Papers in English/German/Russian by Attila Simon
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
The paper aims to clarify connections among the terms designated in the title on the basis of a w... more The paper aims to clarify connections among the terms designated in the title on the basis of a well-known passage of the Aristotelian corpus (Politics I 2. 1253a7-18). The first part of the argumentation unfolds mainly through conceptual explanations and conceptual distinctions, during which some relevant claims of Aristotleʼs other works (primarily the biological and logical writings) are also taken into consideration. The main question of this part is directed to the difference between man and other living beings. The difference, as it will appear, lies in the specific performance of human speech (logos), contrasted with the performance of the animal voice (ph on e). In the second part, the reconstruction of Aristotelian theory based on close textual reading is complemented by references to some later but theoretically insightful contexts, especially with regard to the field of politics in the narrower sense. Conceptions of social constructivism (Berger and Luckmann), philosophical anthropology (Gehlen), political philosophy (Arendt), and philosophical hermeneutics (Heidegger and Gadamer) will primarily come into play.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
This paper examines the works of representative modernist authors who have rewritten the myth of ... more This paper examines the works of representative modernist authors who have rewritten the myth of the Danaids in a self-reflective way. They reuse certain elements of the myth in order to address some of the crucial issues of cultural transmission: interpretation, poetic tradition and communication. The argument focuses on the recycling of the myth of the Danaids as a symbol of endless historical-philological (Nietzsche) and psychological (Freud) interpretations, the exhaustion and the reinvention of the classical literary tradition (Babits), and the impossible possibility of mediating the living voice through telephonic communication (Proust).
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
In the middle part of Plato’s Ion, Socrates supports his theory of enthousiasmos (‘inspiration,’ ... more In the middle part of Plato’s Ion, Socrates supports his theory of enthousiasmos (‘inspiration,’ ‘being inspired by the god’) with telling the story of Chalcidian Tynnichus, “the most worthless poet” (534d4–535a2). Tynnichus was an unsuccessfulpoet in his whole life, and no one regarded his banal poesy worthy of being mentioned; except for one of his paeans which was widely sung by everyone since – according to Socrates – it was “almost the most beautiful lyric-poem there is, and simply […] ‘an invention of the Muses (εὕρημά τι Μοισᾶν).’” In my paper, I scrutinize the phrase “an invention of the Muses” with focusing on Plato’s Ion for the most part, but also considering other works such as Phaedrus. The thesis of my interpretation is as follows: when Plato talks about the creative work of poets (and, analogously, the performance of rhapsodes) opposing the states of “being inspired by god” (enthousiasmos) and “being possessed by god” (katokōchē) with mastery (technē) and knowledge (epistēmē), he describes the mental state of the possessed poet with a paradox. According to Plato’s conception, self-consciousness as a condition of applying technē is one and the same time present and absent during the poet’s creative work. The work of the poet is understood here not so much as an act, or as conscious work, but rather as an event. For the poet, the condition of successful creative work consists in both losing his self-consciousness – a state of being out of his mind, or right-down madness (mania) as addressed in Phaedrus – and regaining the vigilant ingenuity of his self-consciousness. This unobjectifiable and unfathomable state, which thus oscillates between conscious action and the state of unconsciousness, receives the metaphor of dancing from Plato. Furthermore, since Proteus’s figure is labelled ungraspable in Greek mythology, it can also be regarded as a metaphor for the poet’s paradoxical state when it appears at the end of the dialogue.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
The essays collected in this volume take up the question of biopoetics
in a number of different c... more The essays collected in this volume take up the question of biopoetics
in a number of different contexts in order to invest the category with a new set of
possible meanings. What appears to be of special importance to us is that the term
“biopoetics” immediately raises the question of the complicated relationship between
scientific discourses on life and literary representations of life in terms of a relation
of mutual determination. Is there such a thing as a poetics of life? What would such a
poetics consist of? Shouldwe apply scientific categories of life to the interpretation of
literature? Or should we understand literature itself as an important culturalmeans of
constructing our “concepts” of life that are then captured, elaborated, and transformed
in scientific discourses?
