[go: up one dir, main page]

An Entity of Type: animal, from Named Graph: http://dbpedia.org, within Data Space: dbpedia.org

Enrico Dandolo (anglicised as Henry Dandolo and Latinized as Henricus Dandulus; c. 1107 – May/June 1205) was the Doge of Venice from 1192 until his death. He is remembered for his avowed piety, longevity, and shrewdness, and is known for his role in the Fourth Crusade and the Sack of Constantinople. Dandolo died in 1205 in Constantinople and was buried at the Hagia Sophia.

Property Value
dbo:abstract
  • إنريكو داندولو (بالإيطالية: Enrico Dandolo)‏ ‏ (1107 - 21 يونيو 1205) دوق البندقية الواحد والأربعون تولى الحكم عام 1195 حتى وفاته، اشتهر بتوجيه الحملة الصليبية الرابعة لمهاجمة مدينة زارا خلال حصار زارا ومهاجمة البيزنطيين ونهب القسطنطينية رغم أنه كان أعمى وقد جاوز التسعين من عمره. (ar)
  • Enrico Dandolo, en llatí Henricus Dandolo (1107, República de Venècia - 1205, Constantinoble) fou un dux de Venècia des del 1192 fins al 1205 durant la Quarta Croada. Pertanyia a una destacada família veneciana. El seu pare, en Vitale, fou conseller del dux Vitale II Michiel, i el seu oncle, anomenat també Enrico Dandolo, fou patriarca de Grado. El seu primer paper polític rellevant va tenir lloc durant els anys de crisi de 1171 i 1172. El 1171 l'Imperi Romà d'Orient va fer detenir milers de venecians residents al seu territori, tot confiscant llurs béns. Durant la crisi que va haver-hi després, en Dandolo va ser enviat com a ambaixador a Constantinoble. Més endavant fou ambaixador a la cort de Guillem II de Sicília. El 1183 torna a Constantinoble per negociar la reconstrucció del barri venecià de la ciutat. Ja era ancià quan va esdevenir dux (tenia 85 anys), a més de ser cec, però va demostrar una gran energia física i mental. El 1202 els cavallers de la Quarta Croada varen ser retinguts a Venècia, incapaços de pagar els vaixells que havien contractat amb els venecians per viatjar, ja que el seu exèrcit era sensiblement inferior a allò que havien previst. En Dandolo va proposar que els croats es desviessin cap a Zara, a la , per treure el poder hongarès d'aquesta ciutat. Amb un important contingent venecià, s'uní personalment a la Croada. Croats i venecians varen prendre el 24 de novembre de 1202. Poc després, n'Aleix IV Àngel, pretenent al tron romà d'Orient, va arribar a la ciutat, i amb l'ajuda d'en Dandolo, va convèncer els caps croats d'atacar Constantinoble per ajudar-lo a obtenir-ne el tron. Això va fer possible la conquesta de Constantinoble per part dels croats el 12 d'abril de 1204. Un cop presa la cuitat, Enrico Dandolo va fer una llista amb els tresors artístics i relíquies que volia enviar a Venècia, i en aquesta llista figuraven els cavalls d'una quadriga, que serien portats a Venècia i ubicats a la basílica de Sant Marc i formant el famós conjunt dels cavalls de Sant Marc. Després d'aquests esdeveniments, en Dandolo va tenir encara prou energia per prendre part en una expedició contra els búlgars. Va morir finalment el 1205 i va ser enterrat a Santa Sofia de Constantinoble. (ca)
  • Enrico Dandolo (latinsky: Henricus Dandolus, 1107 Benátky – 21. června 1205 Konstantinopol) byl benátský dóže a vládl Benátské republice v letech 1193 až 1205. Sehrál významnou roli ve čtvrté křížové výpravě, kterou vedl jako slepý stařec proti Byzantskému císařství, a vyplenění Konstantinopole. V 19. století italské námořnictvo na jeho počest spustilo na moře bitevní loď pod názvem Enrico Dandolo. (cs)
