[go: up one dir, main page]
Saltar al conteníu

The Artist

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
The Artist
Datos
Títulu orixinal The Artist (en)
Xéneru comedia romántica, cine dramáticu[1], cine románticu[2], comedia dramática (es) Traducir, cine de comedia y cine mudu
País d'orixe Francia y Bélxica
Estrenu 15 mayu 2011
11 mayu 2011
26 xineru 2012 (Alemaña)
12 ochobre 2011 (Francia)
7 febreru 2020 (Turquía)
23 febreru 2012 (Hungría)
Idioma orixinal inglés
Duración 100 min
Llugar de la narración Los Angeles
Rodaxe Los Angeles
Formatu 4:3
Color en blancu y negru
Ficha téunica
Direición Michel Hazanavicius[2]
Producción Thomas Langmann[7] y Emmanuel Montamat[8]
Guión Michel Hazanavicius
Música Ludovic Bource
Fotografía Guillaume Schiffman
Edición Anne-Sophie Bion y Michel Hazanavicius
Repartu ‎Jean Dujardin‎[9], Bérénice Bejo[10], James Cromwell[10], John Goodman[10], Penelope Ann Miller[10], Missi Pyle[10], Joel Murray[10], Ed Lauter[10], Malcolm McDowell[10], Beth Grant[10], Ben Kurland[10], Bill Fagerbakke[10], Uggie (es) Traducir[11], Sergio Kato[10], Bitsie Tulloch[10], Basil Hoffman[10], Nina Siemaszko[10], Stephen Mendillo[10], Ken Davitian[10], Sarah Scott[10], Ezra Buzzington[10], Andy Milder[10], Bob Glouberman[10], Jen Lilley[10], Vincent De Paul[10], Jewel Shepard[10], Tim De Zarn (es) Traducir, Stuart Pankin[10], Robert Amico[10], Lily Knight[10] y Meital Dohan[12]
Ver llista completa
Compañíes
Productora France 3, Wild Bunch (es) Traducir, La Petite Reine (es) Traducir, La Classe Américaine (en) Traducir y Orange studio (en) Traducir
Distribuidora Warner Bros., Fórum Hungary (es) Traducir, Warner Bros. France (mul) Traducir[5] y Disney+
Costu 15 000 000 $[13]
Recaldación 133 432 856 $
Premios y nominaciones
Premios
Nominaciones
Calificaciones
CNC tolos públicos[5]
FSK pa mayores de seis años
JMK Recomendado para mayores de 6 años (es) Traducir[17]
Medierådet apta pa l'audiencia en xeneral, pero non recomendable pa menores de siete años[18]
Enllaces esternos
Ficha n'IMDb
Ficha en FilmAffinity
Web oficial
Cambiar los datos en Wikidata

The Artist ye una película francesa[nb 1][19][20][21][22][23] de drama y comedia romántica nel estilu d'una película muda en blancu y negru.[24][25][26][27] Escrita y empobinada por Michel Hazanavicius, ta protagonizada por Jean Dujardin y Bérénice Bejo. La historia toma llugar en Hollywood, ente 1927 y 1932, y ta enfocada na rellación d'una vieya estrella del cine mudu y una esitosa actriz nueva, cuando'l cine mudu pasó de moda y foi reemplazáu pol cine sonoru.

L'artista recibió aponderamientos unánimes de los críticos y ganó numberosos premios. Dujardin ganó como meyor actor nel Festival de Cannes 2011, onde la película foi estrenada. La película foi nomada pa seis Globos d'Oru, siendo más nomada que cualquier película de 2011, y finalmente, ganó na categoría como meyor comedia o musical, Globu d'Oru a la meyor banda sonora, y meyor actor de comedia o musical pa Dujardin. En xineru de 2012, la película foi nomada pa dolce BAFTAs, tamién foi ende la más nomada del 2011, y consiguió ganar siete, con más premios na nueche que nenguna otra película, incluyendo como meyor película, meyor direutor y meyor guión orixinal para Hazanavicius, y meyor actor pa Dujardin.[28] Foi nomada pa diez premios Óscar y ganó cinco, incluyendo meyor película, meyor direutor para Hazanavicius, y meyor actor pa Dujardin.[29] Ye la primer película muda en ganar como meyor película dende Wings (1927) —el primer receptor de la primer edición de los premios Óscar, en 1927—, la primer película presentada en formatu d'aspeutu de 4:3 en ganar dende Marty (1955) —la primer película en blancu negru dende Schindler's List (1993)—, y la primer película ensin clasificación R en ganar dende Million Dollar Baby (2004).

