นิทานอีสปเรื่องลูกหมู 3 ตัว เป็นนิทานที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อสั่งสอนเด็กๆ ให้รู้จักประโยชน์ของความขยัน และรู้ถึงโทษของความขี้เกียจ ว่าจะมีผลอย่างไรกับตนเองและคนรอบข้างในอนาคต นิทานลูกหมูสามตัวเรื่องนี้แฝงคติแง่คิดดีๆ ในการใช้ชีวิต ความมีน้ำใจ และความรักที่มีต่อพี่น้องได้อย่างดีเยี่ยม ถือเป็นนิทานคลาสสิกที่เด็กไทยทุกคนต้องเคยได้รับฟังเรื่องราวแทบทั้งสิ้น
นิทานเรื่องลูกหมูสามตัว
กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว มีแม่หมูและลูกหมู 3 ตัว อาศัยอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง ลูกหมูที่เป็นพี่ใหญ่เกียจคร้าน มักจะแอบไปหาที่หลบเพื่อนอนอยู่ตลอดเวลา ลูกหมูตัวที่สองเป็นหมูจอมตะกละ ไม่ชอบทำงาน เวลางานก็มักจะหาเรื่องพักและกินอาหารที่แอบนำมาด้วยเสมอ ส่วนลูกหมูตัวที่สาม เป็นหมูที่ขยันแข็งแรง มีความขยันหมั่นเพียรและชอบทำงานเป็นอย่างมาก
ถึงแม้ว่าในบรรดาลูกหมูสามตัว จะมีลูกหมูตัวสุดท้องจะขยันขันแข็งทำงานก็ตาม แต่อาหารที่หามาได้ก็มักจะหมดลงไปอย่างรวดเร็ว เหตุเพราะที่บ้านของเขานั้นมีหมูจอมขี้เกียจ และหมูจอมตะกละอยู่กันตั้งสองตัว วันหนึ่ง แม่หมูได้พูดกับลูกหมูทั้งสามตัวว่า
“พวกลูกๆ โตเกินกว่าที่จะอยู่ในบ้านหลังน้อยของแม่แล้ว
ถึงเวลาที่ลูกๆ จะต้องมีบ้านเป็นของตัวเองได้แล้วล่ะจ้ะ”
หมูตัวสุดท้องเมื่อได้ฟังแม่พูดเช่นนั้นก็เกิดความปีติยินดีเป็นอย่างมากที่จะมีบ้านเป็นของตนเอง
“เราจะสร้างบ้านแบบไหน แล้วจะเอาอะไรมาสร้างเป็นบ้านดีนะ”
พี่หมูตัวโตจอมขี้เกียจ เมื่อได้ยินแม่พูดเช่นนั้นก็พูดบ่นทันที ด้วยความตนเองมีนิสัยที่ไม่ชอบทำงาน จึงทำให้แม่หมูดุว่า
“ไม่ได้นะ ลูกโตแล้ว ต้องรู้จักดูแลตัวเอง จะมัวแต่ทำตัวขี้เกียจแบบนี้ต่อไปไม่ได้”
เมื่อพี่หมูตัวโตถูกแม่ดุ จึงต้องยอมจำใจออกไปสร้างบ้านในแบบที่ไม่ค่อยเต็มใจ
ลูกหมูสามตัวเริ่มออกเดินทางมาจนถึงชายป่าแห่งหนึ่ง พวกมันตัดสินใจที่จะสร้างบ้านบริเวณใกล้ๆ กัน จากนั้นก็ได้เดินทางไปที่ตลาดเพื่อซื้อของสร้างบ้าน
พี่ใหญ่ ตัดสินใจซื้อฟางไปสร้างบ้าน จะได้ไม่เหนื่อยและหนักด้วย พี่รอง ตัดสินใจซื้อเศษไม้ไปสร้างบ้าน เพียงตอกตะปูไม่กี่ทีก็เสร็จแล้ว อีกทั้งยังสามารถต้านลมที่พัดมาแรงๆ ได้อย่างแน่นอน ส่วนน้องเล็ก ตัดสินใจซื้ออิฐมาสร้างบ้าน พี่ใหญ่และพี่รองเห็นจึงหัวเรา และบอกกับน้องเล็กว่า
“ทำไมเจ้าถึงได้โง่อย่างนี้ กว่าจะแบกไป กว่าจะสร้างบ้านเสร็จ มันก็ใช้เวลานาน”
น้องเล็กจึงตอบกลับว่า...
