Macabeo
Macabeo, macabéo, viura[1][2] – biały szczep winorośli właściwej, przypuszczalnie pochodzący z regionu Penedès w Katalonii, gdzie był wzmiankowany już w 1617 roku[3]. Najpopularniejsza odmiana o białej skórce w północnej części Hiszpanii[3]. Jeden z podstawowych szczepów do produkcji musującego wina cava[1] oraz białych win Rioja[1][4]. Popularny w Hiszpanii i południowej Francji[3].
Macabeo w atlasie Viali i Vermorela (1903) | |
Gatunek |
winorośl właściwa |
---|---|
Inne nazwy |
viura |
Ważne regiony uprawy | |
Identyfikator VIVC |
13127 |
Przeznaczenie owoców |
wino |
Kolor skórki |
zielonożółty |
Pochodzenie
edytujOdmiana pochodzi z północnej Hiszpanii[1]. Jako macabeu winogrona były już wzmiankowane w 1617 w Vilafranca del Penedès[a][3]. Stamtąd odmiana trafiła do południowej Francji (Roussillon) i była wysoko oceniana[b][3]. Hrabia Odart twierdził jednak w 1845, że odmiana pochodzi z Bliskiego Wschodu[3].
Badania DNA dowiodły, że macabeo nie jest identyczne z odmianą alcañón z północnej Hiszpanii[3]. Sugerują też pokrewieństwo z katalońską odmianą xarel·lo[3]. Badania na ograniczonej liczbie markerów DNA wskazały jako odmiany rodzicielskie macabeo rzadkie odmiany hebén i brustiano faux, lecz ze względu na ograniczony zakres wyniki muszą zostać jeszcze potwierdzone[3][5].
Charakterystyka
edytujPóźno wypuszcza pąki wiosną[3][6]. Rośnie bujnie, a pędy bywają łamane przez wiatr[3]. Wymaga cieplejszych, mało wilgotnych stanowisk[3]. Macabeo jest bardzo wrażliwe na choroby grzybowe oraz nekrozę winorośli[3].
Wina
edytujOdmiana nadaje się do produkcji zwykłych win białych oraz musujących[7].
Macabeo wnosi w wina nuty owocowe i kwasowość[4][7][8][9], a także rześkość[2] i kwiatowy charakter[3][7].
Klasyczne białe wino Rioja zawiera 95% viury i 5% malvasii[2]. Macabeo nadaje się zwłaszcza na wina, które nie są starzone w beczkach[10], w nowoczesnym stylu[11]. Odmiana jest niewrażliwa na utlenianie[2].
Tradycyjnie macabeo było dodawane od czerwonych win Rioja, ale ten zwyczaj zanika[2].
Garnacha blanca bywa dodawana do gorszych roczników białej riojy, by wyrównać poziom alkoholu, jednak pogarsza bukiet wina[2].
Wachlarz odmian z Riojy jest uprawiany również w Navarrze, lecz odmianom miejscowym mogą towarzyszyć francuskie[11]. Przykładowym połączeniem jest macabeo i chardonnay[12].
Rozpowszechnienie
edytujUprawiana z dobrymi rezultatami w całej Hiszpanii: zarówno na północy (Rioja, Nawarra), w katalońskim regionie Costers del Segre, w regionie produkcji cavy, jak i na południowym zachodzie (Ribera del Guadiana)[7]. Winnice obsadzone macabeo zostały zarejestrowane także na Majorce[13].
W Penedès macabeo jest uprawiane, podobnie jak xarel·lo, przede wszystkim w podregionie Medio Penedès (Mitja Penedès)[14].
Areał winnic w Hiszpanii obsadzonych macabeo sięgał w 2008 roku[3]:
- 13 718 ha w całej Katalonii
- 5311 ha w regionie Kastylia-La Mancha
- 4987 ha w Aragonii
- inne ważne regiony to Rioja, DO Valencia i DO Extremadura.
Ze względu na zmniejszającą się powierzchnię upraw przeważają krzewy w starszym wieku[3].
Na mniejszą skalę macabeo jest uprawiane we Francji, w Dolinie Rodanu (apelacja Lirac, później szczep został wykluczony z apelacji)[15][16] i Langwedocji-Roussillon[1]. W pierwszej dekadzie XXI wieku areał francuskich winnic obsadzonych macabeo spadł o połowę (z 5200 ha w 2000 do 2628 ha w 2009)[3].
Synonimy
edytujPodstawowymi nazwami są macabeo i viura[3]. Inne to: charas blanc w Kalifornii, we Francji lardot, maccabéo i maccabeu (Roussillon)[3]. Spotyka się także nazwę vuera (regiony Rioja i Rueda)[3] oraz blanca de daroca, cola de renard, forcalla, gredelin, lloza, macaban, perpignan, provensal, queue de renard, rossan, subirat, verdigell[5].
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e MacNeil 2001 ↓, s. 66.
- ↑ a b c d e f Stevenson 2005 ↓, s. 313.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 560-561. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
- ↑ a b MacNeil 2001 ↓, s. 418.
- ↑ a b Viura (macabeo) w bazie danych Instytutu Hodowli Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2014-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 marca 2012)]. (ang.).
- ↑ Johnson i Robinson 2008 ↓, s. 202.
- ↑ a b c d David Schwarzwälder: Hiszpania. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 579. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
- ↑ MacNeil 2001 ↓, s. 456.
- ↑ MacNeil 2001 ↓, s. 459.
- ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 37.
- ↑ a b Stuart Walton, Brian Glover: The Ultimate Encyclopedia of Wine, Beer, Spirits and Liqueurs. Hermes House, 1998, s. 95-96. ISBN 978-1840380859. (ang.).
- ↑ Walton i Glover 1998 ↓, s. 95.
- ↑ David Schwarzwälder: Hiszpania. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 591. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
- ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 318.
- ↑ MacNeil 2001 ↓, s. 248.
- ↑ Stevenson 2005 ↓, s. 222.
Bibliografia
edytuj- Karen MacNeil: The Wine Bible. Nowy Jork: Workman Publishing, 2001. ISBN 978-1-56305-434-1. (ang.).
- Tom Stevenson: The Sotheby’s Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Galeria zdjęć odmiany. vivc.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-19)].