En Francia, foi nomada pa diez Premios César, ganando seis, incluyendo meyor película, meyor direutor para Hazanavicius, y meyor actriz pa Bejo.[30] Participó tamién nel Festival Internacional de Cine de Toronto y nel Festival Internacional de Cine de San Sebastián, onde ganó'l premiu del públicu.[31] L'artista convertir na película francesa más premiada na historia.[32]

Sinopsis

[editar | editar la fonte]

En 1927, la estrella de cine mudu George Valentin (Jean Dujardin) ta posando pa semeyes fora del estrenu de la so película esitosa más recién, Un Affaire Rusu, cuando una nueva muyer, Peppy Miller (Bérénice Bejo), atopa por fuercia con él pa poder coyer el so monederu. Valentin reacciona con humor l'accidente y pon a Peppy a les cámares. A otru día, Peppy atópase na primer páxina del Variety col títulu "¿Quien ye esa moza?" Depués, Peppy audiciona como una baillarina y ye reparada por Valentin, quien aportuna en qu'ella tien un papel na próxima producción de los Estudios Kinograph, a pesar de les oxeciones del xefe del estudiu, Al Zimmer (John Goodman). Na realización d'una escena xuntos, Valentin y Peppy amuesen gran espectáculu químicu, a pesar de ser a cencielles una extra. Con un pocu d'orientación de Valentin (él dibuxa un llunar sobre ella, que finalmente va ser la so marca, dempués d'atopala nel so camarín), Peppy álzase amodo al traviés de la industria, gana papeles protagonistes más cercanos.

Dos años dempués, Zimmer anuncia'l final de la producción de películes mudes nos Estudios Kinograph, pero Valentin ye despreciatible, aportunando en que'l soníu ye una moda pasaxera. Nun suañu, Valentin empieza a escuchar los soníos del so mediu ambiente, pero nun puede falar, de siguío, espiértase bañáu en sudu. Él decide producir y dirixir la so propia película muda, financiándose él mesmu. La película estrena'l mesmu día que la película de nuevu soníu de Peppy, según el Crac del 29. Agora la única posibilidá de Valentin d'evitar la quiebra ye que la so película sía un gran ésitu. Lamentablemente el públicu allega a la película de Peppy nel so llugar y Valentin queda arruináu. La so esposa, Doris (Penelope Ann Miller), echar, y él camúdase a un apartamentu col so cámara y el so xofer, Clifton (James Cromwell), y el so perru. Peppy pasa a convertise nuna gran estrella de Hollywood.

Depués, la quiebra de Valentin oblíguen-y a puyar tolos sos efeutos personales, y despide a Clifton, diciéndo-y que busque otru trabayu por falta de dineru. Ablayáu y borrachu, Valentin enoxáu establez un alcuentru de la so coleición privada de películes anteriores. A midida que la película de nitratu rápido ambura fora de control, siéntese acorviáu pol fumu, y pasa al interior de la casa en llapaes, ensin soltar un rollu de película simple. Sicasí, el perru de Valentin atrai l'ayuda d'un policía cercanu, y dempués de ser rescatáu, Valentin ye hospitalizáu por mancadures sufiertes na quema. Peppy visita l'hospital y afaya que la película que rescató foi la primera qu'ella fixo. Ella píde-y se tresllade a la so casa pa recuperase. Valentin espierta nuna cama na so casa, al ver que Clifton ta trabayando pa Peppy. Valentin paez siguir siendo despreciatible de Peppy al habelo tomáu, lo que llevó a Clifton a recordar severamente a Valentin de que la so suerte camudara.

Peppy aportuna a Zimmer que va ser Valentin quien coprotagonizará la so próxima película, amenaciando con dexar de Kinograph si Zimmer nun ta acordies colos sos términos. Dempués de que Valentin apriende al so pesar de que fuera Peppy quien mercara tolos sos efeutos puyaos, vuelve desesperáu al so apartamentu quemáu. Peppy llega, con llerza, y atopa que Valentin ta a puntu d'intentar suicidase con una pistola. Los dos reconcíliense, y recordando la capacidá de baille magnífica de Valentin, Peppy persuade a Zimmer de dexalos faer un musical xuntos.

El soníu finalmente llega cuando la película empieza a rodar una escena de baille con Peppy y George. Una vegada que la coreografía completóse, los dos baillarinos óyense asollando, y l'únicu momentu nel soníu de la película escúchase que provién de Peppy, que d'otra manera nun diz nada. El direutor de les convocatories musicales fora d'oyible, "Corte" a la que Zimmer añade: "Perfectu. Formosu ¿Podríen dame una más?" Valentin, na so única llinia diz "Con muncho gustu", revelando'l so fuerte acentu francés. La cámara alloñar de los equipos de soníu de la película, mientres se preparar pa rodar otra toma. FIN

Repartu

[editar | editar la fonte]

Producción

[editar | editar la fonte]

