[go: up one dir, main page]

Barbarella

francusko-włoski film (reż. Roger Vadim; 1968)

Barbarella lub Barbarella: królowa galaktyki – film fantastyczny produkcji francusko-włoskiej z 1968 roku w reżyserii Rogera Vadima. Obraz powstał na podstawie komiksu Jean-Claude’a Foresta pod tym samym tytułem.

Barbarella
Barbarella: Queen of the Galaxy
Gatunek

fantastycznonaukowy, fantasy, przygodowy

Data premiery

10 października 1968
Czerwiec 1970 (Polska)[1]

Kraj produkcji

Francja
Włochy

Język

angielski

Czas trwania

98 min

Reżyseria

Roger Vadim

Scenariusz

Vittorio Bonicelli, Claude Brule

Główne role

Jane Fonda, John Phillip Law, David Hemmings, Milo O’Shea, Marcel Marceau

Muzyka

Bob Crewe, Charles Fox, Michel Magne

Zdjęcia

Claude Renoir

Scenografia

Mario Garbuglia

Kostiumy

Jacques Fonteray

Montaż

Victoria Mercanton

Produkcja

Dino De Laurentiis

Wytwórnia

Marianne Productions
Dino De Laurentiis Cinematografica

Dystrybucja

Les Films Paramount (Francja)
Paramount Italia (Włochy)
Centrala Wynajmu Filmów (Polska)

Polska premiera odbyła się w czerwcu w 1970 roku[1].

Fabuła

edytuj

Atrakcyjna międzygwiezdna agentka Barbarella (Jane Fonda) z rozkazu Prezydenta Ziemi (Claude Dauphin) ma odnaleźć i przejąć tajną broń, która jest w posiadaniu pozbawionego skrupułów naukowca Durand Duranda (Milo O’Shea), który – dysponując śmiercionośną bronią pozytronową – mógłby terroryzować cały świat skonstruowanym przez siebie laserem o straszliwej mocy.

Podczas podróży statek Barbarelli ulega awarii i agentka zmuszona jest do przymusowego lądowania. Na lądzie pada ofiarą krwiożerczych dzieci i ich lalek-robotów. Uratowana z opresji przez myśliwego Marka (Ugo Tognazzi), udaje się do miasta rozpusty rządzonego przez despotyczną Czarną Królową (Anita Pallenberg). Tu sprzymierza się z oddziałami rewolucjonistów. Po licznych przygodach zostaje schwytana przez Duranda Duranda. Sługa złej Czarnej Królowej jest sadystycznym egzekutorem i postanawia zamęczyć Barbarellę w Maszynie Rozkoszy, narzędziu tortur własnej konstrukcji. Sadysta zasiada przy konsoli, która steruje dozowaniem orgazmów, po czym wygrywa na swojej sex-pianoli utwór Sonata Na Egzekucję Młodej Ziemianki Przez Przyjemność (ang. Sonata for Executioner and Various Young Women). Zamiast Barbarelli przegrzewa się jednak maszyna, tym samym Durand Durand zostaje pokonany.

Obsada

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Idziemy do kina. „Film”. 22, s. 15, 1970-05-31. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe. 

Bibliografia

edytuj