The objective of this paper is to introduce readers to the perspective of a particular icon, namely the nativity of Jesus Christ, with the hope that a viewer's understanding will increase. Icons as devotional paintings of Christ or another holy figures, are typically finished on wood and used ritually in the Byzantine and other Eastern Churches as they represent a vista to a spiritual dimension. Icons serve important purposes and teach history, promote doctrine, guide morality and of course serve a critical role in theology. The initial part of the article is a general exposition followed by an intense analysis in Greek.

The hagiological texts of the late byzantine period, written by literate writers in a climate of intellectual development and deep religiousness, abound in laudatory descriptions (ekphraseis). Most of them concern the birthplace of the saint to whom the texts are dedicated, despite the frequent initial reserve on the writers’ part about the advisability of the observance of the laws of rhetoric. According to an old rhetorical rule, a person should first be praised because of his birthplace. In the current of the hagiological account, the writers incorporate laudatory descriptions of various cities, mainly Constantinople and Thessaloniki. The elements stressed all derive from centenary rhetorical theory and tradition, with an emphasis on certain elements expressing the new climate of the time: the eternal and universal Constantinople, the inhabitants’ praise because of their occupations and virtues - with an emphasis on the orthodox faith of course. Another example is the frequent tr...

his thesis is concerned the social construction and culture of special social pockets that clustered on the urban fringe around activities of prostitution and leisure in the first half of the 20th century. This area of study is explored from the perspective of interpretive sociology and cultural anthropology based on the ethnographic example of the Lakkos, a space of differentiated social organization associated with a value system and codes of behaviour that deviate from the conventional norms of respectable society. The study explores scattered traces of urban popular culture and presents a local version of the rebetiko in a city for which are no reports of the existence of such subcultural formations. The social world of Lakkos is constituted in a particular socio-historical context, in a time when Heraklion is changing, its social organisation is transforming and the patterns of cultural behaviour and social relations are changing. The factual material on which the interpretive schemes of the study are structured comes from field research in Heraklion, Crete from March 1993 to June 1995 and consists of biographies (life stories of elderly people who were involved in the activities of the pit in the past), ethnographic observations, historiographic material, unedited texts from newspapers and magazines of the time and information from archival sources. The analysis focuses on biographical discourse and the way subjects negotiate their social conditions of existence. The biographical flashbacks, memories of subjects imbued with present purposes, are analyzed as narrative practises that constitute a social poetics for the world of Lakkos. Within the historiographical axis, unedited written sources are analyzed, the attitudes of the state apparatus and scholarly judgements on the idiosyncratic social pocket are investigated and an attempt is made to reconstruct the temporal transformation of the city in a period of rapid changes (the constructions Autonomous Crete State, the arrival of Asia Minor refuges, etc.). Περίληψη στα Ελληνικά Η διατριβή αυτή αφορά την κοινωνική συγκρότηση και το πολιτισμικό περιεχόμενο ιδιαίτερων κοινωνικών νησίδων που συστήνονται στις παρυφές της πόλης γύρω από δραστηριότητες αγοραίου έρωτα και πρακτικών ελεύθερου χρόνου στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Αυτό το πεδίο μελέτης, διερευνάται από την σκοπιά της ερμηνευτικής κοινωνιολογίας και της πολιτισμικής ανθρωπολογίας με βάση το εθνογραφικό παράδειγμα του Λάκκου, ενός χώρου διαφορικής κοινωνικής οργάνωσης συνδεδεμένου με ένα αξιακό σύστημα και κώδικες συμπεριφοράς που παρεκκλίνουν από του συμβατικούς κανόνες της ευυπόληπτης κοινωνίας. Η μελέτη καταγράφει διάσπαρτα ίχνη του αστικού λαϊκού πολιτισμού και παρουσιάζει μια τοπική εκδοχή του ρεμπέτικου σε μια πόλη για την οποία απουσιάζουν οι αναφορές για την ύπαρξη τέτοιων υποπολιτισμικών μορφωμάτων. Ο κοινωνικός κόσμος του Λάκκου συγκροτείται σε ένα καθορισμένο κοινωνικό-ιστορικό πλαίσιο, σε μια περίοδο κατά την οποία το Ηράκλειο μετασχηματίζεται, αλλάζει η κοινωνική του οργάνωση και μεταβάλλονται τα πρότυπα πολιτισμικής συμπεριφοράς και κοινωνικών σχέσεων. Το πραγματολογικό υλικό πάνω στο οποίο δομούνται τα ερμηνευτικά σχήματα της εργασίας προέρχεται από έρευνα πεδίου στο Ηράκλειο Κρήτης από τον Μάρτιο του 1993 έως τον Ιούνιο του 1995 και απαρτίζεται από βιογραφίες (ιστορίες ζωής ηλικιωμένων ατόμων που είχαν εμπλακεί στο παρελθόν σε δραστηριότητες του Λάκκου), εθνογραφικές παρατηρήσεις, ιστοριογραφικό υλικό, αποδελτιωμένα κείμενα εφημερίδων και περιοδικών της εποχής και πληροφορίες αρχειακών πηγών. Η ανάλυση επικεντρώνεται στον βιογραφικό λόγο και στον τρόπο με τον οποίο τα υποκείμενα διαπραγματεύονται τις κοινωνικές συνθήκες ύπαρξης τους. Οι βιογραφικές αναδρομές, μνήμες ανθρώπων διαποτισμένες από παροντικές στοχοθεσίες, αναλύονται ως αφηγηματικές πρακτικές που συγκροτούν μια κοινωνική ποιητική για τον κόσμο του Λάκκου και της μαγκιάς. Στο πλαίσιο του ιστοριογραφικού άξονα αναλύονται ως προς τα ιδεολογικά και κοινωνικά τους συμφραζόμενα, αποδελτιωμένες γραπτές πηγές, διερευνώνται στάσεις του κρατικού μηχανισμού και λόγιες εκφορές κρίσεων για την ιδιότυπη κοινωνική νησίδα και επιχειρείται η ανασύσταση του χρονικού του μετασχηματισμού της πόλης σε μια περίοδο ραγδαίων μεταβολών (Κρητική Πολιτεία, είσοδος προσφύγων κτλ.).

This is a thorough classification of all antique mentions of mechanical devices similar to the Antikythera mechanism, and of techniques for the calculus of the positions of the planets and of solar and lunar eclipses. Appendices are included with the relevant, original texts. Bibliography revised as of february 2019.

Στήν Εἰσαγωγή της Διατριβής (σ. 10-21) ὑπογραμμίζεται ἡ ἀξία τῆς ἔρευνας τῆς Καινῆς Διαθήκης καί ἰδιαιτέρως τοῦ βιβλίου τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, καί τονίζεται ἡ συμβολή τῆς Ποιμαντικῆς στή φανέρωση τῶν θησαυρῶν τῆς πίστεως καί μάλιστα μέσα ἀπό τή βιβλική θεολογία. Ἐπισημαίνεται ἡ ἀξία τῆς ἐπιλογῆς τοῦ θέματος στήν προσέγγιση τῆς Ὀρθόδοξης Ποιμαντικῆς Μεθοδολογία καί καταδεικνύεται ἡ κομβικότητα τῶν διηγήσεων τῶν Πράξεων στήν ἀνάπτυξη τοῦ θέματος. Στό Α΄ ΜΕΡΟΣ τῆς διατριβῆς ἀναπτύσσεται τό θεωρητικό πλαίσιο τοῦ θέματος. Στό πρῶτο κεφάλαιο (σ.22-67) περιγράφεται ἡ Ποιμαντική ἀπό ἐπιστημονική ἄποψη, ὅπως αὐτή καταγράφεται μέσα ἀπό τούς ὁρισμούς τῶν θεολόγων (κληρικῶν καί λαϊκῶν), οἱ ὁποῖοι, μάλιστα, χωρίζονται, μέ ἐπιστημονικό κριτήριο τήν ἀνάπτυξη τῆς ποιμαντικῆς θεολογίας, σέ τρεῖς βασικές περιόδους: α) Στήν περίοδο τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, β) στήν περίοδο ἀπό τήν Ἀπελευθέρωση τοῦ 1821 μέχρι τό τέλος τῆς νεότερης ἱστορίας τῆς Ἑλλάδας καί γ) στήν περίοδο πού καλύπτει τά χρόνια ἀπό τό 1951 μέχρι σήμερα. Στό δεύτερο κεφάλαιο (σ.68-94) δίδονται εἰσαγωγικῶς τά κεντρικά χαρακτηριστικά τοῦ ὑπό ἐξέταση Βιβλίου τῶν Πράξεων, ὥστε νά γίνει ἐφικτή ἡ ἀνάλυσή του καί ἡ παρουσίασή του ὑπό τήν ἀπαραίτητη ποιμαντική σκοπιά. Βάσει τῶν ἐρωτημάτων: ποιός, ποιόν, ποῦ, πῶς, πότε, γιατί, πρός τί, σέ τί καί πρός τί, καί τῶν ἐννοιολογικῶν πλαισίων, πού αὐτά περιχαρακώνουν, παρέχονται τά ἀπαιτούμενα καινοδιαθηκικά εἰσαγωγικά στοιχεῖα τῶν Πράξεων. Στό τρίτο κεφάλαιο (σ.95-117) προτείνονται καί ἀναλύονται λεπτομερῶς οἱ ἀρχές καί ἡ μέ¬θοδος τῆς ἔρευνας, καθώς καί ἡ φιλοσοφία τῆς μεθόδου πού ἐπιλέχθηκε γιά τήν ἀρτιότερη παρουσίαση τῆς δομῆς καί τῶν δεδομένων τῆς ἐργασίας. Παρατίθενται, λοιπόν, οἱ ἐπιστημονικές μέθοδοι πού ἀξιοποιήθηκαν: ἡ ἀνάλυση τοῦ περιεχομένου καί ἡ ἱστορική μέθοδος. Στό Β΄ ΜΕΡΟΣ τῆς διατριβῆς παρατίθενται καί ἀναπτύσσονται τά εὑρήματα τῆς ἔρευνας τοῦ θέματος καί ἡ κατά περίπτωση ἀνάλυση καί ἑρμηνεία τους. Στό τέταρτο κεφάλαιο (σ.118-253) παρατίθενται καί ἀναλύονται ποιμαντικά ὅλα τά σχετικά δεδομένα καί στοιχεῖα, πού προκύπτουν μέσα ἀπό τήν ἀναλυτική ἐπεξεργασία τῶν χωρίων τῶν Πράξεων. Ἔτσι, μέσα στίς ἑπόμενες ὀκτώ ἑνότητες τοῦ κεφαλαίου παρουσιάζονται ἀναλυτικά οἱ ἀπαντήσεις τῶν Πράξεων στά ἰσάριθμα ὀκτώ βασικά μεθοδολογικά ἐρωτήματα τῆς ἔρευνας. Τό ὑλικό πού συγκεντρώθηκε εἶναι πλούσιο καί ἐκτεταμένο. Στό πέμπτο κεφάλαιο (σ.254-289), τέλος, ἀναλύονται τά Ποιμαντικά Προβλήματα, πού προβάλλονται μέσα ἀπό τίς διηγήσεις τῶν Πράξεων. Τά προβλήματα αὐτά, σέ συνάρτηση μέ τίς λύσεις πού κατά περίπτωση δόθηκαν, συναποτελοῦν, μία ἐξαιρετικά σημαντική ἑνότητα γιά τήν ἀναζήτηση ποιμαντικῶν ἀρχῶν καί τρόπων (τακτικῶν). Τά ποιμαντικά προβλήματα ὑποδιαιροῦνται, μάλιστα, καί ταξινομοῦνται ἀπό τόν ὑποψήφιο, σέ τρεῖς βασικές ὁμάδες. Σέ αὐτά πού παρουσιάστηκαν: α) κατά τήν ἄσκηση τῆς Ποιμαντικῆς (θετική ποιμαντική), β) ἀπό τή μή δυνατότητα ἄσκησης Ποιμαντικῆς (οὐδέτερη ποιμαντική) καί γ) ἀπό τήν ἄσκηση τῆς Ἄντιποιμαντικῆς (ἀρνητική ποιμαντική). Ἡ ἔρευνα καταλήγει στά Συμπεράσματα (σ.290-313), στά ὁποῖα δίδεται σαφής ἀπάντηση στή σκοποθεσία τῆς ἐργασίας, ὅπως διατυπώνεται στήν Εἰσαγωγή. Ἀκολουθεῖ ἡ Βιβλιογραφία ξένων καί ἑλλήνων συγγραφέων (σ. 314 - 331).