  • Ο Ενρίκο Ντάντολο (Enrico Dandolo, 1107 – Μάιος 1205) — εξελληνισμένος ως Ερρίκος Δάνδολος και εκλατινισμένος ως Henricus Dandulus — ήταν ο 41ος δόγης της Βενετίας (1192 - 1205). Ο Ενρίκο Ντάντολο έμεινε γνωστός για την ευσέβεια, την μακροζωία, την ευφυΐα του και τον αρχηγικό του ρόλο στην Δ΄ Σταυροφορία που κατέκτησε την Κωνσταντινούπολη από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και δημιούργησε την Λατινική Αυτοκρατορία. Μέλος του πανίσχυρου Οίκου των Ντάντολο που είχε πρωταγωνιστήσει τον Μεσαίωνα στην Βενετία ήταν γιος του Βιτάλ Ντάντολο στενού σύμβουλου του Δόγη της Βενετίας . Ο Ενρίκο είχε άλλους δυο αδελφούς τον Ανδρέα και τον Τζιοβάνι, ο συνώνυμος θείος του Ενρίκο Ντάντολο ήταν πατριάρχης του Γκράντο. Δεν υπάρχουν ιστορικές πηγές για τον νεώτερο Ενρίκο Ντάντολο μέχρι τον θάνατο του πατέρα του (1174). Ο Βιτάλ Ντάντολο είχε φτάσει και αυτός στα 100 χρόνια και οι γιοι του μέχρι τον θάνατο του πατέρα τους ήταν στην σκιά του, το ίδιο και ο Ενρίκο αν και ήταν και ο ίδιος ηλικιωμένος, 67 ετών, όταν πέθανε ο πατέρας του. Συμμετείχε ενεργά στις οικογενειακές επιχειρήσεις αλλά στα περισσότερα έγγραφα υπήρχε η υπογραφή του πατέρα του. (el)
  • Enriko DANDOLO (itale Enrico Dandolo, latine Henricus Dandulus, do ankaŭ Henriko Dandolo; naskiĝis ĉirkaŭ 1107, mortis en majo 1205) estis la 41a Doĝo de la Venecia respubliko de 1192 ĝis sia morto. Li estis fama pro religieco, longvivo kaj ruzeco, kaj estis konata pro sia rolo en la Kvara Krucmilito kaj en la Atako al Konstantinopolo. Li ludis gravan rolon en la forta konflikto de la jaroj 1171 kaj 1172 inter Venecio kaj la Bizanca Imperio, kiu apogis la italajn rivalojn de Venecio, ĉefe el Ĝenovo kaj Pizo. Ĝis 1184 li veturis al Konstantinopolo kaj partoprenis en negocadoj por rearanĝi detruitan venecian kvartalon tie. Li estis nomumita doĝo estante jam maljuna kaj blinda, sed energikapabla. Li limigis la agadliberon de eksterlandanoj en Venecio. Li ordonis atakon al Zadar, kiun li ne konkeris, sed ja kelkajn aliajn dalmatiajn insulojn. Li entreprenis reformojn de la monersistemo. En 1202 li engaĝiĝis en la realigado de la Kvara Krucmilito. (eo)
  • Enrico Dandolo (* um 1107 in Venedig; † 1. Juni 1205 in Konstantinopel) ist wohl der bekannteste und umstrittenste Doge Venedigs. Er war vom 1. Juni 1192 bis zu seinem Tod im Amt. Folgt man der „venezianischen Tradition“, wie meist die staatlich gesteuerte Geschichtsschreibung Venedigs umschrieben wird, war er der 41. der insgesamt 120 Dogen. Umstritten ist er wegen seiner Rolle bei der Umlenkung des Vierten Kreuzzugs (1202–1204) gegen die christlichen Städte Zara und Konstantinopel. Dabei kam es zur Plünderung der Metropole und zur Errichtung des Lateinischen Kaiserreichs, von dem den Venezianern unter Führung Dandolos „drei Achtel“ zugesprochen wurden. Diese Eroberung gilt als Ausgangspunkt der Großmachtstellung Venedigs, aber auch als Anfang vom Ende des Byzantinerreiches. Die Ablenkung des Kreuzzugs, dessen Schiffe Venedig vorfinanziert hatte, erfolgte in drei Stufen: Um ihre Schulden zu reduzieren, eroberten die Kreuzfahrer zunächst für Venedig das christliche Zara. Gegen päpstlichen Widerstand und nach Tumulten innerhalb des Heeres fuhren die verbliebenen Kreuzfahrer von dort nach Konstantinopel, um einem zu ihnen geflohenen byzantinischen Thronprätendenten zur Herrschaft zu verhelfen. Als dieser seine großzügigen Zusagen nicht einhielt, eroberten die Kreuzfahrer schließlich die bei weitem größte christliche Stadt, ein Teil der Stadt ging in Flammen auf. Geraubte Schätze und Reliquien schmücken heute zahlreiche Kirchen Europas. Enrico Dandolo entstammte einer der einflussreichsten Familien der Republik Venedig. Doch ist über sein Leben vor etwa 1170 fast nichts bekannt, selbst seine unmittelbaren Verwandtschaftsverhältnisse sind nur partiell geklärt. Er war mit einer Contessa verheiratet, mit der er mindestens einen Sohn hatte. Er war als Fernhändler, nach der Vertreibung der Venezianer aus der byzantinischen Hauptstadt im Jahr 1171 zudem in diplomatischen Diensten tätig. Die Geschichtsschreibung überhöhte Dandolos Rolle als allgegenwärtiger Gesetzgeber, Organisator, Flotten- und Heerführer. Sie vereinnahmte ihn als Idealbild für Patriotismus, kriegerischen Expansionsgeist und zugleich der Selbstbescheidung durch Verzicht auf die Kaiserkrone. Oder sie verdammte ihn als rachsüchtigen oder zynischen, in jedem Falle