era algo ou alguén dedicado a Deus como sacrificio, ou maldito e separado de Deus por mor do pecado. Estes representan dous tipos de separación, un para a devoción, o outro para a destrución.

Por extensión, este termo tamén é usado na actualidade para condenar o comportamento de alguén, sen ser por motivos relixiosos.

Etimoloxía

Anatema deriva do grego antigo : ἀνάθεμα ,  anáthema , que significa "unha ofrenda" ou "calquera cousa dedicada", deriva en si do verbo ἀνατίθημι , anatíthēmi , que significa "ofrecer". No Antigo Testamento, חֵרֶם ( chērem ) referíase tanto aos obxectos consagrados ao uso divino como aos dedicados á destrución en nome do Señor, como os inimigos e as súas armas durante as guerras relixiosas. Dado que as armas do inimigo eran consideradas profanas, o significado converteuse en "calquera cousa dedicada ao mal" ou "unha maldición".

Véxase tamén

• Excomuñón