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Based on some passages from Aristotle's biological and dialectical works, this paper aims to clar... more Based on some passages from Aristotle's biological and dialectical works, this paper aims to clarify what lies in the background of the difference that Aristotle establishes between man and other political animals in Politics I 2 (1253a7-15). First, the paper focuses on the conceptual content of man as (" more ") political animal and the connection between this concept of man and logos. Second, in the context of an analysis of the difference between voice and language (phōnē and logos), it points out the central role sumbolon, as conventional linguistic sign, plays in the above-mentioned differentiation. This conventionality implies that every word offers an interpretation of what it signifies, and due to this interpretative feature produces differences in opinions among users of language. Since human language is based on sumbola, it is characterized by an openness that makes it possible for this implicit linguistic interpretation of things to become the basis of forming opinions, and thus to be subject to further interpretations and discussions. Additionally, this conventionality is constitutive for the sumbolon, and it gives a special political character to human communal life, far beyond the animal communities, for this conventional character places human language in an open and transformable space of dialogue and reasoning about public issues that animal communication lacks.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
This study discusses the anthropological implications of the concept of thaumaston (astonishing, ... more This study discusses the anthropological implications of the concept of thaumaston (astonishing, astonishment) in Aristotle's Poetics. The astonishment caused by the works of art does not end in stable knowledge (differently from the case of theoretical sciences). We cannot have any total knowledge about the praxis represented by mimesis - just it is the attractiveness of art.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
The paper investigates the notion of friendship (philia) in Aristotle’s moral philosophy. The key... more The paper investigates the notion of friendship (philia) in Aristotle’s moral philosophy. The key issue here is what role Aristotle attributes to the ‘other’ as friend in the self-appreciation of the moral individual. The discussion proceeds in three main steps: first I chart the anthropological connections of the Aristotelian notion of friendship; then I delineate in detail the discussions of self-knowledge and self-cognition in the framework of Aristotle’s ontology and philosophy of perception; finally, I set out what consequences Aristotle’s repeated assertion that ‘the friend is another self’ has for the self-understanding of the person. Through these steps I argue for the conclusion that the friend, as the ‘other’, plays an indispensable role, on the one hand in the formation of virtues which are required for right action, on the other in allowing the person to reach self-consciousness and freedom, both of them prerequisites for happiness in the full sense of the term.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
In Plato’s Phaedrus, in the context of the ‘critique of writing’ the phrase ‘writing in the soul’... more In Plato’s Phaedrus, in the context of the ‘critique of writing’ the phrase ‘writing in the soul’ occurs twice (276a5, 278a3). Why did Plato use this metaphor, with positive connotation, in a context which criticises ’writing’ in the everyday sense? On the basis of the Phaedrus, I argue that the content of logos inscribed in the soul is not a philosophical doctrine, formulated in propositions, but the continuous practice of dialectic as the philosophical way of life. On the basis of the broader context of 5th and 4th century literary texts, I argue that Plato uses this metaphor as a cliché which emphasizes the importance of the content that should be inscribed in the soul for remembrance, even though the phrase is somewhat at odds with the narrower context.
Keywords
Plato, Phaedrus, critique of writing, philosophy, dialectic, ’writing in the soul’
Bookmarks Related papers MentionsView impact
In den ersten Jahrzehnten des 20. Jahrhunderts wurden in Ungarn bedeutende kommunikations- und me... more In den ersten Jahrzehnten des 20. Jahrhunderts wurden in Ungarn bedeutende kommunikations- und mediengeschichtliche bzw. -theoretische Forschungen betrieben. In diesem Zusammenhang ist vor allem Melchior Palágyi auf dem Gebiet der Philosophie, der Sozialhistoriker István Hajnal, der sich mit Stilhistorie befassende Béla Zolnai und der Literaturhistoriker Theodor Thienemann zu erwähnen. In den letzten Jahrzehnten haben zuerst wichtige Arbeiten der philosophiegeschichtlichen Forschung dazu beigetragen, die Ergebnisse der erwähnten Forscher für die Wissenschafts- und Ideengeschichte zu erschließen , seit 2000 sind aber die Beiträge der Forschungsgruppe Allgemeine Literaturwissenschaft zur Neuauslegung dieser Lebenswerke nicht weniger relevant.
