Christian Ferras
Christian Ferras (* 17 Junie 1933 – † 14 September 1982) was 'n Franse violis.
Vroeë jare
[wysig | wysig bron]Ferras was in 1933 in Le Touquet gebore. Hy het die viool by sy vader begin studeer. Hy het in 1941 by die Conservatoire de Nice as 'n student van Charles Bistesi ingeskryf, en in 1943 eersteprys behaal. In 1944 het hy na die Conservatoire de Paris gegaan. Hy het in 1946 eersteprys in beide dissiplines (viool en kamermusiek) gewen, en sy loopbaan as uitvoerder saam met die Pasdeloup Orkes onder Albert Wolff en later Paul Paray begin. Hy het ook saam met die Roemeense violis en komponis George Enescu gewerk, wie ook as instrukteur opgetree het.
Die Vioolconcerto deur Federico Elizalde is die eerste keer in Parys in 1944 deur Ginette Neveu gespeel,[1] maar Christian Ferras het die Londense buiging daarvan in die teenwoordigheid van die komponis (saam met die dirigent Gaston Poulet) gespeel,[2][3] en die wêreldpremiére opname daarvan op 7 November 1947 op ouderdom veertien gegee.
Ferras het in 1948 die eerste prys tydens die internasionale Scheveningen-fees gewen; Yehudi Menuhin was een van die lede van die beoordelingspaneel. Hy het op 16 November 1948 die eerste uitvoering van Arthur Honegger se Sonate vir Soloviool in die Salle Gaveau gegee. Hy het die volgende jaar tweede prys (eerste prys was nie toegeken nie) tydens die internasionale Marguerite Long-Jacques Thibaud Kompetisie gewen. Dit was hier waar hy Pierre Barbizet ontmoet het saam met wie hy een van die bekendste vennootskappe in die geskiedenis van klavier-vioolsamewerking gevorm het. Hy het in 1950 saam met Jean-Pierre Rampal en George Enescu verskeie werke deur J.S. Bach opgeneem. Dit was op hierdie punt dat sy loopbaan regtig vlamgevat het toe hy in 1951 deur Karl Böhm uitgenooi is saam met die Weense Filharmoniese Orkes te speel. Hy het gevolglik 'n reeks konserte in o.a. Japan en Suid-Amerika gegee.[4]
Latere loopbaan
[wysig | wysig bron]In 1952 het hy die eerste uitvoering van Claude Pascal se vioolsonate gegee en saam met Pierre Barbizet die eerste uitvoering van Ivan Semenoff se Dubbelconcerto gegee. In 1954 het Ferras Brahms se Vioolconcerto saam met Carl Schuricht uitgevoer. 1959 was egter die jaar waarin hy werklik na vore getree het: hy het sy loopbaan in die VSA van stapel gestuur deur die speel van Brahms se concerto onder Charles Munch; en Bach se dubbelconcerto met Yehudi Menuhin opgeneem; hy het ook tydens die Prades-fees saam met Pablo Casals en Wilhelm Kempff gespeel; en die eerste uitvoering van Gyula Bando se Vioolconcerto gegee.
In 1960 het Ferras die eerste uitvoering van Serge Nigg se Concerto gegee. Daar word gesê dat die komponis die werk "vir die viool en nie sonder die viool nie" geskryf het. In 1965 het Ferras 'n bekroonde toer deur Suidelike-Afrika geniet saam met die begeleier, Jean-Clause Ambrosini.[5]
Ferras het baie opnames vir EMI gemaak, insluitende
- Beethoven se sonates vir klavier en viool saam met Pierre Barbizet (1958)
- Berg se kamerconcerto en sy Vioolconcerto "Ter nagedagtenis aan 'n engel".
Hy het in 1964 die Brahms Concerto saam met Herbert von Karajan vir die Deutsche Grammophon plate-etiket opgeneem, en daarna die concertos van Sibelius, Tsjaikofski, Beethoven en Bach, welke die opnames is waarvoor hy die meeste bewonder word. Hy het voortgegaan om opnames saam met Deutsche Grammophon te maak: naamlik met Barbizet, die vioolsonates van Brahms, Schumann, Franck en Guillaume Lekeu.
Eerbewyse
[wysig | wysig bron]Ferras se 1965 Deutsche Grammophon opname van die Sibelius Vioolconcerto saam met Herbert von Karajan en die Berliner Philharmoniker het beide die Grand Prix du Disque en Edison-prys gewen.[6] In 1975 het die Conservatoire de Paris erkenning aan Ferras vir sy werke verleen, en terselfdertyd het hy ook om gesondheidsredes sy gereelde openbare optredes gestaak. Hy het egter op 9 Maart 1982 in Parys teruggekeer na die openbare verhoog saam met Alain Lefèvre en toe op 6 Mei saam met Pierre Barbizet. Hy het sy laaste konsert op 25 Augustus 1982 in Vichy gegee.
Afsterwe
[wysig | wysig bron]Christian Ferras het lewenslank aan depressie gely. Hy het op 14 September 1982 op die ouderdom van nege-en-veertig jaar in Parys selfmoord gepleeg.
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ "Pristine Classical" (PDF). Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 18 Julie 2011. Besoek op 19 Augustus 2019.
- ↑ Gramophone, Januarie 1948
- ↑ Gramophone, Mei 1948
- ↑ Christian Ferras: van de muzen begenadigd, Amigoe Di Curaçao, 21 November 1956, Curaçao.
- ↑ Profile, classicalmusicianstoza.blogspot.ca, Junie 2014; URL besoek op 10 Januarie 2016.
- ↑ DDG Supplement Billboard 4 Mei 1968
Eksterne skakels
[wysig | wysig bron]- "Les Amis de Christian Ferras" ((fr) ); besoek op 25 Februarie 2016.
