[go: up one dir, main page]
Wikipedia

Agata Zbylut

polska artystka

Agata Zbylut (ur. 27 maja 1974 w Zgorzelcu) – polska artystka wizualna[1], artystka multimedialna, fotografka, kuratorka wystaw, nauczycielka akademicka, wykładowczyni Akademii Sztuki w Szczecinie[2], feministka[3], artywistka.

Agata Zbylut
Ilustracja
Autoportret Agata Zbylut
Imię i nazwisko

Agata Filemona Zbylut

Data i miejsce urodzenia

27 maja 1974
Zgorzelec

Alma Mater

Instytut Sztuk Wizualnych Uniwersytetu Zielonogórskiego

Dziedzina sztuki

sztuki wizualne

Odznaczenia
Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Sukniowstąpienie, obiekt (suknia inspirowana ornatem uszyta w Atelier Kasi Hubińskiej, mp3 z tekstem Ingi Iwasiów, drewniany stelaż), 2014, wystawa „Szalik i medalik”, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku
Kawiorowa patriotka, suknia uszyta z szalików kibiców reprezentacji Polski, wymiary około 120×140, 2015, na drugim planie fragment Face off, widok wystawy „Polki, Patriotki, Rebeliantki”, Galeria Arsenał, Poznań 2017
Face off, papierowy fresk na ścianie, rozmiary około 280×3300 cm
Agata Zbylut z serii Pańcia (autoportret), 60×60 cm, 2018

Życiorys

edytuj

W latach 1989–1994 uczyła się w Liceum Sztuk Plastycznych w Jeleniej Górze. W latach 1993–1999 studiowała w Instytucie Kultury i Sztuki Plastycznej Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Tadeusza Kotarbińskiego w Zielonej Górze (dziś Instytut Sztuk Wizualnych Uniwersytetu Zielonogórskiego). Dyplom magisterski edukacji artystycznej w zakresie sztuk plastycznych otrzymała w 1999[4] w Pracowni Rysunku i Intermediów prowadzonej przez dr Zenona Polusa[5] (1953-2013). W 2008 otrzymała stopień naukowy doktora sztuk plastycznych w zakresie sztuk użytkowych na Wydziale Komunikacji Multimedialnej Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (dziś Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu), a w 2012 otrzymała stopień doktor habilitowanej sztuk filmowych na Wydziale Operatorskim i Realizacji Telewizyjnej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi[4].

W latach 2000–2005 była najpierw kuratorką, a później też kierowniczką Galerii Amfilada[6]. W tym czasie galeria zorganizowała kilkadziesiąt wystaw zbiorowych i indywidualnych, takich artystów jak: Elżbieta Jabłońska, Sławomir Brzoska, Ryszard Górecki, Marcin Berdyszak. Pomysłowadczyni i kuratorka Festiwalu Sztuki Młodych PRZECIĄG, który w formie biennale odbył się w 2007 (laureatka Aleksandra Ska)[7], 2009 (laureatka Anna Orlikowska)[8] i 2011 (laureatka Justyna Górowska)[9].

W 2004 koordynowała Narodowy Program Kultury „Znaki Czasu” w województwie zachodniopomorskim. W 2005 została odznaczona brązowym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis[10]. W 2004 założyła Stowarzyszenie Zachęta Sztuki Współczesnej[11] w Szczecinie, które realizowało ten ministerialny program. Od 2004 pełni funkcję prezeski tegoż stowarzyszenia, które w tym czasie zbudowało Kolekcję Regionalną Zachęty Sztuki Współczesnej – największy zbiór sztuki współczesnej w zachodnio-północnej Polsce. Działając w „Zachęcie” zorganizowała kilkadziesiąt wydarzeń artystycznych animujących lokalne środowisko artystyczne takich jak: PINK PONG (2010)[12], Wunderkammer (2012)[13] oraz wystaw na bazie tworzonej przez Stowarzyszenie Kolekcji: SPORES (2010)[14] w nowo wybudowanym w centrum Szczecina biurowcu Oxygen należącym do Echo Inwestment, Nic nie jest wiecznie ważne (2011) w CSW Znaki Czasu w Toruniu[15], Siła człowieka nie zakrzywi światła w Galerii Manhattan (2014)[16], Love me Tender w BWA w Gorzowie Wielkopolskim (2015)[17]. Początkowo jako prezeska Stowarzyszenia, a w latach 2010–2012 również jako powołana przez Miasto Szczecin koordynatorka ds. Trafostacji Sztuki w Szczecinie[18] doprowadziła do powstania instytucji, którą w atmosferze skandalu[19] Miasto Szczecin powierzyło do prowadzenia nowo powstałej spółce Baltic Contemporary.