Wie steht es aber mit der ungarischen Altertumswissenschaft in der betreffenden Epoche? Haben die ungarischen Altertumswissenschaftler wesentliche Beiträge zur kommunikations- und mediengeschichtlichen Forschung geliefert? Meiner Ansicht nach ist das der Fall, und mehr noch: auf dem Gebiet der historischen Untersuchungen zu den sprachlichen, psychologischen, kulturellen und technischen Komponenten der menschlichen Kommunikation hatten sie in manchen Fällen eine führende Rolle. Diese Behauptung soll im Folgenden durch eine kurze Darstellung von drei Lebenswerken belegt werden. Gyula Hornyánszkys Forschungen über die antike griechische Öffentlichkeit, die massenpsychologischen und rhetorischen Merkmale der (mündlichen) politischen Kommunikation haben zu bedeutenden Ergebnissen geführt. Die Forschungen von József Balogh über das laute Lesen stellen eine auch international hervorragende Leistung dar. Das Werk von Károly Marót, der eine originelle Konzeption der an Oralität gebundenen „kollektiven Dichtung” ausgearbeitet, „Homer als diktierenden Dichter” begriffen und in Verbindung damit über die mediengeschichtlichen Eigentümlichkeiten der frühen Schriftlichkeit zu forschen begonnen hat, bleibt – meines Erachtens nicht nur auf dem Gebiet seiner engeren Wissenschaft – auch in der Zukunft lesenswert.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Danijela Lugaric ‒ Milka Car ‒ Gábor Tamás Molnár (eds.): Myth and Its Discontents. Memory and Trauma in Central and Eastern European literature.Mythos und Ernüchterung. Zu Trauma und (fraglichen) Erinnerung in Literaturen des zentralen und östlichen Europa. Wien, Praesens Verlag, 2017, 291‒310.
Trauma und (A)Phonie. Die Philomela-Episode in Christoph Ransmayrs Roman Die letzte Welt = Danije... more Trauma und (A)Phonie. Die Philomela-Episode in Christoph Ransmayrs Roman Die letzte Welt = Danijela Lugaric ‒ Milka Car ‒ Gábor Tamás Molnár (eds.): Myth and Its Discontents. Memory and Trauma in Central and Eastern European literature.Mythos und Ernüchterung. Zu Trauma und (fraglichen) Erinnerung in Literaturen des zentralen und östlichen Europa. Wien, Praesens Verlag, 2017, 291‒310.
In diesem Beitrag schlage ich eine Lektüre der Philomela-Episode von Christoph Ransmayrs Roman Die letzte Welt als eine Trauma-Geschichte vor, d.h. als Geschichte einer Reihe verschiedener Traumata, die das Verhältnis des Protagonisten Cottas zu Text und Wirklichkeit, sowie zu Text und Interpretation verändern. In der Untersuchung wird sowohl eine psychologische, als auch eine sich auf die sinnlich-medialen Textkomponente konzentrierende literaturwissenschaftliche Perspektive funktionalisiert. Auf diese Weise werden die Zusammenhänge zwischen Trauma und (A)Phonie, Traumatisiertheit und (Un)Stimmlichkeit in den Vordergrund gestellt. Nach der Darstellung der " Verwandlung " Cottas und der weiten Zusammenhänge von Trauma und Aphonie geht die Arbeit auf die gewaltsame Tabuisierung als eine Art soziale " Aphonie " und die Tendenz zur " Naturalisierung " der Kultur in Ransmayrs Roman aufgrund von zwei kurzen Beispielen ein. Danach werden die Verhältnisse der wichtigsten Protagonisten der Philomela-Episode als Spiegelungen oder Rückprall im Medium des Lautes präsentiert und die eigentliche Verwandlungsszene durch die Verwandlung von Procnes Laut von Flüstern durch Stimme und Klang zum Gesang gedeutet. Im letzten Teil des Aufsatzes wird kurz das Verhältnis von Text und klingender Artikulation als eine Art Verwandlung im imaginären und medialen Raum des Lesens skizziert.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Uploads
Papers in English/German/Russian by Attila Simon
in a number of different contexts in order to invest the category with a new set of
possible meanings. What appears to be of special importance to us is that the term
“biopoetics” immediately raises the question of the complicated relationship between
scientific discourses on life and literary representations of life in terms of a relation
of mutual determination. Is there such a thing as a poetics of life? What would such a
poetics consist of? Shouldwe apply scientific categories of life to the interpretation of
literature? Or should we understand literature itself as an important culturalmeans of
constructing our “concepts” of life that are then captured, elaborated, and transformed
in scientific discourses?
