[go: up one dir, main page]
Vikipedi

Leon Battista Alberti

İtalyan mimar (1404-1472)
(Leone Battista Alberti sayfasından yönlendirildi)

Leon Battista Alberti (İtalyanca telaffuz: [leˈom batˈtista alˈbɛrti]; 14 Şubat 1406 - 25 Nisan 1472), İtalyan Rönesans hümanist yazarı, sanatçısı, mimarı, şairi, rahip, dilbilimci, filozof ve kriptograftı ; şimdi polimatlar olarak tanımlananların doğasını özetledi. Johannes Trithemius ile paylaştığı bir iddia olan Batı kriptografisinin kurucusu olarak kabul edilir.[1][2]

James Beck'in gözlemlediği gibi, sık sık yalnızca bir mimar olarak nitelendirilmesine rağmen,[3] "Leon Battista'nın 'alanlarından' birini diğerlerinden bir şekilde işlevsel olarak bağımsız ve kendi kendine yeterli olarak ayırmanın, Alberti'nin güzel sanatlar konusundaki geniş ve kapsamlı keşiflerini karakterize etme çabalarına hiçbir faydası yoktur.". Alberti daha çok bir sanatçı olarak bilinmesine rağmen, aynı zamanda birçok türden bir matematikçiydi ve on beşinci yüzyılda bu alanda büyük ilerlemeler kaydetti.[4] Tasarladığı en önemli iki bina, her ikisi de Mantua'da bulunan San Sebastiano (1460) ve Sant'Andrea (1472) kiliseleridir.[5]

Alberti'nin hayatı, Giorgio Vasari'nin Lives of the Most Excellent Ressamlar, Heykeltıraşlar ve Mimarlar kitabında anlatılmıştır.

Biyografi

değiştir

Erken dönem

değiştir
 
Filippino Lippi'nin Alberti portresinin Brancacci Şapeli'nde, Lippi'nin Masaccio tablosunu tamamlamasının bir parçası olarak , Theophilus'un Oğlunun Dirilişi ve St. Peter Enthroned'in bir parçası olarak var olduğu düşünülmektedir.

Leon Battista Alberti, 1406'da Cenova'da doğdu. Annesi Bianca Fieschi'ydi. Babası Benedetto Alberti, kendi şehrinden sürgün edilmiş, ancak 1428'de geri dönmesine izin verilmiş zengin bir Floransalıydı. Alberti, Padua'da yatılı okula gönderildi, ardından Bologna'da hukuk okudu.[6][7] Bir süre Floransa'da yaşadı, daha sonra 1431'de Roma'ya gitti, burada kutsal emirler aldı ve papalık mahkemesinin hizmetine girdi.[8] Bu süre zarfında, mimariye olan ilgisini perçinleyen ve tasarladığı binaların formunu güçlü bir şekilde etkileyen antik kalıntıları inceledi.[8]

Alberti birçok yönden yetenekliydi. Uzun boylu ve güçlü olmasının yanında, en vahşi atı sürerek bir insanın kafasının üzerinden atlayabilecek kadar iyi bir atletti.[9] Çocukluk yıllarında bir yazar olarak öne çıktı ve yirmi yaşına geldiğinde, Klasik edebiyatın gerçek bir parçası olarak başarıyla kabul edilen bir oyun yazmıştı.[7] 1435'te, 15. yüzyılın başlarında Floransa'da filizlenen resim sanatından ilham alarak Della pittura adlı ilk büyük kitabının temellerini atmaya başladı. Bu çalışmada resmin doğasını analiz ederek, perspektif, kompozisyon ve renk unsurlarını araştırdı.[8]

1438'de mimariye olan ilgisi arttı, bu alandaki çalışmalarının ağırlığını arttırmaya karar verdi. Leonello'nun babasının atlı bir heykelini desteklemek için küçük bir zafer takı inşa ettiği Ferrara'lı Marchese Leonello d'Este tarafından teşvik edildi.[7] 1447'de Alberti, Papa V. Nicholas'ın mimari danışmanı oldu ve Vatikan'da çeşitli projelerde yer aldı.[7]

İlk Büyük Komisyon

değiştir

İlk büyük mimari komisyonu 1446'da Floransa'daki Rucellai Sarayı'nın cephesi içindi. Bunu 1450'de Sigismondo Malatesta'dan Rimini'deki Gotik San Francesco kilisesini Tempio Malatestiano bir anıt şapele dönüştürmek için bir komisyon izledi.[8] Floransa'da, Dominik kilisesi Santa Maria Novella'nın cephenin üst kısımlarını tasarladı ve iki süslü işlemeli parşömen ile orta nef ve alt koridorlar arasında ünlü bir köprü kurdu. Dört yüz yıl boyunca kilise mimarlarının izleyeceği bir görsel sorunu çözerek emsal teşkil etti.[10] 1452'de, Vitruvius'un çalışmalarını temel alarak ve Roma'nın arkeolojik kalıntılarından etkilenerek mimarlık üzerine bir inceleme olan De re aedificatoria'yı tamamladı. Çalışma 1485'e kadar yayınlanmadı. Bunu 1464'te heykeli incelediği daha az etkili çalışması De statua izledi .[8] Alberti'nin bilinen tek heykeli, bazen Pisanello'ya atfedilen bir otoportre madalyonudur.