El realizador francés Michel Hazanavicius llevaba tiempu fantasiando cola idea de faer una película muda, tantu pol fechu de que munchos direutores qu'él almiraba surdieron na dómina del cine mudu, como debíu al estilu natural de la imaxe d'esa dómina. Nun primer momentu, esi deséu de Hazanavicius de realizar una película muda nun foi tomáu en serio, pero dempués de que les sos películes sobre espionaxe 0SS 117: Cairo, Nest of Spies y OSS 117: Lost in Rio tuvieren un inesperáu ésitu financieru, los productores empezaron a amosar interés pola so idea. La preproducción de la película empezó col requerimientu de Michel Hazanavicius de volver trabayar colos actores Jean Dujardin y Bérénice Bejo, la so esposa, dambos protagonistes de la serie de filmes de OSS. Pa la historia, escoyó la forma del melodrama, sobremanera porque pensó que munches de les meyores películes de la dómina del cine mudu qu'esistieron fueren melodrames. Amás, realizó una estensa investigación sobre los años 20 en Hollywood, y estudió munches películes de la dómina intentando atopar les maneres fayadices -tanto téuniques como narratives- de faer que la historia volviérase lo más comprensible posible ensin necesidá d'usar demasiaos subtítulos.[33]

Hazanavicius terminó de realizar el guión de la película en cuatro meses. La película ta integrada na so totalidá por una repartida francés y norteamericanu y se filmó por un periodu de siete selmanes na ciudá de Los Angeles.

Música

[editar | editar la fonte]
Original Motion Picture Soundtrack – The Artist
Datos
Tipu Banda sonora
Distribución videu so demanda
Intérprete Ludovic Bource
Idioma inglés
Xéneru Música clásica
Compositor Ludovic Bource
Productor Thomas Langmann y Emmanuel Montamat
País Bandera de Francia Francia
Bandera de Bélxica Bélxica
Fecha publicación 15 mayu 2011[3], 11 mayu 2011, 26 xineru 2012[4], 12 ochobre 2011[5], 7 febreru 2020 y 23 febreru 2012[6]
Duración 77:39
Web oficial
Cambiar los datos en Wikidata

La música de la película foi compuesta por Ludovic Bource, y producida en Bélxica. Foi grabada pola Filarmónica de Bruxeles, y conducida por Ernst Van Tiel. La grabación tuvo llugar mientres seis díes n'abril de 2011 en Bruxeles, nel Flagey's Studio 4 de la ciudá.

La banda sonora foi publicada'l 21 d'ochobre de 2011 por Sony Classical Records.[34] Namái un cantar con lletra ye utilizada na banda sonora. La tema llámase "Pennies from Heaven", y ta interpretáu por Rose Murphy, quien nun apaez acreditada. El cantar foi escrita en 1936, anque la trama del filme trescurre ente 1927 y 1932. La escena anterior a la final, una de les más dramátiques de la película, utiliza la melodía "Love Scene", compuesta por Bernard Herrmann pa la película de 1958, Vertigo d'Alfred Hitchcock.

NᵘTítuluArtistaDuración
1.«The Artist Ouverture»Brussels Philharmonic1:02
2.«1927 A Russian Affair»Brussels Philharmonic3:36
3.«George Valentin»Brussels Philharmonic5:35
4.«Pretty Peppy»Ludovic Bource2:32
5.«At the Kinograph Studios»Ludovic Bource1:37
6.«Fantaisie D'amour»Ludovic Bource3:09
7.«Waltz for Peppy»Ludovic Bource3:22
8.«Estancia Op. 8»Brussels Philharmonic3:40
9.«Imagination»Red Nichols & His Five Pennies2:56
10.«Silent Rumble»Ludovic Bource1:16
11.«1929»Ludovic Bource1:30
12.«In the Stairs»Ludovic Bource3:15
13.«Jubilee Stomp»Duke Ellington2:33
14.«Comme Une Rosée De Larmes»Ludovic Bource3:24
15.«The Sound of Tears»Ludovic Bource4:47
16.«Pennies From Heaven»Rose Murphy2:13
17.«1931»Ludovic Bource4:44
18.«Jungle Chigre»Ludovic Bource2:07
19.«L'ombre Des Flammes»Ludovic Bource5:57
20.«Happy Ending ...»Ludovic Bource5:43
21.«Charming Blackmail»Ludovic Bource2:12
22.«Ghosts from the Past»Ludovic Bource2:00
23.«My Suicide (Dedicated To 29 March 1967)»Ludovic Bource6:24
24.«Peppy and George»Brussels Philharmonic2:05

Analís

[editar | editar la fonte]

Michel Hazanavicius cita delles fontes d'inspiración pa la so realización en Sunrise: A Song of Two Humans y City Girl de F.W. Murnau, Cuatro hijo de John Ford, Y el mundu cola de King Vidor y Garres humanes de Tod Browning.[35]

Pero les películes de los años 1940 y 1950, como Sunset Boulevard de Billy Wilder y Singin' in the Rain por Stanley Donen y Gene Kelly, tamién influyeron nel so evocación de la transición del mudu al sonoru y el so tragicómica representación d'un Hollywood sumíu.[35]

La historia, que remembra'l destín d'una estrella femenina n'ascensu, y actor conocíu en decadencia, ye una aparente referencia a la película de Nació una estrella de William A. Wellman.[36][37][38] Antes les posibles fontes d'influencia, los críticos señalaron tamién la verdadera historia de John Gilbert, que tien semeyances col escenariu de L'artista.[39][38] Na década de los 1920, la estrella d'Estaos Xuníos John Gilbert vivió la difícil transición del cine mudu al sonoru. Taba nun conflictu abiertu col productor Louis B. Mayer, que trató de romper la so carrera. Sicasí, recibió una segunda oportunidá gracies a Greta Garbo, una superestrella sueca que llogró la transición a les películes sonores. Encamentó a Gilbert, quien tuviera mui cerca, ya imponer nel Metro-Goldwyn-Meyer como protagonista pa la película La reina Cristina de Suecia, en 1933.[40]

La película tamién abonda con referencies a les películes de Hollywood —sobremanera a la edá d'oru del cine clásicu. La secuencia de farina ente George Valentin y la so esposa, onde l'aburrición ye cada vez más embarazoso, referir al procesu similar al usáu por Orson Welles en Citizen Kane. En L'artista, el afiche de la película L'ánxel de guardar, na que Miller interpreta a Peppy, suxer un trabayu de 1928: Street Angel de Frank Borzage. Tocantes a la escena de la camisa emprestada polos Peppy nel vestuariu de George Valentin, recordó un xestu similar de Janet Gaynor n'otra película de Borzage: 7th Heaven.[36]

La escena final del baille de claqué, coreografiado por Fabien Ruiz, ye una cita esplícita de los musicales de 1932, nun estilu distintu al que va crear Fred Astaire, en 1933.[41]

Receición

[editar | editar la fonte]

Estreno

[editar | editar la fonte]

La película estrenó'l 15 de mayu en competición nel Festival de Cannes 2011.[42] Foi primeramente anunciáu tar fuera de la competencia, pero foi movíu a la competición una selmana primero que'l festival abra.[43] L'estrenu regular en Francia foi'l 12 d'ochobre de 2011 al traviés de Warner Bros. Francia.[44] The Weinstein Company mercó los derechos distribución pa los Estaos Xuníos y Australia, y Entertainment Film Distributors mercó la distribución en Reinu Xuníu.[45] La película foi estrenada nos Estaos Xuníos el 23 de payares de 2011.

Siguíu a los sos premios nos Premiu Globu d'Oru de 2011, Warner Bros. reestrenó la película en Francia en 362 cines el 25 de xineru de 2012.[46][47] Tamién foi reestrenáu en Bélxica'l 22 de febreru de 2012.[48]

Taquilla

[editar | editar la fonte]

Hasta'l 4 d'abril de 2012, L'artista recaldó $43,634,885 n'América del Norte, xunto a $77,151,064 n'otros territorios pa un total mundial de $120,785,949.

Respuesta crítica

[editar | editar la fonte]
Calificaciones profesionales
Calificaciones
FonteCalificación
Rolling stone link3.5/4 estrellas
Rotten Tomatoes link8.5/10 estrellas
The Guardian [1]5/5 estrellas
Time link4.5/5 estrellas
Metacritic link9/10 estrellas

L'artista foi llargamente emponderada a nivel mundial. Rotten Tomatoes reportó que 96% de los críticos apurrieron a L'artista una reseña positiva basada en 280 reseñes, con una calificación de 8.8/10, convirtiendo a la película nun "Certified Fresh" nel sistema de calificación del sitio web.[49] En Metacritic, qu'asigna una media ponderada sobre 100 para reseñar de los críticos de corriente principal, la película recibió una calificación de 89, basada en 41 reseñes, qu'indica «aclamación universal».[50]

Mark Adams de Screen Daily llamó la película «un prestu real» y «impulsando una progresión elegante de les interpretaciones esquisites de Jean Dujardin y Bérénice Bejo, ye la más improbable de les películes de bon sentimientu». Sicasí, él añadió: "La película siéntese un pocu lenta al traviés del final del primer terciu cuando la música ye un pocu repetitiva y los intertítulos son pocu frecuentes, pero Hazanavicius remana p'apurrir a la película una sensación real d'encantu y calidez, y los aficionaos de la película competiríen pa indicar referencies visuales y musicales».[51] Peter Bradshaw, del diariu británicu The Guardian, espresó: «L'artista tien daqué que'l públicu nagua por tantu nos festivales como nos multicines: una historia realmente bona».[52]

Geoffrey McNab en The Independent llamó a la película «una ovación segura y una pieza magnífica de cinematografía» na so reseña con 5 estrelles apurríes del Festival de Cannes.[53] Rick Groen de The Globe and Mail evaluó L'artista con aponderamientos, notando que la película «usa teunoloxía vieya pa efeutos increíbles ya ilustrar la conquista insistente d'una nueva teunoloxía».[54] Sukanya Verma de Rediff.com sintió que L'artista ye una película desaxeradamente rebuscada y ye un clásicu instantáneu.[55] David Thomson de The New Republic llamó a L'artista un entretenimientu atélite y peracabao», y llegó a escribir: «Si Hazanavicius puede faer más coses tan elegantes y conmovedores, ensin el trucu de silenciu, entá ensin trate (y oyíu). Mentanto, hai que felicitar por motivos d'únicu prestar. Quiciabes faiga muncho más nel camín del pagu».[56] Roger Ebert de Chicago Sun-Times apurrió-y la calificación más alta, 4 estrelles, diciendo: «Esta ye una de les películes más entreteníes en munches llunes, una película qu'encanta pola so historia, les sos actuaciones y pola forma astuta que xuega col so silenciu y blancu y negru».[57]

