پیاده

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /پیادِه/

اسم

1. آنکه با پا مسیری را طی می‌کند و سوار بر وسیله نقلیه، حیوان و مانند آن نیست. کسی که با پای راه می‌رود و سواره نیست.

   پیاده ندیدی که جنگ آورد.....سر سرکشان زیر سنگ آورد (شاهنامه)

2. (پیاده‌نظام):بخشی از ارتش که سواره نیستند.
3. (شطرنج): یکی از مهره‌های شطرنج.
4. (گفتگو): عامی، بیسواد. ضعیف، مسکین.

زبان دیگر

ریشه لغت

• بهاری

آوایش

• /پِیا/دِ/

صفت

پیاده

1. (گفتگو): تحفه، خیلی تحفه، زمانی صرف می‌گردد که از یکی که لایق حرف‌های زده شده نباشد.

   چؤخ پیادِ

   خیلی تحفه است.

2. پیاده ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش پیا - دِ قابل تجزیه باشد و انتقاد از تعریف و تمجید بی‌مورد از کسی که لیاقت تعریف و تمجیدها را ندارد، است.

جستارهای وابسته

• المپیاد، المپیک

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن