Brydż robrowy
Brydż robrowy (ang. rubber bridge) – podstawowa forma brydża wywodząca się z wista. Nazwa nawiązuje do rozgrywanych w tej formie brydża wielorozdaniowych robrów, po zakończeniu których podliczane są wyniki gry[1].
Rober składa się z dwóch partii wygranych przez jedną z par. Aby wygrać partię trzeba zdobyć określoną liczbę punktów za wylicytowane i ugrane lewy. Punkty na partię zapisuje się „pod kreską”. Po wygraniu partii przez jedną z par obie strony zapisu są podkreślane i walka o zapis zaczyna się od początku. Partia może być osiągnięta w jednym lub w kilku rozdaniach. Zatem najkrótszy rober to dwa rozdania, ale zwykle trwa on znacznie dłużej, gdyż przeciwnicy również starają się uzyskać zapis na partię.
Taka forma zapisu i podliczania wyników obowiązywała już w wiście[2], a potem także w pierwotnych formach brydża (ang. bridge-whist)[3] i w brydżu licytowanym (ang. auction bridge)[4] oraz w plafonie[5]. Różnica polegała przede wszystkim na liczbie punktów przyznawanych za lewy i wymaganej liczbie punktów na dograną. Obecnie brydż robrowy jest brydżem kontraktowym (ang. contract bridge), którego zasady zostały sformułowane przez Harolda Vanderbilta w 1925 roku[6]. Obowiązujący w brydżu kontraktowym zapis (ang. contract bridge score) nazywany jest w Polsce zapisem międzynarodowym w odróżnieniu od używanego jeszcze w latach 80. XX wieku w Polsce, w brydżu robrowym, zapisu polskiego będącego modyfikacją zapisu stosowanego w plafonie[7].
Brydż robrowy od lat pozostaje atrakcyjną formą gry towarzyskiej. Popularna jest tzw. „gra w kółko”, która polega na tym, że gracze po rozegraniu jednego robra zmieniają partnerów w parze tak, aby każdy grał z każdym. Po rozegraniu trzech robrów wyłaniany jest indywidualny zwycięzca. Możliwe jest rozszerzenie „kółka” na 5-7 osób[1], wtedy „nadmiarowi” gracze pauzują w poszczególnych robrach[8].
Z brydża robrowego wywodzą się inne formy brydża[1].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c Seifert 1996 ↓, s. T1:91.
- ↑ Seifert 1996 ↓, s. T2:856.
- ↑ Seifert 1996 ↓, s. T1:88.
- ↑ Seifert 1996 ↓, s. T1:87.
- ↑ Seifert 1996 ↓, s. T1:532.
- ↑ Seifert 1996 ↓, s. T1:86.
- ↑ Seifert 1996 ↓, s. T1:380.
- ↑ Seifert 1996 ↓, s. T2:639.
Bibliografia
edytuj- Bogumił Seifert: Encyklopedia brydża. T. 1 i 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. T1:616, T2:1214. ISBN 83-01-12211-0.