berechnenden und heuchlerischen Verräter an der christlichen Sache, der die Umlenkung gegen Konstantinopel von Anfang an als Racheakt ersonnen hatte, obwohl der Papst die Kreuzfahrer exkommunizierte. Die Interpretationen reichen dabei von der Gelegenheit, sich für seine in Konstantinopel erlittene Blendung oder für die schlechte Behandlung der Venezianer durch die „Griechen“ zu rächen, bis zu einer Verkettung von Einzelentscheidungen, bei denen der Doge sich nur im Rahmen der venezianischen Verfassungswirklichkeit verhielt, die ihm wenig Spielraum ließ. Nach Giorgio Cracco vertrat Dandolo erst im Verlauf des Kreuzzugs immer stärker die Interessen seiner zahlreichen im Osten tätigen Landsleute und der zunehmend autonomen Eroberer eines neuen Reiches – wenn opportun, auch gegen die Mutterstadt Venedig. Jahre später erst konnte Venedig gegenüber den Eroberern seine Autorität durchsetzen. Während Dandolo für koloniale Ambitionen gleichsam als Vorläufer vereinnahmt und die Eroberung Konstantinopels durch kulturelle und moralische Überlegenheit über die Byzantiner gerechtfertigt wurde, gelang es der Historiographie erst in der nachkolonialen und nachfaschistischen Zeit, auf Rückprojektionen soweit möglich zu verzichten. Dandolo wurde demnach erst in jüngster Zeit stärker in den Rahmen der sich verengenden Handlungsmöglichkeiten der Dogen innerhalb ihrer Gesellschaft gestellt. Aber auch die Erzählweisen der drei Hauptquellen, die stark von französischen und byzantinischen Traditionen beherrscht sind, wurden kritisch einbezogen. Diese sind die französischsprachigen Chroniken des Geoffroi de Villehardouin und des Robert de Clari sowie die griechischsprachige Chronik des Niketas Choniates. Eine Reihe von Einzeldokumenten gestattet es zudem, die ansonsten kaum belegten Taten Dandolos vor dem Kreuzzug besser einzuordnen. Dennoch ist die Integration bedeutender und zeitlich näher an den Kämpfen entstandener Dokumente bisher nur partiell gelungen. Dies gilt vor allem für Briefe, die auf scharfe Konflikte innerhalb des Kreuzfahrerheeres, aber auch auf solche zwischen den Führern des Kreuzzugs und den einfachen „Pilgern“ hinweisen. Diese Konflikte wurden durch die vier Hauptstränge der Überlieferung, die sich aus der politischen Konfliktsituation ergaben – also des byzantinischen, des venezianischen, des päpstlichen und desjenigen der Kreuzfahrer aus dem mittleren und gehobenen Adel vor allem Frankreichs –, weitgehend überdeckt. Dazu trug aber vor allem die staatlich gesteuerte, das Vorgehen Dandolos legitimierende Geschichtsschreibung Venedigs bei, die seit der Chronik des Dogen Andrea Dandolo (1343–1354) fast ein halbes Jahrtausend lang kaum noch davon abweichende Deutungen zuließ. (de)
  • Enrico Dandolo (anglicised as Henry Dandolo and Latinized as Henricus Dandulus; c. 1107 – May/June 1205) was the Doge of Venice from 1192 until his death. He is remembered for his avowed piety, longevity, and shrewdness, and is known for his role in the Fourth Crusade and the Sack of Constantinople. Dandolo died in 1205 in Constantinople and was buried at the Hagia Sophia. (en)
  • Enrico Dandolo (Venecia, c. 1107 - Constantinopla, 1205) fue dux de la República de Venecia entre 1192 y 1205, durante la Cuarta Cruzada. Pertenecía a una destacada familia veneciana. Su primer papel político de importancia tuvo lugar durante los años de crisis con el Imperio bizantino, Dandolo fue enviado como embajador a Constantinopla cuando Bizancio detuvo y confiscó los bienes de miles de venecianos. Más adelante fue embajador en la corte de Guillermo II, regresando a Constantinopla para negociar la reconstrucción del barrio veneciano en la ciudad. Era ya anciano cuando se convirtió en dux (tenía unos 85 años), y era, además, ciego, pero desplegó una tremenda energía física y mental. (es)
