Bernard Margueritte
 Bernard Margueritte w 2008 roku | |
| Pełne imię i nazwisko |
Bernard Jean Edmond Alexandre Margueritte |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
18 maja 1938 |
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość | |
Bernard Jean Edmond Alexandre Margueritte (ur. 18 maja 1938 w Paryżu[1]) – francuski dziennikarz i publicysta; swoją publicystyką związany z Polską. Prezes International Communications Forum, które zajmuje się problematyką mediów[2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W latach 1966–1970 był korespondentem prasowym Le Monde w Polsce, jednak w 1971 został zmuszony przez władze PRL do jej opuszczenia. Opublikował wiele artykułów m.in. w Le Monde i Le Figaro. W czasie wydarzeń Marca 1968 był istotnym źródłem informacji o wydarzeniach w Polsce dla prasy światowej. 3 marca 1968 Margueritte spotkał się z Adamem Michnikiem i Henrykiem Szlajferem, którzy poinformowali go o planowanej na 8 marca manifestacji przeciw zdjęciu z afisza „Dziadów” i zatrzymaniach jej uczestników przez milicję. Wiadomość ta podana została przez światowe agencje, a do Polski dotarła głównie za pośrednictwem Radia Wolna Europa. Efektem tego spotkania było wydalenie obu informatorów z uczelni. W proteście przeciw tej decyzji ówczesnego ministra edukacji, Henryka Jabłońskiego, rozpoczęły się ogólnopolskie strajki, które dały początek tzw. wydarzeniom marca 1968.
W 1977, po okresie pracy na Uniwersytecie Harvarda, Margueritte powrócił do Polski jako korespondent francuskich mediów. W latach 1987–1990 był komentatorem w programie Bliżej świata nadawanym w TVP. W latach 1993–1994 wykładowca Ośrodka Studiów Rosyjskich oraz Ośrodka Prasy i Polityki Uniwersytetu Harvarda[3].
Stały felietonista Tygodnika Solidarność. Był także m.in. komentatorem w programie telewizyjnym 7 dni świat.
W 2009 bez powodzenia kandydował z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego w wyborach do Parlamentu Europejskiego.
Z żoną, architektką i pracowniczką naukową Politechniki Warszawskiej, dr. inż. Joanną Giecewicz, poznał się w 1959 podczas swojej pierwszej wizyty w Polsce; ona miała wówczas 16 lat, on zaś pełnił funkcję instruktora na obozie letnim UNESCO. W 1967 wzięli ślub. Mają syna Eryka (ur. 1979), oficera armii francuskiej (pilot śmigłowca) oraz córkę Joannę (ur. 1986), która przebywa w USA na studiach[4][2].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bernard Margueritte, Bliżej Polski. Historia przeżywana dzień po dniu przez świadka wydarzeń, Grażyna Waluga (tłum.), Joanna Nurmis (tłum.), Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2015, s. 736, ISBN 978-83-7543-375-3, OCLC 911229238.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ http://www.stpmo.org/index.php?option=com_content&task=blogcategory&id=2&Itemid=2 stpmo.org
- ↑ a b 404 [online], www.margueritte.info [dostęp 2018-05-03].
- ↑ Sylwetka B. Margueritte'a na stronie MOK Olsztyn. [dostęp 2007-06-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-08-25)].
- ↑ 404 [online], www.margueritte.info [dostęp 2018-05-03].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Oficjalny blog Bernarda Margueritte. margueritte.info. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-28)].
- Co zostało z marzeń "Solidarności" – artykuł B. Margueritte'a
- Strona internetowa International Communications Forum