[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Latham 43

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Latham 43
Ilustracja
Grupa żołnierzy przy łodzi latającej Latham 43 HB3.
Dane podstawowe
Państwo

 Francja

Producent

Latham Cie. Societe Industrie de Caudebec

Typ

rozpoznawczo-bombowa łódź latająca

Konstrukcja

dwupłatowa łódź latająca o konstrukcji mieszanej

Załoga

4 (pilot, obserwator, 2 strzelców pokładowych)

Historia
Data oblotu

1924

Lata produkcji

1924 – ?

Dane techniczne
Napęd

2 silniki rzędowe Lorraine-Dietrich 14

Moc

400 KM (294 kW)

Wymiary
Rozpiętość

22,50 m

Długość

15,60 m

Wysokość

5,50 m

Powierzchnia nośna

125,00 m²

Masa
Własna

3600 kg

Startowa

5400 kg

Osiągi
Prędkość maks.

160 km/h

Prędkość wznoszenia

3,5 m/s

Pułap

5000 m

Zasięg

840 km

Długotrwałość lotu

7 h

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 – 4 karabiny maszynowe Lewis kal. 7,69 mm (ruchome – w niektórych egzemplarzach sprzężone po 2)
400 kg bomb (w wyrzutnikach pod płatem dolnym)
Użytkownicy
Francja, Polska

Latham 43francuska rozpoznawczo-bombowa łódź latająca z okresu międzywojennego.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1924 roku we francuskiej wytwórni lotniczej Latham Cie. Societe Industrie Caudebec w Caudebec-en-Caux opracowano ciężką łódź latającą przeznaczoną do rozpoznania i bombardowania. Jeszcze w tym samym roku została ona oblatana i wprowadzona do produkcji seryjnej. Samoloty seryjne zostały oznaczone jako Latham 43HB3.

Użycie

[edytuj | edytuj kod]

Samolot Latham 43 po wprowadzeniu do produkcji seryjnej był wprowadzany do lotnictwa francuskiej marynarki wojennej, lecz z uwagi na jego niezbyt nowoczesną budowę, dostaw tych zaniechano, a następnie maszyny skierowano do jednostek treningowych.

Użycie w lotnictwie polskim

[edytuj | edytuj kod]

W 1926 roku samoloty Latham 43 zostały zakupione we Francji dla lotnictwa polskiego. 8 samolotów Latham 43 otrzymał Morski Dywizjon Lotniczy w Pucku. W dywizjonie przeznaczone one zostały do bombardowania i dalekiego rozpoznania, przydzielone zostały do Eskadry Niszczycielskiej (nazwanej także Eskadrą Dalekiego Wywiadu).

Służyły one do patrolowania morza za linią wód terytorialnych, do sygnalizowania ruchu okrętów i statków oraz przelatujących samolotów obcych. Używano ich także do holowania celów powietrznych, korygowania ognia artylerii, wykonywania zdjęć lotniczych, wyszukiwania torped i min szkolnych.

Poza zadaniami typowo wojskowymi wykonywano na nich loty pokazowe w głąb kraju, wodując m.in. w Gdyni oraz na Wiśle w Warszawie, Krakowie i Tyńcu koło Krakowa. Na samolotach tych wykonano także rajd z Pucka do Lipawy na Łotwie.

Samoloty Latham 43 były wycofywane sukcesywnie z użycia w latach 1929–1934 roku z powodu ich zużycia. Ostatni samolot tego typu eksploatowany był do 1934 roku.

Opis konstrukcji

[edytuj | edytuj kod]

Samolot Latham 43 była to czteromiejscowa dwupłatowa rozpoznawczo-bombowa łódź latająca o konstrukcji mieszanej.

Kadłub miał kształt łodziowy z odpowiednio wyprofilowanym dnem, który mógł stykać się z powierzchnią wody przy dużej prędkości. Rozbryzgi fal rozchodziły się wówczas na boki na powierzchni wody i łączyły się daleko za rufą łodzi latającej we wzburzony warkocz, nie przeszkadzając w poruszaniu się jej na wodzie. Kadłub miał konstrukcję drewnianą i kryty był w całości sklejką.

W przedniej części kadłuba znajdowało się stanowisko dla ruchomego karabinu maszynowego (lub dwóch sprzężonych) obsługiwanego przez strzelca. Przed komorą płatów usytuowano w kadłubie odkrytą kabinę z dwoma miejscami obok siebie – pilota z lewej i obserwatora z prawej strony. Za komorą płatów znajdowało się tylne stanowisko z ruchomym karabinem maszynowym (lub dwoma sprzężonymi) obsługiwanym przez drugiego strzelca.

Kadłub przechodził na końcu w statecznik kierunku, do którego przymocowany był ster kierunku. Do usterzenia pionowego zamocowano przy pomocy podpórek zastrzałowych usterzenie poziome. Całe usterzenie miało konstrukcję drewnianą i kryte było płótnem.

Do górnej środkowej części kadłuba zamocowano płat dolny, który wyposażono w dwa pływaki ustateczniające. Do płata dolnego za pomocą kilku par słupków zamocowano płat górny. Płaty między sobą usztywnione były cięgnami stalowymi. Płaty miały konstrukcję dwudźwigarową, konstrukcję drewnianą i kryte były płótnem. Lotki znajdowały się na obu płatach.

Napęd stanowiły dwa silniki rzędowe chłodzone cieczą zamontowane w komorze płatów na kozłach z rur stalowych w niedużej odległości od obu stron kadłuba. Chłodnice umieszczono z boku każdego silnika przy słupkach wewnętrznych. Zbiornik paliwa umieszczono w części środkowej górnego płata.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Morgała: Samoloty w polskim lotnictwie morskim. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1985, s. 131–133. ISBN 83-206-4078-8.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]