 
Palazzo Rucellai

Alberti, Mantua'da, San Sebastiano'daki iki kiliseyi ve Sant'Andrea Bazilikası'nı tasarlamak için görevlendirildi. Bu kilisenin tasarım süreci hiçbir zaman tamamlanmadı ve Alberti'nin niyeti tam olarak bilinmemekle birlikte sadece spekülasyon yapılabilir. İkinci kilisenin tasarımı, Alberti'nin ölümünden bir yıl önce 1471'de tamamlandı. Tamamlanmış ve onun en önemli eseri olma niteliğine sahip olan bir yapıdır.[10]

Sanatçı olarak Alberti

değiştir

Bir sanatçı olarak Alberti, kendisini atölyelerde eğitim görmüş sıradan zanaatkarlardan farklı olarak görüyordu. Aristoteles ve Plotinus'u takip eden bir hümanistti ve zamanın prens ve lordlarının mahkemeleri tarafından desteklenmekte olan, hızla genişleyen entelektüeller ve zanaatkârlar çevresinin bir parçasıydı. Asil bir ailenin bir üyesi ve Roma curia'sının bir parçası olarak Alberti'nin özel bir statüsü vardı. Ferrara'daki Este sarayında memnuniyetle karşılanan bir misafirdi ve Urbino'da sıcak hava mevsiminin bir bölümünü asker-prens Federico III da Montefeltro ile geçirdi. Urbino Dükü, sanatın himayesine cömertçe para harcayan kurnaz bir askeri komutandı. Alberti, mimarlık üzerine yazdığı tezini arkadaşına ithaf etmeyi planladı.[9]

Alberti'nin kendi alanlarında öncü olan daha küçük çalışmaları arasında, örneğin kriptografide De componendis cifris adlı bir inceleme ve ilk İtalyanca dilbilgisi vardı. Floransalı kozmograf Paolo Toscanelli ile o zamanlar coğrafyaya yakın bir bilim olan astronomi konusunda beraber çalıştı ve coğrafya üzerine küçük bir Latince çalışma olan Descriptio urbis Romae (Roma Şehri Panoraması) üretti. Ölümünden sadece birkaç yıl önce Alberti, Medici yönetimi sırasında Floransa hakkında bir diyalog olan De iciarchia'yı (Haneyi Yönetmek Üzerine) tamamladı.

Kutsal emirler alan Alberti hiç evlenmedi. Hayvanları severdi ve onun için bir methiye (Canis) yazdığı melez olan evcil bir köpeği vardı.[9] Vasari, Alberti'yi "takdire şayan bir vatandaş, bir kültür adamı... yetenekli erkeklerin arkadaşı, herkese karşı açık ve nazik" olarak tanımlıyor. "Her zaman onurlu ve beyefendi gibi yaşadı." [11] Alberti, 25 Nisan 1472'de 66 yaşında Roma'da öldü.

Yayınlar

değiştir

Alberti, matematiği, sanat ve bilim tartışmaları için bir başlangıç noktası olarak görüyordu. Alberti, Brunelleschi'ye adadığı Della Pittura (Resim Üzerine) adlı incelemesinde, "Resim üzerine bu kısa yorumu yazarkenki açıklamamı netleştirmek için," diye başladığı cümlesine, "konumu ilgilendiren şeyleri önce matematikçilerden alacağım." şeklinde devam etti.[12]

Della pittura (Latince'de De Pictura olarak da bilinir), sanatta ve mimaride, temsilin geometrik bir aracı olarak perspektifi belirleme konusunda bilimsel içeriğin klasik optiklere dayandığını söyler. Alberti, çağının bilimlerinde ustaydı. Optik bilgisi, Roger Bacon, John Peckham ve Witelo gibi bilimcilerin (benzer etkiler Commentario terzo olarak adlandırılan Lorenzo Ghiberti'nin üçüncü yorumunda da izlenebilir) on üçüncü yüzyıl Perspectivae geleneklerinin Fransisken optik atölyelerinin aracılık ettiği Arap bilgin Alhazen'in (İbn el-Haytham, dc 1041) uzun süredir devam eden Kitab al-manazir'in (The Optics ; Despectibus) geleneğiyle bağlantılıydı.[13]

 
Giacomo Leoni'nin Alberti'nin De Re Aedificatoria'sının (1452) çevirisinin ilk baskısının İngilizce başlık sayfası - kitap iki dillidir, İtalyanca versiyonu solda ve İngilizce versiyonu sağda basılmıştır

Hem Della pittura hem de De statua'da Alberti, "öğrenmenin tüm adımlarının doğada aranması gerektiğini" vurguladı.[14] Bir sanatçının nihai amacı doğayı taklit etmektir. Ressamlar ve heykeltıraşlar, "farklı becerilerle, aynı amaca, yani üstlendikleri işin, gözlemciye, doğanın gerçek nesnelerine olabildiğince yakın görünmesi" için çabalarlar.[14] Ancak Alberti, sanatçıların doğayı olduğu gibi yani nesnel olarak taklit etmesini değil, güzelliğe dikkat etmesi gerektiğini söyledi, "çünkü resimde güzellik gerekli olduğu kadar hoştur".[14] Alberti'ye göre sanat eseri öyle inşa edilmiştir ki, bütünün güzelliğini bozmadan ondan bir şey çıkarmak veya ona bir şey eklemek imkansızdır. Alberti için güzellik "birbiriyle ilişkili tüm parçaların uyumu"ydu ve "bu uyum, uyumun gerektirdiği belirli bir sayı, orantı ve düzende gerçekleşir". Alberti'nin armoni üzerine düşünceleri yeni değildi - bunlar Pythagoras'a kadar izlenebilirdi - ama onları çağdaş estetik söyleme çok iyi uyan yeni bir bağlama yerleştirdi.

Alberti'nin Roma'da antik yerleri, harabeleri ve nesneleri incelemek için bolca zamanı vardı. De re aedificatoria (1452, On the Art of Building),[15] adlı eserinde yer alan ayrıntılı gözlemleri, Romalı mimar ve mühendis Vitruvius (fl. 46-30 BC) tarafından De Architectura'dan sonra modellenmiştir. Eser, Rönesans'ın ilk mimari incelemesiydi. Tarihten şehir planlamasına, mühendislikten güzellik felsefesine kadar çok çeşitli konuları kapsıyordu. Büyük ve pahalı bir kitap olan De re aedificatoria, 1485'e kadar tam olarak yayınlanmadı fakat yayınlanmasıyla beraber mimarlar için önemli bir referans haline geldi.[16] Ancak kitap, Alberti'nin dediği gibi "sadece zanaatkarlar için değil, aynı zamanda soylu sanatlarla ilgilenen herkes için" yazılmıştır.[15] Aslen Latince yayınlanan ilk İtalyan baskısı 1546'da çıktı. Cosimo Bartoli'nin standart İtalyanca baskısı 1550'de yayınlandı. Alberti'nin tüm çalışmayı adadığı Papa Nicholas V, Roma şehrini yeniden inşa etmeyi hayal etti, ancak vizyoner planlarının sadece bir kısmını gerçekleştirmeyi başardı. Alberti, kitabı aracılığıyla Floransa Rönesansı teorilerini ve ideallerini mimarlara, bilimcilere ve diğerlerine açtı.

Alberti, eğitim, evlilik, ev yönetimi ve parayı konu alan I Libri della famiglia'yı Toskana lehçesinde yazdı. Eser 1843 yılına kadar basılmadı. Yıllar sonra Erasmus gibi, Alberti de eğitimde bir reform ihtiyacının altını çizdi. "Çok küçük çocukların bakımı, hemşireler veya anneler için kadınların işidir" ve mümkün olan en erken yaşta çocuklara alfabenin öğretilmesi gerektiğini kaydetti.[14] Büyük umutlarla, eseri ailesine okuması için verdi, ancak otobiyografisinde Alberti, "O, akrabalarından bazılarının hem tüm çalışmayla hem de onun nafile girişimiyle açıkça alay ettiğini gördüğünde, öfke hissetmekten güçlükle kurtulduğunu itiraf etti." [14] 1443 ve 1450 yılları arasında yazılan Momus, Olimpos tanrıları hakkında kayda değer bir komediydi. Bir roman à clef olarak kabul edilmiştir — Jüpiter bazı kaynaklarda Papa IV. Eugenius ve Papa V. Nicholas olarak tanımlanmıştır. Kahramanının adı Momus, Yunanca "suçlama" veya "eleştiri" anlamına gelir. Alay tanrısı Momus cennetten kovulduktan sonra hadım edilir. Jüpiter ve diğer tanrılar da yeryüzüne iner, ancak Jüpiter'in büyük bir fırtınada burnunu kırmasından sonra cennete dönerler.

Mimari İşler

değiştir

Alberti, inşaat ile ilgilenmedi ve büyük çalışmalarından çok azı tamamlandı. Vitruvius ve antik Roma kalıntılarının tasarımcısı ve öğrencisi olarak, sütun ve lento mimarisinin doğasını yapısal değil görsel açıdan kavradı. Klasik sütunu ve pilasteri yorumlarken özgürce davranan Brunelleschi'nin aksine Klasik düzenleri doğru bir şekilde kullandı. Alberti'nin endişeleri arasında mimarlığın sosyal etkisi vardı ve bu amaçla şehir manzarasının çok önem veriyordu.[10] Bu, Rucellai Sarayı'nda bodrum katında oturmak için sürekli bir bankın dahil edilmesiyle kanıtlanmıştır. Alberti, ikincil caddelerle bağlantılı olan geniş ana caddeleri ele alan cadde hiyerarşisi ilkesini ve eşit yükseklikteki binaları öngördü.[17]

Roma'da, daha sonra Barok Trevi Çeşmesi tarafından ortadan kaldırılan Alberti tarafından tasarlanan basit bir havzaya dönüşen Acqua Vergine'nin Roma su kemerinin restorasyonu için Papa Nicholas V tarafından görevlendirildi.

Bazı çalışmalarda [18] yazarlar, Fiesole'deki Villa Medici'nin tasarımını Michelozzo'nun değil Alberti'nin yapmış olabileceğini ve bu tasarımın daha sonra Rönesans villasının prototipi haline geldiğini öne sürüyorlar. Cosimo il Vecchio'nun ikinci oğlu Giovanni de' Medici tarafından yaptırılan ve şehre tepeden bakan bu tepe konutu, bir Rönesans villasının ilk örneği olabilir: Yani bir ülke oluşturmak için gerekli olan "villa banliyöler" konusunda Alberti kriterleri yöntem haline gelmiştir. Bu bakış açısına göre, Fiesole'deki Villa Medici, bu nedenle, yalnızca Floransa bölgesinde değil, on beşinci yüzyılın sonundan itibaren ondan ilham ve çok sayıda başka bina için "esin perisi" olarak kabul edilebilir.