W latach 2009–2018 adiunktka w Katedrze Projektowania Krajobrazu Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie; w latach 2005–2006 Naczelniczka Wydziału Kultury, Departamentu Kultury, Edukacji i Sportu Urzędu Marszałkowskiego Województwa Zachodniopomorskiego. Od 2010 pracuje na Wydziale Sztuki Mediów, Fotografii i Filmu Eksperymentalnego Akademii Sztuki w Szczecinie (od 2013 na stanowisku profesor nadzwyczajnej, obecnie profesor uczelni[20]), gdzie prowadzi Pracownię Fotografii i Działań Postartystycznych[21], a od 2018 jest kierowniczką Katedry Fotografii[22]. Od 2019 jest także zatrudniona w Akademii WIT w Warszawie[4].

W dorobku ma ponad 100 wystaw indywidualnych i zbiorowych w Polsce, Niemczech, Białorusi, Rosji, Ukrainie, Francji, Chorwacji, Wielkiej Brytanii, USA. Mieszka i pracuje w Warszawie i Szczecinie.

Twórczość

edytuj

Autoportrety

edytuj

W twórczości Agaty Zbylut dominują autoportrety. Traktuje je jako najbardziej szczery sposób wypowiedzi, który jednocześnie wskazuje miejsce, z którego jest ona prowadzona, uwzględniając uwarunkowania takie jak płeć, wiek, uroda, rasa itp.[23][24] Autoportret uważa również za najbardziej etyczną formą wypowiedzi, która wbrew tysiącletnim tradycjom nie zapożycza wizerunków innych osób, nie uzurpuje sobie prawa do tego, aby nimi dysponować, poddawać oglądowi i ocenie. Praktyka ta staje się szczególnie istotna w projektach, w których pracuje z własnym ciałem i wizerunkiem, jak np. Pańcia, podczas którego artystka eksperymentuje i poddaje swoje ciało zabiegom z zakresu medycyny estetycznej takim jak nawilżenie kwasem hialuronowym, botox czy nici liftingujące, a ich wyniki uwidocznia na autoportretach.

Poruszane tematy

edytuj

Narracja, którą prowadzi w swojej sztuce jest wynikiem obserwacji świata z kobiecej perspektywy.

Moja wypowiedź jest więc wypowiedzią kobiety, poszerzoną o obsesyjne obserwowanie innych kobiet – tego jak żyją, jakich dokonują wyborów, ich emocji, uwarunkowań kulturowych, socjologicznych i prawnych. Dostrzegam nierówności z którymi się zmagają, to że zazwyczaj startują z gorszej pozycji, po drodze pokonują wiele przeszkód i trudno im dojść tam, gdzie w męskim ciele fizycznym i kulturowym doszły by bez trudu. Szczególnie ważna są dla mnie relacje kobiet z własnymi ciałami, to w jaki sposób „mit urody” przejmuje władzę nad wieloma z nich oraz to jak doświadczenie i życiowa mądrość zmagają się z wymykającymi się standardom estetycznym ciałami.

Agata Zbylut STATEMENT, www.agatazbylut.com

W początkowym okresie twórczości sięga po tematy związane z zamążpójściem (Tak, czyli Nie i Najpiękniejszy dzień w życiu[25]), macierzyństwem (Diane 35[26]) czy szeroko rozumianym funkcjonowaniem młodej kobiety w społeczeństwie (W sztuce marzenia się spełniają, ale nie wszystkim[27]). Konfrontuje oczekiwania stawiane kobietom w patriarchalnych kulturach z ich indywidualnymi oczekiwaniami i ambicjami (np. Jesteśmy Milutkie[28]). Tematy te ewoluują wraz z wiekiem samej artystki i zostają poszerzone o doświadczenia i lęki dojrzałej kobiety (Świetliki[29], Pielgrzymka z Częstochowy[30], The Nude Who Went Down The Stairs, Now is Dancing in the Room[31]).