Keywords
Plato, Phaedrus, critique of writing, philosophy, dialectic, ’writing in the soul’
Wie steht es aber mit der ungarischen Altertumswissenschaft in der betreffenden Epoche? Haben die ungarischen Altertumswissenschaftler wesentliche Beiträge zur kommunikations- und mediengeschichtlichen Forschung geliefert? Meiner Ansicht nach ist das der Fall, und mehr noch: auf dem Gebiet der historischen Untersuchungen zu den sprachlichen, psychologischen, kulturellen und technischen Komponenten der menschlichen Kommunikation hatten sie in manchen Fällen eine führende Rolle. Diese Behauptung soll im Folgenden durch eine kurze Darstellung von drei Lebenswerken belegt werden. Gyula Hornyánszkys Forschungen über die antike griechische Öffentlichkeit, die massenpsychologischen und rhetorischen Merkmale der (mündlichen) politischen Kommunikation haben zu bedeutenden Ergebnissen geführt. Die Forschungen von József Balogh über das laute Lesen stellen eine auch international hervorragende Leistung dar. Das Werk von Károly Marót, der eine originelle Konzeption der an Oralität gebundenen „kollektiven Dichtung” ausgearbeitet, „Homer als diktierenden Dichter” begriffen und in Verbindung damit über die mediengeschichtlichen Eigentümlichkeiten der frühen Schriftlichkeit zu forschen begonnen hat, bleibt – meines Erachtens nicht nur auf dem Gebiet seiner engeren Wissenschaft – auch in der Zukunft lesenswert.
In diesem Beitrag schlage ich eine Lektüre der Philomela-Episode von Christoph Ransmayrs Roman Die letzte Welt als eine Trauma-Geschichte vor, d.h. als Geschichte einer Reihe verschiedener Traumata, die das Verhältnis des Protagonisten Cottas zu Text und Wirklichkeit, sowie zu Text und Interpretation verändern. In der Untersuchung wird sowohl eine psychologische, als auch eine sich auf die sinnlich-medialen Textkomponente konzentrierende literaturwissenschaftliche Perspektive funktionalisiert. Auf diese Weise werden die Zusammenhänge zwischen Trauma und (A)Phonie, Traumatisiertheit und (Un)Stimmlichkeit in den Vordergrund gestellt. Nach der Darstellung der " Verwandlung " Cottas und der weiten Zusammenhänge von Trauma und Aphonie geht die Arbeit auf die gewaltsame Tabuisierung als eine Art soziale " Aphonie " und die Tendenz zur " Naturalisierung " der Kultur in Ransmayrs Roman aufgrund von zwei kurzen Beispielen ein. Danach werden die Verhältnisse der wichtigsten Protagonisten der Philomela-Episode als Spiegelungen oder Rückprall im Medium des Lautes präsentiert und die eigentliche Verwandlungsszene durch die Verwandlung von Procnes Laut von Flüstern durch Stimme und Klang zum Gesang gedeutet. Im letzten Teil des Aufsatzes wird kurz das Verhältnis von Text und klingender Artikulation als eine Art Verwandlung im imaginären und medialen Raum des Lesens skizziert.
in a number of different contexts in order to invest the category with a new set of
possible meanings. What appears to be of special importance to us is that the term
“biopoetics” immediately raises the question of the complicated relationship between
scientific discourses on life and literary representations of life in terms of a relation
of mutual determination. Is there such a thing as a poetics of life? What would such a
poetics consist of? Shouldwe apply scientific categories of life to the interpretation of
literature? Or should we understand literature itself as an important culturalmeans of
constructing our “concepts” of life that are then captured, elaborated, and transformed
in scientific discourses?
