Malarstwo renesansu

Malarstwo renesansu – styl w malarstwie zachodniej Europy XV i XVI wieku. Malarstwo renesansowe rozkwitło najwcześniej we Włoszech.

Charakterystyka

We Florencji, Rzymie, Wenecji i innych włoskich miastach artyści zaczęli na nowo odnajdywać piękno sztuki antyku. Zaczęto znów malować postacie w akcie, nawet postacie biblijne (np. Masaccio – Wygnanie z raju). Również tematyka mitologiczna stała się bardzo popularna (np. Szkoła Ateńska Rafaela). We Włoszech ukształtowało się malarstwo portretowe i powstał prototyp popularnego w późniejszej sztuce niderlandzkiego baroku pejzażu (np. Burza Giorgione).

Istotną nowością był wynalazek zbieżnej perspektywy geometrycznej, linearnej oraz powietrznej.

Portrety malowano na tle pejzaży, co jest potwierdzeniem silnego zwrotu malarstwa renesansowego ku naturze. Wprowadzono sfumato, a światło na obrazach jest lekko zamglone oraz wykorzystywany jest światłocień.

Malarze renesansowi opierali się na trzech ważnych zasadach. Pierwszą z nich było zainteresowanie się na nowo antykiem i systematyczne badania sztuki starożytnej, drugą skupienie się na człowieku (humanizm), a trzecią, odkrycie i opanowanie zasad perspektywy linearnej. Dzięki tym trzem zasadom dokonał się prawdziwy przewrót w sztuce zachodu. Źródłem inspiracji dla malarzy renesansowych była z jednej strony natura, którą cierpliwie obserwowali, z drugiej zaś sztuka starożytna, gorliwie studiowana, w tym okresie we wszystkich pracowniach malarzy, rzeźbiarzy i architektów.

Malarze renesansowi

Malarze włoscy

quattrocento:

cinquecento:

Florencja:

Umbria:

Padwa:

Andrea Mantegna

Correggio

Florencja:

Malarze szkół północnych

Malarze niderlandzcy

Malarze niemieccy

Malarze francuscy

Zobacz też

Galeria

Giorgione, Burza
Leonardo da Vinci, Dama z gronostajem
Rafael Santi, Trzy Gracje
Andrea Mantegna
Michał Anioł, Sąd Ostateczny – fresk w Kaplicy Sykstyńskiej
Hans Memling, fragment Sądu Ostatecznego
Albrecht Dürer, Autoportret
François Clouet, Elżbieta Austriacka

Bibliografia

Bernhard Berenson: The Italian Painters of the Renaissance, [liczne wydania, początkowo ukazywały się tomy dotyczące poszczególnych szkółek: The Venetian Painters — 1894; The Florentine Painters — 1896; The Central Italian Painters — 1897; The Decline of Art — 1907]
Heinrich Wölfflin: Die Klassische Kunst [liczne wydania, pierwsze 1898; po polsku: Sztuka klasyczna. Wstęp do włoskiego renesansu, Kraków 1931]
Heinrich Wölfflin: Kunstgeschichtliche Grundbegriffe [liczne wydania, pierwsze 1915; po polsku: Podstawowe pojęcia historii sztuki — próba zdefiniowania czysto formalnych kryteriów odróżniających malarstwo renesansowe od barokowego]