  • Ba é Doge na Venéise é Enrico Dandolo (Laidin: Henricus Dandulus; c.1107 – 21 Meitheamh 1205). Bhí sé i gcumhacht ó 1192 go 1205, nuair a fuair sé bás. Is beag atá ar eolas faoina luathshaol i gcomparáid lena shaol le linn an Ceathrú Crosáid (1202–1204). Rugadh é i dteaglach tábhachtach agus d'oibrigh sé i bpoist stáit. D'éirigh sé dall roimh 1176 ach b'fhéidir leis dualgais a chomhlíonadh. Rinne Dandolo i 1202 chomhaontú leis na crosáidirí go dtabharfadh sé cabhair dóibh agus go mbeadh saighdiúirí le fáil don Veinéis mar mhalairt air seo.[fíoras?] Is go míchlúiteach é mar chreach an Cathairh Chonstaintín (1204) nuair a bhí sé i gceannas ar na crosáidirí i gcath in aghaidh na mna Biosántach. Fuair sé bás an bhliain ina dhiaidh sin (97 nó 98 mbliana d'aois a bhí sé ag a bhás) agus cuireadh é in Hagia Sofia. (ga)
  • Enrico Dandolo (1107? – 21 Juni 1205) adalah Doge Venesia ke-42 yang menjabat sejak tahun 1192 hingga kematiannya pada tahun 1205. Ia diingat karena kelihaian, kesalehan, kebutaan yang dideritanya, dan umurnya yang panjang. Ia juga dikenal karena perannya dalam Perang Salib Keempat dan Pengepungan Konstantinopel (1204). Ia yang kala itu berusia 90 tahun dan dalam kondisi buta berhasil memimpin kontingen Venesia. Untuk menghargai perannya, pada abad ke-19, angkatan laut Italia Regia Marina menamai sebuah kapal perang dengan namanya. (in)
  • Enrico Dandolo, en latin Henricus Dandulus, (né en 1107 à Venise – mort en mai 1205 à Constantinople) fut le 41e doge de Venise, élu en 1192. Enrico Dandolo est élu alors qu'il est âgé de 85 ans. Il réussit cependant à obtenir d'importantes concessions pour Venise lors de la quatrième croisade dont il est l'un des acteurs majeurs. Sa politique assurera la domination de Venise sur plusieurs territoires du bassin oriental de la Méditerranée : Venise devient une grande puissance européenne et maritime. Il est considéré comme l'un des plus grands doges de Venise. (fr)
  • 엔리코 단돌로(이탈리아어: Enrico Dandolo, 라틴어: Henricus Dandolo 헨리쿠스 단돌로[*], 그리스어: Ερρίκος Δάνδολος 엔리코스 단돌로스[*], 1107년? – 1205년)는 1193년부터 베네치아 공화국의 도제였고 제4차 십자군의 비잔티움 제국의 침략에 결정적인 역할을 한 인물이다. (ko)
  • エンリコ・ダンドロ(Enrico Dandolo, 1107年? - 1205年)は、ヴェネツィア共和国の第41代元首(ドージェ、在任1192年 - 1205年)。第4回十字軍を率いて1204年に東ローマ帝国を滅ぼし、ラテン帝国の成立に関わった中心人物として知られる。 (ja)
  • Enrico Dandolo (begin 12e eeuw – 1205) was de 39e Doge (leider van een van de oude Italiaanse republieken) van de stadstaat Venetië. Het exacte geboortejaar van Enrico Dandolo staat niet vast, maar het moet ergens rond 1110 geweest zijn. Hij werd geboren in een zeer invloedrijke Venetiaanse familie. Tijdens zijn leven vervulde hij een aantal diplomatieke en militaire functies. Zo leidde hij in 1172 een mislukte militaire expeditie tegen Constantinopel. Deze stad was een geduchte concurrent van Venetië en had een Venetiaanse minderheid die doorlopend onder vuur lag en een jaar eerder was deze groep fel aangevallen. In 1192 werd hij gekozen tot Doge. Hij was toen reeds oud en blind maar waarschijnlijk nog zeer vitaal en vastbesloten. Toen de Vierde Kruistocht wegens financiële problemen vastliep in 1202 greep Dandolo zijn kans. In ruil voor veel geld werd de route van de tocht verlegd naar de Kroatische stad Zara. Deze christelijke stad, ook een concurrent van Venetië, werd aangevallen en geplunderd. Vervolgens werd de tocht voortgezet naar Constantinopel. Ook deze stad werd aangevallen en ingenomen (beleg en val van Constantinopel (1204)). Hier werd vervolgens een katholieke staat gesticht, het Latijnse keizerrijk. De Paarden van San Marco werden als oorlogsbuit meegenomen en op de gevel van de San Marcokerk geplaatst. Enrico Dandolo stierf in 1205. Hij werd begraven in de Hagia Sophia in Constantinopel. Zijn tombe werd in 1261 leeggehaald nadat de Byzantijnen Constantinopel hadden heroverd en daarmee een einde hadden gemaakt aan het Latijnse keizerrijk. Dandolo's gebeente werd vervolgens buiten voor de honden gegooid. (nl)