Peter Travers, de Rolling Stone, calificar con una puntuación de 3,5 sobre 4, y, nomándola una de les meyores películes del añu, comentó: «Encapsula tou lo que nos fai dir ver les películes: aición, rises, llárimes, y una oportunidá de perdese n'otru mundu». Richard Corliss, de Time, tamién la consideró una de les meyores películes del añu diciendo: «Ésta ye una película tan engañadora, que va faer que te quedes... mudu».[58]

Negativamente, Jaime N. Christley de Slant Magazine apurrió a la película 1.5 sobre 4 estrelles, esplicando que Michael Hazanavicius ignora «tou lo que ye fascinante y memorable sobre la era, enfocándose en romiendos de conocencia xeneral, tan erosionados de fechos inconvenientes que, inclusive, nun califiquen una novela en clave».[59] America Magacín aldericó que mientres Jean Dujardin lleva la película, l'actuación de Bejo foi decepcionante.[60]

Discutiniu de Kim Novak

[editar | editar la fonte]

El 9 de xineru de 2012, l'actriz Kim Novak declaró que la violación» foi cometíu en respuesta a la banda sonora de Ludovic Bource, qu'incorpora una porción de la banda sonora de Bernard Herrmann de la película Vértigu (1958) d'Alfred Hitchcock —onde Novak protagonizó. Nel artículu publicáu por Variety, ella declaráu que Me sentí como si'l mio cuerpu —o, siquier, el mio cuerpu de trabayu— fora violáu na película».[61] «Esta película tendría de ser capaz de sostenese por sigo mesmu, ensin depender na banda sonora de Bernard Herrmann de Vertigo d'Alfred Hitchcock p'apurrir más drama», ella siguió. «Ta moralmente mal pa l'habilidá artística de la nuesa industria usar y abusar pieces famoses de trabayu pa llamar l'atención y l'aplausu de más que lo que taben destinaos». Y remató: «Avergóñenme».[62]

En respuesta, el direutor Hazanavicius llanzó una declaración:

«L'artista foi fecha como una carta d'amor al cine, y creció fora del mio —y de tolos del mio repartu y la tripulación— almiración y respetu pa les películes de la historia. Tuvo inspirada en trabayos de Hitchcock, Lang, Ford, Lubitsch, Murnau y Wilder. Encántame Bernard Herrmann, y la so música foi usada en munches películes distintes y toi bien contentu de tenela nel míu. Respetu enforma a Kim Novak, y llamentu enforma si ella nun ta d'alcuerdu».[63]

Hazanavicius tamién falo con CNN: «Use música d'otra película, pero nun ye illegal. Pagué por eso, consultamos por eso y tenemos el permisu pa faelo. Pa mi, nun hai un real discutiniu... Siéntome llástima por ella, pero hai un montó de película con música d'otres películes, direutores faen eso tol tiempu y nun toi seguro de que ye un gran problema».

En mayu de 2011, cuando la película foi amosada per primer vegada nel Festival de Cannes, Todd McCarthy de The Hollywood Reporter mentó l'usu de la música de Herrmann: «Hazanavicius y Bource escoyeron atrevidamente emplegar explícitamente el cantar d'amor de Bernard Herrman de Vértigu, que ye dramáticamente efeutiva nel so propiu estáu, pero ye tan bien conocida que te echa fuera d'una película y te alluga na manera de pensar d'otra. Ensin dulda, una especie d'equivalente reelaborado sería una meyor idea».[64]

Llista de diez destacaos

[editar | editar la fonte]

La película apaeció nos siguientes de llistes de diez destacaos pa meyores películes del 2011 realizada polos críticos:

Críticu Publicación Posición
Richard Corliss Time 1[65]
Peter Bradshaw The Guardian 1[66]
Robbie Collin The Telegraph 1[66]
Peter Travers Rolling Stone 2[67]
Elizabeth Weitzman New York Daily News 2[66]
Lisa Schwarzbaum Entertainment Weekly 3[66]
Mark Kermode BBC Radio 5 Live 4[68]
Richard T. Jameson MSN Movies 4[66]
Sean Axmaker MSN Movies 5[66]
Contribuidores y escritores Empire Empire Magazine 5[66]
James Berardinelli Reelviews 5[69]
Encuesta internacional de críticos de S&S Sight & Sound 5[70]
Austin Film Critics Association Austin Film Critics Association 6[71]
Roger Ebert Chicago Sun-Times 10[66]
Equipu cinematográficu de Time Out' Time Out London 10[66]