Szczególne miejsce w tym czasie zyskują prace ogniskujące się na walce z ageizmem, body-shamingiem, wprzęgnięcie kobiet pomiędzy publiczną ocenę ich fizycznej atrakcyjności a przemysł beauty i fitness: Most Shocking is Not How Shocked You Are Now, But How Unshocked You Will Be in the Future[32], w którym artystka używa kuchni jako sali do ćwiczeń czy The Power of Love[33] z użyciem plastrów do liftingu oraz Fotografia Intymna[34], gdzie przegląda miejsca intymne na ekranie laptopa. W zainaugurowanym podczas Biennale w Zielonej Górze projekcie 28.700,00[35] odwołując się do ikonicznego projektu Romana Opałki Obrazy liczone artystka zestawia swoje autoportrety z cenami zabiegów, którym poddaje własną twarz. W zamyśle projekt ten ma być prowadzony przez całe życie zwiększając liczbę w tytule po kolejnych zabiegach. Coraz większe liczby zamiast odliczać mijający czas odliczają sumy, które zostały wydane, aby ten czas zatrzymać. Stają się częścią procesu, który jest z góry skazany na niepowodzenie[36].

Motywem, który od lat przewija się w twórczości Zbylut są suknie. Pierwszą suknię-obiekt przygotowała dwa lata po studiach. Była to o 10 rozmiarów za duża suknia ślubna, którą wystawiła wraz z 13 zdjęciami, na których ją przymierza (Ponad miarę, ale w normie[37]). Kolejną było Sukniowstapienie[38] (suknia przypominająca ornat uszyta w Atelier Kasi Hubińskiej, z tekstem Ingi Iwasiów, 2014). Suknia ta została zainspirowana faktem dopuszczenia dziewczynek do służby ministranckiej w Kościele Katolickim, zadaje pytania o nieobecność kobiet na stanowiskach w strukturach kościelnych.

Kolejna suknia to Kawiorowa Patriotka[39], uszyta z szalików kibiców reprezentacji Polski (2017) przeznaczona dla wyczekiwanej przywódczyni Marszów Niepodległości i królowej stadionów. Jej uzupełnieniem stał się projekt Kawiorowe Patriotki[40][41], gdzie podczas rezydencji Enklawa w Galerii Propaganda została uszyta druga suknia z szalików, tym razem przeznaczona dla aktywistki Charlotte Drag Queer[42], które spełnia postulaty ciałopozytywności i wspiera nieheteronormatywność.

Ostatnią z nich jest Czarna, Czarna Spódnica[43] obiekt kinetyczny, który reaguje na obecność widzów wirując wokół własnej osi. Tytuł nawiązuje do Czarnych Protestów, ale również do bajki o „czarnym, czarnym lesie”, bardzo popularnej w latach 80, którą dzieci i młodzież opowiadała strasząc się nawzajem.

Motyw ceremonialnego ubrania pojawił się również w projekcie Face Off[44] (2015) zainstalowanym na 30 metrowej ścianie stacji Metro Marymont. Składa się z kilkudziesięciu tańczących kobiecych ciał ubranych w peleryny Rycerzy Chrystusowych. Cechą wspólną tych wszystkich projektów jest to, że ciało kobiece istnieje w nich jedynie potencjalnie. Zarówno suknie-obiekty, jak i fotografie zachowują jego kształt czyniąc samą kobietę nieobecną.

Instagram

edytuj

Swoją aktywność na Instagramie wykorzystuje zarówno do tego, aby analizować samo medium Insta Exercises[45][46] (2017-2018), jak i jako platformę służącą do łączenia się, wspierania, wymiany doświadczeń i poszerzania świadomości feministycznej, równościowej, ekologicznej i artystycznej[47][48][49].