Tempio Malatestiano, Rimini

değiştir

Rimini'deki Tempio Malatestiano (1447, 1453–60) [19] Gotik bir kilisenin yeniden inşasıdır. Dinamik form oyunlarıyla cephe eksik bırakılmıştır.[10]

Palazzo Rucellai'nin Cephesi

değiştir

Palazzo Rucellai'nin (1446–51) cephe tasarımı, Rucellai ailesi için yapılan birkaç siparişten biriydi.[19] Tasarım, rustik duvar üzerine Klasik tarzda sığ pilastrlar ve kornişlerden oluşan bir ızgarayı kaplar ve ağır bir kornişle örtülür. İç avluda Korint sütunları vardır. Saray, Floransa'daki sivil binalarda orijinal olan Klasik unsurların kullanımında bir standart belirledi ve daha sonraki palazzileri büyük ölçüde etkiledi. Çalışma Bernardo Rosselino tarafından yürütüldü.[10]

Santa Maria Novella

değiştir

Floransa'daki Santa Maria Novella'nın (1448–70) [19] üst cephesi Alberti'nin tasarım ilkelerine göre inşa edildi. Bu zorlu bir görevdi, çünkü Alt kat üç kapıya ek olarak, altı Gotik nişi bulunan ve San Miniato al Monte ve Floransa Vaftizhanesi gibi Floransa kiliselerine özgü polikrom mermeri kullanan birkaç mezarı kapsıyordu. Tasarım halihazırda Santa Maria Novella'da restorasyona dahil edilecek alanda bulunan bir oküler pencereyi de içeriyordu. Alberti, revak çevresinde Klasik özellikleri tanıtmış ve polikromiyi bir şekilde tüm cepheye yaymıştır. Bu polikromi, Klasik orantıları ve pilastrlar, kornişler ve Klasik tarzda bir alınlık gibi unsurları içerir ve heykelden ziyade tesseralarda bir güneş patlaması ile süslenmiştir. Bu tipik nefli kilisenin en iyi bilinen özelliği, Alberti'nin orta nefin farklı seviyeleri ve çok daha düşük yan nefler arasında görsel olarak köprü oluşturma problemini çözme tarzıdır. Daha sonraki Rönesans, Barok ve Klasik Uyanış binalarında kilise cephelerinin standart bir özelliği haline gelecek olan iki büyük parşömen kullandı.[10]

Pienza

değiştir
 
Pienza'daki Piazza Pio II, Palazzo Piccolomini'ye doğru bakıyor

Alberti, Piazza Pio II, Pienza'nın tasarımı için danışman olarak kabul edilir. Daha önce Corsignano olarak adlandırılan köy, 1459'dan başlayarak yeniden tasarlandı.[19] Alberti'nin hizmet verdiği Papa II. Pius Aeneas Silvius Piccolomini'nin doğum yeriydi. Pius II, köyü bir sığınak olarak kullanmak istedi, ancak konumunun itibarını yansıtması gerekiyordu.

Piazza, Pienza Katedrali'ne ve her iki taraftaki pasajlara odaklanan dört bina tarafından tanımlanan yamuk bir şekildir. Asıl konut olan Palazzo Piccolomini batı tarafındadır. Her bölmede çift ışıklı bir çapraz pencere bulunan, pilastrlar ve saçak dizileri ile eklemlenen üç katı vardır. Bu yapı, Alberti'nin Floransa'daki Palazzo Rucellai'sine ve daha sonraki diğer saraylara benzer. Dikkate değer olan, palazzo'nun iç mahkemesidir. Sarayın arkası, güneyde, üç katın tamamında sundurma ile tanımlanır. Bu katlar, Giardino all'italian dönemi modifikasyonları ile kapalı bir İtalyan Rönesans bahçesine ve Val d'Orcia'nın uzak manzarasına ve Papa Pius'un sevilen Amiata Dağı'na bakan muhteşem manzaralara bakmaktadır. Bu bahçenin altında tonozlu ve yüz adet atı barındırabilecek olan bir ahır vardır. Kasabanın merkezini kökten değiştiren tasarım, papa için bir saray, bir kilise, bir belediye binası ve Papa'ya gezilerinde eşlik edecek piskoposlar için bir bina içeriyordu. Pienza, Rönesans şehir planlamasının erken bir örneği olarak kabul edilir.

Sant' Andrea, Mantua

değiştir

Sant'Andrea Bazilikası, Mantua, Alberti'nin ölümünden bir yıl önce, 1471'de [19] başladı. Tamamlanmış haldedir ve hem cephesi hem de iç kısmı için zafer takı motifini kullanmıştır. Bu yapı, kendisini takip eden birçok konstrüksiyonu etkileyen en önemli eseridir.[10] Alberti, mimarın rolünü tasarımcı olarak algıladı. Brunelleschi'nin aksine, inşaatla hiç ilgilenmedi, pratikliği inşaatçılara ve gözetimi başkalarına bıraktı.[10]

Diğer binalar

değiştir
  • San Sebastiano, Mantua, (1458) [19] bitmemiş cephesi Alberti'nin isteği hakkında çok fazla spekülasyona neden oldu [10]
  • San Pancrazio'daki Sepolcro Rucellai (1467) [19]
  • Santissima Annunziata için Tribün, Floransa (1470, değişikliklerle beraber tamamlanması ise 1477) [19]

