Imge Oranli
Imge Oranlı is an Assistant Professor of Philosophy at Arizona State University. She is a faculty member of the Interdisciplinary Humanities and Communication Unit. She received her PhD degree from DePaul University (Chicago, USA) in 2015. In 2016, she returned to her hometown Istanbul (Turkey) and started to work as a lecturer of philosophy at Koç University (continued until 2019). She taught "ethics and everyday life" at Koç University and "20th Century Continental Philosophy" "Feminist Philosophy" "Intro to Foucault’s Philosophy" and "Contemporary Issues in Ethical and Political Thought" @Boğaziçi University Summer School. She also taught at Mef and Medipol universities in Istanbul. In 2018, she taught an M.A. course at Istanbul Bilgi University's cultural studies M.A. program, titled "Introduction to Postcolonial Theory." She joined Arizona State University in 2019. Since then she is primarily working on her book project on theories of moral and political evil and their implications for analyzing the Armenian Genocide and its denial. Since 2014, she published three peer-reviewed articles in English, and two peer-reviewed articles in Turkish. She also edited and co-edited two special issues of the Turkish journal Cogito titled: "Irkçılığı Görmek" (Seeing Racism) and "Kötülük" (Evil). She published numerous invited articles and essays in various platforms.
At ASU she is teaching "Feminist Ethics" "Applied Ethics" "Intro to Ethics."
Imge Oranli's areas of Specialization & Competence are as follows:
Philosophy of Evil; Epistemic Injustice; Continental Philosophy; Applied Ethics; Social and Political Philosophy; History of Philosophy;
Ethics; Ethical Theory; Feminist Theory; Postcolonial Theory; Genocide Studies.
Assistant Professor of Philosophy, Arizona State University (2019-present)
Part-time Lecturer of Philosophy @ Koç University, Boğaziçi University, Mef University, Medipol University, Bilgi University (2015-2019)
Ph.D. in Philosophy, DePaul University, Chicago, IL (2015)
Ph.D. Dissertation (with distinction): “Reframing Theories of Evil: Ethics, Violence and the State”
M.A. in Philosophy, DePaul University (2012)
M.A. in Philosophy, Boğaziçi University, Istanbul (2008)
M.A. Thesis: “The Question of Evil in Plato”
B.A. in Philosophy, Istanbul University (2004)
Senior-Year Thesis: "Thomas Aquinas'ın İrade Üzerine Düşünceleri" (“Thomas Aquinas’ Reflections on the Will”)
Supervisors: Tina Chanter (Ph.D dissertation chair), Richard Lee (Ph.D. dissertation committee member), Darrell Moore (Ph.D. dissertation committee member), and Chryssi Sidiropoulou (M.A. thesis chair)
At ASU she is teaching "Feminist Ethics" "Applied Ethics" "Intro to Ethics."
Imge Oranli's areas of Specialization & Competence are as follows:
Philosophy of Evil; Epistemic Injustice; Continental Philosophy; Applied Ethics; Social and Political Philosophy; History of Philosophy;
Ethics; Ethical Theory; Feminist Theory; Postcolonial Theory; Genocide Studies.
Assistant Professor of Philosophy, Arizona State University (2019-present)
Part-time Lecturer of Philosophy @ Koç University, Boğaziçi University, Mef University, Medipol University, Bilgi University (2015-2019)
Ph.D. in Philosophy, DePaul University, Chicago, IL (2015)
Ph.D. Dissertation (with distinction): “Reframing Theories of Evil: Ethics, Violence and the State”
M.A. in Philosophy, DePaul University (2012)
M.A. in Philosophy, Boğaziçi University, Istanbul (2008)
M.A. Thesis: “The Question of Evil in Plato”
B.A. in Philosophy, Istanbul University (2004)
Senior-Year Thesis: "Thomas Aquinas'ın İrade Üzerine Düşünceleri" (“Thomas Aquinas’ Reflections on the Will”)
Supervisors: Tina Chanter (Ph.D dissertation chair), Richard Lee (Ph.D. dissertation committee member), Darrell Moore (Ph.D. dissertation committee member), and Chryssi Sidiropoulou (M.A. thesis chair)
less
InterestsView All (21)
Uploads
Papers by Imge Oranli
https://blog.apaonline.org/2021/07/19/the-power-of-concepts-under-authoritarianism-the-life-of-arendts-banality-of-evil-in-turkey/
to view it on the web: https://www.philosophy-world-democracy.org/decentering-europe-in-the-thinking-of-evil
The scholarship on Frantz Fanon’s theorization of violence is crowded with interpretations that follow the Arendtian paradigm of violence. These interpretations often discuss whether violence is instrumental or non- instrumental in Fanon’s work. This reading, I believe, is the result of approaching Fanon through Hannah Arendt’s framing of violence, i.e. through a binary paradigm of instrumental versus non-instrumental violence. Even some Fanon scholars who question Arendt’s reading of
Fanon, do so by employing a similar binary logic, hence repeating the same either/or paradigm of instrumental versus non-instrumental violence. I aim to challenge such interpretations of Fanon by demonstrating that in the context of anticolonial armed struggle in which Fanon writes, the either/or framework of the instrumental/non-instrumental binary of violence cannot fully capture his perspective. Violence can indeed be conceived as having both constructive and instrumental aspects. My argument is supported by Fanon’s corpus, including his 1960 Accra speech, “Why We Use Violence” in Alienation and Freedom. This piece, I suggest, together with Fanon’s other writings, poses a direct challenge to the Arendtian binary of violence. My analysis resists positioning the difference between Arendt and Fanon through the instrumental/non-instrumental binary. By using Judith Butler’s notion of “frame” I complicate their difference and argue Arendt’s framing of violence prevents her from apprehending Fanon and – more importantly – interpretations of Fanon based on this Arendtian frame of violence inevitably lead to misinterpretations.
