Καψάλης, A., Κουμαριανός, Β., Κουραχάνης, N. (επιμ.) Κοινωνική Πολιτική και Αυταρχικός Νεοφιλελευθερισμός την Περίοδο της Πανδημίας Covid-19, Tόπος, σελ 331-344. , 2021
This paper expands and updates analyses that preceded the pandemic, while adapting analytical con... more This paper expands and updates analyses that preceded the pandemic, while adapting analytical conclusions from data drawn from surveys conducted during the pandemic crisis in Greece and Cyprus. On the basis of these surveys, we observe the confirmation and recreation of old and the emergence of new 'regimes of exception', i.e. authoritarian regimes of surveillance and derogations from the respect of rights at European borders and inland. The Euro-Mediterranean states on the south-western (Portugal, Spain and colonial enclaves in North Africa), south-central (France, Italy and Malta) and south-eastern borders of the EU have unleashed massive land, sea and air refoulements, as well as new forms of internment and detention which means de facto imprisonment and deportations of informal migrants and refugees.
However, this is not, as is usually claimed, happening in societies that have suddenly come face to face with migrants and refugees, since we are no longer living not just in 'migrant societies' or 'societies of migration', but in post-migrant societies, which have been radically changed as a result of the presence of migrants. The political, cultural and social transformations that have taken place are such and such that society at large can be described as being structured by the experience of migration. By 2020 the world is very different from the pre-pandemic era. It is also true that we cannot know how permanent and how profound these changes will be or whether they will eventually be reversed, just as we do not know the direction the post-pandemic world will eventually take. Indeed, a major socio-political transformation has begun due to an 'exogenous' factor. At the global level, the pandemic crisis of Covid-19 has managed, even if only temporarily, to put the brakes on global mobility. Of course, before the pandemic crisis, we could not have imagined either the scale or the depth of the panic and the global emergency by invoking a risk emanating from what we had termed 'equilibrium' or 'miasmic deviance'. Many critical analysts from the beginning of the pandemic crisis, in 2020, have questioned whether we would return to the previous situation when all restrictions are finally lifted and have stressed that the new 'normality' will be different from the one we knew. After all, the terms of this 'normality' are still being shaped.
From the beginning of the pandemic, after a delay due to embarrassment and political inefficiency, pandemic exemption status was imposed on all the countries of Europe, including Greece and Cyprus. The measures imposed and the sequence that followed demonstrated that the conservative-right governments of Greece and Cyprus are communicating vessels in targeting, criminalizing, expelling, illegally pushing back, and generally creating a hostile environment against migrants and refugees.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το κείμενο αυτό επεκτείνει και επικαιροποιεί αναλύσεις που προηγήθηκαν της πανδημίας, ενώ προσαρμόζει τα αναλυτικά συμπεράσματα από δεδομένα που αντλεί από έρευνες που διεξάγονται κατά τη διάρκεια της πανδημικής κρίσης στην Ελλάδα και την Κύπρο. Στη βάση των ερευνών αυτών, παρατηρούμε την επιβεβαίωση και αναδημιουργία παλαιών και την εμφάνιση νέων «καθεστώτων εξαίρεσης», δηλαδή αυταρχικών καθεστώτων επιτήρησης και παρεκκλίσεων ως προς τον σεβασμό δικαιωμάτων στα ευρωπαϊκά σύνορα και την ενδοχώρα. Τα ευρωμεσογειακά κράτη στα νοτιοδυτικά σύνορα της ΕΕ (Πορτογαλία, Ισπανία και αποικιακοί θύλακες στη Βόρεια Αφρική), στα νοτιοκεντρικά (Γαλλία, Ιταλία και Μάλτα) και στα νοτιοανατολικά σύνορα της ΕΕ έχουν εξαπολύσει μαζικές επαναπροωθήσεις διά ξηράς, θαλάσσης και αέρος, καθώς και νέες μορφές εγκλεισμών και κρατήσεων που σημαίνει de facto φυλάκιση και απελάσεις άτυπων μεταναστών και προσφύγων.
