aanbetrouwen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ betrouwen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːn.bəˌtrɑu̯.ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧be‧trou‧wen

Verb

aanbetrouwen

1. (archaic, transitive, with indirect object) to entrust [with aan ‘to’]

   Synonym: toevertrouwen

Conjugation

Conjugation of aanbetrouwen (weak, prefixed, separable)
infinitive	aanbetrouwen
past singular	betrouwde aan
past participle	aanbetrouwd
infinitive	aanbetrouwen
gerund	aanbetrouwen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	betrouw aan	betrouwde aan	aanbetrouw	aanbetrouwde
2nd person sing. (jij)	betrouwt aan, betrouw aan2	betrouwde aan	aanbetrouwt	aanbetrouwde
2nd person sing. (u)	betrouwt aan	betrouwde aan	aanbetrouwt	aanbetrouwde
2nd person sing. (gij)	betrouwt aan	betrouwde aan	aanbetrouwt	aanbetrouwde
3rd person singular	betrouwt aan	betrouwde aan	aanbetrouwt	aanbetrouwde
plural	betrouwen aan	betrouwden aan	aanbetrouwen	aanbetrouwden
subjunctive sing.1	betrouwe aan	betrouwde aan	aanbetrouwe	aanbetrouwde
subjunctive plur.1	betrouwen aan	betrouwden aan	aanbetrouwen	aanbetrouwden
imperative sing.	betrouw aan
imperative plur.1	betrouwt aan
participles	aanbetrouwend	aanbetrouwd
1) Archaic. 2) In case of inversion.