Resim Çalışmaları

değiştir

Sanatta tarihsel ilerlemenin Michelangelo'da zirveye ulaştığını savunan Giorgio Vasari, Alberti'nin sanatsal yeteneklerini değil, bilimsel başarılarını vurguladı: "Zamanını dünyayı keşfederek ve eski eserlerin proporsiyonlarını inceleyerek geçirdi; ama hepsinden önemlisi, doğal dehasını takip ederek uygulamalı çalışmalardan ziyade yazmaya odaklandı." [11] Kendine ironik bir şekilde "eğitimsiz bir insan" (omo senza lettere) diyen Leonardo, resmin bilim olduğu görüşünde Alberti'yi takip etti. Fakat, bir bilim insanı olarak Leonardo, bir teorisyen olan ve pratikte benzer bir ilgisi olmayan Alberti'den daha ampirikti. Alberti ideal güzelliğe inanıyordu, ancak Leonardo defterlerini insan proporsiyonları üzerine gözlemlerle doldurdu. Defterler, bir kare ve bir daire ile ilgili bir insan figürü olan Vitruvius adamının ünlü çizimiyle sona erdi.

Resim Üzerine'de Alberti "Biz Ressamlar" ifadesini kullanır, ancak bir ressam ya da heykeltıraş olarak bir amatördü. Vasari, "Alberti resimde büyük bir önem ya da güzelliğe sahip hiçbir şey elde etmedi" diye yazmıştı.[11] "Bugüne kalan çok az resmi mükemmel olmaktan uzak, ama bu şaşırtıcı değil çünkü kendini ressamlıktan çok çalışmalarına adadı." Jacob Burckhardt, Alberti'yi İtalya'da Rönesans Medeniyeti'nde gerçekten evrensel bir deha olarak tasvir etti. "Ve Leonardo Da Vinci, Alberti için acemi için bitirici, amatörün ustasıydı. Keşke Vasari'nin çalışması burada Alberti'ninki gibi bir tanımla desteklenseydi! Leonardo'nun doğasının devasa ana hatları, belirsizdir ve uzaktan kavranamaz." [9]

Alberti'nin, Camera degli Sposi'deki Mantegna'nın büyük fresklerinde, Mantua hükümdarı Ludovico Gonzaga'nın kulağına fısıldayan koyu kırmızı giysiler giymiş yaşlı adam olarak göründüğü söylenir.[20] Alberti büyük bir plaket olan otoportresinde bir Romalı gibi giyinmiş. Profilinin solunda kanatlı bir göz var. Ters tarafında ise soru var, Quid tum? (ne o zaman), Virgil'in Eclogues'inden alınmıştır : "Peki ya Amyntas karanlıksa? (quid tum si fuscus Amyntas?) Menekşeler siyah, sümbüller siyahtır." [21]

Katkılar

değiştir
 
Tempio Malatestiano cephesinin Detay

Alberti çeşitli alanlara çeşitli katkılarda bulunmuştur:

  • Alberti, "historia" adlı bir teorinin yaratıcısıydı. De pictura (1435) adlı incelemesinde, insanlar, hayvanlar ve binaların birbirleri arasında uyum yaratan "belirli bir zevk ve heyecan duygusuyla uzun süre boyunca bilgili ve bilgisiz seyircinin gözünü üzerinde tutan" birikimi teorisini açıklar. De pictura ("Resim Üzerine") perspektifin ilk bilimsel çalışmasını içeriyordu. De pictura'nın (Della pittura) İtalyanca çevirisi, orijinal Latince versiyonundan bir yıl sonra 1436'da yayınlandı ve önsözde Filippo Brunelleschi'ye hitap etti. Latince versiyonu Alberti'nin hümanist hamisi Mantua'lı Gianfrancesco Gonzaga'ya ithaf edilmişti. Ayrıca De statua adını taşıyan eseri ise heykel üzerinedir.
  • Alberti, sanatsal incelemelerini yeni bir hümanist sanat teorisi önermek için kullandı. Rönesans sanatçısı için pratik bir el kitabı sağlamak için Brunelleschi, Donatello ve Ghiberti gibi erken dönem Quattrocento sanatçılarıyla olan bağlantılarından yararlandı.
  • Alberti, on altıncı yüzyılda İtalyanca (Cosimo Bartoli tarafından), Fransızca, İspanyolca ve İngilizceye çevrilen mimarlık üzerine etkili bir çalışma olan De re aedificatoria yazdı. İngilizce çevirisi 18. yüzyılın başlarında Giacomo Leoni tarafından yapılmıştır. Artık daha yeni çevirileri mevcuttur.
  • Alberti'nin resim ve mimari üzerine incelemeleri, Gotik geçmişten koparak yeni bir sanat biçiminin kurucu metinleri olarak nitelense de, onun yaşamı boyunca pratik etkilerinin boyutunu bilmek imkansızdır. Calumny of Appeles, Botticelli ve Signorelli'nin tabloları da dahil olmak üzere, onu taklit etmek için birkaç girişime yol açtı. Onun üslup idealleri Mantegna, Piero della Francesca ve Fra Angelico'nun eserlerinde uygulamaya konmuştur. Ancak Alberti'nin bu yeniliklerden ne kadar sorumlu olduğunu ve pratik deneyiminin onu aşina kıldığı sanatsal hareketin eğilimlerini ne kadar basitçe dile getirdiğini belirlemek imkansızdır.
  • Latin şiirinde o kadar yetenekliydi ki, yirminci yaşında yazdığı Philodoxius adlı bir komedi, daha sonra onu 'Lepidus Comicus'un gerçek eseri olarak düzenleyip yayınlayan genç Aldus Manutius'u aldatacaktı.
 
