Carnicelli, S.- McGillivray, D. - McPherson, G. (eds.): Digital Leisure Cultures: Critical perspectives, New York: Routledge, 2017, s. 193-206., 2017
The aim of the chapter is to analyse the transformation in literary culture produced by the new o... more The aim of the chapter is to analyse the transformation in literary culture produced by the new opportunities for publishing offered by web 2.0. The author’s intention is to test the hypothesis that with the advent of open publishing platforms the social status and function of literature and its creators has begun to change – literature is starting to be presented and perceived as the result of leisure activity with a primarily relaxational or autotherapeutic function. The chapter include a case study on “literary servers” many of which function on the Czech internet as popular publishing platforms for literary amateurs.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Uploads
Books by Karel Piorecký
The scholarly debate over this topic has been inconsistent—on the one hand, it underestimates the diachronic connections between generated texts and the tradition of experimental and conceptual literature; on the other hand, it does not sufficiently clarify the new-generation procedures and the contribution of human and technological actors in them. Therefore, Husárová and Piorecký propose the notion of synthetic textual art, which reflects the specific roles of the different actors involved in generative practice and its intermedial nature. In doing so, they approach the topic from both historical and theoretical perspectives, analyzing the current state of generative practice in all three basic literary types and in the intermedial space using selected foreign and Czech-Slovak projects. This state of affairs is often distorted in media discourse and even mythicized in terms of the capabilities of “artificial intelligence”; therefore, a critical analysis of this media discourse is essential. Finally, the authors summarize the implications of this stage in the development of generative practice on creativity theory and literary theory.
Papers by Karel Piorecký
Záměrem této studie je nejen představit zahraniční a především pak české a slovenské projekty generování literárních textů pomocí umělých neuronových sítí (syntetická textové média), ale také a především kriticky analyzovat prezentační strategie uplatňované při zveřejňování výsledků vzniklých v rámci těchto projektů. Budeme tudíž ověřovat hypotézu, že tyto způsoby prezentace vedou k mytizaci umělé inteligence a neadekvátně deformují podíl lidských a ne-lidských aktérů na vzniku generativních textů. Generativní texty a jejich prezentační paratexty vnímáme jako komplementární textovou formaci, kterou je třeba kriticky analyzovat jako celek, neboť aktuální praxe literatury generované pomocí umělých neuronových sítí není způsobilá k literárnímu close reading, aniž by došlo k reduktivní recepci a (dez)interpretaci. Jsme si přitom vědomi specifičnosti recepčních procesů iniciovaných tímto druhem literárních textů a tímto příspěvkem chceme podpořit koncept literárního metačtení, který považujeme za adekvátní vůči technologické i literární rovině tohto typu literárních textů.
Studie se zabývá problematikou literatury generované pomocí umělé inteligence, resp. umělých neuronových sítí. Autoři nejprve kriticky analyzují výsledky těchto generativních projektů – a to včetně projektů českých a slovenských. Podrobují srovnání projekty generování básnických a prozaických textů. Skutečnost, že řada takto vzniklých textů je prakticky neodlišitelná od textů napsaných člověkem, chápou jako výzvu k přehodnocení dosavadních teoretických přístupů k procesu geneze literárního textu i k celkovému modelování literárního systému. Literární systém se v těchto souvislostech jeví jako autonomní struktura, která k tomu, aby produkovala texty, nepotřebuje vnější vstup, ale vystačí si s vlastní textovou materií a jejím kombinatorickým přetvářením.
The scholarly debate over this topic has been inconsistent—on the one hand, it underestimates the diachronic connections between generated texts and the tradition of experimental and conceptual literature; on the other hand, it does not sufficiently clarify the new-generation procedures and the contribution of human and technological actors in them. Therefore, Husárová and Piorecký propose the notion of synthetic textual art, which reflects the specific roles of the different actors involved in generative practice and its intermedial nature. In doing so, they approach the topic from both historical and theoretical perspectives, analyzing the current state of generative practice in all three basic literary types and in the intermedial space using selected foreign and Czech-Slovak projects. This state of affairs is often distorted in media discourse and even mythicized in terms of the capabilities of “artificial intelligence”; therefore, a critical analysis of this media discourse is essential. Finally, the authors summarize the implications of this stage in the development of generative practice on creativity theory and literary theory.
Záměrem této studie je nejen představit zahraniční a především pak české a slovenské projekty generování literárních textů pomocí umělých neuronových sítí (syntetická textové média), ale také a především kriticky analyzovat prezentační strategie uplatňované při zveřejňování výsledků vzniklých v rámci těchto projektů. Budeme tudíž ověřovat hypotézu, že tyto způsoby prezentace vedou k mytizaci umělé inteligence a neadekvátně deformují podíl lidských a ne-lidských aktérů na vzniku generativních textů. Generativní texty a jejich prezentační paratexty vnímáme jako komplementární textovou formaci, kterou je třeba kriticky analyzovat jako celek, neboť aktuální praxe literatury generované pomocí umělých neuronových sítí není způsobilá k literárnímu close reading, aniž by došlo k reduktivní recepci a (dez)interpretaci. Jsme si přitom vědomi specifičnosti recepčních procesů iniciovaných tímto druhem literárních textů a tímto příspěvkem chceme podpořit koncept literárního metačtení, který považujeme za adekvátní vůči technologické i literární rovině tohto typu literárních textů.
Studie se zabývá problematikou literatury generované pomocí umělé inteligence, resp. umělých neuronových sítí. Autoři nejprve kriticky analyzují výsledky těchto generativních projektů – a to včetně projektů českých a slovenských. Podrobují srovnání projekty generování básnických a prozaických textů. Skutečnost, že řada takto vzniklých textů je prakticky neodlišitelná od textů napsaných člověkem, chápou jako výzvu k přehodnocení dosavadních teoretických přístupů k procesu geneze literárního textu i k celkovému modelování literárního systému. Literární systém se v těchto souvislostech jeví jako autonomní struktura, která k tomu, aby produkovala texty, nepotřebuje vnější vstup, ale vystačí si s vlastní textovou materií a jejím kombinatorickým přetvářením.