Αυτά όμως δεν συμβαίνουν, όπως προβάλλεται συνήθως, σε κοινωνίες που αίφνης ήρθαν αντιμέτωπες με μετανάστες και πρόσφυγες, εφόσον ζούμε πλέον όχι απλά σε «μεταναστευτικές κοινωνίες» ή «κοινωνίες της μετανάστευσης», αλλά σε κοινωνίες μετά τη μετανάστευση (post-migrant society), οι οποίες έχουν αλλάξει ριζικά ως αποτέλεσμα της παρουσίας των μεταναστών. Οι πολιτικοί, πολιτισμικοί και κοινωνικοί μετασχηματισμοί που έχουν συντελεστεί είναι τέτοιοι και τόσοι που η κοινωνία σε όλο τα φάσμα της μπορεί να περιγράφει ως δομημένη από την εμπειρία της μετανάστευσης. Είναι αλήθεια ότι από το 2020 ο κόσμος διαφέρει σημαντικά από την προ της πανδημίας εποχή. Είναι επίσης αλήθεια ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο μόνιμες και πόσο βαθιές θα είναι οι μεταβολές αυτές ή αν τελικά ανατραπούν, όπως επίσης δεν γνωρίζουμε την κατεύθυνση που θα πάρει τελικά ο μετα-πανδημικός κόσμος. Έχει ξεκινήσει μάλιστα ένας σημαντικός κοινωνικοπολιτικός μετασχηματισμός λόγω ενός «εξωγενούς» παράγοντα. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η πανδημική κρίση της Covid-19 κατάφερε, έστω προσωρινά, να φρενάρει την παγκόσμια κινητικότητα . Ασφαλώς, πριν την πανδημική κρίση δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ούτε την κλίμακα, ούτε το βάθος του πανικού και την παγκόσμια κατάσταση έκτακτης ανάγκης με επίκληση ενός κινδύνου προερχόμενου από αυτό που είχαμε χαρακτηρίσει ως «μιασματική» ή «μολυσματική απόκλιση». Πολλοί κριτικοί αναλυτές από την αρχή της πανδημικής κρίσης, το 2020, αμφισβητούσαν ότι θα επιστρέψουμε στην πρότερη κατάσταση όταν τελικά θα αρθούν όλοι οι περιορισμοί και τόνιζαν ότι η νέα «κανονικότητα» θα διαφέρει από αυτή που γνωρίζαμε. Εξάλλου, οι όροι αυτής της «κανονικότητας» είναι υπό διαμόρφωση.
Από την αρχή της πανδημίας, μετά από μια καθυστέρηση λόγω αμηχανίας και πολιτικής αναποτελεσματικότητας, επιβλήθηκε το πανδημικό καθεστώς εξαίρεσης σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, περιλαμβανομένης της Ελλάδας και της Κύπρου. Τα μέτρα που επιβλήθηκαν και η σειρά που ακολούθησαν κατέδειξαν ότι οι συντηρητικές-δεξιές κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Ή δε στόχευση και αρνητική επίδραση στους μετανάστες και πρόσφυγες.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Uploads
Papers
However, this is not, as is usually claimed, happening in societies that have suddenly come face to face with migrants and refugees, since we are no longer living not just in 'migrant societies' or 'societies of migration', but in post-migrant societies, which have been radically changed as a result of the presence of migrants. The political, cultural and social transformations that have taken place are such and such that society at large can be described as being structured by the experience of migration. By 2020 the world is very different from the pre-pandemic era. It is also true that we cannot know how permanent and how profound these changes will be or whether they will eventually be reversed, just as we do not know the direction the post-pandemic world will eventually take. Indeed, a major socio-political transformation has begun due to an 'exogenous' factor. At the global level, the pandemic crisis of Covid-19 has managed, even if only temporarily, to put the brakes on global mobility. Of course, before the pandemic crisis, we could not have imagined either the scale or the depth of the panic and the global emergency by invoking a risk emanating from what we had termed 'equilibrium' or 'miasmic deviance'. Many critical analysts from the beginning of the pandemic crisis, in 2020, have questioned whether we would return to the previous situation when all restrictions are finally lifted and have stressed that the new 'normality' will be different from the one we knew. After all, the terms of this 'normality' are still being shaped.
