iugum
iugum (język łaciński)
edytuj- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) jarzmo
- (1.2) zaprzęg, para zwierząt pociągowych[1]
- (1.3) przen. jarzmo niewoli
- (1.4) przen. stan małżeński[2]
- (1.5) pasmo lub grzbiet górski[1]
- odmiana:
- (1.1-5) iugum, iugī (deklinacja II)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik iugum iuga dopełniacz iugī iugōrum celownik iugō iugīs biernik iugum iuga ablatyw iugō iugīs wołacz iugum iuga
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- (1.4) coniugium
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) praindoeur. *yeug- → łączyć[3], praindoeur. *iugom → jarzmo[4]
- por. sanskr. युग (yuga) → jarzmo, योग (yoga) → (po)łączenie, (z)jednoczenie; gr. ζυγόν (zygon) > n.gr. ζυγός (zygos) → waga, jarzmo; litew. jungas → jarzmo, jungti → łączyć; st.ang. geoc > ang. yoke → jarzmo
- (1.2-5) od (1.1)
- uwagi:
- (1.1-5) alternatywna pisownia: jugum
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Hasło „iugum” w: Mały słownik łacińsko-polski, praca zbiorowa pod red. Józefa Korpantego, Wydawnictwo Szkolne PWN, Warszawa 2001, ISBN 978-83-7195-844-1.
- ↑ Hasło „iugum” w: Jerzy Mańkowski, Praktyczny słownik łacińsko-polski, Prószyński i S-ka, Warszawa 2008, ISBN 9788374698696.
- ↑ Hasło „jugular” w: Online Etymology Dictionary.
- ↑ Krystyna Długosz-Kurczabowa, Stanisław Dubisz, Gramatyka historyczna języka polskiego, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2001, s. 33.