“แต่ถ้าเราใช้อิฐสร้างบ้าน มันก็จะแข็งแรงและทนทานกว่า
พี่ๆ ใช้ฟางกับเศษไม้มันจะไม่ปลอดภัยนะพี่”
ลูกหมูสามตัวแบกของที่ซื้อไว้สำหรับสร้างบ้านกลับมายังจุดที่จะสร้างบ้านของตัวเอง พอถึงชายป่าต่างก็แยกย้ายสร้างบ้านของใครของมัน
ลูกหมูตัวที่หนึ่งสร้างบ้านด้วยฟาง ใช้เวลาเพียงไม่นานนักก็เสร็จ ลูกหมูตัวที่สองสร้างบ้านด้วยเศษไม้ ใช้เวลาเพียงไม่นานก็สร้างบ้านเสร็จ จากนั้นทั้งสองจึงไปดูน้องเล็กสร้างบ้านที่ยังไม่เสร็จ น้องเล็กค่อยๆ ก่ออิฐทีละก้อน ทีละอัน กว่าจะเสร็จก็น่าจะใช้เวลาอีกหลายวัน เพราะอยากได้บ้านที่แข็งแรงและปลอดภัย จึงไม่เชื่อตามคำที่พี่ทั้งสองบอกให้เปลี่ยนมาใช้ฟางกับเศษไม้สร้างบ้าน
ลูกหมูตัวพี่ทั้งสองออกไปวิ่งเล่น ว่ายน้ำ ส่วนน้องเล็กก็ตั้งหน้าตั้งตาสร้างบ้านจนเสร็จ พอตกดึก ลูกหมูทั้งสามตัวก็เข้านอนบ้านใครบ้านมัน จนกระทั่งคืนหนึ่ง มีเจ้าหมาป่ามาซุ่มดู หวังจะจับลูกหมู 3 ตัวมากินเป็นอาหาร
เจ้าหมาป่าไปบ้านลูกหมูที่สร้างด้วยฟางก่อน พอมันมาถึงประตู มันก็พูดขึ้นว่า …
“เจ้าลูกหมูน้อย ออกมาให้ข้ากินดีกว่านะ”
ลูกหมูตัวแรกจึงตอบออกไปว่า …
“ไม่ ! ฉันไม่เปิดประตูให้แกหรอก ไปให้พ้นนะ”
เจ้าหมาป่าสวนกลับทันทีว่า …
“ไม่เปิดไม่เป็นไร บ้านฟางแบบนี้ข้าเป่าก็พังเละ”
เจ้าหมาป่าเริ่มทำลายบ้านของลูกหมูตัวที่หนึ่งทันที ด้วยความตกใจ ลูกหมู่ทำอะไรไม่ถูก
“แย่แล้ว บ้านฟางของฉันพังหมดแล้ว”
“มามะ มาให้พี่หมาป่ากินดีกว่า”
ลูกหมูตัวแรกรีบวิ่งไปหาน้องกลางที่สร้างบ้านด้วยเศษไม้ เจ้าหมาป่าตามมา และเคาะประตูให้เปิด ลูกหมูทั้งสองตัวจึงตอบกลับออกไปว่า
“ไม่มีทาง ข้าไม่ยอมเปิดประตูให้หมาป่าใจร้ายเด็ดขาด”
หมาป่าตอบต่อว่า …
“อ๋อเหรอ … บ้านไม้ที่ไม่แข็งแรงแบบนี้ แค่ข้ากระโดดกระแทกประตูสองทีมันก็พังแล้วล่ะ
เอาละนะ … 1 2 3 ! ”
เจ้าหมาป่าก็สามารถพังประตูเข้ามาได้สำเร็จ ลูกหมูทั้งสองตัวจึงรีบวิ่งไปที่บ้านอิฐของน้องเล็ก เจ้าหมาป่าวิ่งตามมาติดๆ ลูกหมูทั้งสองเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้กับน้องเล็กฟังว่า บ้านทั้งสองหลังถูกเจ้าหมาป่าพังไปแล้ว ไม่นาน เจ้าหมาป่าตัวร้ายก็มาถึงบ้านน้องเล็ก มันเคาะประตู และพูดขึ้นว่า …