Premios

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Premios y nominaciones de The Artist
Premiu Categoría Receptor Resultancia
Óscar (2011)[72] Meyor película Ganadora
Meyor direutor Michel Hazanavicius Ganador
Meyor actor Jean Dujardin Ganador
Meyor actriz de repartu Bérénice Bejo Candidata
Meyor guión orixinal Michel Hazanavicius Candidatu
Meyor fotografía Guillaume Schiffman Candidatu
Meyor montaxe Anne-Sophie Bion
Michel Hazanavicius		 Candidatos
Meyor direición artística Laurence Bennett
Robert Gould		 Candidatos
Meyor banda sonora Ludovic Bource Ganador
Meyor diseñu de vestuariu Mark Bridghes Ganador
Globu d'Oru (2011) Meyor película risible o musical Ganadora
Meyor direutor Michel Hazanavicius Candidatu
Meyor actor en comedia o musical Jean Dujardin Ganador
Meyor actriz de repartu Bérénice Bejo Candidata
Meyor guión Michel Hazanavicius Candidatu
Meyor banda sonora Ludovic Bource Ganador
BAFTA (2011) Meyor película Ganadora
Meyor direutor Michel Hazanavicius Ganador
Meyor actor Jean Dujardin Ganador
Meyor actriz Bérénice Bejo Candidata
Meyor guión orixinal Michel Hazanavicius Ganador
Meyor fotografía Guillaume Schiffman Ganador
Meyor montaxe Anne-Sophie Bion
Michel Hazanavicius		 Candidatos
Meyor diseñu de producción Laurence Bennett
Robert Gould		 Candidatos
Meyor música orixinal Ludovic Bource Ganador
Meyor diseñu de vestuariu Mark Bridghes Ganador
Meyor maquillaxe y peluquería Julie Hewett
Cydney Cornell		 Candidatos
Meyor soníu Nadine Muse
Gérard Lamps
Michael Krikorian		 Candidatos
Sindicatu d'Actores (2011) Meyor repartu Candidatu
Meyor actor Jean Dujardin Ganador
Meyor actriz de repartu Bérénice Bejo Candidata
Goya (2011) Meyor película europea Ganadora


Nota

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Hai daqué de confusión si la película ye francesa o norteamericana. El sitiu oficial d'Estaos Xuníos declara que ye "la primer película d'Estaos Xuníos del aclamáu direutor y escritor francés Michel Hazanavicius", mientres l'Academia d'Artes y Ciencies Cinematográfiques y los medios de comunicación describir como una película francesa, afirmando que la película foi dirixida y producida por persones franceses, y que los dos protagonistes son interpretaos por actores franceses.