Keywords
Plato, Phaedrus, critique of writing, philosophy, dialectic, ’writing in the soul’
Wie steht es aber mit der ungarischen Altertumswissenschaft in der betreffenden Epoche? Haben die ungarischen Altertumswissenschaftler wesentliche Beiträge zur kommunikations- und mediengeschichtlichen Forschung geliefert? Meiner Ansicht nach ist das der Fall, und mehr noch: auf dem Gebiet der historischen Untersuchungen zu den sprachlichen, psychologischen, kulturellen und technischen Komponenten der menschlichen Kommunikation hatten sie in manchen Fällen eine führende Rolle. Diese Behauptung soll im Folgenden durch eine kurze Darstellung von drei Lebenswerken belegt werden. Gyula Hornyánszkys Forschungen über die antike griechische Öffentlichkeit, die massenpsychologischen und rhetorischen Merkmale der (mündlichen) politischen Kommunikation haben zu bedeutenden Ergebnissen geführt. Die Forschungen von József Balogh über das laute Lesen stellen eine auch international hervorragende Leistung dar. Das Werk von Károly Marót, der eine originelle Konzeption der an Oralität gebundenen „kollektiven Dichtung” ausgearbeitet, „Homer als diktierenden Dichter” begriffen und in Verbindung damit über die mediengeschichtlichen Eigentümlichkeiten der frühen Schriftlichkeit zu forschen begonnen hat, bleibt – meines Erachtens nicht nur auf dem Gebiet seiner engeren Wissenschaft – auch in der Zukunft lesenswert.
In diesem Beitrag schlage ich eine Lektüre der Philomela-Episode von Christoph Ransmayrs Roman Die letzte Welt als eine Trauma-Geschichte vor, d.h. als Geschichte einer Reihe verschiedener Traumata, die das Verhältnis des Protagonisten Cottas zu Text und Wirklichkeit, sowie zu Text und Interpretation verändern. In der Untersuchung wird sowohl eine psychologische, als auch eine sich auf die sinnlich-medialen Textkomponente konzentrierende literaturwissenschaftliche Perspektive funktionalisiert. Auf diese Weise werden die Zusammenhänge zwischen Trauma und (A)Phonie, Traumatisiertheit und (Un)Stimmlichkeit in den Vordergrund gestellt. Nach der Darstellung der " Verwandlung " Cottas und der weiten Zusammenhänge von Trauma und Aphonie geht die Arbeit auf die gewaltsame Tabuisierung als eine Art soziale " Aphonie " und die Tendenz zur " Naturalisierung " der Kultur in Ransmayrs Roman aufgrund von zwei kurzen Beispielen ein. Danach werden die Verhältnisse der wichtigsten Protagonisten der Philomela-Episode als Spiegelungen oder Rückprall im Medium des Lautes präsentiert und die eigentliche Verwandlungsszene durch die Verwandlung von Procnes Laut von Flüstern durch Stimme und Klang zum Gesang gedeutet. Im letzten Teil des Aufsatzes wird kurz das Verhältnis von Text und klingender Artikulation als eine Art Verwandlung im imaginären und medialen Raum des Lesens skizziert.
offers productive interpretative possibilities for the research field known as biopoetics in literary
criticism. To this end, it examines some examples of different constellations of the phenomenon
of breathing as a physiological and linguistic (referential and poetic) phenomenon in a battle
scene in the Iliad XVII, focusing on the phrase menos empneio, “to breathe power”, “to breathe
power into someone”. First, the paper shows that the phenomenon of breath and the various
forms and derivatives of the verb pneio, which denotes it, form a rich network in Homer’s text, at
whose nodes metaphorical and metonymic figurations create linguistic transferences. Then, it
looks more closely at those transferences that mediate between the narrative and the linguistic
levels, between nature and culture, life and death, human and non-human, physical and spiritual.
