[go: up one dir, main page]
Przejdź do zawartości

WWE Bragging Rights

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.
Bragging Rights
Promocja

World Wrestling Entertainment

Brandy

Raw (2009–10)
SmackDown (2009–10)
ECW (2009)

Pierwsza gala

Bragging Rights (2009)

Ostatnia gala

Bragging Rights (2010)

Motyw gali

Walki pomiędzy zawodnikami brandów Raw i SmackDown

Bragging Rights – zakończony cykl gal profesjonalnego wrestlingu produkowanych w październiku w latach 2009-2010 przez World Wrestling Entertainment i nadawanych na żywo w systemie pay-per-view. Cykl został wprowadzony w 2009 i zastąpił Cyber Sunday w październikowym slocie w kalendarzu gal federacji.

Głównym konceptem cyklu były mecze pomiędzy wrestlerami z brandów Raw i SmackDown. Wśród tych walk był 14-osobowy tag team match pomiędzy zawodnikami dwóch brandów[1]. W 2009 członkowie brandu, z którego wygrali najwięcej walk, otrzymywali jako nagrodę puchar[1]. Rok później zwycięski brand wyłaniało w jedynej walce pomiędzy rosterami – 14-osobowym tag team matchu, gdyż zrezygnowano z innych rywalizacyjnych walk. Brand SmackDown zdobył puchar dwukrotnie[2].

W 2011 cykl został zastąpiony przez powracające WWE Vengeance. W 2012 WWE zdecydowało na posiadanie tylko jednej gali PPV w październiku i zaczęto organizować tylko WWE Hell in a Cell[3][4].

Lista gal

Gala Lokalizacja Arena Walka wieczoru Drużyny
Bragging Rights (2009)
25 października 2009 		Pittsburgh, Pensylwania Mellon Arena Randy Orton (c) vs. John Cena
60-minutowy Anything Goes Iron Man match o WWE Championship 		Drużyna Raw: D-Generation X (Triple H i Shawn Michaels) (kapitanowie), Big Show, Cody Rhodes, Jack Swagger, Kofi Kingston i Mark Henry
Drużyna SmackDown: Kane i Chris Jericho (kapitanowie), R-Truth, Matt Hardy, Finlay i The Hart Dynasty (Tyson Kidd i David Hart Smith
Bragging Rights (2010)
24 października 2010 		Minneapolis, Minnesota Target Center Randy Orton (c) vs. Wade Barrett
Singles match o WWE Championship 		Drużyna Raw: The Miz (kapitan), Ezekiel Jackson, Sheamus, John Morrison, CM Punk, Santino Marella i R-Truth
Drużyna SmackDown: The Big Show (kapitan), Jack Swagger, Kofi Kingston, Tyler Reks, Alberto Del Rio, Rey Mysterio i Edge

Wyniki gal

2009

Braggind Rights (2009)
Motyw muzyczny

„Step Up (I'm On It)” – Maylene and the Sons of Disaster[5]

Informacje
Promocja

World Wrestling Entertainment

Brandy

Raw
SmackDown
ECW

Sponsor

WWE SmackDown vs. Raw 2010

Data

25 października 2009

Widownia

13 562

Hala

Mellon Arena

Miejsce

Pittsburgh, Pensylwania

Gale pay-per-view – chronologicznie
Hell in a Cell (2009) Braggind Rights (2009) Survivor Series (2009)
Bragging Rights – chronologicznie
— Braggind Rights (2009) Bragging Rights (2010)

Bragging Rights (2009) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 25 października 2009 w Mellon Arena w Pittsburgh w Pensylwanii. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to pierwsza gala w chronologii cyklu Bragging Rights.