Santa Maria Novella'nın üst katı
 
Santa Maria Novella'daki dev parşömenlerden biri

Basılı Olan Çalışmalar

değiştir
 
Rucellai Sarayı'nın bir penceresi
  • De Pictura, 1435. Resim Üzerine, İngilizce, De Pictura, Latince,On Painting. Penguin Classics. 1972. ISBN 978-0-14-043331-9.  Penguen Klasikleri. 1972. ISBN'si 978-0-14-043331-9 . ; Della Pittura, İtalyanca (1804 [1434]).
  • Momus, Latince metin ve İngilizce çeviri, 20030-674-00754-9
  • De re aedificatoria (1452, Mimarlık Üzerine On Kitap). Alberti, Leon Battista. De re aedificatorium. On kitapta inşa etme sanatı üzerine. (Joseph Rykwert, Robert Tavernor ve Neil Leach tarafından çevrilmiştir). Cambridge, Mass.: MIT Press, 1988.0-262-51060-XISBN'si 0-262-51060-X .978-0-262-51060-8 . Latince, Fransızca ve İtalyanca basımlar 5 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. ve İngilizce çeviri[ölü/kırık bağlantı] .
  • De Cifris Şifreler Üzerine Bir İnceleme (1467), çev. A. Zaccagnini. Önsöz David Kahn, Galimberti, Torino 1997.
  • "Leon Battista Alberti. Resim Üzerine. A New Translation an Critical Edition", Düzenleyen ve Çeviren Rocco Sinisgalli, Cambridge University Press, New York, Mayıs 2011, 978-1-107-00062-9, (books.google.de 29 Ağustos 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.)
  • I libri della famiglia, İtalyan baskısı [22]
  • "Akşam yemeği parçaları". David Marsh'ın Intercenales'in Çevirisi. Orta Çağ ve Erken Rönesans Araştırmaları Merkezi, New York Eyalet Üniversitesi, Binghamton 1987.
  • "Açıklama urbis Romae. Roma şehrinin Leon Battista Alberti'nin Tasviri". Peter Hicks, Arizona Eyalet Üniversitesi 2007 için Arizona Mütevelli Heyeti.

Miras

değiştir

Borsi, Alberti'nin mimarlık üzerine yazılarının modern ve çağdaş mimariyi etkilemeye devam ettiğini belirtiyor: "Wright'ın organikçiliği ve doğaya tapınması, van der Mies'in düzgün klasisizmi, Le Corbusier'in düzenleyici ana hatları ve antropomorfik, harmonik, modüler sistemleri ve Kahn'ın 'antik'in yeniden canlanması, Alberti'nin modern mimari üzerindeki etkisinin izini sürmeye teşvik eden unsurlardır." [23]

Popüler Kültürde

değiştir
  • Leon Battista Alberti, Roberto Rossellini'nin üç bölümlük televizyon filmi The Age of the Medici'de (1973) önemli bir karakterdir, üçüncü ve son bölümü Leon Battista Alberti: Hümanizm, Alberti'yi, onun çalışmalarını (Santa Maria Novella gibi) ve onun düşüncesini ele alır. Alberti, İtalyan aktör Virginio Gazzolo tarafından oynanır.[24]
  • Danny DeVito'nun oynadığı 1994 yapımı Rönesans Adamı veya Ordu İstihbaratı filminde bahsedildi.
  • 2004 yılında Ian Caldwell ve Dustin Thomason tarafından yazılan The Rule of Four kitabında bahsedilmiştir.

Kaynakça

değiştir
  1. ^ The History of Information Security: A Comprehensive Handbook (İngilizce). Elsevier. 28 Ağustos 2007. s. 283. ISBN 978-0-08-055058-9. 20 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Şubat 2022. 
  2. ^ The Mathematics of Secrets: Cryptography from Caesar Ciphers to Digital Encryption (İngilizce). Princeton University Press. 2 Ekim 2018. ISBN 978-0-691-18331-2. 20 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Şubat 2022. 
  3. ^ James Beck, "Leon Battista Alberti and the 'Night Sky' at San Lorenzo", Artibus et Historiae 10, No. 19 (1989:9–35), p. 9.
  4. ^ The Mathematical Works of Leon Battista Alberti. Birkhauser Verlag AG. 27 Ağustos 2010. ss. 1. ISBN 978-3-0346-0473-4 – Duke Libraries vasıtasıyla. 
  5. ^ Oxford Illustrated Encyclopedia Of The Arts. ABD: Oxford University Press. 1990. ss. 11. ISBN 978-0198691372. 
  6. ^ Treccani encyclopedia, Leon Battista Alberti 1 Nisan 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  7. ^ a b c d Melissa Snell, Leon Battsta Alberti 6 Eylül 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., About.com: Medieval History.
  8. ^ a b c d e The Renaissance:a Illustrated Encyclopedia, Octopus (1979) 0706408578
  9. ^ a b c d Jacob Burckhardt in The Civilization of the Renaissance Italy, 2.1, 1860.
  10. ^ a b c d e f g h i Joseph Rykwert, ed., Leon Baptiste Alberti, Architectul Design, Vol 49 No 5-6, London
  11. ^ a b c Vasari, The Lives of the Artists
  12. ^ Leone Battista Alberti, On Painting, editor John Richard Spencer, 1956, p. 43.
  13. ^ Nader El-Bizri, "A Philosophical Perspective on Alhazen’s Optics", Arabic Sciences and Philosophy, vol. 15, issue 2 (2005), pp. 189–218 (Cambridge University Press).
  14. ^ a b c d e "Leon Battista Alberti". Books and Writers (kirjasto.sci.fi). Finland: Kuusankoski Public Library. 10 Şubat 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  15. ^ a b Alberti, Leon Battista. On the Art of Building in Ten Books. Trans. Leach, N., Rykwert, J., & Tavenor, R. Cambridge: The MIT Press, 1988
  16. ^ Center for Palladian Studies in America, Inc., Palladio's Literary Predecessors 17 Aralık 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  17. ^ Encyclopedia of the City. Routledge. 2004. s. 12. 
  18. ^ D. Mazzini, S. Simone, Villa Medici a Fiesole. Leon Battista Alberti e il prototipo di villa rinascimentale, Centro Di, Firenze 2004
  19. ^ a b c d e f g h Franco Borsi. Leon Battista Alberti. New York: Harper & Row, (1977)
  20. ^ Johnson (1975). "A Portrait of Leon Battista Alberti in the Camera degli Sposi?". Arte Lombarda, Nuova Serie. 42/43 (42/43): 67-69. 
  21. ^ Virgil, Bucolica, Chapter X.
  22. ^ "I libri della famiglia". 1908. 18 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Nisan 2022. 
  23. ^ Brosi, p. 254
  24. ^ The Criterion Collection, The Age of the Medici (1973) | The Criterion Collection 18 Nisan 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.

