komornik

komornik (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) adm. funkcjonariusz publiczny zajmujący się wykonywaniem rozstrzygnięć o roszczeniach cywilnych w drodze przymusu egzekucyjnego

(1.2) reg. duch domowy

(1.3) hist. chłop bez własnej ziemi

(1.4) hist. wysoki urzędnik dworski w średniowiecznej Polsce

(1.5) gw. (Bukowina) lokator

(1.6) daw. gw. (Czerniejewo) współlokator płacący czynsz

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	komornik	komornicy
dopełniacz	komornika	komorników
celownik	komornikowi	komornikom
biernik	komornika	komorników
narzędnik	komornikiem	komornikami
miejscownik	komorniku	komornikach
wołacz	komorniku	komornicy

przykłady:

(1.1) Jeśli nie spłacimy tego kredytu, komornik zajmie nam mieszkanie.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) windykator, egzekutor

(1.2) chowanek, chowaniec, chobołd, gospodarczyk, piecuch, latawiec, wychowaniec

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. komora ż, komorzy mos, Komorniki nmos

forma żeńska komornica ż

przym. komorniczy

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. komora + -nik

(1.5) por. ukr. комірник

(1.6) pol. komorne + -ik

uwagi:

tłumaczenia:

(1.5) zobacz listę tłumaczeń w haśle: lokator

• angielski: (1.1) bailiff
• hiszpański: (1.1) agente judicial m, embargador m
• kaszubski: (1.1) zekutnik m
• niemiecki: (1.1) Gerichtsvollzieher m; (1.3) Büdner m
• nowogrecki: (1.1) δικαστικός επιμελητής m

źródła: