Earl Weaver
Earl Sidney Weaver (ur. 14 sierpnia 1930, zm. 19 stycznia 2013) – amerykański baseballista i menadżer, członek Galerii Sław Baseballu od 1996 roku.
| |||||
| Pełne imię i nazwisko |
Earl Sidney Weaver | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
14 sierpnia 1930 | ||||
| Data i miejsce śmierci |
19 stycznia 2013 | ||||
| Kariera menedżerska | |||||
| |||||
 Baseball Hall of Fame
| |||||
| Rok wprowadzenia |
1996 | ||||
| Metoda elekcji | |||||
Życiorys
edytujPo ukończeniu Beaumont High School w St. Louis, w wieku 17 lat podpisał kontrakt z St. Louis Cardinals, jednak występował jedynie w klubach farmerskich tego zespołu na pozycji drugobazowego[1][2]. W 1957 dołączył do sztabu szkoleniowego Orioles, gdzie był menadżerem klubów z niższych lig[2]. 11 lat później został trenerem pierwszej bazy zespołu z Baltimore[2].
W połowie sezonu 1968 zastąpił na stanowisku menadżera Baltimore Orioles Hanka Bauera[2]. Rok później Orioles zanotowali bilans 109–53, co do dziś jest najlepszym wynikiem w historii klubu, jednak w World Series ulegli New York Mets 1–4[2][3]. W 1970 ponownie doprowadził zespół do finałów, gdzie Orioles pokonali Cincinnati Reds 4–1[4]. W sezonie 1971 zespół wystąpił w World Series trzeci raz z rzędu, w których przegrał z Pittsburgh Pirates 3–4[5]. W 1979 Weaver awansował z Orioles do World Series po raz czwarty, gdzie uległ Pittsburgh Pirates w siedmiu meczach[6]. W 1986 zespół zwyciężył w 73, przegrał w 89 meczach i był to jedyny sezon, w którym Orioles prowadzeni przez Weavera osiągnęli ujemny bilans zwycięstw i porażek[2][7][8].
Będąc menadżerem Baltimore Orioles przez 17 sezonów, był wyrzucany z boiska przez sędziów 94 razy co jest rekordem w American League[8]. Prowadząc zespół w 2541 meczach, zwyciężył w 1480 i przegrał w 1060 meczach (jedno ze spotkań w sezonie 1982 zostało przerwane przy stanie 2–2 z powodu obfitych opadów deszczu)[7][9]. W 1996 został wybrany do Galerii Sław Baseballu[10]. Zmarł 19 stycznia 2013 na zawał serca podczas rejsu po Morzu Karaibskim na statku Celebrity Silhouette[11].
Nagrody i wyróżnienia
edytuj| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| Zwycięzca w World Series | 1970 | [4] |
| Baseball Hall of Fame | od 1996 | [10] |
| # 4 zastrzeżony przez Orioles | 1982 | [12] |
Przypisy
edytuj- ↑ Stan Musial, Earl Weaver: Coincidental Connections for Late Baseball Icons. bleacherreport.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Earl Weaver timeline. baltimoresun.com. [dostęp 2013-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-25)]. (ang.).
- ↑ The Baltimore Orioles Compendium. baseball-reference.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
- ↑ a b 1970 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
- ↑ 1971 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
- ↑ 1979 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
- ↑ a b Earl Weaver Managerial Record. baseball-reference.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
- ↑ a b Hall of Fame manager Earl Weaver dead at 82. usatoday.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
- ↑ Anticipation of a Pennant. brewers1982.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
- ↑ a b Weaver, Earl. baseballhall.org. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
- ↑ Hall of Fame skipper Weaver passes away at 82. baseball-reference.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
- ↑ Orioles Retired Numbers. orioles.com. [dostęp 2013-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (28 września 2011)]. (ang.).
Bibliografia
edytuj- Bart Barnes, Matt Schudel, Earl Weaver, former Orioles manager, dies at 82 [online], articles.washingtonpost.com, 19 stycznia 2013 [dostęp 2013-10-17] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-19] (ang.).
- Bruce Weber, Earl Weaver, a Volatile, Visionary Manager, Dies at 82 [online], nytimes.com, 19 stycznia 2013 [dostęp 2013-10-17] (ang.).