“เปิดให้ข้าเข้าไปกินเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่เปิดจะพังบ้านอีกหลัง”
น้องเล็กตะโกนกลับออกมาว่า …
“กลับไปเจ้าหมาป่า เจ้าไม่มีทางพังบ้านหลังนี้ได้หรอก”
เจ้าหมาป่าพูดต่อว่า …
“เดี๋ยวจะเป่าให้บ้านพังเลย”
เจ้าหมาป่ารวบรวมลมเป่า แต่บ้านก็ไม่ยอมพังเสียที ทำให้หมาป่าทนไม่ไหว พูดต่อขึ้นว่า …
“ได้ ข้าจะกระโดดกระแทกให้บ้านพังไปเลย … 1 2 3 …
… โอ๊ย ! ใครก็ได้ ช่วยหมาป่าด้วย”
เจ้าหมาป่ากระโดดเข้ากระแทกกับประตูบ้านอิฐอย่างแรง ด้วยความที่บ้านสร้างจากอิฐ มีความแข็งแรงมาก การกระแทกโดยหวังให้บ้านพังไม่เป็นผล เจ้าหมาป่าจึงเจ็บจนเป็นลมสลบไป
ลูกหมูสามตัวปลอดภัยจากเจ้าหมาป่าจอมวายร้ายได้ในบ้านอิฐของน้องเล็ก ทั้งสามตกลงกันที่จะอาศัยอยู่ด้วยกันในบ้านอิฐหลังนี้ชั่วขณะหนึ่ง นับแต่นั้น เจ้าหมาป่าก็ได้เงียบหายไป
หลังจากนั้นไม่นาน เจ้าหมาป่าได้หวนกลับมาอีกครั้ง มันได้เดินแบกเอาบันไดยาวมุ่งหน้าตรงมาที่บ้านอิฐของพวกลูกหมูเพื่อปีนเข้าทางปล่องไฟบนหลังคา มันพูดกับตัวเองว่า …
“ฮ่า ฮ่า พวกแกเสร็จข้าแน่ เจ้าลูกหมูสามตัว”
ทันไดนั้นเองที่ลูกหมูทั้งสามเห็นเจ้าหมาป่ากำลังปีนขึ้นมาทางปล่องไฟ น้องเล็กจึงได้รีบพูดขึ้นว่า …
“พี่หมูรีบไปจุดไฟที่เตาผิงเร็วเข้า !”
เจ้าหมาป่าถูกเผาด้วยไฟ ได้รับบาดเจ็บสาหัส ทำให้ขนตามร่างกายของมันร่วงออกจนเกือบหมด
จากนั้นเป็นต้นมา หมาป่าก็เกิดสำนึกได้ จึงได้กลับตัวกลับใจเสียใหม่ กลายเป็นหมาป่าที่อ่อนโยน และอาศัยอยู่ในที่ของมันอย่างสงบสุข ส่วนพี่หมูทั้งสองตัวก็ได้ตั้งใจจำเอาน้องหมูสุดท้องเป็นตัวอย่างที่ดี หันมาขยันหมั่นเพียร ไม่เกียจคร้าน เมื่อเป็นเช่นนั้น แม่หมูก็พลอยมีความสุขและพอใจในลูกหมูเป็นอย่างมาก นับแต่นั้นมา หมูทุกตัวจึงมีชีวิตที่อบอุ่น เป็นสุข ได้อาศัยซึ่งกันและกันอย่างดี … ตลอดมา
นิทานเรื่องลูกหมูสามตัวสอนให้รู้ว่า
“การเกียจคร้านไม่ได้ทำให้เราสบายได้จริง .. แต่จะนำทุกข์ภัยมาสู่ตน
เราจึงควรอย่างยิ่งที่จะขยันหมั่นเพียร ...”
https://www.youtube.com/watch?v=Olo923T2HQ4
(ใครที่ไม่อยากอ่าลูกหมูสามตัว แต่อยากดูเป็น Animation สนุกๆ เราก็มีในแบบฉบับที่เป็นการ์ตูน จาก Walt Disney มาฝากกันด้วย สนุกเหมือนกัน !)
