Raszko Atanasow

Raszko Atanasow
Рашко Атанасов
Pełne imię i nazwisko	Raszko Atanasow Atanasow
Data urodzenia	25 sierpnia 1884
Data śmierci	1 lutego 1945
	Minister spraw wewnętrznych
Okres	od 23 listopada 1935; do 4 lipca 1936
Poprzednik	Krum Kolew
Następca	Georgi Sapow
	Multimedia w Wikimedia Commons

Raszko Atanasow
Рашко Атанасов
	generał major
Data i miejsce urodzenia	25 sierpnia 1884 ; Wielkie Tyrnowo
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1945 ; Sofia
	Przebieg służby
Lata służby	1900–1935
Siły zbrojne	Armia Carstwa Bułgarii
Główne wojny i bitwy	I wojna bałkańska,; II wojna bałkańska,; I wojna światowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Raszko Atanasow Atanasow (bułg. Рашко Атанасов Атанасов, ur. 13 sierpnia 1884 w Wielkim Tyrnowie, zm. 1 lutego 1945 w Sofii^[1]) – bułgarski wojskowy, generał major, deputowany do Zgromadzenia Narodowego 25. kadencji, w roku 1935 minister spraw wewnętrznych Carstwa Bułgarii.

Życiorys

Był synem Atanasa Atanasowa. W 1900 rozpoczął służbę wojskową, w 1905 ukończył szkołę wojskową w Sofii, w stopniu podporucznika. Rozpoczął służbę w Tyrnowie, ale w 1909 przeszedł do rezerwy. W czasie I wojny bałkańskiej powrócił do służby i został skierowany do 9 pleweńskiej dywizji piechoty, gdzie dowodził kompanią, a po awansie na kapitana – batalionem. W czasie I wojny światowej dowodził batalionem w 50 pułku piechoty^[1].

Po zakończeniu wojny ukończył Akademię Wojenną w Sofii i w latach 1921-1923 prowadził zajęcia ze studentami szkoły wojskowej. W 1924 objął dowództwo batalionu piechoty, a w 1928 został szefem sztabu 6 dywizji piechoty. Od 1931 pełnił funkcję oficera inspekcyjnego i komendanta szkoły dla oficerów rezerwy^[1]. W 1935 awansowany na stopień generała–majora, objął stanowisko inspektora piechoty. W 1935 objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych i opieki zdrowotnej w gabinecie Andreja Toszewa. W tym samym roku przeszedł do rezerwy.

Od 1935 zajmował się działalnością sportową. W latach 1935–1940 kierował towarzystwem sportowym Junak (Юнак). W latach 1941–1944 kierował Bułgarskim Komitetem Olimpijskim. Po przejęciu władzy przez komunistów we wrześniu 1944 Atanasow został aresztowany i stanął przed Trybunałem Ludowym^[1]. Skazany na karę śmierci, został rozstrzelany 1 lutego 1945. W 1996 Sąd Najwyższy Bułgarii oczyścił Atanasowa ze stawianych mu zarzutów^[1].

Był żonaty (żona Kristina), miał dwoje dzieci.

Awanse

podporucznik (Подпоручик) (1905)
porucznik (Поручик) (1908)
kapitan (Капитан) (1913)
major (Майор) (1917)
podpułkownik (Подполковник) (1920)
pułkownik (Полковник) (1928)
generał major (Генерал-майор) (1935)

Odznaczenia

Publikacje

1926: Сръбско-българската война 1885
1929: Тактиката и командуването на пехотната единица
1930: Пехотният войник и отдельонният командир в боя
1936: Нощна тактика
1942: Генерал от пехотата Иван Фичев

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 38–39.

Bibliografia

Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 38–39.
Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.1. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 50.

[Taszew-1] Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 38–39.

[1]