This paper examines the links between inscribed hymns, especially inscribed paians, and Callimachus’ Hymn to Apollo, building on recent studies which identify inscribed cult hymns as an important influence on Callimachus’ hymns (Vamvouri Ruffy 2004; Petrovic 2011). It argues that the replication of performance found in the mimetic opening of the Hymn to Apollo uses strategies similar to those employed by the authors of contemporary inscribed paians. Inscribed paians, like Callimachus’ mimetic hymns, take steps to recreate a performance context that is lost when the paian is transferred away from the medium of performance. Thus, inscribed paians include an address inviting choirs of boys to sing (e.g. the Erythrae paian or those by Isyllos and Makedonikos) and are commonly accompanied by a paratext which attempts to give the reader in the sanctuary a sense of the context under which the poem was performed (e.g. Isyllos, Philodamos). In the same way, Callimachus’ mimetic opening to the Hymn to Apollo attempts to give the audience a sense of the conditions under which the hymn might be performed. Yet, without the accompanying context of a sanctuary for his hymn to be placed in, Callimachus expands the mimetic technique used by the authors of cult paians, creating a mimetic opening which points firmly to the hymn’s performance context (whether real or imagined) in the Cyrenaean Carneia. However, by virtue of its extended mimetic opening, the hymn can be read or performed in any location and is not bounded temporally or spatially. The extended mimetic opening takes the place of the inscription’s surroundings; the god’s temple and sacred flora are inside not outside the hymn.

Ο Merlin Peris, ομότιμος καθηγητής Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Peradeniya, έχει συγκεντρώσει ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με τους παραλληλισμούς και τις ομοιότητες μεταξύ Ελληνικών μύθων αφ' ενός και θεμάτων του Βουδιστικού βιβλίου pansiya panas jataka, αφ' ετέρου.[1] Τέτοια μυθολογικά 'στερεότυπα' εμφανίζονται οικεία στους λαούς στην Ανατολή αλλά και στην Δύση, καθένας δε από αυτούς φαίνεται να πιστεύει ότι οι θεμελιώδεις ρίζες των μυθικών πλοκών ανήκουν στους ίδιους από την αρχή του μύθου. Αυτά τα συγκρίσιμα θεματίδια αποδεικνύονται περισσότερα από ό,τι είχε αναγνωρισθεί πριν από αυτήν την έρευνα του Merlin Peris.