The Band
The Band – kanadyjska grupa rockowa grająca blues, folk rock i country rock z domieszką psychodelicznego rocka.
| |
| Rok założenia | |
|---|---|
| Rok rozwiązania | |
| Pochodzenie | |
| Gatunek |
folk rock, country rock, jam rock, americana, blues rock, roots rock |
| Wydawnictwo |
Columbia Records, Pickwick |
| Skład | |
| Levon Helm, Rick Danko, Garth Hudson, Aaron Hurwitz, Randy Ciarlante | |
| Byli członkowie | |
| Ronnie Hawkins, Richard Manuel, Robbie Robertson | |
| Współpracownicy | |
| Bob Dylan, Eric Clapton, Van Morrison, Neil Young | |
| Strona internetowa | |
Historia
edytujGrupa powstała w 1958 roku jako grupa towarzysząca folkowemu śpiewakowi Ronniemu Hawkinsowi i nosiła nazwę The Hawks. Przez pierwsze lata intensywnie koncertowała w Ontario, potem w całej Ameryce Północnej wtapiając się w nowojorski pejzaż „podziemia artystycznego” lat sześćdziesiątych. Grupa dwukrotnie zmieniała nazwę: pewien czas nazywała się Canadian Squires by w końcu przyjąć nazwę The Band, czyli po prostu „zespół muzyczny”, „grupa”. Zbiegło się to w czasie z propozycją Boba Dylana, by grupa wspomagała go w studio i na koncertach. The Band pozostała akompaniatorem Boba Dylana przez kilka następnych lat zdobywając szeroki rozgłos.
W 1968 grupa zaczęła nagrywać swoją własną muzykę. Bogate instrumentalnie brzmienie, jakie grupa wypracowała, było miksem folk rocka i country rocka, psychodelicznego rocka i bluesa. Wiele przebojów nagranych w latach 1968–1976 grane jest przez stacje radiowe do dziś i zaskakuje swą świeżością. Wszyscy muzycy grupy byli bardzo sprawnymi instrumentalistami i doskonałymi wokalistami.
Za lidera grupy uważa się Richarda Manuela. Autorem znakomitej większości piosenek (zarówno tekstów jak i melodii) był Robbie Robertson. The Band wielokrotnie sięgał również po teksty Dylana – m.in. w takich folkowych perełkach, jak: When You Awake, I Shall be Released, Wheel's on Fire, nadając tym samym jego twórczości nowej jakości i oryginalnej interpretacji.
W czasie, kiedy z The Band związał się Bob Dylan – grupa spotkała się ze skrajnie negatywnym przyjęciem. Publiczność, która przychodziła głównie po to, aby zobaczyć Dylana na żywo, mówiła: „Ten zespół nie czuje piosenek Dylana”, „chcieliśmy posłuchać Boba Dylana, a nie trzeciorzędną kapelkę popową”. Wielkiego barda posądzono wówczas o skomercjalizowanie i zdradę folku. Sam Dylan wyznał – „związałem się z The Band, ponieważ miałem już dość folku”. Do The Band na długo przyległa jednak negatywna opinia; publiczność nie doceniała tej niewątpliwie wartościowej muzyki. Grupa, niezrażona niepowodzeniami i licznymi oszczerstwami rzucanymi pod jej adresem, kontynuowała współpracę z Dylanem.
W 1976 r., po latach ciągłego koncertowania grupa postanowiła się rozwiązać. Jej ostatnim, pożegnalnym koncertem było olbrzymie przedsięwzięcie muzyczne, w którym obok The Band wzięła udział cała plejada gwiazd rocka, folk rocka i bluesa. W wyniku koncertu powstał album oraz film wyreżyserowany przez Martina Scorsese zatytułowany The Last Waltz, czyli Ostatni walc. Na koncercie, tak jak i na filmie, obok członków The Band wystąpili: Bob Dylan, Joni Mitchell, Neil Diamond, Van Morrison, Emmylou Harris, Ringo Starr, Neil Young, Eric Clapton, Muddy Waters, The Staple Singers, Dr. John, Bobby Charles, Ronnie Hawkins i Paul Butterfield. Film ukazał się w 1978 roku.
W roku 1986 (podczas długiego tournée zespołu po Europie) Richard Manuel popełnił samobójstwo. W 1993 podjęto próbę reaktywowania grupy. Nie przystąpił do niej jednak Robbie Robertson. Z tego roku pochodzi ostatni album grupy: Jubilation. W parę lat później zmarł Rick Danko, co praktycznie uniemożliwiło dalsze funkcjonowanie zespołu.
