[go: up one dir, main page]

Μετάβαση στο περιεχόμενο

NGC 3729

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
NGC 3729
Φωτογραφία του NGC 3729 από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ.
Παρατηρησιακά Δεδομένα (εποχή J2000)
ΑστερισμόςΜεγάλη Άρκτος
Ορθή Αναφορά11h 33m 49.3s[1]
Απόκλιση53° 07′ 32″[1]
Μετατόπιση προς το ερυθρό1,060 ± 1 km/s[1]
Απόσταση65.7 ± 4.8 Mly (20.2 ± 1.5 Mpc)[1]
Ομάδα ή σμήνος γαλαξιώνΟμάδα γαλαξιών Μ109
Φαινόμενο μέγεθος (V)11.0 [2]
Χαρακτηριστικά
Τύπος ΓαλαξίαSB(r)a pec [1]
Φαινόμενη διάμετρος (V)2.8′ × 1.8′[1]
Άλλες ονομασίες
UGC 6547, CGCG 268-051, MCG +09-19-117, PGC 35711[1]
Δείτε επίσης: Γαλαξίες, Κατάλογος γαλαξιών

Ο NGC 3729 είναι ραβδωτός σπειροειδής γαλαξίας στον αστερισμό Μεγάλη Άρκτο. Απέχει περίπου 65 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη και έχει διάμετρο της τάξεως των εξήντα χιλιάδων ετών φωτός. Τον ανακάλυψε ο αστρονόμος Ουίλιαμ Χέρσελ (William Herschel) στις 12 Απριλίου 1789.[3]

Ο πυρήνας του είναι λαμπρός και βρίσκεται εντός της κεντρικής του «ράβδου» που έχει διαστάσεις 0.5 x 0.1 arcmin. Το εξωτερικό τμήμα του γαλαξία αποτελείται από ένα ασύμμετρο αμυδρό νεφέλωμα με συμπυκνώσεις.[4] Ενδεχομένως να πρόκειται για δορυφόρο γαλαξία του οποίου η μορφή έχει αλλοιωθεί.[5]

Στο κέντρο του NGC 3729 πιθανολογείται πως υπάρχει μελανή οπή της οποίας η μάζα εκτιμάται πως είναι 4-400 χιλιάδες ηλιακές μάζες.[6] Ο γαλαξίας έχει επίσης εσωτερικό δακτύλιο από όπου εκπέμπεται ακτινοβολία Hα καθώς και υπεριώδης, γεγονός που συνήθως σημαίνει πως σχηματίζονται νέοι αστέρες.[7]

Ο NGC 3729 ανήκει επίσης στην ομάδα γαλαξιών M109,[8] μίας από τις ομάδες γαλαξιών του Σμήνους της Μεγάλης Άρκτου, που με τη σειρά του ανήκει στο Υπερσμήνος της Παρθένου.[9] Σχηματίζει επίσης ζεύγος με τον NGC 3718, που βρίσκεται 11.5 arcmin στα δυτικά,[4] ενώ ενδέχεται να υπήρξε στο παρελθόν και βαρυτική αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο.[10]

Παρόλο που δεν έχουν παρατηρηθεί υπερκαινοφανείς μέχρι στιγμής, την 31η Οκτωβρίου 2018 ανακαλύφθηκε ο ερυθρός καινοφανής αστέρας AT 2018hso.[11]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 «NASA/IPAC Extragalactic Database». Results for NGC 3729. Ανακτήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 2019. 
  2. «Revised NGC Data for NGC 3729». spider.seds.org. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2018. 
  3. NGC 3729 cseligman.com
  4. 4,0 4,1 de Vaucouleurs, Gerard Henri· de Vaucouleurs, Antoinette· Shapley, Harlow (1964). Reference catalogue of bright galaxies. Austin: University of Texas Press. Bibcode:1964rcbg.book.....D. 
  5. Morales, Gustavo; Martínez-Delgado, David; Grebel, Eva K.; Cooper, Andrew P.; Javanmardi, Behnam; Miskolczi, Arpad (29 June 2018). «Systematic search for tidal features around nearby galaxies». Astronomy & Astrophysics 614: A143. doi:10.1051/0004-6361/201732271. 
  6. Graham, Alister W.; Scott, Nicholas (1 February 2013). «The MBH-lspheroid relation at high and low masses, the quadratic growth of black holes, and intermediate-mass black hole candidates». The Astrophysical Journal 764 (2): 151. doi:10.1088/0004-637X/764/2/151. Bibcode2013ApJ...764..151G. 
  7. Comerón, S. (9 July 2013). «Inner rings in disc galaxies: dead or alive». Astronomy & Astrophysics 555: L4. doi:10.1051/0004-6361/201321983. Bibcode2013A&A...555L...4C. 
  8. Makarov, Dmitry; Karachentsev, Igor (21 April 2011). «Galaxy groups and clouds in the local (z~ 0.01) Universe». Monthly Notices of the Royal Astronomical Society 412 (4): 2498–2520. doi:10.1111/j.1365-2966.2010.18071.x. Bibcode2011MNRAS.412.2498M. http://www.sao.ru/hq/dim/groups/galaxies.dat. Ανακτήθηκε στις 19 February 2019. 
  9. «The Ursa Major Groups». www.atlasoftheuniverse.com. 
  10. Markakis, K.; Dierkes, J.; Eckart, A.; Nishiyama, S.; Britzen, S.; García-Marín, M.; Horrobin, M.; Muxlow, T. και άλλοι. (20 July 2015). «Subaru and e-Merlin observations of NGC 3718». Astronomy & Astrophysics 580: A11. doi:10.1051/0004-6361/201425077. 
  11. Transient Name Server entry for AT 2018hso. Retrieved 10 November 2023.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα NGC 3729 στο Wikimedia Commons