szorosan kapcsolódnak ennek a hagyománynak a toposzaihoz. A tanulmány első részének célja ennek a kapcsolatnak a bemutatása, mindenekelőtt az ember–állat viszonyoknak és az I. fejezet musiké-jelenetének a vizsgálatával. Már ebben az első részben is megjelenik, s ehhez kapcsolódik azután, voltaképpen az első rész kérdésföltevésének
kiterjesztésként, a második szempont, amely a regényt az irodalmi állattanulmányok (Literary Animal Studies) vagy még közelebbről az ún. zoopoétika olvasási módja felől értelmezi.1 Ennek keretében a tanulmány második részében a regény Harmadik énekének politikai zoológiáját veszem közelebbről szemügyre az ember–állat megkülönböztetésnek, a közöttük húzható határvonalnak a girbegurbái, visszahajlásai, elmosódott részei felől, azonban számos olyan összefüggésre, amely biopoétikai,
sőt az itt érvényesített szűkebb zoopoétikai szempontból releváns lehet, nem térek ki. Más alkalommal fogom megvizsgálni Hermés kultúr- és történetfilozófiai okfejtéseinek biológiai és antropológiai vonatkozásait, s mindennek az egész regény erőteljes testi-fiziológiai, biológiai, és legalább ennyire erősen szenzuális diskurzusához illeszkedését. A fő állításom most mindössze az, hogy Márai ebben a művében a korábbiaknál élesebben kérdez rá – nyilván nem függetlenül a 20. századi totalitárius
rendszerek és a második világháború tapasztalatától – az embernek és ennek részeként az ember–állat különbségnek a mibenlétére. A regényben éppen ezeknek az időszerű – a korabeli európai gondolkodástörténeti fejleményekkel is összhangban lévő – kérdéseknek lesz az egyik hordozó közege az antik bukolikus hagyomány.
Ennek az újraírásnak a közelebbi kontextusaként arra a problémakomplexumra lehetne utalni, amelynek fontos elemei a Nietzsche vagy – más hangsúlyokkal – például Hofmannsthal által artikulált nyelvválság, főleg a nyelv reprezentáló és kommunikatív szerepének válsága; a klasszikus európai hagyománynak a jelentől való eltávolodása, sőt értelemhordozó erejének és így értékének kérdésessé válása, s ezért egyre erősebben tudatosított közvetítésre-értelmezésre utaltsága; a személyközi kommunikáció és a másikban zajló lelki folyamatok megérthetőségének és befolyásolhatóságának behatároltsága; végül annak érzékelése, hogy a kommunikáció új technikai médiumai titokzatos működésükkel ambivalens hatásokat váltanak ki. A következőkben a Danaidák alakjának megidézését mint a lezárhatatlan történeti-filológiai (Nietzsche), illetve lélektani értelmezésnek (Freud), mint az emlékezet és a nyelv megbízhatatlanságának, ezzel összefüggésben a klasszikus irodalmi formák kimerülésének és újrafeltalálásának (Babits), valamint az élő emberi hang tele-fonikus közvetítése lehetetlen lehetőségének (Proust) szimbolizációját fogom megvizsgálni.
Simon Attila az ELTE Összehasonlító Irodalom- és Kultúratudományi Tanszékének docense. Kutatási területe az antik esztétika és retorika, valamint a klasszikus görög dráma. Fontosabb munkái: Az örök feladat. Antik tanulmányok (Csokonai, 2002), Platón: Phaidrosz (fordítás és kommentár, Atlantisz, 2005), M. T. Cicero: A törvények (fordítás és kommentár, Gondolat – DE ÁJK, 2008), Dionysos színrevitele. A közvetítés kulturális technikái az antik irodalomban és filozófiában (Ráció, 2009), Barátság és megértés Arisztotelész filozófiájában (Gondolat, 2021).
Simon Attila új kötete a barátság (philia) és a megértés (szüneszisz) arisztotelészi fogalmait járja körül. Az arisztotelészi barátságfogalom az utóbbi évtizedek filozófia- és gondolkodástörténeti kutatásainak egyik fontos témája volt. Ennek legfőbb okát az újkori szubjektumfilozófiák válságában találhatjuk meg: az erre adott válaszkísérletek (köztük a szerző felfogásához legközelebb álló Gadameré) az embert eredendően társadalmi, közösségi, kultúraalkotó és nyelvi lényként értelmezik, miközben nem számolják föl az individualitás értékeit sem. Ezek a kísérletek ösztönzésért fordultak Arisztotelész barátság-elgondolásához, és ösztönzői lettek az erre irányuló történeti kutatásnak. Jelen kötet az arisztotelészi philia egyik aspektusát, a személyes barátság kérdését járja körül, arra keresve a választ, hogyan jelenik meg az egyedi jellemekként elgondolt barátok személyes, bensőséges kapcsolata Arisztotelésznek a barátságról adott fogalmi és fenomenológiai elemzéseiben. A kötet vizsgálódásainak másik középponti fogalma, a megértés elsősorban a hermeneutikai filozófia számára vált kulcsfontosságúvá, ráadásul összekapcsolódva a barátság (tágabban: a másokkal való együttlét) problémájával. A könyv második részében a szerző a megértés arisztotelészi fogalmát átfogóan, szerepköreinek teljességében: mint etikai, politikai és esztétikai fogalmat mutatja be. Legfontosabb megállapítása szerint a szüneszisz közvetítő szerepe nélkülözhetetlen abban, hogy Arisztotelész az egyén interperszonális kapcsolatokba, illetve közösségbe ágyazottságát a politika részeként felfogott etika igényeinek megfelelően alapozhassa meg.