Konuyla ilgili yayınlar

değiştir

LA) Leon Battista Alberti, De re aedificatoria, Argentorati, excudebat M. Iacobus Cammerlander Moguntinus, 1541.

  • (LA) Leon Battista Alberti, De re aedificatoria, Florentiae, accuratissime impressum opera magistri Nicolai Laurentii Alamani.-
  • Leon Battista Alberti, Opere volgari. 1, Firenze, Tipografia Galileiana, 1843.
  • Leon Battista Alberti, Opere volgari. 2, Firenze, Tipografia Galileiana, 1844.
  • Leon Battista Alberti, Opere volgari. 4, Firenze, Tipografia Galileiana, 1847.
  • Leon Battista Alberti, Opere volgari. 5, Firenze, Tipografia Galileiana, 1849.
  • Leon Battista Alberti, Opere, Florentiae, J. C. Sansoni, 1890.
  • Leon Battista Alberti, Trattati d'arte, Bari, Laterza, 1973.
  • Leon Battista Alberti, Ippolito e Leonora, Firenze, Bartolomeo de' Libri, prima del 1495.
  • Leon Battista Alberti, Ecatonfilea, Stampata in Venesia, per Bernardino da Cremona, 1491.
  • Leon Battista Alberti, Deifira, Padova, Lorenzo Canozio, 1471.
  • Leon Battista Alberti, Teogenio, Milano, Leonard Pachel, circa 1492.
  • Leon Battista Alberti, Libri della famiglia, Bari, G. Laterza, 1960.
  • Leon Battista Alberti, Rime e trattati morali, Bari, Laterza, 1966.
  • Albertiana, Rivista della Société Intérnationale Leon Battista Alberti, Firenze, Olschki, 1998 sgg.
  • Franco Borsi, Leon Battista Alberti: Opera completa, Electa, Milano, 1973; Giovanni Ponte, Leon Battista Alberti: Umanista e scrittore, Tilgher, Genova, 1981;
  • Paolo Marolda, Crisi e conflitto in Leon Battista Alberti, Bonacci, Roma, 1988;
  • Roberto Cardini, Mosaici: Il nemico dell'Alberti, Bulzoni, Roma 1990;
  • Rosario Contarino, Leon Battista Alberti moralista, presentazione di Francesco Tateo, S. Sciascia, Caltanissetta 1991;
  • Pierluigi Panza, Leon Battista Alberti: Filosofia e teoria dell'arte, introduzione di Dino Formaggio, Guerini, Milano 1994;
  • Cecil Grayson, Studi su Leon Battista Alberti, a cura di Paola Claut, Olschki, Firenze 1998;
  • Stefano Borsi, Momus, o Del principe: Leon Battista Alberti, i papi, il giubileo, Polistampa, Firenze 1999; Luca Boschetto, Leon Battista Alberti e Firenze: Biografia, storia, letteratura, Olschki, Firenze 2000;
  • Alberto G. Cassani, La fatica del costruire: Tempo e materia nel pensiero di Leon Battista Alberti, Unicopli, Milano 2000;
  • Elisabetta Di Stefano, L'altro sapere: Bello, arte, immagine in Leon Battista Alberti, Centro internazionale studi di estetica, Palermo 2000;
  • Rinaldo Rinaldi, Melancholia Christiana. Studi sulle fonti di Leon Battista Alberti, Firenze, Olschki, 2002;
  • Francesco Furlan, Studia albertiana: Lectures et lecteurs de L.B. Alberti, N. Aragno-J. Vrin, Torino-Parigi 2003;
  • Anthony Grafton, Leon Battista Alberti: Un genio universale, Laterza, Roma-Bari 2003;

D. Mazzini, S. Martini. Villa Medici a Fiesole. Leon Battista Alberti e il prototipo di villa rinascimentale, Centro Di, Firenze 2004;

  • Michel Paoli, Leon Battista Alberti 1404–1472, Parigi, Editions de l'Imprimeur, 2004, 2-910735-88-5, ora tradotto in italiano: Michel Paoli, Leon Battista Alberti, Bollati Boringhieri, Torino 2007, 124 p. + 40 ill., 978-88-339-1755-9.
  • Anna Siekiera, Bibliografia linguistica albertiana, Firenze, Edizioni Polistampa, 2004 (Edizione Nazionale delle Opere di Leon Battista Alberti, Serie «Strumenti», 2);
  • Francesco P. Fiore: La Roma di Leon Battista Alberti. Umanisti, architetti e artisti alla scoperta dell'antico nella città del Quattrocento, Skira, Milano 2005, 88-7624-394-1;Leon Battista Alberti architetto, a cura di Giorgio Grassi e Luciano Patetta, testi di Giorgio Grassi et alii, Banca CR, Firenze 2005;
  • Restaurare Leon Battista Alberti: il caso di Palazzo Rucellai, a cura di Simonetta Bracciali, presentazione di Antonio Paolucci, Libreria Editrice Fiorentina, Firenze 2006, 88-89264-81-0;
  • Stefano Borsi, Leon Battista Alberti e Napoli, Polistampa, Firenze 2006; 88-88967-58-3
  • Gabriele Morolli, Leon Battista Alberti. Firenze e la Toscana, Maschietto Editore, Firenze, 2006.ù
  • F. Canali, "Leon Battista Alberti "Camaleonta" e l'idea del Tempio Malatestiano dalla Storiografia al Restauro, in Il Tempio della Meraviglia, a cura di F. Canali, C. Muscolino, Firenze, 2007.
  • F. Canali, La facciata del Tempio Malatestiano, in Il Tempio della Meraviglia, a cura di F. Canali, C. Muscolino, Firenze, 2007.
  • V. C. Galati, "Ossa" e "illigamenta" nel De Re aedificatoria. Caratteri costruttivi e ipotesi strutturali nella lettura della tecnologia antiquaria del cantiere del Tempio Malatestiano, in Il Tempio della Meraviglia, a cura di F. Canali, C. Muscolino, Firenze, 2007.
  • Alberti e la cultura del Quattrocento, Atti del Convegno internazionale di Studi, (Firenze, Palazzo Vecchio, Salone dei Dugento, 16-17-18 dicembre 2004), a cura di R. Cardini e M. Regoliosi, Firenze, Edizioni Polistampa, 2007.
  • AA.VV, Brunelleschi, Alberti e oltre, a cura di F. Canali, «Bollettino della Società di Studi Fiorentini», 16–17, 2008.
  • F. Canali, R Tracce albertiane nella Romagna umanistica tra Rimini e Faenza, in Brunelleschi, Alberti e oltre, a cura di F. Canali, «Bollettino della Società di Studi Fiorentini», 16–17, 2008.
  • V. C. Galati, Riflessioni sulla Reggia di Castelnuovo a Napoli: morfologie architettoniche e tecniche costruttive. Un univoco cantiere antiquario tra Donatello e Leon Battista Alberti?, in Brunelleschi, Alberti e oltre, a cura di F. Canali, «Bollettino della Società di Studi Fiorentini», 16–17, 2008.
  • F. Canali, V. C. Galati, Leon Battista Alberti, gli 'Albertiani' e la Puglia umanistica, in Brunelleschi, Alberti e oltre, a cura di F. Canali, «Bollettino della Società di Studi Fiorentini», 16–17, 2008.
  • G. Morolli, Alberti: la triiplice luce della pulcritudo, in Brunelleschi, Alberti e oltre, a cura di F. Canali, «Bollettino della Società di Studi Fiorentini», 16–17, 2008.
  • G. Morolli, Pienza e Alberti, in Brunelleschi, Alberti e oltre, a cura di F. Canali, «Bollettino della Società di Studi Fiorentini», 16–17, 2008.
  • Christoph Luitpold Frommel, Alberti e la porta trionfale di Castel Nuovo a Napoli, in «Annali di architettura» n° 20, Vicenza 2008 leggere l'articolo; Massimo Bulgarelli, Leon Battista Alberti, 1404-1472: Architettura e storia, Electa, Milano 2008;
  • Caterina Marrone, I segni dell'inganno. Semiotica della crittografia, Stampa Alternativa&Graffiti, Viterbo 2010;
  • S. Borsi, Leon Battista Alberti e Napoli, Firenze, 2011.
  • V. Galati, Il Torrione quattrocentesco di Bitonto dalla committenza di Giovanni Ventimiglia e Marino Curiale; dagli adeguamenti ai dettami del De Re aedificatoria di Leon Battista Alberti alle proposte di Francesco di Giorgio Martini (1450-1495), in Defensive Architecture of the Mediterranean XV to XVIII centuries, a cura di G. Verdiani, Firenze, 2016, vol.III.
  • V. Galati, Tipologie di Saloni per le udienze nel Quattrocento tra Ferrara e Mantova. Oeci, Basiliche, Curie e "Logge all'antica" tra Vitruvio e Leon Battista Alberti nel "Salone dei Mesi di Schifanoia a Ferrara e nella "Camera Picta" di Palazzo Ducale a Mantova, in Per amor di Classicismo, a cura di F. Canali «Bollettino della Società di Studi Fiorentini», 24–25, 2016.
  • S. Borsi, Leon Battista, Firenze, 2018.

Dış bağlantılar

değiştir
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Leon_Battista_Alberti&oldid=34166369" sayfasından alınmıştır