Anna Prucnal
Anna Magdalena Prucnal-Michaud (ur. 1 stycznia 1940 w Warszawie[1]) – polska aktorka i piosenkarka, mieszkająca we Francji. W Polsce pamiętana głównie z roli Krysi Kowalskiej w komedii Leonarda Buczkowskiego Smarkula, jedyna polska aktorka występująca u Federico Felliniego.
 Anna Prucnal | |
| Imię i nazwisko |
Anna Magdalena Prucnal-Michaud |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Zawód |
aktorka, piosenkarka |
| Lata aktywności |
od 1961 |
Życiorys
edytujCórka Jana i Wiktorii[1]. Ukończyła warszawską Akademię Muzyczną. Studiowała w berlińskiej Komische Oper u reżysera Waltera Felsensteina. W latach 60. XX w. była solistką Teatru Wielkiego w Warszawie; występowała także w kabaretach: STS, Pod Egidą i Dudek. Zagrała w bułgarskim filmie Słońce i cień oraz w kilku filmach produkcji NRD, gdzie cieszyła się popularnością jako aktorka filmowa i piosenkarka.
W grudniu 1970 wyemigrowała do Francji, gdzie zamieszkała; jest żoną pisarza i reżysera Jean Maillanda. We Francji Anna Prucnal jest znana jako pieśniarka i aktorka teatralna i filmowa. Jest jedyną polską aktorką, która zagrała w filmie Federico Felliniego (w Mieście kobiet, 1980). Koncertowała m.in. w paryskiej Olympii (1981) i Theatre de la Ville (1979), w Kanadzie, Belgii i Japonii; wielokrotnie występowała na festiwalu w Awinionie, grała także w spektaklach operowych (dzieła Weilla, Poulenca, Claude'a Prey). Śpiewa piosenki w kilku językach: francuskim, niemieckim, polskim, rosyjskim i włoskim (pisał dla niej m.in. Georges Moustaki) do tekstów m.in. Aleksandra Wertyńskiego, Władimira Majakowskiego, Bułata Okudżawy i żydowskie.
W 1974 zagrała Annę Planetę, wyuzdaną proletariuszkę w awangardowym francusko-niemiecko-kanadyjskim filmie Sweet movie jugosłowiańskiego reżysera Dušana Makavejeva. W PRL uznano film za pornograficzny i antykomunistyczny, skutkiem czego ustanowiono zapis cenzorski na nazwisko Anny Prucnal. Zalecenia cenzorskie dotyczące aktorki zanotował Tomasz Strzyżewski, który w swojej książce o peerelowskiej cenzurze opublikował notkę informacyjną z 17 sierpnia 1974 Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. Wytyczne dla cenzorów głosiły:
„Aż do odwołania nie należy dopuszczać do publikacji żadnych materiałów o aktorce Annie Prucnal (reklamujących lub przypominających osobę aktorki, jak również prezentujących jej osiągnięcia i sukcesy artystyczne za granicą)”.[2]
Dodatkowo władze komunistyczne odebrały jej polski paszport.
W 1989, po kilkunastu latach nieobecności, przyjechała do Polski, towarzysząc prezydentowi Francji François Mitterrandowi w jego oficjalnej wizycie państwowej. Dała wtedy koncert na placu Zamkowym w Warszawie.
27 kwietnia 2010 wystąpiła z recitalem w warszawskim Och-Teatrze przy ul. Grójeckiej.
Ma syna Piotra, reżysera, i wnuczkę Alicję.
Filmografia
edytuj| Rok | Tytuł | Rola | Uwagi |
|---|---|---|---|
| 1961 | Pierwsza balowa sukienka | (rola nieznana) | film dokumentalny, reżyseria: Włodzimierz Borowik |
| 1961 | Bezkrólewie | (rola nieznana) | film edukacyjny, reżyseria: Włodzimierz Borowik |
| 1962 | Slnceto a sjankata | dziewczyna | film melodramatyczny, reżyseria: Rangel Vulchanow |
| 1963 | Smarkula | Krysia Kowalska | film komediowy, reżyseria: Leonard Buczkowski |
| 1963 | Przygoda noworoczna | Krystyna | film obyczajowy, reżyseria: Stanisław Wohl |
| 1964 | Der fliegende Holländer | Senta | film muzyczny (opera), reżyseria: Joachim Herz |
| 1966 | Reise ins ehebett | Eva | film obyczajowy, reżyseria: Joachim Hasler |
| 1968 | Wege übers Land | Steffa | serial telewizyjny, reżyseria: Martin Eckermann |
| 1968 | Przekładaniec | żona-bratowa Foxa | film science fiction, reżyseria: Andrzej Wajda |
| 1969 | Nowy | sekretarka OM-1 wydająca mydło Sochockiemu | film komediowy, reżyseria: Jerzy Ziarnik |
| 1970 | Jede Stunde, Deines Lebens | Hanka | film obyczajowy |
| 1970 | Dame Kebold | (rola nieznana) | film kostiumowy |
| 1970 | Unterwegs zu Lenin | telefonistka | film obyczajowy, reżyseria: Günter Reisch |
| 1970 | Resistance | (rola nieznana) | film obyczajowy |
| 1972 | Helle | (rola nieznana) | film dramatyczny, reżyseria: Roger Vadim |
| 1974 | Sweet movie | Anna Planeta | film komediowo-dramatyczny, reżyseria: Dušan Makavejev |
| 1976 | Nick Verlaine ou Comment voler la Tour Eiffel | Helene | serial telewizyjny, reżyseria: Claude Boissol |
| 1977 | Dracula pere et fils | (rola nieznana) | film grozy, reżyseria: Edouard Molinaro |
| 1977 | Mais ou et donc Ornicar | Agnes | film dramatyczny, reżyseria: Bertrand Van Effenterre |
| 1978 | Le Dossier 51 | Sarah Robski | film kryminalny, reżyseria: Jean Schwarz |
| 1979 | Bastien, Bastienne | Suzanne | film dramatyczny, reżyseria: Michel Andrieu |
| 1980 | La Citta delle donne | Elena | film komediowo-dramatyczny, reżyseria: Federico Fellini |
| 1980 | Guerre en pays neutre | Anna | serial telewizyjny, reżyseria: François Bréant |
| 1980 | Neige | Wanda Valles | film dramatyczny, reżyseria: Jean-Henri Roger, Juliet Berto |
| 1981 | Guerre en pays neutre | (rola nieznana) | serial telewizyjny, reżyseria: Philippe Lefebvre |
| 1982 | L' Ogre de barbarie | Halinka | film obyczajowy, reżyseria: Pierre Matteuzzi |
| 1984 | L' Homme qui aimait deux femmes | Julie | film obyczajowy, reżyseria: Philippe Defrance |
| 1989 | Un Amour tardif | (rola nieznana) | film obyczajowy, reżyseria: Patrick Jamain |
| 1991 | Obywatel świata | piosenkarka | film obyczajowy, reżyseria: Roland Rowiński |
| 1993 | Lepiej być piękną i bogatą | żona mecenasa | film komediowy, reżyseria: Filip Bajon |
| 1993 | Au port de la lune | (rola nieznana) | film krótkometrażowy, reżyseria: Wilfrid Sempé |
| 1994 | Wrony | nauczycielka wf-u | film psychologiczny, reżyseria: Dorota Kędzierzawska |
| 1997 | C'est la tangente que je préfere | blondynka | film obyczajowy, reżyseria: Charlotte Silvera |
| 2001 | Le Stade de Wimbledon | blondyna | film dramatyczny, reżyseria: Mathieu Amalric |
| 2005 | Slogans pour 343 actrices | kobieta | film obyczajowy, reżyseria: Alain Cavalier |
| 2007 | Au Pays de Miracles | ona sama | film dokumentalny, reżyseria: Pierre Michaud |
- 1971 Le Petit Mahagonny
- 1971 La Vie parisienne
- 1972 Les Sept péchés capitaux
- 1972 Donna Mobil
- 1973 Le Creux de la vague
- 1973 Les Quatre jumelles
- 1974 Ubu à l'opéra
- 1975 A.A. Les théâtres d'Adamov
- 1975 Folies bourgeoises
- 1975 L'Homme occis
- 1975 Les Nuits de Paris
- 1976 La Grand-mère française
- 1977 Jacques ou la soumission
- 1977 Travail à domicile
- 1978 Remagen
- 1978 Kabaret
- 1984 La Belle Hélène
- 1984 La Voix humaine
- 1986 Ghetto
- 1987 Enchaînés
- 1988 Réveille-toi Philadelphie
- 1990 L'Opéra de quat'sous
- 1991 La Chambre
- 1992 Monsieur Brecht
- 1993 La Voix humaine
- 1994 Les Lendemains qui chantent faux
- 1996 Gernika 1937, une revue lyrique
- 1999 Le Cirque de Giuseppe
- 2000 Le Chant du cygne et autres histoires
- 2002 L'Etranger de la ville
- 2003 Le Mal rouge et or
- 2004 Anna Prucnal dit Jean Cocteau
- 2005 Les Monologues du vagin
Dyskografia
edytuj- 1967 Letkiss-Boy
- 1967 Träume sind so wunderschön
- 1979 Félicité
- 1979 L'Été
- 1980 Théâtre de la ville
- 1981 Avec Amour
- 1982 Loin de Pologne
- 1984 L'âge de cœur
- 1987 Rêve d'ouest, rêve d'est
- 1987 Ivre vive - Luna moon
- 1988 Concert 88
- 1993 Monsieur Brecht
- 1993 C'était à Babelsberg
- 1995 Dédicaces
- 1995 L'intégrale
- 1996 Rêve d'Ouest - Rêve d'Est
- 1998 Anna Prucnal chante Vertynski
- 1999 Les années fatales
- 2001 Le Cirque de Giuseppe
- 2002 Je vous aime
- 2006 Monsieur Brecht
- 2006 Rêve d'ouest - Rêve d'est
Przypisy
edytuj- ↑ a b Dane osoby z katalogu osób "rozpracowywanych" [online], Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [dostęp 2024-05-03].
- ↑ Strzyżewski 2015 ↓, s. 114.
Bibliografia
edytuj- Tomasz Strzyżewski, Wielka księga cenzury PRL w dokumentach, Warszawa: Prohibita, 2015, ISBN 978-83-61344-70-4.
Linki zewnętrzne
edytuj- Anna Prucnal w bazie IMDb (ang.)
- Anna Prucnal w bazie Filmweb
- Anna Prucnal w bazie filmpolski.pl
- Anna Prucnal, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09].
- Prucnalistka - rozmowa z Anną Prucnal, którą przeprowadził Remigiusz Grzela
- Anna Prucnal na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”