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ URL de la referencia: http://www.imdb.com/title/tt0093389/. Data de consulta: 13 abril 2016.
  2. ↑ 2,0 2,1 URL de la referencia: http://www.imdb.com/title/tt1655442/?ref_=nv_sr_1. Data de consulta: 13 abril 2016.
  3. ↑ 3,0 3,1 Afirmao en: Google Freebase Data Dump. Editorial: Google.
  4. ↑ 4,0 4,1 «Internet Movie Database» (inglés). Consultáu'l 20 agostu 2016.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Certificado de distribución cinematográfica: 127108. URL de la referencia: http://www.cnc.fr/web/fr/rechercher-une-oeuvre/-/visa/127108. Data de consulta: 10 mayu 2018.
  6. ↑ 6,0 6,1 URL de la referencia: http://nmhh.hu/dokumentum/198182/terjesztett_filmalkotasok_art_filmek_nyilvantartasa.xlsx.
  7. ↑ URL de la referencia: http://www.commeaucinema.com/notes-de-prod/the-artist,181583-note-87935. Data de consulta: 13 abril 2016.
  8. ↑ Afirmao en: Internet Movie Database. Identificador IMDb: tt1655442. Data de consulta: 13 xineru 2020. Llingua de la obra o nome: inglés.
  9. ↑ URL de la referencia: http://www.filmaffinity.com/es/film207902.html. Data de consulta: 13 abril 2016.
  10. ↑ 10,00 10,01 10,02 10,03 10,04 10,05 10,06 10,07 10,08 10,09 10,10 10,11 10,12 10,13 10,14 10,15 10,16 10,17 10,18 10,19 10,20 10,21 10,22 10,23 10,24 10,25 10,26 URL de la referencia: http://www.imdb.com/title/tt1655442/fullcredits. Data de consulta: 13 abril 2016.
  11. ↑ 11,0 11,1 «‘The Artist’ Uggie wins 2011 ‘Palm Dog’» (n'inglés). Digital Spy. 11 mayu 2011. 
  12. ↑ Afirmao en: ČSFD. Llingua de la obra o nome: checu. Data d'espublización: 2001.
  13. ↑ 13,0 13,1 URL de la referencia: http://www.boxofficemojo.com/movies/?id=artist.htm.
  14. ↑ URL de la referencia: https://www.europeanfilmacademy.org/European-Film-Awards-Winners-2011.62.0.html. Direición web d'archivu: https://web.archive.org/web/20190718183321/https://www.europeanfilmacademy.org/European-Film-Awards-Winners-2011.62.0.html. Data de consulta: 12 xineru 2020.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 URL de la referencia: https://www.europeanfilmacademy.org/2011.109.0.html. Direición web d'archivu: https://web.archive.org/web/20190718184917/https://www.europeanfilmacademy.org/2011.109.0.html. Data de consulta: 13 xineru 2020.
  16. ↑ URL de la referencia: https://www.europeanfilmacademy.org/2012.328.0.html. Direición web d'archivu: https://web.archive.org/web/20180227034410/https://www.europeanfilmacademy.org/2012.328.0.html. Data de consulta: 18 xineru 2020.
  17. ↑ URL de la referencia: https://jmkextern.bmb.gv.at/app/detail.aspx?FILID=16726.
  18. ↑ Afirmao en: Filmografía Nacional Danesa.
  19. ↑ «Festival de Cannes: The Artist.». Cannes. Consultáu'l 1 d'abril de 2012.
  20. ↑ «The Artists' five Óscars prompt joyous reaction in France». Los Angeles Times. 27 de febreru de 2012. http://latimesblogs.latimes.com/world_now/2012/02/reporting-from-paris-the-french-woke-up-to-a-historic-moment-in-their-filme-history-with-a-record-breaking-slew-of-oscar-f.html'. Consultáu'l 1 d'abril de 2012. 
  21. ↑ Thompson, Nick (27 de febreru de 2012). «How a silent, black-and-white French filme won big at the Óscars». CNN. https://www.cnn.com/2012/02/27/world/europe/oscars-the-artist/index.html. Consultáu'l 1 d'abril de 2012. 
  22. ↑ Patel, Tara (27 de febreru de 2012). «Óscar Wins for ‘The Artist' Mark Record for a French Film». Bloomberg Businessweek. http://www.businessweek.com/news/2012-02-27/oscar-wins-for-the-artist-mark-record-for-a-french-film.html. Consultáu'l 1 d'abril de 2012. 
  23. ↑ Pfanner, Eric (27 de febreru de 2012). «French Film Industry Celebrates Its Cultural Exception». New York Times. http://www.nytimes.com/2012/02/28/arts/28iht-oscarfr28.html. Consultáu'l 1 d'abril de 2012. 
  24. ↑ «Nominees & Recipients: ACE Film Editors». ACE Film Editors. Archiváu dende l'orixinal, el 26 de payares de 2015. Consultáu'l 1 d'abril de 2012.
  25. ↑ «Golden Globe nominations». Archiváu dende l'orixinal, el 2012-10-26.
  26. ↑ The Artist on Rotton Tomatoes
  27. ↑ 'The Artist' is artful in the way it wins you over – 3 1/2 stars Chicago Tribune
  28. ↑ «Silent movie The Artist leads Bafta nominations». BBC News. BBC. Consultáu'l 1 d'abril de 2012.
  29. ↑ «Martin Scorsese's Hugo leads Óscar charge with 11 nods». BBC News. BBC. Consultáu'l 1 d'abril de 2012.
  30. ↑ «Kate Winslet to receive honorary Cesar award». BBC News. BBC. Consultáu'l 1 d'abril de 2012.
  31. ↑ Toronto Film Festival Day 6: Laughs with `The Artist,' thrills with `Drive'
  32. ↑ Leffler, Rebecca (1 d'abril de 2012). «'The Artist' Wins 6 Cesar Awards, Including Best French Film of the Year». The Hollywood Reporter. Consultáu'l 27 de febreru de 2012.
  33. ↑ Entrevista con Michel Hazanavicius
  34. ↑ Banda sonora de The Artist executada pola Filarmónica de Bruxeles
  35. ↑ 35,0 35,1 «Anecdotes du tournage du filme The Artist» (francés). Allocine. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  36. ↑ 36,0 36,1 Samuel Cogrenne. «THE ARTIST : À la recherche du cinéma perdu» (francés). Archiváu dende l'orixinal, el 2012-04-07. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  37. ↑ Cécile Mury. «The Artist» (francés). Télérama. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  38. ↑ 38,0 38,1 Rex Reed. «The Artist. Black and White. French. Silent. What Isn't There to Like?» (inglés). Observer. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  39. ↑ Cecile Gregoriades. «The Artist donne l'impression aux critiques américains d'être intelligents» (francés). L'express. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  40. ↑ Kevin Brownlow (1981). Hollywood, Les Pionniers. Chap. 17: "Grandeur et déclin de John Gilbert": Calmann-Lévy, páx. 192-194.
