Turandot
Turandot é unha ópera en tres actos con música de Giacomo Puccini e libreto en italiano de Giuseppe Adami e Renato Simoni. A ópera, inconclusa pola morte de Puccini, foi completada por Franco Alfano. Foi estreada o 25 de abril de 1926 no Teatro alla Scala de Milán baixo a batuta de Arturo Toscanini e sen as adicións de Alfano. As posteriores representacións realizáronse coa partitura completa.
| Turandot | |
|---|---|
 Cartel da estrea no Teatro alla Scala de Milán. | |
| Forma | Ópera |
| Actos e escenas | 3 actos |
| Idioma orixinal do libreto | Italiano |
| Libretista | G. Adami e R. Simoni |
| Fontes literarias | Turandotte (1762), obra teatral de Carlo Gozzi |
| Estrea | 25 de abril de 1926 |
| Teatro da estrea | Teatro alla Scala |
| Lugar da estrea | Milán |
| Duración | 1 horas 45 minutos |
| Música | |
| Compositor | Giacomo Puccinicompletada por Franco Alfano |
| Personaxes | |
Turandot (soprano dramática) | |
Unha das partes máis difíciles da ópera encóntrase no segundo acto e se inicia coa frase In questa reggia, cando Turandot explica a razón do seu comportamento. Musicalmente, esta parte exixe sobreagudos a cargo da soprano que, combinados coa capacidade wagneriana que require o personaxe, fana particularmente difícil. No terceiro acto se encontra unha das arias máis coñecidas para tenor, Nessun dorma, que representa a vitoria do amor sobre o odio, onde Calaf canta que ninguén durma para descubrir o nome do xove heroe. Outro aspecto musicalmente notable é o enfrontamento entre tenor e soprano, no segundo acto, que moitos comparan co que fixo antes Puccini en Tosca, tamén no segundo acto, cando enfronta as voces do barítono e a soprano, Scarpia e Tosca.
Turandot é un alcume persa que significa "a filla de Turan", sendo Turan unha rexión de Asia Central que formou parte do Imperio Persa. Segundo o experto na música de Puccini, Patrick Vincent Casali, o "t" final non debe soar na pronunciación desta palabra, e Puccini non a vai pronunciar (de acordo con Rosa Raisa, a primeira cantante en interpretar o papel protagonista) e, segundo as notas de Casali, a estrutura musical da meirande parte das entonacións do nome por parte de Calaf fan do son do t final case un imposible.[2]
Personaxes
editar| Personaxe | Tesitura | Elenco na estrea, 25 de abril de 1926 (Director: Arturo Toscanini) |
|---|---|---|
| Princesa Turandot | soprano | Rosa Raisa |
| O emperador Altoum, seu pai | tenor | Francesco Dominici |
| Timur, o deposto rei de Tartaria | baixo | Carlo Walter |
| O príncipe descoñecido (Calàf), seu fillo | tenor | Miguel Fleta |
| Liù, unha escrava | soprano | Maria Zamboni |
| Ping, Lord Canciller | barítono | Giacomo Rimini |
| Pang, Mordomo | tenor | Emilio Venturini |
| Pong, Xefe da cociña imperial | tenor | Giuseppe Nessi |
| Un mandarín | barítono | Aristide Baracchi |
| O príncipe de Persia | tenor | Non mencionado no programa orixinal |
| O verdugo (Pu-Tin-Pao) | papel mudo | Non mencionado no programa orixinal |
| Gardas imperiais, os homes do verdugo, nenos, sacerdotes, mandaríns, dignatarios, oito homes sabios, doncellas de Turandot, soldados, portaestandartes, músicos, pantasmas dos pretendientes, público | ||
Notas
editar- ↑ Martín Triana, José María (1992). El libro de la ópera (en español) (2.ª ed.). Alianza Editorial, S.A. pp. 394–395. ISBN 84-206-0284-1.
- ↑ Para unha discusión sobre a pronunciación do nom, cf. The Pronunciation of Turandot: Puccini's Last Enigma, por Patrick Vincent Casali en Opera Quarterly (1997)
Véxase tamén
editarLigazóns externas
editar| A Galipedia ten un portal sobre: Ópera |
|
Este artigo sobre música é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |