Francesco Guccini
| Francesco Guccini | |
|---|---|
 Guccini
| |
| Bazaj informoj | |
| Naskonomo | Francesco Guccini |
| Kromnomo | Guccio |
| Naskiĝo | 14-an de junio 1940 (84-jaraĝa) en Modeno |
| Deveno |  Bolonjo, Italio
|
| Ĝenroj | kantaŭtoro |
| Aktivaj jaroj | 1960 — nuntempo |
| Eldoninto | EMI |
| Parencaj temoj |
Fabrizio de André |
| Retejo | francescoguccini.it |
| |
| Persona informo | |
| Aliaj nomoj | Francesco |
| Lingvoj | itala |
| Ŝtataneco | Italio 
|
| Alma mater | Universitato de Bolonjo
|
| Okupo | |
| Okupo | kantisto komponisto diskografa artisto kantaŭtoro verkisto aktoro muzikisto
|
| TTT | |
| Retejo | http://www.francescoguccini.it |
Francesco GUCCINI ([Franĉesko GUĈINI]) estas unu el plejfamaj italaj kantaŭtoroj[1] kune kun Fabrizio de André. Lia oficiala debuto estis en 1967 kun Folk beat n. 1 (ankaŭ se en 1960 li jam komponis L'antisociale); dum lia pli ol kvardekjara kariero li publikigis pli ol dudek albumoj. Li estas ankaŭ verkisto kaj malofte aktoro, aŭtoro de bildstrioj. Li okupiĝis aldone pri leksikologio, leksikografio, lingvoscienco, etimologio, dialektologio, traduko, teatro kaj estas aŭtoro de kanzonoj por aliaj personoj.
Guccini estas konsiderita, kune kun Francesco De Gregori kaj Fabrizio De André, unu el la plej gravaj elstaruloj de la skolo de la italaj kantaŭtoroj [2][3][4]. La tekstoj de liaj kantoj estas ofte konsiderataj versaĵoj. Krom la kritika aprecado, Guccini ĝuas grandan popolan sekvantaron, kiu konsideras lin "simbolon" por tri generacioj.[5].
Ĝis la duono de la 1980-aj jaroj, Guccini instruis la italan lingvon al Dickinson College, en Bolonjo, de la Universitato de la Pensilvanio. Li laboris ankaŭ kiel lernanto ĉe la bolonja sidejo de la Johns Hopkins Universitato (Washington, DC, USA).
Guccini ludas la gitaron kaj la plej granda parto de liaj muzikaĵoj havas ĉi tiun instrumenton kiel sonbazo.
Biografio
[redakti | redakti fonton]La infanaĝo (1940-1950)
[redakti | redakti fonton] |
|
La kantaŭtoro naskiĝis el Ester Prandi kaj Ferruccio Guccini, familio de kampula origino, en vojo Domenico Cucchiari nº 2, la 14-an de junio 1940 en Modena. La eniro de Italio en la dua mondmilito, okazita du tagojn antaŭe, alportis lian patron al rekrutiĝo kaj tio devigis Guccini-n vivi kune kun lia patrino ĉe patrinaj geavoj, en Pàvana, sur la toskana-emilia Apenino[6]. La infanaĝo kaj la adoleskaĝo pasigitaj sur la montoj de la Apeninoj estas menciitaj plurfoje en liaj verkaĵoj: lia unua romano Cròniche Epafániche; multaj de liaj kanzonoj, aldone, ĉerpis el ĉi tiu montara medio, pri kiu li plurfoje deklaris esti multe fiera[7]. Tiu forta apartena sento al naskiĝlokoj, kiun li priskribis en la kanzono Radici[8], do strekus forte lian poetikon, revenante ofte en lia vivaj "portretoj", kiel Amerigo, kiu rakontas malriĉeco kaj flankenigo de elmigrinta praonklo[9].
Pàvana fariĝis tamen en liaj mem vortoj «memoro de momento eble neniam vivita»[10] kiam, fine de la milito revenis en lokoj forlasitaj kelkaj monatoj post lia naskiĝo[11]. En 1945 Guccini vivis kun lia familio en Modena, kie lia patro reprenis la postenon ĉe la itala Poŝto.
La adoleskaĝo (1950-1959)
[redakti | redakti fonton] |
|
En Modena, priskribita kun maldolĉeco en la kanzono Piccola città, Guccini pasigis lian adoleskon kiun li rakontis en Vacca d'un cane, lia dua romano. Post la deviga lernejo, la porinstruista lernejo, en la sama ejo de la tenoro Luciano Pavarotti, diplomiĝante en 1958[12].
La poetiko
[redakti | redakti fonton]
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Poetiko de Francesco Guccini. |
|
La poetiko de la modena kantaŭtoro, estimita hodiaŭe de multaj famaj aŭtoroj,[13] estas vasta en vasta muzikkariero, kvankam ĝi havas komunkarakterizojn. Guccini ofte uzas malsamajn lingvajn registrojn, de la pompa ĝis la popola; en liaj tekstoj oni povas trovi citaĵojn de famaj aŭtoroj kaj li pritraktas qvantego da temoj por atingi al moralaj konkludoj[13]. Legante liajn tekstojn eblas tiri radikoj de lia pensomodo: la uzo de malsamaj legoniveloj, lia ekzistencialismo, la metafizikaj tonoj, liaj personaj kaj eventaj portretoj.
Citaĵo
[redakti | redakti fonton] |
|
La muzikistoj
[redakti | redakti fonton]- Jimmy Villotti - gitaro
- Deborah Kooperman - gitaro kaj banĝo
- Ettore De Carolis - gitaro, violono kaj aranĝo
- Massimo Luca - gitaro
- Cosimo Fabiano - basgitaro
- Tiziano Barbieri - basgitaro
- Ares Tavolazzi - basgitaro, kontrabaso kaj gitaro
- Daniele Di Bonaventura - bandonio
- Maurizio Vandelli - gitaro
- Tony Esposito - frapinstrumento
- Toni Marcus - vilono
- Franco Mussida - gitaro
- Mandrake Som - frapinstrumento, tubinstrumento
- Marva Jan Marrow - buŝharpo
Dum du koncertoj en 1979 (el kiu traktis vivdiskon) Guccini estis akompanita ankaŭ kun Nomadi.
- Aktuala trupo
- Juan Carlos "Flaco" Biondini - gitaro kaj dua voĉo
- Ellade Bandini - drumo kaj frapinstrumento
- Pierluigi Mingotti - basgitaro kaj kontrabaso
- Antonio Marangolo - saksofono kaj frapinstrumento
- Roberto Manuzzi - saksofono, akordiono, buŝharmoniko kaj klavarinstrumentoj
- Vince Tempera - piano kaj klavarinstrumentoj
Diskaro
[redakti | redakti fonton]
|
|
|
|
{{{enhavo}}} |
{{{enhavo}}} |
{{{enhavo}}} |
{{{enhavo}}} |
{{{enhavo}}} |
{{{enhavo}}} |
{{{enhavo}}} |
{{{enhavo}}} |
{{{enhavo}}} |
{{{enhavo}}} |
{{{enhavo}}} |
{{{enhavo}}} |
|
{{{enhavo}}} |
{{{enhavo}}} |
{{{enhavo}}} |
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ F. Liperi, Storia della canzone italiana, Rai-Eri, 1999
- ↑ «De André estis la unua poeto inter la kantaŭtoroj. La aliaj, (ankaŭ mi), kun la escepto de Guccini, estas bravaj, sed ne poetoj.» Roberto Vecchioni
- ↑ C. Danielopol, Francesco Guccini. Burattinaio di parole, CLUEB, 2001
- ↑ Beppe Carletti, Fabrizio De André mortis en Milano, la Repubblica.
- ↑ Il Giornale di Brescia, 3-a de julio 2003.
- ↑ «Mia patrino Ester Prandi, el Carpi, ĉar manĝaĵoj estas ekporciumitaj, lokŝanĝis en Pàvana, en la hejmo de la patraj geavoj.» citita en "Un altro giorno è andato: Francesco Guccini si racconta a Massimo Cotto." Florenco, Giunti, 1999, paĝo 11. ISBN 88-09-02164-9.
- ↑ Intervjuo al Francesco Guccini
- ↑ «Kaj vi emas ene de ĉi tiujn ligojn ... La hejmo estas kiel memorpunkto», el Radici, Radici, 1972.
- ↑ «...tiu homo estis mia vizaĝo, estis mia spegulo...», el Amerigo, Amerigo, 1978.
- ↑ «Urbeto, filoko / ĵus naskigita komprenis vin aŭ estis la fato kiu dum tri monatoj forpuŝis min / urbeto, mi konis vin / nebulo kaj fumo, mi ne povas atribui vin la memora parfumo / kiu ŝanĝas plibone / sed estas ĉi tien en pensoj la hieraŭaj vojoj, kaj revenas / vizaĝoj kaj doloroj kaj sezonoj, amoj kaj parolantaj brikoj...», el Piccola città, Radici, 1972
- ↑ «Je iu punkto, mi diris, ni revenis en Modena... En Modena ĝi estis malsama kaj ĝi ĉiam estus...» citita en "Un altro giorno è andato: Francesco Guccini si racconta a Massimo Cotto." Florenco, Giunti, 1999, pag. 20. ISBN 88-09-02164-9.
- ↑ «Mi studis en la sama lernejo de Pavarotti, nur ke, kiam li estis en la kvara klaso, mi estis en la unua»; menciita en "Un altro giorno è andato: Francesco Guccini si racconta a Massimo Cotto". Florenco, Giunti, 1999, p. 24. ISBN 88-09-02164-9
- ↑ 13,0 13,1 «Guccini estas la plej klera inter la italaj kantaŭtoroj, lia poetiko estas dokta, plena de notoj...» Umberto Eco, 1980 Arkivigite je 2012-04-25 per la retarkivo Wayback Machine
Eksteraj ligiloj
[redakti | redakti fonton]- Oficiala retejo
- Francesco Guccini Arkivigite je 2008-03-09 per la retarkivo Wayback Machine en Projekto por Malferma Katalogo
- Librolisto de Guccini Arkivigite je 2010-02-07 per la retarkivo Wayback Machine
- Francesco Guccini en YouTube
- ekzemplo de esperantlingva traduko de kanto lia: "Auschwitz", en interpreto de Emanuele Rovere esperante
- dekunu el liaj kanzonoj en esperantlingva traduko, en la listo de kantoj kolektitaj de Arkivigite je 2016-03-15 per la retarkivo Wayback Machine Pier Luigi Cinquantini
| ||||||||