Escuridade

A escuridade é a ausencia de luz. Cientificamente, é posible acadar unha cantidade reducida de luz. A resposta emocional á ausencia de luz inspirou diversas metáforas na literatura, no simbolismo e nas artes.

En ciencias

A escuridade, no eido científico, é acadar un nivel relativamente baixo de luz. Un obxecto escuro reflicte menos fotóns visibles ca outros obxectos e, polo tanto, loce opaco en comparación. Por exemplo, a pintura negra mate non reflicte luz visible e vese escura, en cambio a pintura branca reflicte toda a luz visible e por tanto loce brillante. Para máis información, véxase cor.

Con todo, a luz non pode ser sinxelamente absorbida sen límite. A enerxía, coma a luz visible, non se crea nin se destrúe. Soamente pode ser transformada dun tipo de enerxía a outro. A maioría dos obxectos que absorben luz visible, remítena en forma de luz infravermella. Así, aínda que un obxecto pode aparecer escuro, é moi probable que sexa rechamante nunha frecuencia que o ollo humano non pode detectar. Para máis información, véxase termodinámica.

Un lugar escuro ten poucas fontes de luz presentes, facendo que todo sexa difícil de ver, como na noite. A exposición alternada a luz e escuridade (o día e a noite) causou gran variedade de adaptacións evolutivas á escuridade. Cando un vertebrado -por exemplo o ser humano- atópase nunha zona escura, os seus iris dilátanse, permitindo así que entre maior cantidade de luz no ollo, mellorando a súa visión nocturna.

A definición científica de luz inclúe todo o espectro electromagnético, non só a luz visible, así que é fisicamente imposible crear escuridade total. Por exemplo, todos os obxectos irradian calor en forma de luz infravermella e/ou raios gamma, luz de moi alta frecuencia, que pode penetrar incluso os materiais máis densos.

Na poesía

Como termo poético, a escuridade tamén pode significar a presenza de sombras, maldade, ou depresión.

A escuridade pode ter un impacto psicolóxico forte. Pode causar depresión en persoas que sofren desorde depresiva estacional (ou depresión invernal), medo en persoas que padecen nictofobia, confort en ligófilos, ou atracción (como na cultura gótica). Estas emocións empréganse para dar forza a imaxes literarias.

Os textos relixiosos moitas veces empregan a escuridade para dar sentido visual. Na Biblia, a escuridade foi a derradeira praga (Éxodo 10:21) e o escenario para "pranto e rechío de dentes" (Mateo 8:12) Unha interpretación do Corán di que aqueles que transgridan os límites do que é correcto, estarán condenados a sufrir "desesperación que queima e escuridade fría como o xeo". (Nab 78.25) Na mitoloxía grega, tres capas de escuridade rodean o Tártaro, un lugar para os peores pecadores tan baixo como Hades está lonxe dos ceos.

O emprego da escuridade como Figura retórica ten unha tradición antiga e persistente. Shakespeare, traballando nos séculos XVI e XVII, fixo chamar a un personaxe Satanás o "príncipe da escuridade" (O rei Lear: III, iv) e deulle á escuridade poutas para devorar ao amor (Soño dunha noite de San Xoán: I, i). Chaucer, un escritor inglés do século XIV escribiu que o traballo dos cabaleiros é expulsar as "obras da escuridade" Dante describiu o Inferno como un lugar "manchado de escuridade pura".

Mesmo no inglés antigo, existían estas palabras para designar á escuridade: heolstor, genip, e sceadu. Heolstor tamén significaba "gorida" e converteuse máis tarde en holster (funda); genip significaba "brétema" e caeu en desuso como moitos outros verbos fortes; sceadu significaba "sombra" e continuou usándose. A palabra "darkness" evolucionou de deorc, que significaba "escuro".

Nas artes

"Darkness Over Eden" ("Escuridade sobre o Edén") fotografía por Kabir Bakie no Eden Park, Cincinnati, Ohio, maio de 2004

Artisticamente, a escuridade pode usarse para dar énfase, ou contrastar coa luz. Véxase Claroescuro para unha discusión máis detallada sobre os usos dos devanditos contrastes no medio visual.

Débense mesturar varias pinturas de cores para crear tons escuros, por que cada cor absorbe certas frecuencias de luz. Na teoría, mesturar as tres cores primarias, ou as tres cores secundarias, absorbería toda a luz visible e crearía un negro perfecto. Na práctica, por suposto, é difícil previr que a mestura tome tinguiduras cafés.

A cor dun píxel, nun monitor de computadora estándar de 24 bits, defínese por tres números entre 0 e 255, un para a cantidade de vermello, outro para a de verde, e un máis para o azul. Como a ausencia de luz crea a escuridade, os tons máis escuros están preto do (0,0,0).

As plumas de escritura empregan a escuridade (polo xeral en forma de tinta azul ou negra) para crear marcas ben definidas no papel (que é comunmente branco ou amarelo). As letras nun monitor de computadora tamén adoitan ser escuras, e tamén se afai adóitase letras azuis ou negras sobre un fondo claro. Esta diferenza de niveis de luminosidade é chamada Contraste o cal fai que as tipografías pequenas resulten lexibles.

Na pintura pode usarse a escuridade para crear liñas de guía e baleiros, entre outras cousas. Estas figuras están deseñadas para atraer a mirada á pintura. As sombras engaden perspectiva.