One of the most interesting developments in Plato studies in the last two decades has been the rereading of the previously neglected dialogue the Laws, and above all the discovery of the crucial role the choral dance (choreia) plays in its argument. According to Book II of the Laws, the choreia had a decisive pedagogical, moral, and thus political function in the life of the polis. This political performance helps to create moral and political unity among the citizens. In creating this unity, the linguistic-rational elements of choral dance are accompanied by its physical-emotional affects. In the choreia, as part of mousike, music, singing and dancing movements are on an equal footing with the verbal components in terms of their impact on the performers and the spectators. The choral dance, therefore, transforms the performers and the audience into a collective subject. Drawing on these points, my paper argues that we need to reconstruct a “politics of rhythm” in Plato’s Laws that can have far-reaching consequences for our understanding of politics in broader terms. The paper shows that rhythm as a regular articulation of every kind of “movement” is equally part of the vocalized text, the instrumental music, and the dance ‒ that is, it plays a role in all the components of the choral dance and it orders and harmonizes all parts of the choreia into a whole. Moreover, it is also the center of the effects of choreia on the dancers and the audience, and ultimately plays a key role in organizing the whole polis into a unified whole. Therefore, rhythm remains an essential category of any performative understanding of communal life and politics.
https://www.hungarologie.hu-berlin.de/de/gastvortrag-attila-simon-budapest-bukolische-tradition-menschen-und-tiere-in-sandor-marais-roman-frieden-in-ithaka
A Covid-19 járvány nemcsak az orvostudomány, hanem a társadalom- és bölcsészettudományok számára is kérdéseket vet föl. Milyen etikai dilemmákkal szembesíti nemcsak az egészségügyben dolgozókat, hanem a társadalom minden tagját a járvány? Milyen politikai válaszokat hívott elő és milyen várható politikai következményekkel jár majd? Milyen különböző ábrázolási formái vannak a járványszerű megbetegedéseknek az irodalomban és más művészetekben? Hogyan viszonyulhat a járványhoz a filozófiai gondolkodás? Interdiszciplináris konferenciánk ezekre a kérdésekre keresi a válaszokat szociológusok, jogászok, közegészségtani szakemberek, kultúratudósok, történészek, filozófusok, színház- és irodalomtudósok részvételével.
A konferencia nyilvános, a részvétel a közönség számára regisztrációhoz kötött. A regisztrációt Murzsa Tímeánál lehet kérni a következő címen: murzsa.timea@btk.elte.hu
Coverage combines different methodological aspects and addresses a wide field of comparative literary studies. The essays consider the question of language (as a distinctive feature of human existence) in a number of different contexts, which range from Aristotle’s works, through several historical layers of the philosophical discourse on the origins of speech, to modern anthropology, and 20th century continental philosophy. In addition, the volume includes concrete case studies to the current post-humanism debate and provides literary, art historian, and philosophical perspectives on animal studies.
The historical multiplicity of the various cultural representations of biological existence (be that human, animal, vegetal, or mixed) might serve as a productive foundation for discussing the nature and forms of literature’s critical contributions to our understanding of these fundamental categories. This volume opens up this subject to students and scholars of literature, art, philosophy, ethics, and cultural studies, and to anyone with a theoretical interest in the questions of life.
List of Contributors:
Petar Bojanić, Vittoria Borsò, Hajnalka Halász, Ernő Kulcsár Szabó, Zoltán Kulcsár-Szabó, Tamás Lénárt, Csongor Lőrincz, Gábor Tamás Molnár, Márió Z. Nemes, Csaba Olay, Attila Simon, Susanne Strätling, Ábel Tamás, Jessica Ullrich, Roland Végső, Georg Witte