วิเคราะห์ตัวละครจาก นิทานลูกหมูสามตัว
ลูกหมูพี่โต
ถือได้ว่าเป็นพี่โตที่สุดในบ้าน แต่มีความขี้เกียจเป็นที่สุดในบรรดาลูกหมูสามตัว วันๆ ไม่ยอมทำอะไร เอาแต่นอน ไม่ชอบทำงาน ไม่ได้ช่วยแบ่งเบาภาระของที่บ้าน จะเห้นว่าเป็นพี่โตที่ไม่สามารถเป็นที่พึ่งให้กับน้องๆ ได้ จนมาถึงเวลาที่จะต้องแยกบ้านออกไปมีพื้นที่ของตัวเอง และด้วยความเกียจคร้านนั้น ลูกหมูพี่โต ก็เลือกที่จะสร้างบ้านด้วยฟาง เพราะสร้างงาน ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จ แต่ ลูกหมูพี่โต ไม่ได้คิดถึงผลในระยะยาวที่บ้านจะเป็นพื้นที่ที่ให้ความอบอุ่น และป้องกันภัยอันตรายได้ ขาดความรอบคอบ จึงถูกเจ้าหมาป่าบุกเข้าไปหวังจะกินได้ง่าย ไม่ปลอดภัย
ลูกหมูพี่กลาง
ลูกหมูพี่กลาง เป็นอีกหนึ่งในบรรดาลูกหมูสามตัว ที่มีนิสัยตะกละ กินจุ เวลาที่ทำงานก็มักจะหาเวลาพักและกินอาหารที่แอบนำมาด้วยเสมอ ไม่มีความขยัน เมื่อแม่หมูให้ลูกหมูสามตัวออกมาสร้างบ้านเป็นของตัวเอง ลูกหมูพี่กลางก็เลือกที่จะสร้างบ้านด้วยเศษไม้ ตอกตะปูกไม่กี่ทีก็เสร็จ แถมยังสามารถต้านลมแรงๆ ที่พัดมาได้ด้วย แต่ก็ไม่ได้คำนึงว่าอันตรายข้างหน้าที่กำลังจะเกิดขึ้น มักร้ายแรงกว่าสายลมที่พัดเอื่อยๆ เสมอ ทำให้บ้านของลูกหมูพี่กลางถูกเจ้าหมาป่าบุกเข้าไปได้เช่นเดียวกันกับบ้านของ ลูกหมูพี่โต
ลูกหมูน้องเล็ก
จะเห็นได้ว่าน้องเล็กในบรรดาลูกหมูสามตัวจะมีความแตกต่างมากที่สุด เพราะน้องเล็กไม่เคยย่อท้อต่อความยากลำบาก ตั้งใจทำทุกหน้าที่ด้วยความพยายาม อย่างในช่วงแรกที่ยังไม่ได้แยกบ้านออกมาสร้างเป็นบ้านของตัวเอง ลูกหมูน้องเล็ก ก็ตั้งใจทำงานเพื่อให้ได้ซึ่งอาหารไว้เก็บเพื่อกินในแต่ละมื้อได้คราวละมากๆ จนมาถึงการสร้างบ้านของตัวเอง ลูกหมูน้องเล็ก ก็เลือกที่จะสร้างบ้านด้วยอิฐ เพราะมีความคิดว่าสร้างแล้วจะมีความมั่นคง ปลอดภัย ถึงแม้จะใช้เวลามากหน่อยแต่ก็คุ้มค่ากับเวลาที่เสียไป จึงเป็นเรื่องที่ดี น่าเอาเป็นแบบอย่าง ทำสิ่งใดก็มักจะประสบความสำเร็จและได้สิ่งดีๆ ตอบแทนอยู่เสมอ
ที่มา : bkkseek.com
https://www.youtube.com/watch?v=njGGq4ECHVM
เรียกได้ว่านิทาน เรื่อง ลูกหมูสามตัว เป็นนิทานที่มีประโยชน์และได้ให้ข้อคิดดีๆ ไว้หลายอย่าง เหมาะเป็นอย่างมากสำหรับเด็กที่กำลังโต กำลังหัดอ่านหนังสือ และกำลังหัดที่จะเรียนรู้เรื่องราวต่างๆ แนะนำว่าเมื่อคุณเอานิทานเรื่องนี้ให้ลูกๆ หรือหลานๆ ของคุณได้อ่าน ก็อย่าลืมหาเวลาที่จะสอนเขา แนะนำเขา ให้เด็กๆ สามารถเข้าใจเรื่องราวที่กำลังดำเนินไปได้ดีขึ้น แนะนำให้เขาได้เรียนรู้ข้อคิด สิ่งใดถูก สิ่งใดผิด สิ่งใดควรทำ สิ่งใดควรหลีกเหลี่ยง ซึ่งนั่นก็เป็นจุดประสงค์หลักที่นิทาน เรื่อง ลูกหมูสามตัว อยากจะบอกเล่า หรือถ้าอยากให้เด็กๆ จดจำเหตุการณ์ในนินาทได้ดีขึ้นละก็ ลองเปลี่ยนจากการอ่านนิทาน มาฟังเพลงนิทานบ้างสิ เพลง ลูกหมูสามตัว จะเป็นอย่างไรเมื่อเอาเนื้อเรื่องจากนิทานมาแต่งเป็นเพลง
นิทานสอนใจเรื่องนี้เป็นนิทานจากต่างประเทศ โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อสอนให้เด็กๆ รู้ถึงผลของการอดทน ตั้งใจทำงาน อย่างเช่นนิทานลูกหมูสามตัว ที่ได้รับผลตอบแทนจากความพยายามแตกต่างกัน ใครพยายามมาก ทำมาก ใช้ความคิดมากกว่า ก็จะได้มากกว่าคนที่ทำน้อยกว่า