Genocide denialism is an understudied topic in the epistemic injustice scholarship; so are epistemic relations outside of the Euro-American context. This article proposes to bring the literature into contact with an underexplored topic in a ‘distant’ setting: Turkey. Here, I explore the ethical and epistemological implications of the Turkish denial of the Armenian genocide as a pervasive and systematic epistemic harm. Using an interdisciplinary methodology, I argue that a philosophical exploration of genocide denialism requires examining the role of institutions and ideology in relation to the epistemic harm done by individual perpetrators. More specifically, I suggest that the individual, ideological, and institutional roots of genocide denialism constitute a regime of epistemic injustice in Turkey.
Artık kötülük denince hızlıca akla terör saldırıları geldiğinden ve deneyimde verili olana işaret eden terör mefhumu kötülük kategorisinin soyutluğuna müdahale ettiğinden, bu durumun kötülük kavramının jeneolojisi bakımdan kayda değer olduğunu düşünüyorum. Bu nedenle de, terör ve kötülük arasında kurulan bağın jeneolojik bir araştırmaya tabi tutulması gerektiği kanısındayım: Terör ve kötülük arasında kurulan bağ ve bu bağın belli imgelerle cisimleşmesi kötülük kavramına ne yapıyor? Kötülük kavramı son 16 yılda nasıl dönüştü, hangi pratiklerle, söylemlerle, teknolojilerle ilişkilendirilmeye başlandı?
Kötülük ve terör arasında kurulan söylemsel bağın içeriğinde ‘bilinemezlik’, ‘kavranamazlık’ ya da ‘anlaşılmazlık’ anlamları var, bu da beni bu makalenin temel problematiğine taşıyor: Modern felsefe literatüründe kötülüğün anlaşılamaz, kavranamaz (inscrutable; unerforschlich) olduğunu çarpıcı biçimde iddia eden ve bu iddiasını özgün bir teori içinde sunan en etkili düşünür İmmanuel Kant ve onun radikal kötülük (das radikal böse) teorisidir. Bu nedenle, makalede ilk olarak, Kant’ın radikal kötülüğü nasıl formüle ettiğini tartışacağım. Kant radikal kötülük nosyonu ile insan doğasında kötülüğe yönelik bir eğilimin bulunduğunu ifade eder. Kant’a göre, bu eğilimin kökeni ‘bizim için kavranamazdır’ (to us inscrutable). Makalenin son kısmında ise Hannah Arendt’in düşüncesinde kötülüğün akıl ve akıl-dışı ile nasıl ilişkilendirildiğine odaklanacağım. Arendt’in Kant’ı takip ederek kötülük ve anlaşılmazlık arasında bir bağ kurduğunu iddia edeceğim, ve fakat bu iki filozofta kötülük ve anlaşılmazlık kavramları arasındaki bağın farklı anlamları olduğunu vurgulayacağım.
Makalenin ikinci kısmında Adi Ophir’in ‘kötülüklerin toplumsal üretimi’ nosyonundan yola çıkarak bu üretimin tarihselliğinin ve toplumsallığının ortaya konulması gerektiğini savunuyorum. Kötülüklerin toplumsal üretimini anlama girişimi, son kertede, bu toplumsal üretimi önlemeyi hedefleyen bir etik perspektifin ürünü. Kötülüklerin toplumsal üretimini analiz etmeyi hedefleyen bir etik perspektif metodolojik olarak disiplinler arası bir yol izlemek durumunda, çünkü bu üretimin toplumsal koşullarının politik, tarihsel, kültürel, sınıfsal vb. çok katmanlı bir boyutu var. Ben bu makalede Hrant Dink’in katledilmesi örneği üzerinde durarak bu üretimin tarihsel ve politik boyutuna dikkat çekmeye çalışıyorum.
yazıyı web'de görüntülemek için: https://www.5harfliler.com/de-beauvoir-lorde-butler-hangi-bedenler-neyi-dusunuyor-hazir/
https://blog.apaonline.org/2021/07/19/the-power-of-concepts-under-authoritarianism-the-life-of-arendts-banality-of-evil-in-turkey/
to view it on the web: https://www.philosophy-world-democracy.org/decentering-europe-in-the-thinking-of-evil
The scholarship on Frantz Fanon’s theorization of violence is crowded with interpretations that follow the Arendtian paradigm of violence. These interpretations often discuss whether violence is instrumental or non- instrumental in Fanon’s work. This reading, I believe, is the result of approaching Fanon through Hannah Arendt’s framing of violence, i.e. through a binary paradigm of instrumental versus non-instrumental violence. Even some Fanon scholars who question Arendt’s reading of
Fanon, do so by employing a similar binary logic, hence repeating the same either/or paradigm of instrumental versus non-instrumental violence. I aim to challenge such interpretations of Fanon by demonstrating that in the context of anticolonial armed struggle in which Fanon writes, the either/or framework of the instrumental/non-instrumental binary of violence cannot fully capture his perspective. Violence can indeed be conceived as having both constructive and instrumental aspects. My argument is supported by Fanon’s corpus, including his 1960 Accra speech, “Why We Use Violence” in Alienation and Freedom. This piece, I suggest, together with Fanon’s other writings, poses a direct challenge to the Arendtian binary of violence. My analysis resists positioning the difference between Arendt and Fanon through the instrumental/non-instrumental binary. By using Judith Butler’s notion of “frame” I complicate their difference and argue Arendt’s framing of violence prevents her from apprehending Fanon and – more importantly – interpretations of Fanon based on this Arendtian frame of violence inevitably lead to misinterpretations.
Genocide denialism is an understudied topic in the epistemic injustice scholarship; so are epistemic relations outside of the Euro-American context. This article proposes to bring the literature into contact with an underexplored topic in a ‘distant’ setting: Turkey. Here, I explore the ethical and epistemological implications of the Turkish denial of the Armenian genocide as a pervasive and systematic epistemic harm. Using an interdisciplinary methodology, I argue that a philosophical exploration of genocide denialism requires examining the role of institutions and ideology in relation to the epistemic harm done by individual perpetrators. More specifically, I suggest that the individual, ideological, and institutional roots of genocide denialism constitute a regime of epistemic injustice in Turkey.
Artık kötülük denince hızlıca akla terör saldırıları geldiğinden ve deneyimde verili olana işaret eden terör mefhumu kötülük kategorisinin soyutluğuna müdahale ettiğinden, bu durumun kötülük kavramının jeneolojisi bakımdan kayda değer olduğunu düşünüyorum. Bu nedenle de, terör ve kötülük arasında kurulan bağın jeneolojik bir araştırmaya tabi tutulması gerektiği kanısındayım: Terör ve kötülük arasında kurulan bağ ve bu bağın belli imgelerle cisimleşmesi kötülük kavramına ne yapıyor? Kötülük kavramı son 16 yılda nasıl dönüştü, hangi pratiklerle, söylemlerle, teknolojilerle ilişkilendirilmeye başlandı?
Kötülük ve terör arasında kurulan söylemsel bağın içeriğinde ‘bilinemezlik’, ‘kavranamazlık’ ya da ‘anlaşılmazlık’ anlamları var, bu da beni bu makalenin temel problematiğine taşıyor: Modern felsefe literatüründe kötülüğün anlaşılamaz, kavranamaz (inscrutable; unerforschlich) olduğunu çarpıcı biçimde iddia eden ve bu iddiasını özgün bir teori içinde sunan en etkili düşünür İmmanuel Kant ve onun radikal kötülük (das radikal böse) teorisidir. Bu nedenle, makalede ilk olarak, Kant’ın radikal kötülüğü nasıl formüle ettiğini tartışacağım. Kant radikal kötülük nosyonu ile insan doğasında kötülüğe yönelik bir eğilimin bulunduğunu ifade eder. Kant’a göre, bu eğilimin kökeni ‘bizim için kavranamazdır’ (to us inscrutable). Makalenin son kısmında ise Hannah Arendt’in düşüncesinde kötülüğün akıl ve akıl-dışı ile nasıl ilişkilendirildiğine odaklanacağım. Arendt’in Kant’ı takip ederek kötülük ve anlaşılmazlık arasında bir bağ kurduğunu iddia edeceğim, ve fakat bu iki filozofta kötülük ve anlaşılmazlık kavramları arasındaki bağın farklı anlamları olduğunu vurgulayacağım.
Makalenin ikinci kısmında Adi Ophir’in ‘kötülüklerin toplumsal üretimi’ nosyonundan yola çıkarak bu üretimin tarihselliğinin ve toplumsallığının ortaya konulması gerektiğini savunuyorum. Kötülüklerin toplumsal üretimini anlama girişimi, son kertede, bu toplumsal üretimi önlemeyi hedefleyen bir etik perspektifin ürünü. Kötülüklerin toplumsal üretimini analiz etmeyi hedefleyen bir etik perspektif metodolojik olarak disiplinler arası bir yol izlemek durumunda, çünkü bu üretimin toplumsal koşullarının politik, tarihsel, kültürel, sınıfsal vb. çok katmanlı bir boyutu var. Ben bu makalede Hrant Dink’in katledilmesi örneği üzerinde durarak bu üretimin tarihsel ve politik boyutuna dikkat çekmeye çalışıyorum.
yazıyı web'de görüntülemek için: https://www.5harfliler.com/de-beauvoir-lorde-butler-hangi-bedenler-neyi-dusunuyor-hazir/