Ρίξνταλερ

Το ρίξνταλερ (σουηδικά: riksdaler) ήταν το όνομα ενός σουηδικού νομίσματος αρχικά το 1604. Μεταξύ 1777 και 1873, ήταν το νόμισμα της Σουηδίας. Το daler, όπως το δολάριο, ονομάστηκε έτσι από το γερμανικό τάλιρο. Το ομοίως ονομασμένο Reichsthaler, rijksdaalder και rigsdaler χρησιμοποιήθηκε στη Γερμανία και την Αυστροουγγαρία, τις Κάτω Χώρες και τη Δανία-Νορβηγία, αντίστοιχα. Το Riksdaler ακόμα περιστασιακά χρησιμοποιείται ως κοινός όρος για την κορόνα στη Σουηδία.

Το daler εισήχθη το 1534. Προορίστηκε αρχικά για τη διεθνή χρήση και άξιζε 4 μάρκα το σημάδι, 32 öre ή 192 penningar (ενικός αριθμός που περιφράζει). Το 1604, το όνομα άλλαξαν στο riksdaler ("daler του βασιλείου"). Το 1609, το riksdaler ανήλθε στην αξία των 6 μάρκων. Όταν τα άλλα σουηδικά νομίσματα υποτιμήθηκαν το riksdaler παρέμεινε σταθερό.

Από το 1624, το daler εκδόθηκε σε χάλκινο καθώς επίσης και σε ασημένιο. Λόγω της χαμηλής αξίας του χαλκού, τα μεγάλα χρήματα πιάτων (plåtmynt) εκδόθηκαν. Αυτά ήταν τετραγωνικά κομμάτια χαλκού που ζυγίζει, σε διάφορες περιπτώσεις, μερικά χιλιόγραμμα. (Το μεγαλύτερο αξίζει 10 daler και ζυγίζει σχεδόν 20 χιλιόγραμμα) Κυκλοφόρησαν μέχρι το 1776. Δεδομένου ότι το ασήμι έγινε λιγοστό, το ασημένιο daler αυξήθηκε στην αξία σχετικά με το χάλκινο daler, με τη συναλλαγματική ισοτιμία μεταξύ των δύο τελικά που τίθενται σε μια αναλογία 3 προς 1. Οι μετονομασίες στα χρήματα χαλκού ήταν K.M. ή KMT, με S.M. ή SMT να υποδηλώνουν τα ασημένια χρήματα.

Η Σουηδία ήταν η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που παρήγαγε χαρτονομίσματα κι επιβεβαίωσε την ισχύ τους. Αυτό πάρθηκε ως μέτρο επίγουσας κατάστασης για τη μείωση της ανάγκης για τα χρήματα πιάτων χαλκού το 1661. Τα γραμμάτια έχασαν ένα μεγάλο μέρος της αξίας τους λόγω της υπερπαραγωγής αλλά πέτυχαν στην ανακούφιση του άμεσου προβλήματος. Εκδόθηκαν μέχρι το 1667. Το 1681, το ασημένιο daler υποτιμήθηκε, έτσι ώστε 1 riksdaler = 2 ασημένια daler, με μια περαιτέρω υποτίμηση το 1712 με συνέπεια 1 riksdaler = 3 ασημένιο daler.

Το 1776, ένα νέο νομισματικό σύστημα αναγγέλθηκε, το οποίο μπήκε σε χρήση στις αρχές του 1777. Το νέο νόμισμα βασίστηκε στο riksdaler που υποδιαιρέθηκε σε 48 skilling (αξίας δύο παλαιό öre, μερικές φορές συλλαβισμένο σελίνι με τον πληθυντικό schillingar), με κάθε skilling που υποδιαιρείται περαιτέρω σε 16. Τα προϋπάρχοντα νομίσματα χαλκού διχοτομήθηκαν στην αξία και μόνο τα πιο πρόσφατα ασημένια νομίσματα διατήρησαν τις ονομαστικές αξίες τους.

Το νέο νόμισμα εκδόθηκε σε τραπεζογραμμάτια (χρήματα εξουσιοδότησης) και νομίσματα ασημιού και χαλκού. Αρχικά, μόνο το Riksens Ständers wexel-Banco (η τράπεζα του Riksdag των κτημάτων) θα μπορούσε να εκδώσει τα τραπεζογραμμάτια αλλά, το 1789, το Riksgälds Contor (σουηδικό γραφείο εθνικού χρέους) καθιερώθηκε και του δόθηκε το δικαίωμα να εκδίδει τα τραπεζογραμμάτιά του.Το Specie riksdaler ήταν στο ασήμι, το riksdaler banco εκδόθηκε από την Εθνική Τράπεζα και το riksdaler riksgälds εκδόθηκε από το γραφείο χρέους. Και η Εθνική Τράπεζα και το γραφείο χρέους εξέδωσαν τα νομίσματα χαλκού.

Το Specie riksdaler προστατεύθηκε από τον πληθωρισμό μέσω της σύνδεσής του με το ασήμι αλλά τα τραπεζογραμμάτια έπασχαν βαριά από έναν προκληθέντα πληθωρισμό νομισματοκοπής. Το 1803, οι τιμές των δύο χαρτονομισμάτων ήταν δεμένες, με 1 riksdaler banco = 1 ½ riksdaler riksgälds. Το 1830, η συναλλαγματική ισοτιμία στην ασημένια δημιουργία καθορίστηκε επίσης, με 1 specie riksdaler = 2 ⅔ riksdaler banco = 4 riksdaler riksgälds. Η αξία των νομισμάτων χαλκού του Riksens Ständers wexel-Banco μειώθηκε (σχετικά με το ασήμι) σύμφωνα με τα τραπεξικά χαρτονομίσματα. Κατά συνέπεια, από το 1830, υπήρχαν 128 skilling τραπεζών στο riksdaler specie και αυτά έγιναν η νέα τυποποιημένη υποδιαίρεση specie riksdaler το 1834, που φέρει το όνομα banco.

Το 1855 δύο μεταρρυθμίσεις πραγματοποιήθηκαν, η εισαγωγή του riksdaler riksmynt και η αλλαγή σε ένα δεκαδικό σύστημα. Ένα specie riksdaler ήταν ίσο με το riksdaler 4 riksmynt, κάθε ένα από το οποίο διαιρέθηκε σε 100 öre. Η Σκανδιναβική νομισματική ένωση αντικατέστησε το riksdaler riksmynt το 1873 με ένα νέο νόμισμα, την κορόνα.