Αντόνιο ντι Ολιβέιρα Σαλαζάρ
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Αντόνιο ντι Ολιβέιρα Σαλαζάρ António de Oliveira Salazar | |
|---|---|
 | |
| Πρωθυπουργός της Πορτογαλίας | |
| Περίοδος 5 Ιουλίου 1932 – 27 Σεπτεμβρίου 1968 | |
| Διάδοχος | Μαρσέλο Καετάνο |
| Πρόεδρος της Πορτογαλίας | |
| Περίοδος 18 Απριλίου 1951 – 9 Αυγούστου 1951 | |
| Προκάτοχος | Όσκαρ Καρμόνα |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 28 Απριλίου 1889, Πορτογαλία |
| Θάνατος | 27 Ιουλίου 1970 (81 ετών) Λισαβόνα, Πορτογαλία |
| Πολιτικό κόμμα | Εθνική Ένωση |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Κοΐμπρα |
| Επάγγελμα | Πολιτικός Πανεπιστημιακός καθηγητής |
| Θρήσκευμα | Καθολική Εκκλησία |
| Υπογραφή |  |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αντόνιο ντι Ολιβέιρα Σαλαζάρ (António de Oliveira Salazar, 28 Απριλίου 1889 – 27 Ιουλίου 1970) ήταν Πορτογάλος πολιτικός και οικονομολόγος, πρωθυπουργός της Πορτογαλίας επί 36 συναπτά έτη, από το 1932 έως το 1968. Χαρακτηρίστηκε ως δικτάτορας. Ο Σαλαζάρ ίδρυσε το «Νέο Κράτος» (Estado Novo), την απολυταρχική κυβέρνηση που έλεγχε την Πορτογαλία μέχρι το 1974, όποτε και έλαβε χώρα η Επανάσταση των Γαριφάλων.
Χαρακτηριστικά της κυβέρνησής του ήταν ο εθνικισμός, ο συντηρητισμός και ο σφοδρός αντικομμουνισμός. Ωστόσο, είχε αποστασιοποιηθεί από τον φασισμό και τον ναζισμό, πράγμα που πιθανώς εξηγεί την ουδέτερη στάση που κράτησε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπό την ηγεσία του τερματίστηκε η πολιτική αστάθεια της Α' Πορτογαλικής Δημοκρατίας (1910-1926) και η οικονομία της σταθεροποιήθηκε. Παρά ταύτα, οι περισσότεροι Πορτογάλοι, και ιδιαίτερα αυτοί που κατοικούσαν στην επαρχία, ήταν πένητες και ζούσαν σε κακές συνθήκες, σε σύγκριση με την υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη. Ακόμα, δεν ήταν ανεκτή η οποιαδήποτε κριτική απέναντι στο καθεστώς, συνεπώς η ελευθερία του λόγου ήταν περιορισμένη.
Παραμένει μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα στην μεταπολιτευτική Πορτογαλία.