  • Enrico Dandolo (in latino: Henricus Dandolus; Venezia, 1107 circa – Costantinopoli, maggio 1205) è stato un politico e militare italiano che fu il 41º doge della Repubblica di Venezia, eletto a tardissima età, il 21 giugno 1192. Sfruttando al massimo l'occasione offerta dalla Quarta crociata, riuscì prima a riconquistare Zara e poi a prendere Costantinopoli, gettando le basi dell'impero coloniale veneziano.Celebrato come uno dei più importanti dogi della Storia della Repubblica di Venezia, fu il primo della sua famiglia ad accedere al dogado, al termine di una carriera politica della quale conosciamo poco e comunque nulla di precedente al 1170. (it)
  • Enrico Dandolo, född cirka 1107 i Venedig, död 21 juni 1205 i Konstantinopel, var doge av Republiken Venedig från 1192 till sin död. Han var brorson till patriarken och farfar till dogen Giovanni Dandolo. Dandolo valdes till doge av Venedig 1192. Under fjärde korståget förstod han att på ett skickligt sätt utnyttja korsfararna i sin stads intresse och återupprättade med deras bistånd Venedigs gamla maktställning i Dalmatien. Han deltog även i stormandet av Konstantinopel 1204 och i upprättandet av det så kallade latinska kejsardömet. Som belöning för den kraftiga hjälp Venedig lämnat korsfararna fick staden betydande delar av det Bysantinska riket, bland annat Morea och Kreta samt kvarteret Pera i Konstantinopel. Detta gjorde Venedig till obestridda herrar över den levantinska handeln och den främsta makten i östra Medelhavet. (sv)
  • Энри́ко Да́ндоло (итал. Enrico Dandolo; 1107 или 1108 — май 1205) — 41-й венецианский дож. Среди других глав Венецианской республики его выделял девяностолетний возраст и слепота, которые не помешали ему быть избранным и оставить заметный след в истории, в том числе повлияв на исход Четвёртого крестового похода и разграбление Константинополя. (ru)
  • Enrico (Henryk) Dandolo (ur. ok. 1107, zm. 1205) − doża Wenecji od 21 czerwca 1192 do 1 czerwca 1205 (czasami daty panowania to 1193–1205). (pl)
  • Енріко Дандоло (італ. Enrico Dandolo, бл. 1107 — травень 1205) — 41-й венеціанський дож. Дандоло знаменитий сліпотою, довгим життям, набожністю, хитрістю та своєю роллю в захопленні хрестоносцями в ході Четвертого хрестового походу Константинополя. (uk)
  • Enrico Dandolo (Veneza, 1107? - Constantinopla, maio de 1205) foi doge de Veneza entre 1192-1205, durante a Quarta Cruzada. Pertencia a uma importante família veneziana. Seu pai, Vitale, foi conselheiro do doge , e um tio seu, chamado também Enrico Dandolo, foi patriarca de Grado. O seu primeiro papel político de importância aconteceu durante a crise de 1171 e 1172. Em 1171 o Império Bizantino deteve milhares de venezianos residentes no seu território, confiscando os seus bens. Na crise que seguiu, Dandolo foi enviado como embaixador a Constantinopla. Mais adiante foi embaixador na corte de Guilherme II, na Sicília. Em 1183 regressou para Constantinopla para negociar a reconstrução do bairro veneziano na cidade. Era já ancião quando se converteu em doge (tinha uns 85 anos), e era, além disso, cego, porém despregou uma enorme energia física e mental. Em 1202, os cavaleiros da Quarta Cruzada encontravam-se retidos em Veneza, incapazes de pagarem os barcos que contrataram com os venezianos para o seu transporte, dado que o seu exército era sensivelmente inferior ao previsto. Dandolo propôs como arranjo que os cruzados se desviassem para Zara, na costa dálmata, para arrebatar esta cidade ao reino da Hungria. Com um importante contingente veneziano, uniu-se pessoalmente à Cruzada sendo já nonagenário, tomando solenemente a Cruz na basílica de São Marcos. Cruzados e venezianos tomaram Zara a 15 de novembro de 1202. Pouco depois, Aleixo IV Ângelo, pretendente ao trono bizantino, chegou à cidade, e, com a ajuda de Dandolo, convenceu os chefes cruzados de atacar Constantinopla para lhe ajudar a obter o trono. Isto conduziu à conquista de Constantinopla pelos cruzados, a 12 de abril de 1204, e ao seu posterior saque. Depois destes acontecimentos, Dandolo teve ainda suficiente energia para tomar parte numa expedição contra os búlgaros. Morreu em 1205. Está sepultado na Basílica de Santa Sofia de Constantinopla; a sua tumba foi destruída com a conquista Otomana de Constantinopla, em 1453, e a subsequente conversão da Basílica em uma Mesquita. Em tempos modernos, um cenotáfio foi erguido no local provável de sua tumba original. (pt)
