Paul Westphal
Paul Douglas Westphal (ur. 30 listopada 1950 w Torrance, zm. 2 stycznia 2021 w Scottsdale[1]) – amerykański koszykarz, występujący na pozycji obrońcy, mistrz NBA z 1974[2], uczestnik spotkań gwiazd[3], wielokrotnie zaliczany do składów najlepszych graczy sezonu[4].
 Paul Westphal w 2014, jako asystent trenera Brooklyn Nets. | |||||||||||||||||||||||
| #44 | |||||||||||||||||||||||
| rozgrywający/rzucający obrońca | |||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Paul Douglas Westphal | ||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim |
Westy | ||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce śmierci | |||||||||||||||||||||||
| Obywatelstwo | |||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
193 cm | ||||||||||||||||||||||
| Masa ciała |
88 kg | ||||||||||||||||||||||
| Kariera | |||||||||||||||||||||||
| Aktywność |
1972–1984 | ||||||||||||||||||||||
| Szkoła średnia |
Aviation (Redondo Beach, Kalifornia) | ||||||||||||||||||||||
| College |
USC (1969–1972) | ||||||||||||||||||||||
| Draft |
1972, numer: 10 | ||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
W 1968 został uznany za najlepszego zawodnika amerykańskich szkół średnich w USA (Mr. Basketball USA)[5].
Po czterech pełnych sezonach spędzonych na University of Southern California Westphal przystąpił do draftu NBA. Został w nim wybrany z numerem 10, ogólnej listy, przez Boston Celtics. W pełnym gwiazd klubie nie odgrywał zbyt znaczącej roli, miał jednak od kogo się uczyć, a do tego zdobył po drodze swój pierwszy i jedyny, jak się miało później okazać, tytuł mistrza NBA[2].
23 maja 1975 roku został wysłany do Phoenix wraz z wyborami drugich rund draftu 1975 (Jimmy Dan Conner) oraz 1976 (Butch Feher) w zamian za byłego olimpijczyka z Meksyku Charliego Scotta[6]. Dopiero tam zaczął się rozwijać i mógł pokazać czego nauczył się podczas gry w Celtics.
Westphal odegrał kluczową rolę w doprowadzeniu Suns do pierwszych w historii klubu finałów NBA, w 1976 roku. W trakcie całych play-off notował wtedy średnio 21,1 punktu, 5,1 asysty oraz 1,8 przechwytu[6]. Mecz numer 5 tamtych finałów przeszedł do historii ze względu na aż 3 dogrywki, które były potrzebne do wyłonienia zwycięzcy. O wygranej (128-126)[7], jego byłego zespołu Celtics, zadecydował wtedy zaledwie jeden rzut.
Podczas pobytu w Arizonie oprócz występu w finałach ligi, zdobył też wiele indywidualnych wyróżnień. Był nominowany 4-krotnie do All-NBA Teams, przy czym trzy razy do pierwszego składu, wystąpił też czterokrotnie meczu gwiazd NBA. Plasował się też wielokrotnie w pierwszej dziesiątce najlepszych strzelców oraz asystentów ligi. Po pięciu latach spędzonych z Suns został wytransferowany do Seattle w zamian za innego All-Stara oraz byłego mistrza NBA (1979) - Dennisa Johnsona[6]. W barwach Sonics wziął udział w kolejnym, piątym już z rzędu meczu gwiazd, po czym po zaledwie roku opuścił klub.
Kolejnym przystankiem okazał się Nowy Jork. Z powodu kontuzji rozegrał zaledwie 18 spotkań, podczas rozgrywek 1981/82. Po powrocie zrekompensował to sobie zdobywając nagrodę dla najlepszego zawodnika, powracającego po kontuzji – NBA Comeback Player of the Year Award[3]. Mimo wszystko nie uchroniło go to od zwolnienia. Swoją ostatnią umowę w karierze podpisał ponownie Suns, po czym zakończył karierę[6].
W 1985 został trenerem Southwestern Baptist Bible College, po roku przeniósł się do Grand Canyon College, który to poprowadził do mistrzostwa NAIA w 1988[3]. Po tym sukcesie został asystentem Cottona Fitzsimmonsa w Phoenix Suns. Po czterech lata awansował na stanowisko głównego trenera i już jako debiutant w tej roli poprowadził Suns prosto do finałów NBA, gdzie byli zmuszeni uznać wyższość, kroczących po tzw. three-peat Chicago Bulls z Jordanem na czele.
W kolejnych latach trenował Seattle SuperSonics, Pepperdine Waves oraz Sacramento Kings.
Osiągnięcia
edytuj
Na podstawie[5], o ile nie zaznaczono inaczej.
NCAA
edytuj- Zaliczony do:
- I składu All-Pac-8 (1970, 1971)
- II składu All-American (1971 przez Associated Press, 1972 przez NABC)
- III składu All-American (1971 przez NABC, UPI, 1972 przez UPI)
- Drużyna USC Trojans zastrzegła należący do niego numer 25
NBA
edytuj
Mistrz NBA (1974)- Wicemistrz NBA (1976)
- Uczestnik meczu gwiazd:
- Wybrany do:
- I składu NBA (1977, 1979–1980)
- II składu NBA (1978)
- Phoenix Suns Ring of Honor
- Klub Phoenix Suns zastrzegł należący do niego w numer 44
- Laureat nagrody NBA Comeback Player of the Year Award (1983)[9]
- Zwycięzca konkursu H–O–R–S–E podczas meczu gwiazd NBA (1977)
Inne
edytuj- Zaliczony do Galerii Sław Koszykówki im. Jamesa Naismitha (2019)[10]
Kadra
edytuj- Uczestnik igrzysk panamerykańskich (1971)[11]
Trener
edytuj- Finalista NBA (1993)
- 2-krotnie wybierany na trenera Zachodu podczas meczu gwiazd NBA (1993, 1995)
Przypisy
edytuj- ↑ Décès de Paul Westphal (fr.)
- ↑ a b Finals Champions and MVPs. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b c Paul Westphal - Bio. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ All-NBA Teams. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b Profil na realgm.com. realgm.com. [dostęp 2018-03-31]. (ang.).
- ↑ a b c d Paul Westphal Statistics. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ Phoenix Suns at Boston Celtics Box Score, June 4, 1976. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ NBA ALL-STAR LEGENDS GAME RESULTS, ROSTERS, AND PLAYERS. nba-allstar.com. [dostęp 2018-03-14]. (ang.).
- ↑ NBA & ABA Comeback Player of the Year Award Winners. basketball-reference.com. [dostęp 2023-01-15]. (ang.).
- ↑ Profil na hoophall.com. hoophall.com. [dostęp 2020-11-11]. (ang.).
- ↑ SIXTH PAN AMERICAN GAMES -- 1971. archive.usab.com. [dostęp 2015-02-11]. (ang.).