Chris Farlowe
Chris Farlowe, właśc. John Henry Deighton (ur. 13 października 1940 w Londynie) – brytyjski wokalista, kompozytor i autor tekstów. Znany z przeboju „Out of Time” (z repertuaru The Rolling Stones) oraz ze współpracy z zespołem Colosseum (1970–1971).
 Chris Farlowe (2010) | |
| Imię i nazwisko |
John Henry Deighton |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 października 1940 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
wokalista, kompozytor, tekściarz |
| Aktywność |
od 1957 |
| Wydawnictwo |
Immediate, Odeon, Regal, Polydor |
| Powiązania | |
| Strona internetowa | |
Życiorys
edytujPoczątki
edytujJohn Henry Deighton jako nastolatek słuchał piosenek Doris Day. Jego matka była pianistką, słuchała nagrań takich wokalistek jak Sarah Vaughn i Ella Fitzgerald. Gdy nastał rock and roll, John Henry Deighton zainteresował dokonaniami takich jego przedstawicieli jak: Jerry Lee Lewis i Johnny Burnette. Słuchając później takich artystów jak Bobby Blue Bland i John Lee Hooker zainteresował się bluesesem i soulem[1]. Pod wpływem skifflowej muzyki, wykonywanej przez Lonniego Donegana złożył własny zespół John Henry Skiffle Group, z którym w 1957 roku odniósł sukces podczas londyńskiego przeglądu zespołów amatorskich[2][3].
W nawiązaniu do nazwiska amerykańskiego gitarzysty jazzowego Tala Farlowa przyjął pseudonim artystyczny Chris Farlowe[2]. Pod koniec lat 50. stanął na czele zespołu Chris Farlowe and the Thunderbirds, w którym występowali tacy muzycy jak: Albert Lee – gitara, Dave Greenslade i Peter Solley – instrumenty klawiszowe, Rick Charman i Bugs Waddell – gitara basowa, Johnny Wise, Ian Hague, Carl Palmer – perkusja i Gerry Temple – kongi. Dał się poznać jako charakterystyczny wykonawca, obdarzony potężnym, dynamicznym głosem[4].
Lata 60.
edytujI połowa dekady
edytujNa początku lat 60. zespół koncertował w Wielkiej Brytanii i Niemczech Zachodnich przechodząc stopniowo od rock and rolla do rhythm and bluesa. W 1962 roku ukazał się jego debiutancki singiel, „Air Travel”, ale nie odniósł on sukcesu. W roku następnym zespół podpisał kontrakt nagraniowy z wytwórnią fonograficzną Columbia Records, nagrywając dla niej do 1966 roku szereg singli, które, choć spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem krytyki, nie odniosły sukcesu komercyjnego[2].
Rok 1966
edytujPrzełomowy okazał się w karierze Chrisa Farlowe’a rok 1966. Wówczas to, z inicjatywy Andrew Loog Oldhama, od 1963 roku menedżera i producenta zespołu The Rolling Stones, przeniósł się do jego wytwórni Immediate. Nagrał dla niej singiel „Think”, spółki Jagger/Richards, który wszedł na listę The Official Chart zajmując miejsce 37. Latem natomiast nagrał największy, jak się później okazało, przebój w swojej karierze, „Out of Time”, również z repertuaru The Rolling Stones, który zajął pierwsze miejsce na wspomnianej liście[5]. 16 września tego samego roku Chris Farlowe pojawił się w programie Ready, Steady, Go!, w którym wykonał przebój Otisa Reddinga „Mr. Pitiful”[2]. W tym samym roku wydał również swój debiutancki album, 14 Things to Think About, na którym znalazły się jego wersje znanych przebojów, takich jak: wspomniany już „Think”, „Summertime” George’a Gershwina, „It's All Over Now, Baby Blue” Boba Dylana, „I Just Don't Know What to Do with Myself” spółki Burt Bacharach/Hal David i „Yesterday” spółki Lennon/McCartney[6].
Koniec dekady
edytujW 1968 roku zespół Chrisa Farlowe’a rozpadł się[4].