  • 恩里科·丹多洛(Enrico Dandolo,1107年-1205年5月),第四十一任威尼斯总督,威尼斯历史上著名的商人兼政治军事家。第四次十字军东征时他成功诱导十字军把矛头从耶路撒冷转向东罗马帝国的首都君士坦丁堡。据说他早年行商时曾在君士坦丁堡被迫害下狱并被弄瞎双眼,当时正是君士坦丁人排斥威尼斯商人的时候。 有认为这是他后来血洗君士坦丁堡的私人原因。 (zh)
dbo:birthPlace
dbo:child
dbo:deathPlace
dbo:profession
dbo:restingPlace
dbo:termPeriod
dbo:thumbnail
dbo:wikiPageExternalLink
dbo:wikiPageID
  • 153264 (xsd:integer)
dbo:wikiPageLength
  • 26174 (xsd:nonNegativeInteger)
dbo:wikiPageRevisionID
  • 1122117495 (xsd:integer)
dbo:wikiPageWikiLink
dbp:birthDate
  • c. 1107 (en)
dbp:birthPlace
dbp:caption
  • Enrico Dandolo depicted in a Venetian grosso, the currency introduced during his administration, alongside Mark the Evangelist, patron saint of the republic. (en)
dbp:children
dbp:deathDate
  • June 1205 (en)
dbp:deathPlace
dbp:name
  • Enrico Dandolo (en)
dbp:office
dbp:predecessor
dbp:profession
dbp:restingPlace
dbp:spouse
  • Contessa Minotto (en)
dbp:successor
dbp:termEnd
  • June 1205 (en)
dbp:termStart
  • 1192-06-21 (xsd:date)
dbp:title
dbp:wikiPageUsesTemplate
dbp:years
  • 1192 (xsd:integer)
dcterms:subject
gold:hypernym
schema:sameAs
rdf:type
rdfs:comment
  • إنريكو داندولو (بالإيطالية: Enrico Dandolo)‏ ‏ (1107 - 21 يونيو 1205) دوق البندقية الواحد والأربعون تولى الحكم عام 1195 حتى وفاته، اشتهر بتوجيه الحملة الصليبية الرابعة لمهاجمة مدينة زارا خلال حصار زارا ومهاجمة البيزنطيين ونهب القسطنطينية رغم أنه كان أعمى وقد جاوز التسعين من عمره. (ar)
  • Enrico Dandolo (latinsky: Henricus Dandolus, 1107 Benátky – 21. června 1205 Konstantinopol) byl benátský dóže a vládl Benátské republice v letech 1193 až 1205. Sehrál významnou roli ve čtvrté křížové výpravě, kterou vedl jako slepý stařec proti Byzantskému císařství, a vyplenění Konstantinopole. V 19. století italské námořnictvo na jeho počest spustilo na moře bitevní loď pod názvem Enrico Dandolo. (cs)
  • Enrico Dandolo (anglicised as Henry Dandolo and Latinized as Henricus Dandulus; c. 1107 – May/June 1205) was the Doge of Venice from 1192 until his death. He is remembered for his avowed piety, longevity, and shrewdness, and is known for his role in the Fourth Crusade and the Sack of Constantinople. Dandolo died in 1205 in Constantinople and was buried at the Hagia Sophia. (en)
  • Enrico Dandolo (1107? – 21 Juni 1205) adalah Doge Venesia ke-42 yang menjabat sejak tahun 1192 hingga kematiannya pada tahun 1205. Ia diingat karena kelihaian, kesalehan, kebutaan yang dideritanya, dan umurnya yang panjang. Ia juga dikenal karena perannya dalam Perang Salib Keempat dan Pengepungan Konstantinopel (1204). Ia yang kala itu berusia 90 tahun dan dalam kondisi buta berhasil memimpin kontingen Venesia. Untuk menghargai perannya, pada abad ke-19, angkatan laut Italia Regia Marina menamai sebuah kapal perang dengan namanya. (in)
  • Enrico Dandolo, en latin Henricus Dandulus, (né en 1107 à Venise – mort en mai 1205 à Constantinople) fut le 41e doge de Venise, élu en 1192. Enrico Dandolo est élu alors qu'il est âgé de 85 ans. Il réussit cependant à obtenir d'importantes concessions pour Venise lors de la quatrième croisade dont il est l'un des acteurs majeurs. Sa politique assurera la domination de Venise sur plusieurs territoires du bassin oriental de la Méditerranée : Venise devient une grande puissance européenne et maritime. Il est considéré comme l'un des plus grands doges de Venise. (fr)
  • 엔리코 단돌로(이탈리아어: Enrico Dandolo, 라틴어: Henricus Dandolo 헨리쿠스 단돌로[*], 그리스어: Ερρίκος Δάνδολος 엔리코스 단돌로스[*], 1107년? – 1205년)는 1193년부터 베네치아 공화국의 도제였고 제4차 십자군의 비잔티움 제국의 침략에 결정적인 역할을 한 인물이다. (ko)