The Band, choć nigdy nie uzyskał wielkiej popularności, wśród krytyków uznawany jest za jeden z najbardziej znaczących i wpływowych zespołów w historii rocka. Uwieńczenie jego trudnej do przecenienia działalności było dołączenie do Rock and Roll Hall of Fame[1]. Grupa The Band wystąpiła również na festiwalu w Woodstock w roku 1969.
Twórczość
edytujGrupa klasyfikuje się do kilku muzycznych kategorii; jej twórczość inspirowała pokolenie hippisów czy subkulturę ridersów, kojarzono ją ze środowiskiem bardów, trubadurów rocka czy jamowego mikroświata. Na każdej z nich odcisnęła niezatarte piętno. Poetyckie teksty Robbie Robertsona, balladowe stylizacje oraz częste wykonania pieśni Boba Dylana czy Vana Morrisona zbliżają również The Band do poezji śpiewanej.
Największy przebój The Band – The Weight (z płyty Music from Big Pink) wszedł w skład soundtracku do filmu Easy Rider[2]. Fragment The Weight został również wykorzystany w dziewiątym odcinku dziesiątego sezonu amerykańskiego serialu Supernatural (Nie z tego świata)[3]. Utwór można również usłyszeć w filmach Przerwana lekcja muzyki[4] i 1408[5].
Piosenkę The Night They Drove Old Dixie Down przerobiła Joan Baez. Inne znane utwory to: It Makes No Difference, All La Glory, King Harvest (Has Surely Come), Whispering Pines, In a Station, The Shape I'm In czy Jawbone. Pod silnym wpływem muzyki The Band pozostawało wiele późniejszych zespołów folkowo-bluesowych, m.in. Procol Harum, Traffic, Blind Faith, America czy The Eagles.
Skład
edytujDyskografia
edytujNagrania z Bobem Dylanem
edytujNagrody, pozycje na listach przebojów i rekordy
edytuj- W 1994 roku grupa The Band została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame.
- Piosenki „The Night They Drove Old Dixie Down” oraz „The Weight” zostały umieszczone na liście 500 piosenek, które ukształtowały rock utworzonej przez Rock and Roll Hall of Fame.
| Albumy na liście The Billboard 200 | |||
|---|---|---|---|
| Rok | Album | pozycja | |
| 1968 | Music from Big Pink | 30 | |
| 1970 | Stage Fright | 5 | |
| 1970 | The Band | 9 | |
| 1971 | Cahoots | 21 | |
| 1972 | Rock of Ages | 6 | |
| 1974 | Before the Flood | 3 | |
| 1974 | Moondog Matinee | 28 | |
| 1974 | Planet Waves | 1 | |
| 1975 | The Basement Tapes | 7 | |
| 1976 | Northern Lights-Southern Cross | 26 | |
| 1976 | The Best of the Band | 51 | |
| 1977 | Islands | 64 | |
| 1978 | The Last Waltz | 16 | |
| 1993 | Jericho | 166 | |
| Single na liście The Billboard Hot 100 | |||
|---|---|---|---|
| Rok | Piosenka | pozycja | |
| 1968 | The Weight | 63 | |
| 1970 | Rag Mama Rag | 57 | |
| 1970 | Time to Kill | 77 | |
| 1970 | Up On Cripple Creek | 25 | |
| 1971 | Life Is a Carnival | 72 | |
| 1972 | Don't Do It | 34 | |
| 1973 | Ain't Got No Home | 73 | |
| 1976 | Ophelia | 62 | |
Zobacz też
edytuj- „Hobo Jungle” - ballada z albumu Northern Lights - Southern Cross
- „Daniel and the Sacred Harp” - ballada
Przypisy
edytuj- ↑ The Band: inducted in 1994. The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-07-01]. (ang.).
- ↑ Soundtrack Album: Easy Rider [online], theband.hiof.no [dostęp 2018-11-01].
- ↑ Music from Supernatural S10E08 [online], Tunefind [dostęp 2018-11-01] (ang.).
- ↑ Girl, Interrupted (1999) Soundtrack and Complete List of Songs [online], What-song [dostęp 2018-11-01] (ang.).
- ↑ Music from 1408 [online], musicfromfilm.com [dostęp 2018-11-01] (ang.).