Lata 70.
edytujLatem 1970 roku artysta znalazł się w składzie zespołu Colosseum. Nagrał z nim 1 album studyjny i 1 koncertowy, będący największym osiągnięciem artystycznym tej formacji. W październiku 1971 roku Jon Hiseman rozwiązał zespół[7].
Chris Farlowe wstąpił do zespołu Atomic Rooster[2], z którym nagrał albumy Made In England (1972)[8] i Nice & Greasy (1973)[9].
Na skutek wypadku samochodowego musiał opuścić scenę muzyczną na okres 2 lat. W połowie lat 70. podjął próbę reaktywowania zespołu Thunderbirds. Nagrał ponownie w kilku wersjach swój stary przebój „Out of Time”, ale nie odniósł spodziewanego sukcesu[2].
Lata 80.
edytujW latach 80. Chris Farlowe przypomniał o sobie uczestnicząc w nagraniu solowych albumów Jimmy’ego Page’a[2]: Death Wish II (1982, wokal w utworach: „Who's To Blame” i „Hypnotizing Ways (Oh Mamma)”[10]) i Outrider (1988, wokal w utworach: „Hummingbird”, „Prison Blues” i „Blues Anthem”[11]).
Wydał poza tym kilka albumów nagranych z innymi muzykami: Olympic Rock & Blues Circus (1981, z Brianem Augerem i Pete’em Yorkiem[12]) oraz Extremely Live at Birmingham Town Hall (1988, z udziałem takich muzyków jak: Spencer Davis, Pete York, Colin Hodgkinson, Zoot Money i Miller Anderson[13]).
Lata 90. i późniejsze
edytujW kolejnych dekadach Chris Farlowe kontynuował nagrywanie nowych płyt i koncertowanie z różnymi, reaktywowanymi zespołami lat 60. i 70.[2]. Kilkakrotnie gościł w Polsce: w 2004 roku w Teatrze im. Ludwika Solskiego w Tarnowie (z zespołem Norman Beaker Band), w 2011 na Festiwalu Legend Rocka w Dolinie Charlotty na Festiwalu Legend Rocka (z zespołem Colosseum)[14] oraz w 2015 na VIII Suwałki Blues Festival[15].
Przypisy
edytuj- ↑ The Merseysider Magazine: Chris Farlowe Interview. www.merseysidermagazine.com. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Bruce Eder w: AllMusic: Chris Farlowe: Artist Biography by Bruce Eder. www.allmusic.com. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
- ↑ Weiss 1991 ↓, s. 218.
- ↑ a b Hale 2011 ↓, s. 95.
- ↑ Official Charts: Official Charts: Chris Farlowe. www.officialcharts.com. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
- ↑ Discogs: Chris Farlowe – 14 Things To Think About. www.discogs.com. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
- ↑ Weiss 1991 ↓, s. 137–138.
- ↑ Discogs: Atomic Rooster – Made In England. www.discogs.com. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
- ↑ Discogs: Atomic Rooster – Nice & Greasy. www.discogs.com. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
- ↑ Discogs: Jimmy Page – Death Wish II (The Original Soundtrack). www.discogs.com. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
- ↑ Discogs: Jimmy Page – Outrider. www.discogs.com. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
- ↑ Discogs: Chris Farlowe, Brian Auger, Pete York – Olympic Rock & Blues Circus. www.discogs.com. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
- ↑ Discogs: Chris Farlowe, Spencer Davis, Pete York, Colin Hodgkinson, Zoot Money, Miller Anderson – Extremely Live At Birmingham Town Hall. www.discogs.com. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
- ↑ Krzysztof Borowiec w: TEMI.pl: Miał śpiewać w Led Zeppelin…. www.temi.pl. [dostęp 2017-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-020)].
- ↑ Bluesonline.pl: VIII Suwałki Blues Festiwal. Chris Farlowe, Coco Montoya i Delta Moon pokonali deszcz. bluesonline.pl. [dostęp 2017-01-24].
Bibliografia
edytuj- Wiesław Weiss: Rock Encyklopedia. Warszawa: Iskry, 1991. ISBN 83-207-1374-9.
- Don Hale: Sounds of the 60s. Don Hale, 2011. ISBN 978-1-907163-22-7. (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Chris Farlowe w bazie IMDb (ang.)
- Chris Farlowe na Discogs (ang.)