  • エンリコ・ダンドロ(Enrico Dandolo, 1107年? - 1205年)は、ヴェネツィア共和国の第41代元首(ドージェ、在任1192年 - 1205年)。第4回十字軍を率いて1204年に東ローマ帝国を滅ぼし、ラテン帝国の成立に関わった中心人物として知られる。 (ja)
  • Enrico Dandolo (in latino: Henricus Dandolus; Venezia, 1107 circa – Costantinopoli, maggio 1205) è stato un politico e militare italiano che fu il 41º doge della Repubblica di Venezia, eletto a tardissima età, il 21 giugno 1192. Sfruttando al massimo l'occasione offerta dalla Quarta crociata, riuscì prima a riconquistare Zara e poi a prendere Costantinopoli, gettando le basi dell'impero coloniale veneziano.Celebrato come uno dei più importanti dogi della Storia della Repubblica di Venezia, fu il primo della sua famiglia ad accedere al dogado, al termine di una carriera politica della quale conosciamo poco e comunque nulla di precedente al 1170. (it)
  • Энри́ко Да́ндоло (итал. Enrico Dandolo; 1107 или 1108 — май 1205) — 41-й венецианский дож. Среди других глав Венецианской республики его выделял девяностолетний возраст и слепота, которые не помешали ему быть избранным и оставить заметный след в истории, в том числе повлияв на исход Четвёртого крестового похода и разграбление Константинополя. (ru)
  • Enrico (Henryk) Dandolo (ur. ok. 1107, zm. 1205) − doża Wenecji od 21 czerwca 1192 do 1 czerwca 1205 (czasami daty panowania to 1193–1205). (pl)
  • Енріко Дандоло (італ. Enrico Dandolo, бл. 1107 — травень 1205) — 41-й венеціанський дож. Дандоло знаменитий сліпотою, довгим життям, набожністю, хитрістю та своєю роллю в захопленні хрестоносцями в ході Четвертого хрестового походу Константинополя. (uk)
  • 恩里科·丹多洛(Enrico Dandolo,1107年-1205年5月),第四十一任威尼斯总督,威尼斯历史上著名的商人兼政治军事家。第四次十字军东征时他成功诱导十字军把矛头从耶路撒冷转向东罗马帝国的首都君士坦丁堡。据说他早年行商时曾在君士坦丁堡被迫害下狱并被弄瞎双眼,当时正是君士坦丁人排斥威尼斯商人的时候。 有认为这是他后来血洗君士坦丁堡的私人原因。 (zh)
  • Enrico Dandolo, en llatí Henricus Dandolo (1107, República de Venècia - 1205, Constantinoble) fou un dux de Venècia des del 1192 fins al 1205 durant la Quarta Croada. Pertanyia a una destacada família veneciana. El seu pare, en Vitale, fou conseller del dux Vitale II Michiel, i el seu oncle, anomenat també Enrico Dandolo, fou patriarca de Grado. El seu primer paper polític rellevant va tenir lloc durant els anys de crisi de 1171 i 1172. El 1171 l'Imperi Romà d'Orient va fer detenir milers de venecians residents al seu territori, tot confiscant llurs béns. Durant la crisi que va haver-hi després, en Dandolo va ser enviat com a ambaixador a Constantinoble. Més endavant fou ambaixador a la cort de Guillem II de Sicília. El 1183 torna a Constantinoble per negociar la reconstrucció del barri ve (ca)
  • Ο Ενρίκο Ντάντολο (Enrico Dandolo, 1107 – Μάιος 1205) — εξελληνισμένος ως Ερρίκος Δάνδολος και εκλατινισμένος ως Henricus Dandulus — ήταν ο 41ος δόγης της Βενετίας (1192 - 1205). Ο Ενρίκο Ντάντολο έμεινε γνωστός για την ευσέβεια, την μακροζωία, την ευφυΐα του και τον αρχηγικό του ρόλο στην Δ΄ Σταυροφορία που κατέκτησε την Κωνσταντινούπολη από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και δημιούργησε την Λατινική Αυτοκρατορία. Μέλος του πανίσχυρου Οίκου των Ντάντολο που είχε πρωταγωνιστήσει τον Μεσαίωνα στην Βενετία ήταν γιος του Βιτάλ Ντάντολο στενού σύμβουλου του Δόγη της Βενετίας . Ο Ενρίκο είχε άλλους δυο αδελφούς τον Ανδρέα και τον Τζιοβάνι, ο συνώνυμος θείος του Ενρίκο Ντάντολο ήταν πατριάρχης του Γκράντο. Δεν υπάρχουν ιστορικές πηγές για τον νεώτερο Ενρίκο Ντάντολο μέχρι τον θάνατο του πατέρα του ( (el)
  • Enriko DANDOLO (itale Enrico Dandolo, latine Henricus Dandulus, do ankaŭ Henriko Dandolo; naskiĝis ĉirkaŭ 1107, mortis en majo 1205) estis la 41a Doĝo de la Venecia respubliko de 1192 ĝis sia morto. Li estis fama pro religieco, longvivo kaj ruzeco, kaj estis konata pro sia rolo en la Kvara Krucmilito kaj en la Atako al Konstantinopolo. (eo)
