szubienica
szubienica (język polski)
edytuj
- wymowa:
- IPA: [ˌʃubʲjɛ̇̃ˈɲit͡sa], AS: [šubʹi ̯ė̃ńica], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• akc. pob.• i → j
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) konstrukcja służąca do wykonywania kary śmierci przez powieszenie; zob. też szubienica w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik szubienica szubienice dopełniacz szubienicy szubienic celownik szubienicy szubienicom biernik szubienicę szubienice narzędnik szubienicą szubienicami miejscownik szubienicy szubienicach wołacz szubienico szubienice
- przykłady:
- (1.1) Na historycznej szubienicy stojącej na rynku naszego miasteczka nigdy nikogo nie powieszono.
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. szubienicznik m, szubienicznica ż
- przym. szubieniczny, szubieniczy
- związki frazeologiczne:
- bogatego i na szubienicy diabli nie wezmą, a biednemu człowiekowi lada sznurek robi amen[1]
- etymologia:
- uwagi:
- zob. też szubienica w Wikicytatach
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) gallows
- arabski: (1.1) مشنقة ż
- baskijski: (1.1) urkamendi
- białoruski: (1.1) шыбеніца ż
- czeski: (1.1) šibenice ż
- duński: (1.1) galge w
- esperanto: (1.1) pendumilo
- fiński: (1.1) hirsipuu
- francuski: (1.1) gibet m, potence ż
- hebrajski: (1.1) גרדום
- hiszpański: (1.1) horca ż
- kazachski: (1.1) дар
- łaciński: (1.1) arbor ż, gabalus m, patibulum n
- niemiecki: (1.1) Galgen m
- norweski (bokmål): (1.1) galge m
- norweski (nynorsk): (1.1) galge m
- nowogrecki: (1.1) κρεμάλα ż, αγχόνη ż
- rosyjski: (1.1) виселица ż
- słowacki: (1.1) šibenica ż
- szwedzki: (1.1) galge w
- ukraiński: (1.1) шибениця ż
- węgierski: (1.1) akasztófa
- wilamowski: (1.1) guølgja m, guolgia m
- źródła:
- ↑ Jan Tokarski, A ileż to kłopotu… ze spójnikiem „a”, „Poradnik Językowy” nr 4/1951, s. 6.