Kolvari jasmin
Kolvari jasmin | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|
Elmi təsnifat | ||||||
Domen: Klad: Ranqsız: Aləm: Klad: Klad: Klad: Klad: Klad: Klad: Klad: Klad: Klad: Klad: Klad: Dəstə: Fəsilə: Triba: Cins: ???: Kolvari jasmin |
||||||
Beynəlxalq elmi adı | ||||||
|
Kolvari jasmin (lat. Jasminum fruticans) — zeytunkimilər fəsiləsinin jasmin cinsinə aid bitki növü.
Təbii yayılması
[redaktə | mənbəni redaktə et]Qərbi Avropanın cənubunda, Türkiyə, Suriya, Livan, İsrail, İordaniya, İran, Kapet dağ, Krım, Azərbaycan, Gürcüstan, Dağıstanda və Qafqazda-Qara dəniz sahillərində rast gəlinir.
Botaniki təsviri
[redaktə | mənbəni redaktə et]Qışda həmişəyaşıl, soyuq rayonlarda isə yarpağıtökülən koldur. Hündürlüyü 1 m-dək, zoğları künclü, yaşıldır. Yarpaqları üç hissəli, cüt olmayan, lələkvari; yarpaq yerləşməsi spiral, xırda yarpaqları ensiz-ellipsvari, ucu küt və kənarları tükcüklü; ayaları çılpaq, parlaq, üstü tünd yaşıl, alt tərəfi daha açıqdır. Çiçəkləri ikicinsli, parlaq, sarı, yan budaqların uclarında 2-5 ədəd yarımçətirlərə yığılmış, çiçək tacı ensiz, uzun borucuqlu, kasaşəkilli, borucuğu 2 dəfə qısa, zəngşəkilli kasacıqdan böyük; erkəkcikləri 2, yumurtalığı yuxarıdır. May-iyulda çiçəkləyir. Meyvələri-şarşəkilli, parlaq, qara giləmeyvədir; avqust-sentyabrda yetişir.
Ekologiyası
[redaktə | mənbəni redaktə et]Mezotermdir, -20-25 c-dək şaxtalara dözür. Kserofit bitkidir, quraqlığa davamlıdır. Torpağa tələbkar deyil, çürüntülü-karbonatlı, eroziyalı torpaqlarda bitir.
Azərbaycanda yayılması
[redaktə | mənbəni redaktə et]Respublikamızın bir çox bölgələrində mədəni şəraitdə becərilir.
İstifadəsi
[redaktə | mənbəni redaktə et]Dekorativ bitkidir. 1570-ci ildən mədəni şəraitdə məlumdur, bordur, canlı hasarların düzəldilməsi üçün yararlıdır. Yamacların yaxşı bərkidicisidir. Dərman bitkisidir.
Ədəbiyyat
[redaktə | mənbəni redaktə et]- Tofiq Məmmədov, Elman İsgəndər, Tariyel Talıbov. Azərbaycanın nadir ağac və kol bitkiləri. Bakı: Elm, 2014, 380 səh.
- ↑ Linnaeus C. Species Plantarum (lat.): Exhibentes plantas rite cognitas ad genera relatas. 1753. C. 1. S. 7.