  • Enrico Dandolo (* um 1107 in Venedig; † 1. Juni 1205 in Konstantinopel) ist wohl der bekannteste und umstrittenste Doge Venedigs. Er war vom 1. Juni 1192 bis zu seinem Tod im Amt. Folgt man der „venezianischen Tradition“, wie meist die staatlich gesteuerte Geschichtsschreibung Venedigs umschrieben wird, war er der 41. der insgesamt 120 Dogen. Umstritten ist er wegen seiner Rolle bei der Umlenkung des Vierten Kreuzzugs (1202–1204) gegen die christlichen Städte Zara und Konstantinopel. (de)
  • Enrico Dandolo (Venecia, c. 1107 - Constantinopla, 1205) fue dux de la República de Venecia entre 1192 y 1205, durante la Cuarta Cruzada. Pertenecía a una destacada familia veneciana. Su primer papel político de importancia tuvo lugar durante los años de crisis con el Imperio bizantino, Dandolo fue enviado como embajador a Constantinopla cuando Bizancio detuvo y confiscó los bienes de miles de venecianos. Más adelante fue embajador en la corte de Guillermo II, regresando a Constantinopla para negociar la reconstrucción del barrio veneciano en la ciudad. (es)
  • Ba é Doge na Venéise é Enrico Dandolo (Laidin: Henricus Dandulus; c.1107 – 21 Meitheamh 1205). Bhí sé i gcumhacht ó 1192 go 1205, nuair a fuair sé bás. Is beag atá ar eolas faoina luathshaol i gcomparáid lena shaol le linn an Ceathrú Crosáid (1202–1204). Fuair sé bás an bhliain ina dhiaidh sin (97 nó 98 mbliana d'aois a bhí sé ag a bhás) agus cuireadh é in Hagia Sofia. (ga)
  • Enrico Dandolo (begin 12e eeuw – 1205) was de 39e Doge (leider van een van de oude Italiaanse republieken) van de stadstaat Venetië. Het exacte geboortejaar van Enrico Dandolo staat niet vast, maar het moet ergens rond 1110 geweest zijn. Hij werd geboren in een zeer invloedrijke Venetiaanse familie. Tijdens zijn leven vervulde hij een aantal diplomatieke en militaire functies. Zo leidde hij in 1172 een mislukte militaire expeditie tegen Constantinopel. Deze stad was een geduchte concurrent van Venetië en had een Venetiaanse minderheid die doorlopend onder vuur lag en een jaar eerder was deze groep fel aangevallen. (nl)
  • Enrico Dandolo (Veneza, 1107? - Constantinopla, maio de 1205) foi doge de Veneza entre 1192-1205, durante a Quarta Cruzada. Pertencia a uma importante família veneziana. Seu pai, Vitale, foi conselheiro do doge , e um tio seu, chamado também Enrico Dandolo, foi patriarca de Grado. O seu primeiro papel político de importância aconteceu durante a crise de 1171 e 1172. Em 1171 o Império Bizantino deteve milhares de venezianos residentes no seu território, confiscando os seus bens. Na crise que seguiu, Dandolo foi enviado como embaixador a Constantinopla. Mais adiante foi embaixador na corte de Guilherme II, na Sicília. Em 1183 regressou para Constantinopla para negociar a reconstrução do bairro veneziano na cidade. (pt)
  • Enrico Dandolo, född cirka 1107 i Venedig, död 21 juni 1205 i Konstantinopel, var doge av Republiken Venedig från 1192 till sin död. Han var brorson till patriarken och farfar till dogen Giovanni Dandolo. (sv)
rdfs:label
  • Enrico Dandolo (en)
  • إنريكو داندولو (ar)
  • Enrico Dandolo (ca)
  • Enrico Dandolo (cs)
  • Enrico Dandolo (de)
  • Ενρίκο Ντάντολο (el)
  • Enriko Dandolo (eo)
  • Enrico Dandolo (es)
  • Enrico Dandolo (ga)
  • Enrico Dandolo (in)
  • Enrico Dandolo (it)
  • Enrico Dandolo (fr)
  • 엔리코 단돌로 (ko)
  • エンリコ・ダンドロ (ja)
  • Enrico Dandolo (nl)
  • Enrico Dandolo (pl)
  • Enrico Dandolo (pt)
  • Дандоло, Энрико (ru)
  • Enrico Dandolo (doge) (sv)
  • Енріко Дандоло (uk)
  • 恩里科·丹多洛 (zh)
owl:sameAs
prov:wasDerivedFrom
foaf:depiction
foaf:isPrimaryTopicOf
foaf:name
  • Enrico Dandolo (en)
is dbo:commander of
is dbo:predecessor of
is dbo:successor of
is dbo:wikiPageDisambiguates of
is dbo:wikiPageRedirects of
is dbo:wikiPageWikiLink of
is dbp:commander of
is dbp:members of
is dbp:predecessor of
is dbp:shipNamesake of
is dbp:successor of
is foaf:primaryTopic of
Powered by OpenLink Virtuoso    This material is Open Knowledge     W3C Semantic Web Technology     This material is Open Knowledge    Valid XHTML + RDFa
This content was extracted from Wikipedia and is licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License