From the beginning of the pandemic, after a delay due to embarrassment and political inefficiency, pandemic exemption status was imposed on all the countries of Europe, including Greece and Cyprus. The measures imposed and the sequence that followed demonstrated that the conservative-right governments of Greece and Cyprus are communicating vessels in targeting, criminalizing, expelling, illegally pushing back, and generally creating a hostile environment against migrants and refugees.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το κείμενο αυτό επεκτείνει και επικαιροποιεί αναλύσεις που προηγήθηκαν της πανδημίας, ενώ προσαρμόζει τα αναλυτικά συμπεράσματα από δεδομένα που αντλεί από έρευνες που διεξάγονται κατά τη διάρκεια της πανδημικής κρίσης στην Ελλάδα και την Κύπρο. Στη βάση των ερευνών αυτών, παρατηρούμε την επιβεβαίωση και αναδημιουργία παλαιών και την εμφάνιση νέων «καθεστώτων εξαίρεσης», δηλαδή αυταρχικών καθεστώτων επιτήρησης και παρεκκλίσεων ως προς τον σεβασμό δικαιωμάτων στα ευρωπαϊκά σύνορα και την ενδοχώρα. Τα ευρωμεσογειακά κράτη στα νοτιοδυτικά σύνορα της ΕΕ (Πορτογαλία, Ισπανία και αποικιακοί θύλακες στη Βόρεια Αφρική), στα νοτιοκεντρικά (Γαλλία, Ιταλία και Μάλτα) και στα νοτιοανατολικά σύνορα της ΕΕ έχουν εξαπολύσει μαζικές επαναπροωθήσεις διά ξηράς, θαλάσσης και αέρος, καθώς και νέες μορφές εγκλεισμών και κρατήσεων που σημαίνει de facto φυλάκιση και απελάσεις άτυπων μεταναστών και προσφύγων.
Αυτά όμως δεν συμβαίνουν, όπως προβάλλεται συνήθως, σε κοινωνίες που αίφνης ήρθαν αντιμέτωπες με μετανάστες και πρόσφυγες, εφόσον ζούμε πλέον όχι απλά σε «μεταναστευτικές κοινωνίες» ή «κοινωνίες της μετανάστευσης», αλλά σε κοινωνίες μετά τη μετανάστευση (post-migrant society), οι οποίες έχουν αλλάξει ριζικά ως αποτέλεσμα της παρουσίας των μεταναστών. Οι πολιτικοί, πολιτισμικοί και κοινωνικοί μετασχηματισμοί που έχουν συντελεστεί είναι τέτοιοι και τόσοι που η κοινωνία σε όλο τα φάσμα της μπορεί να περιγράφει ως δομημένη από την εμπειρία της μετανάστευσης. Είναι αλήθεια ότι από το 2020 ο κόσμος διαφέρει σημαντικά από την προ της πανδημίας εποχή. Είναι επίσης αλήθεια ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο μόνιμες και πόσο βαθιές θα είναι οι μεταβολές αυτές ή αν τελικά ανατραπούν, όπως επίσης δεν γνωρίζουμε την κατεύθυνση που θα πάρει τελικά ο μετα-πανδημικός κόσμος. Έχει ξεκινήσει μάλιστα ένας σημαντικός κοινωνικοπολιτικός μετασχηματισμός λόγω ενός «εξωγενούς» παράγοντα. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η πανδημική κρίση της Covid-19 κατάφερε, έστω προσωρινά, να φρενάρει την παγκόσμια κινητικότητα . Ασφαλώς, πριν την πανδημική κρίση δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ούτε την κλίμακα, ούτε το βάθος του πανικού και την παγκόσμια κατάσταση έκτακτης ανάγκης με επίκληση ενός κινδύνου προερχόμενου από αυτό που είχαμε χαρακτηρίσει ως «μιασματική» ή «μολυσματική απόκλιση». Πολλοί κριτικοί αναλυτές από την αρχή της πανδημικής κρίσης, το 2020, αμφισβητούσαν ότι θα επιστρέψουμε στην πρότερη κατάσταση όταν τελικά θα αρθούν όλοι οι περιορισμοί και τόνιζαν ότι η νέα «κανονικότητα» θα διαφέρει από αυτή που γνωρίζαμε. Εξάλλου, οι όροι αυτής της «κανονικότητας» είναι υπό διαμόρφωση.