  41. ↑ Pascale Leray, Iris Mazzacurati y Joséfa Lopez. «Pas de deux avec Fabien Ruiz, professeur de claquettes de Jean Dujardin et Bérénice Bejo» (francés). L'express. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  42. ↑ «Horaires 2011» (french). festival-cannes.com. Cannes Film Festival. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  43. ↑ Mitchell, Wendy (4 de mayu de 2011). «Hazanavicius' The Artist moves into Competition in Cannes». Screen Daily. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  44. ↑ «The Artist» (french). AlloCiné. Tiger Global. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  45. ↑ Tartaglione, 16 May 2011. «Wild Bunch, Weinsteins confirm multi-territory deal on The Artist». Screen Daily. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  46. ↑ «« The Artist » ressort en salles en France» (french). Le Soir (16 de xineru de 2012). Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  47. ↑ Keslassy, Elsa (22 de febreru de 2012). «France's second look at 'Artist'.». Variety. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  48. ↑ «"The Artist" remporte 7 Bafta Awards dont meilleur filme, meilleur réalisateur et meillleur acteur.» (french). cinéart.be. Archiváu dende l'orixinal, el 26 de payares de 2015. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  49. ↑ «The Artist (2011)». Rotten Tomatoes. Flixster. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  50. ↑ «The Artist». Metacritic. CBS Interactive. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  51. ↑ Adams, Mark (15 de mayu de 2011). «The Artist». Screen Daily. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  52. ↑ Bradshaw, Peter. «Cannes 2011: The Artist/Michael/Footnote – review». The Guardian. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  53. ↑ McNab, Geoffrey. «The Artist, Cannes Film Festival». The Independent. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  54. ↑ Groen, Rick (9 d'avientu de 2011). The Artist: Mostly mute, it speaks volumes about silent film. http://www.theglobeandmail.com/news/arts/movies/the-artist-mostly-mute-it-speaks-volumes-about-silent-filme/article2264777/. Consultáu'l 6 d'abril de 2012. 
  55. ↑ Sukanya Verma. «Review: The Artist is an instant classic». Rediff.com. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  56. ↑ David Thomson (5 de xineru de 2012). Why ‘The Artist' Just Might Win the Óscars. The New Republic. http://www.tnr.com/article/filme/99237/artist-cannes-hazanavicius-dujardin. 
  57. ↑ Ebert, Roger. The Artist Chicago Sun-Times. Publicáu'l 21 d'avientu de 2011. Consultáu'l 6 d'abril de 2012
  58. ↑ Crítica en Time
  59. ↑ Jaime N. Christley (16 d'ochobre de 2011). «Film Review – The Artist». Slant Magazine. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  60. ↑ Stepien, Victor (12 de marzu de 2012). The French Connection. http://www.americamagazine.org/content/culture.cfm?cultureID=258. Consultáu'l 6 d'abril de 2012. 
  61. ↑ «Artist direutor responds to Kim Novak Vertigo claim». BBC News (BBC). https://www.bbc.co.uk/news/entertainment-arts-16482624. Consultáu'l 6 d'abril de 2012. 
  62. ↑ «'The Artist' direutor defends use of Hitchcock score». The Marquee Blogue. CNN (10 de xineru de 2012). Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  63. ↑ «'The Artist' Direutor Responds to Kim Novak Slam Over 'Vertigo' Music». The Hollywood Reporter (9 de xineru de 2012). Consultáu'l 12 de xineru de 2012.
  64. ↑ McCarthy, Todd (15 de mayu de 2011). «The Artist: Cannes Review». The Hollywood Reporter. Consultáu'l 6 d'abril de 2012.
  65. ↑ Corliss, Richard (7 d'avientu de 2011). «The Top 10 Everything of 2011 – The Artist». Time. Archiváu dende l'orixinal, el 2012-01-31. Consultáu'l 17 d'avientu de 2011.
  66. ↑ 66,0 66,1 66,2 66,3 66,4 66,5 66,6 66,7 66,8 Dietz, Jason (8 d'avientu de 2011). «2011 Film Critic Top Ten Lists [Updated Dec. 22]». Metacritic. CBS Interactive. Archiváu dende l'orixinal, el 2017-05-10. Consultáu'l 23 d'avientu de 2011.
  67. ↑ Travers, Peter (8 d'avientu de 2011). «10 Best Movies of 2011: The Artist». Rolling Stone. Consultáu'l 17 d'avientu de 2011.
  68. ↑ «Eleven from Eleven». BBC (6 de xineru de 2012). Consultáu'l 11 de xineru de 2012.
  69. ↑ «Rewinding 2011: The Top 10». Reelviews (31 d'avientu de 2011). Consultáu'l 26 de febreru de 2012.
  70. ↑ «2011: The year in review». Sight & Sound (17 d'avientu de 2011). Archiváu dende l'orixinal, el 26 de payares de 2015. Consultáu'l 17 d'avientu de 2011.
  71. ↑ «2011 Awards». Austin Film Critics (17 d'avientu de 2011). Archiváu dende l'orixinal, el 26 de payares de 2015. Consultáu'l 17 d'avientu de 2011.
  72. ↑ «Nominees and Winners for the 84th Academy Awards» (inglés). Academia d'Artes y Ciencies Cinematográfiques. Consultáu'l 27 de febreru de 2012.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]



Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Artist&oldid=4273864»