Dynastyjŏ Qing
| |||
| |||
| Hymn: Gong Jin'ou | |||
| |||
| Używanŏ gŏdka | chińskŏ gŏdka, mandżurskŏ gŏdka[1] | ||
| Stolica | Mukden (1636–1644) Bejdżing (1644–1912) | ||
| Polityczny systym | mōnarchijŏ | ||
| Piyrszy Cysŏrz | Huangtaiji | ||
| Ôstatni Cysŏrz | Puyi | ||
| Wiyrchnia • cołkŏ |
13,400,000 km² | ||
| Data nastōniŏ | 1644 | ||
| Rewolucyjŏ Xinhai | 1912 | ||
| Dōminujōncŏ religijŏ | buddyzm chiński,
kōnfucjanizm, taoizm, buddyzm tybetański, chińskie religije chopske | ||
 |
Ślabikŏrzowe abecadło Tyn artikel je narychtowany we ślabikŏrzowym zŏpisie ślōnskij gŏdki. Coby sie przewiedzieć wiyncyj, wejzdrzij do artikla ô nim. |
Dynastyjŏ Qing – ôstatniŏ chińskŏ dynastyjo panujōncŏ w latach 1644–1912[2].
We 1618 wōdz mandżurski Nurhaczi napoczōn jednoczynie ziymiōw chińskich, kōntynuowany bez jego syna Huangtaiji i wnuka Shunzi, kery we 1644 zdobōł Bejdżing a roznajmiōł sie cysŏrzym (panowoł do 1661). W czasie panowaniŏ jego nastympcōw: Kangxi, Yongzhenga a Qianlonga, prziłōnczōno było do Chin: Můngolijõ, Tybet, Dżungariõ a Kaszgariõ. We 1861 władzã ôbjōnła cysŏrzowŏ Cixi, jeji reakcyjnŏ polityka wnōntrznŏ, nastōniŏ bauerske, agresyjŏ impyriůw zachodnich, Rusyje a Japůnije ôstatecznie ôsłabiyły cysŏrstwo. Panowanie dynastyje Qing ôbalyła rewolucyjŏ chińskŏ we latach 1911–1913, a ôstatni mody cysŏrz Puyi ôstoł zmuszōny do abdykacyje[2].