Από την αρχή της πανδημίας, μετά από μια καθυστέρηση λόγω αμηχανίας και πολιτικής αναποτελεσματικότητας, επιβλήθηκε το πανδημικό καθεστώς εξαίρεσης σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, περιλαμβανομένης της Ελλάδας και της Κύπρου. Τα μέτρα που επιβλήθηκαν και η σειρά που ακολούθησαν κατέδειξαν ότι οι συντηρητικές-δεξιές κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Ή δε στόχευση και αρνητική επίδραση στους μετανάστες και πρόσφυγες.
Αυτά όμως δεν συμβαίνουν, όπως προβάλλεται συνήθως, σε κοινωνίες που αίφνης ήρθαν αντιμέτωπες με μετανάστες και πρόσφυγες, εφόσον ζούμε πλέον όχι απλά σε «μεταναστευτικές κοινωνίες» ή «κοινωνίες της μετανάστευσης», αλλά σε κοινωνίες μετά τη μετανάστευση (post-migrant society), οι οποίες έχουν αλλάξει ριζικά ως αποτέλεσμα της παρουσίας των μεταναστών. Οι πολιτικοί, πολιτισμικοί και κοινωνικοί μετασχηματισμοί που έχουν συντελεστεί είναι τέτοιοι και τόσοι που η κοινωνία σε όλο τα φάσμα της μπορεί να περιγράφει ως δομημένη από την εμπειρία της μετανάστευσης. Είναι αλήθεια ότι από το 2020 ο κόσμος διαφέρει σημαντικά από την προ της πανδημίας εποχή. Είναι επίσης αλήθεια ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο μόνιμες και πόσο βαθιές θα είναι οι μεταβολές αυτές ή αν τελικά ανατραπούν, όπως επίσης δεν γνωρίζουμε την κατεύθυνση που θα πάρει τελικά ο μετα-πανδημικός κόσμος. Έχει ξεκινήσει μάλιστα ένας σημαντικός κοινωνικοπολιτικός μετασχηματισμός λόγω ενός «εξωγενούς» παράγοντα. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η πανδημική κρίση της Covid-19 κατάφερε, έστω προσωρινά, να φρενάρει την παγκόσμια κινητικότητα . Ασφαλώς, πριν την πανδημική κρίση δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ούτε την κλίμακα, ούτε το βάθος του πανικού και την παγκόσμια κατάσταση έκτακτης ανάγκης με επίκληση ενός κινδύνου προερχόμενου από αυτό που είχαμε χαρακτηρίσει ως «μιασματική» ή «μολυσματική απόκλιση». Πολλοί κριτικοί αναλυτές από την αρχή της πανδημικής κρίσης, το 2020, αμφισβητούσαν ότι θα επιστρέψουμε στην πρότερη κατάσταση όταν τελικά θα αρθούν όλοι οι περιορισμοί και τόνιζαν ότι η νέα «κανονικότητα» θα διαφέρει από αυτή που γνωρίζαμε. Εξάλλου, οι όροι αυτής της «κανονικότητας» είναι υπό διαμόρφωση.
Από την αρχή της πανδημίας, μετά από μια καθυστέρηση λόγω αμηχανίας και πολιτικής αναποτελεσματικότητας, επιβλήθηκε το πανδημικό καθεστώς εξαίρεσης σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, περιλαμβανομένης της Ελλάδας και της Κύπρου. Τα μέτρα που επιβλήθηκαν και η σειρά που ακολούθησαν κατέδειξαν ότι οι συντηρητικές-δεξιές κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Ή δε στόχευση και αρνητική επίδραση στους μετανάστες και πρόσφυγες.