Літоўская мова
Літо́ўская мо́ва (lietuvių kalba) — мова ўсходнебалтыйскай падгрупы балтыйскіх моў, якой карыстаецца (2012) каля 3 млн асоб — галоўным чынам, літоўцы — у Літве (2,8 млн, а таксама ў Беларусі, паўночна-ўсходняй Польшчы, Расіі, ЗША, Канадзе, Аўстраліі і Германіі. З'яўляецца дзяржаўнай мовай Літвы. Вылучэнне з цэнтральнай групы балтыйскіх моў і складванне ранніх форм літоўскай мовы адносяць да V—VII стст. Сучасныя формы пачалі складвацца пасля XIII ст. у выніку цеснага ўзаемадзеяння ўсходнебалтыйскіх моў, якія апынуліся ў межах Вялікага Княства Літоўскага. Першыя пісьмовыя помнікі з'явіліся ў XVI ст. Сучасная літоўская літаратурная мова пачала стварацца з 1880-х гг. на аснове балцкіх гаворак вакол горада Марыямпале (па сучаснай класіфікацыі — сувалкійская гаворка аўкштайцкага дыялекта літоўскай мовы, складзеная пад уплывам гаворак яцвягаў. Алфавіт літаратурнай мовы на лацінскай графічнай аснове. Лінгвісты вылучаюць дзве групы гаворак (дыялектаў): аўкштайцкая група гаворак (дыялект) і жамойцкая група гаворак (дыялект), якія ў сваю чаргу падзяляюцца на паддыялекты.
