ใบ

ดูเพิ่ม: ใบ้

ภาษาไทย

รูปแบบอื่น

• (เลิกใช้) ไบ

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ɓaɰᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ໃບ (ใบ), ภาษาไทลื้อ ᦺᦢ (ไบ), ภาษาไทดำ ꪻꪚ (ใบ), ภาษาไทใหญ่ မႂ် (ใม) หรือ ဝႂ် (ใว), ภาษาอาหม 𑜈𑜧 (บว์), 𑜈𑜨𑜧 (บอ̂ว์), 𑜉𑜧 (มว์), หรือ 𑜉𑜨𑜧 (มอ̂ว์), ภาษาจ้วง mbaw, ภาษาแสก เบ๋อ; เทียบภาษาเบดั้งเดิม *ɓəːᴬ², ภาษาไหลดั้งเดิม *ɓɯː

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ใบ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bai
	ราชบัณฑิตยสภา	bai
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/baj˧/(สัมผัส)

คำนาม

ใบ (คำลักษณนาม ใบ)

1. ส่วนของพืชที่ติดอยู่กับกิ่งหรือลำต้น โดยมากมีลักษณะเป็นแผ่นแบน ๆ รูปร่างต่าง ๆ กัน มีก้านใบหรือไม่มีก็ได้ มักมีสีเขียว
2. สิ่งที่ทำด้วยผืนผ้าเป็นต้น สำหรับขึงที่เสากระโดงเพื่อรับลม
3. แผ่นเอกสารหรือหนังสือสำคัญต่าง ๆ

   ใบขับขี่

   ใบทะเบียน

4. เรียกของที่เป็นแผ่น ๆ

   ใบหนังสือ

   ใบมีด

   ใบหู

   ทองใบ

คำแปลภาษาอื่น

ส่วนของพืชที่ติดอยู่กับกิ่งหรือลำต้น — ให้ดูที่ ใบไม้

คำลักษณนาม

ใบ

1. ใช้เรียกผลไม้ ภาชนะ เครื่องใช้บางอย่าง หรือแผ่นเอกสาร

   มะม่วง 2 ใบ

   ถ้วย 3 ใบ

   ตู้ 4 ใบ

   ใบขับขี่ 5 ใบ

ภาษาคำเมือง

คำนาม

ใบ

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨷᩱ (ไบ)