Podczas gali odbyło się osiem walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1D Christian (c) pokonał Paula Burchilla Singles match o ECW Championship[6] –
2 The Miz (Raw) pokonał Johna Morrisona (SmackDown) Singles match[7] 10:54
3 Michelle McCool, Beth Phoenix i Natalya (SmackDown) pokonały Melinę, Kelly Kelly i Gail Kim (Raw) Six-Diva tag team match[8] 06:54
4 The Undertaker (c) pokonał CM Punka, Rey'a Mysterio i Batistę Fatal 4-Way match o World Heavyweight Championship[9] 09:55
5 Team SmackDown (Chris Jericho, Kane, R-Truth, Matt Hardy, Finlay, Tyson Kidd i David Hart Smith) pokonali Team Raw (Triple H'a, Shawna Michaelsa, Big Showa, Cody'ego Rhodesa, Jacka Swaggera, Kofi'ego Kingstona i Marka Henry'ego) 14-osobowy tag team match o Bragging Rights Trophy 15:34
6 John Cena pokonał Randy'ego Ortona (c) z wynikiem 6–5 60-minutowy Iron Man match o WWE Championship[10]
Jeśli Cena przegra, będzie musiał odejść z brandu Raw. 		1:00:00
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)
Iron Man match
Wynik Zdobywca punktu Metoda Czas
1–0 John Cena Orton odklepał po dźwigni STF 3:55
1–1 Randy Orton Cena został przypięty po otrzymaniu RKO 9:00
2–2 John Cena i Randy Orton Podwójne przypięcie 17:00
3–2 John Cena Orton został przypięty po otrzymaniu Attitude Adjustment z górnej liny 19:40
3–3 Randy Orton Cena został przypięty po otrzymaniu Dream Street od Teda DiBiasego 20:55
3–4 Randy Orton Cena został przypięty po byciu rzuconym o siatkę oświetleniową 25:35
4–4 John Cena Cena przypiął Ortona za pomocą small package 33:00
4–5 Randy Orton Cena został przypięty po otrzymaniu Elevated DDT z krawędzi ringu o podłogę 35:20
5–5 John Cena Orton został przypięty po otrzymaniu Attitude Adjustment na stół komentatorski 51:00
6–5 John Cena Orton odklepał po założeniu na nim dźwigni STF 59:54
2008 ← Gale pay-per-view WWE 2009 → 2010

2010

Braggind Rights (2010)
Motyw muzyczny

„It's Your Last Shot” – Politics and Assassins

Informacje
Promocja

World Wrestling Entertainment

Brandy

Raw
SmackDown

Sponsor

WWE SmackDown vs. Raw 2011

Data

24 października 2010

Widownia

9 000

Hala

Target Center

Miejsce

Minneapolis, Minnesota

Gale pay-per-view – chronologicznie
Hell in a Cell (2010) Braggind Rights (2010) Survivor Series (2010)
Bragging Rights – chronologicznie
Bragging Rights (2009) Braggind Rights (2010) —

Bragging Rights (2010) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 24 października 2010 w Target Center w Minneapolis w stanie Minnesota. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to druga i ostatnia gala w chronologii cyklu Bragging Rights.

Podczas gali odbyło się osiem walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1D Montel Vontavious Porter pokonał Chavo Guerrero Singles match[11] –
2 Daniel Bryan pokonał Dolpha Zigglera (z Vickie Guerrero) poprzez submission Singles match[12] 16:14
3 The Nexus (David Otunga i John Cena) pokonali Cody'ego Rhodesa i Drewa McIntyre'a (c) poprzez submission Tag team match o WWE Tag Team Championship[13] 06:29
4 Ted DiBiase (z Maryse) pokonał Goldusta (z Aksaną) Singles match[14] 07:29
5 Layla (c) (z Michelle McCool) pokonała Natalyę Singles match o WWE Divas Championship[15] 05:23
6 Kane (c) (z Paulem Bearerem) pokonał The Undertakera Buried Alive match o World Heavyweight Championship[16] 16:59
7 Team SmackDown (Big Show, Rey Mysterio, Jack Swagger, Alberto Del Rio, Edge, Tyler Reks i Kofi Kingston) (z Hornswogglem) pokonał Team Raw (The Miza, R-Trutha, John Morrison, Santino Marellę, Sheamusa, CM Punka i Ezekiela Jacksona) (z Alexem Riley'em) 14-osobowy elimination tag team match[17] 27:40
8 Wade Barrett (z Johnem Ceną) pokonał Randy'ego Ortona (c) przez dyskwalifikację Singles match o WWE Championship[18]
Jeśli Barret przegra, Cena zostanie zwolniony. 		14:34
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)
14-man elimination tag team match
Nr. eliminacji Wrestler Drużyna Wyeliminowany przez Metoda Czas[19]
1 Santino Marella Raw Tylera Reksa Burning Hammer 02:38
2 Kofi Kingston SmackDown Sheamusa High Cross 06:52
3 Jack Swagger SmackDown Johna Morrisona Starship Pain 13:07
4 Tyler Reks SmackDown Sheamusa Brogue Kick 14:32
5 Big Show SmackDown – Odliczony poza-ringowo 15:29
6 Sheamus Raw – Odliczony poza-ringowo 15:29
7 R-Truth Raw Edge'a Spear 16:42
8 John Morrison Raw Edge'a Spear 17:09
9 Alberto Del Rio SmackDown CM Punka Back Slide 18:05
10 CM Punk Raw Rey'a Mysterio 619 24:07
11 Ezekiel Jackson Raw Rey'a Mysterio 619 26:16
12 The Miz Raw Edge'a Spear 27:40
Zwycięzcy: Team SmackDown (Edge i Rey Mysterio)
2009 ← Gale pay-per-view WWE 2010 → 2011

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Mitch Passero: Results:SmackDown curses Raw. World Wrestling Entertainment, 2009-10-25. [dostęp 2009-10-25].
  2. ↑ Mitch Passero: Results:Team blue brags again. WWE, 2010-10-24. [dostęp 2010-10-25].
  3. ↑ WWE Presents Vengeance. WWE. [dostęp 2011-05-22].
  4. ↑ Upcoming events listing. WWE. [dostęp 2011-05-22].
  5. ↑ "Step Up (I'm On It)" by Maylene and the Sons of Disaster is the official theme song for Bragging Rights. World Wrestling Entertainment, 2009-10-09. [dostęp 2009-10-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-12)].
  6. ↑ Adam Martin: Dark match before Bragging Rights PPV. WrestleView, October 26, 2009. [dostęp 2012-05-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (grudnia 13, 2019)].
  7. ↑ Greg Adkins: Results:Awe Struck by Miz. World Wrestling Entertainment, 2009-10-25. [dostęp 2009-10-15].
  8. ↑ James Vermillion: Results:Glamazing finish. World Wrestling Entertainment, 2009-10-25. [dostęp 2009-10-25].
  9. ↑ Michael Burdick: Results:Phenom wins, Animal turns rabid. World Wrestling Entertainment, 2009-10-25. [dostęp 2009-10-25].
  10. ↑ Craig Tello: Results:Iron will in the Steel City. World Wrestling Entertainment, 2009-10-25. [dostęp 2009-10-25].
  11. ↑ Adam Martin: Live report from Bragging Rights in Minneapolis. WrestleView, October 24, 2010. [dostęp 2012-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (October 28, 2010)].
  12. ↑ United States Champion Daniel Bryan def. Intercontinental Champion Dolph Ziggler. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-10-24].
  13. ↑ John Cena & David Otunga def. Drew McIntyre & "Dashing" Cody Rhodes (New WWE Tag Team Champions). World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-10-24].
  14. ↑ Ted DiBiase ( with Maryse) def. Goldust ( with Aksana). World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-10-24].
  15. ↑ Self-professed "Co-Divas Champion" Layla def. Natalya. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-10-24].
  16. ↑ World Heavyweight Champion Kane def. The Undertaker (Buried Alive Match). World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-10-24].
  17. ↑ Team SmackDown def. Team Raw (WWE Bragging Rights Tag Team Elimination Match). World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-10-24].
  18. ↑ Wade Barrett ( with John Cena) def. WWE Champion Randy Orton by Disqualification. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-10-24].
  19. ↑ James Caldwell: Caldwell's WWE Bragging Rights PPV Results 10/24: Ongoing "virtual time" coverage of live PPV – Orton vs. Barrett, Kane vs. Taker, Raw vs. Smackdown. Pro Wrestling Torch, 2010-10-24. [dostęp 2010-10-26].

Linki zewnętrzne

Gale pay-per-view i WWE Network federacji WWE
Obecne
Dawne
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=WWE_Bragging_Rights&oldid=67012427”