[go: up one dir, main page]

Erytropoetyna (skrót EPO, ATC: B 03 XA 01) – glikoproteinowy hormon peptydowy, którego główną funkcją jest stymulacja różnych etapów erytropoezy. Zwiększa liczbę erytrocytów, stężenie hemoglobiny i liczbę retikulocytów. Nie ma wpływu na powstawanie krwinek białych, nie działa cytotoksycznie na szpik kostny. Erytropoetyna jest wydalana z moczem.

Trójwymiarowa struktura erytropoetyny.

Erytropoetyna produkowana jest w wątrobie i korze nerek. U zwierząt gen odpowiedzialny za wytwarzanie erytropoetyny w nerkach zlokalizowano w komórkach interstycjalnych[1]. Wywiera swoje działanie poprzez połączenie ze specyficznym receptorem erytropoetynowym (EpoR). W ten sposób wpływa na komórki macierzyste szpiku kostnego, zwiększając produkcję prekursorów komórek szeregu czerwonokrwinkowego, a zatem zwiększając wytwarzanie erytrocytów.

Prawidłowe stężenie endogennej erytropoetyny u ludzi wynosi 6–32 µg/ml. Rytm dobowy wykazuje najwyższe wartości w godzinach nocnych i najniższe w godzinach porannych. Zwiększenie produkcji erytropoetyny następuje w wyniku spadku saturacji tlenem krwi płynącej w tętnicach nerkowych. Spadek produkcji erytropoetyny następuje w przebiegu przewlekłej niewydolności nerek, nadmierne wytwarzanie spotyka się m.in. w zwyrodnieniu wielotorbielowatym nerek.

Zastosowanie

edytuj

Erytropoetyna jest stosowana jako lek u pacjentów chorujących na niewydolność nerek (u pacjentów dializowanych oraz w okresie gdy dializa jeszcze nie jest konieczna), w hematologii, a także jako lek pomocniczy w onkologii (np. przy chłoniakach nieziarnicznych o małym stopniu złośliwości czy przy białaczce limfatycznej, u pacjentów u których występuje względny niedobór erytropoetyny w trakcie leczenia przeciwnowotworowego). Terapia erytropoetyną obarczona jest ryzykiem rozwinięcia się nadciśnienia tętniczego (skutek uboczny)[2].

Wykorzystuje się ją również u osób przygotowywanych do zabiegu z użyciem autotransfuzji (zwiększenie liczby erytrocytów)

Interakcje

edytuj

Skuteczność erytropoetyny może zostać zwiększona poprzez przyjmowanie preparatów żelaza. W przypadku równoczesnego stosowania erytropoetyny i cyklosporyny A należy kontrolować odsetek hematokrytu i w razie potrzeby zwiększyć dawkę cyklosporyny[3].

Badania

edytuj

Według badań Uniwersytetu w Zurychu[4][5], erytropoetyna oddziałuje również bezpośrednio na mózg i znacznie poprawia motywację do działania. Zaobserwowano znaczną poprawę maksymalnej zdolności wysiłkowej na bieżni, niezależną od zmian ogólnej masy hemoglobiny, objętości krwi czy parametrów sercowo-naczyniowych. Badacze wnioskują, że EPO motywuje mózg by zwiększyć wysiłek i osiągi fizyczne.

Inne wykorzystanie

edytuj

Działanie erytropoetyny wykorzystywane jest – niezgodnie z prawem[6] – także przez sportowców jako środek dopingujący.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. LO. Jacobson, E. Goldwasser, W. Fried, L. Plzak. Role of the kidney in erythropoiesis. „Nature”. 179 (4560), s. 633-634, 1957. DOI: 10.1038/179633a0. PMID: 13418752. 
  2. Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Kompendium Medycyny Praktycznej. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2009. ISBN 978-83-7430-223-4.
  3. Indeks leków medycyny praktycznej, 2004, s.193.
  4. Dopingmittel Epo wirkt auch im Gehirn. [zarchiwizowane z tego adresu].
  5. B. Schuler, J. Vogel, B. Grenacher, RA. Jacobs i inni. Acute and chronic elevation of erythropoietin in the brain improves exercise performance in mice without inducing erythropoiesis. „FASEB J”. 26 (9), s. 3884-3890, 2012. DOI: 10.1096/fj.11-191197. PMID: 22683849. 
  6. Obwieszczenie Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Sportu z dnia 25 stycznia 2002 r. w sprawie zatwierdzenia listy zakazanych środków farmakologicznych i metod uznanych za dopingowe. M.P. z 2002 r. nr 7, poz. 138 s. 644