Wybrane wystawy indywidualne

edytuj
  • 2019 – Panička, Galeria Miejska w Trzyńcu, Republika Czeska[50]
  • 2019 – Tak Bardzo na Zawsze, Kolonia Artystów w Gdańsku[51]
  • 2018 – Pańcia, Galeria Biała Centrum Kultury w Lublinie[52]
  • 2015 – Face Off, Galeria Program, Warszawa[53]
  • 2015 – Face Off, Galeria A19, Metro Marymont, Warszawa[54]
  • 2014 – Szalik i medalik, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku[55]
  • 2014 – Perygeum, Gdańska Galeria Miejska, Gdańsk[56]
  • 2012 – Nic nie jest takie jak mówią, Galeria BWA w Bielsku-Białej[57]
  • 2011 – Bohaterki są zmęczone, Galeria Art Cube, Greifswald
  • 2009 – W sztuce marzenia się spełniają, ale nie wszystkim, Muzeum Narodowe w Szczecinie
  • 2009 – W sztuce marzenia się spełniają, ale nie wszystkim, Galeria XX1 Mazowiecki Instytut Kultury[58]
  • 2007 – Tak, czyli Nie. Herstory, Galeria Manhattan, Łódź[59]
  • 2005 – Jestem niczyja, Galeria ON, ASP w Poznaniu[60]
  • 2003 – Gdy dorosnę chcę być piękna, Galeria Achmatowej, Pertersburg, Rosja
  • 2002 – Jesteśmy milutkie, Galeria Instytutu Polskiego w Mińsku, Mińsk, Białoruś
  • 2000 – W pięciu smakach, Galeria Amfilada, Szczecin
  • 1999 – Ciało to za mało, wystawa dyplomowa, Supermarket Biedronka, Zielona Góra

Wybrane wystawy zbiorowe

edytuj
  • 2020 – „…Która była”, Muzeum Narodowe w Gdańsku[61]
  • 2019 – Stany Skupienia, Muzeum Współczesne Wrocław we Wrocławiu[62][63]
  • 2019 – Królowa Pszczół, Galeria Kronika w Bytomiu[64]
  • 2019 – Boli mnie, gdy się śmieję, Galeria BWA WARSZAWA[65]
  • 2018 – Wielowątkowość taniny, CSW Znaki Czasu w Toruniu[66]
  • 2018 – Na pozór silna dziewczyna, a w środku ledwo się trzyma, Galeria Lokal_30, Warszawa[67]
  • 2017 – Granice / linie cięcia – Wystawa sztuki polskiej z kolekcji Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu, YermilovCentre, Charków[68]
  • 2017 – Polki, Patriotki, Rebeliantki, Galeria Arsenał w Poznaniu[69]
  • 2016 – Dotyk. O sztuce haptycznej, BWA w Kielcach[70]
  • 2015 – Love me Tender, Miejski Ośrodek Sztuki W Gorzowie Wielkopolskim[71]
  • 2015 – Przejścia graniczne, Galeria Biała, Lublin[72]
  • 2013 – Teksty Konteksty Interteksty. Kolekcja w procesie. III pokaz zbiorów radomskiej „Elektrowni”, CSW Elektrownia, Radom[73]
  • 2013 – POZA CZASEM – Spectra Art Space, Fundacja Rodziny Staraków, Warszawa[74]
  • 2012 – Medialny Stan Wyjątkowy, Galeria EL w Elblągu[75]
  • 2011 – Polityka – polskie wybory 1944 – 2010, Muzeum Narodowe w Szczecinie
  • 2010 – Sukienka, Zamek Centrum Kultury w Poznaniu[76]
  • 2010 – Najprawdziwsze historie miłosne. Alegorie miłości we współczesnej sztuce polskiej, Muzeum Narodowe w Szczecinie[77]
  • 2009 – Transfer: Polen I, Schafhof – Europäisches Künstlerhaus Oberbayern, Freising, Niemcy
  • 2008 – Miejsce do mieszkania, miejsce do kochania…, Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej w Słupsku[78]
  • 2007 – Profile I: Polish Art Today, Anya Tish Galery, Houston USA
  • 2005 – Przestrzenie intymności, Muzeum Narodowe w Szczecinie
  • 2005 – ANNE, MARIE, MADELEINE – PHOTOGRAPHIE POLONAISE CONTEMPORAINE, Rok Polski we Francji, Stowarzyszenie Apolonia, Strassbourg, Francja
  • 2003 – Wspólna pasja, Faunomania, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku
  • 2001 – SYBARIS – IV Bałtyckie Biennale Sztuki Współczesnej w Szczecinie, Muzeum Narodowe w Szczecinie

Prace w kolekcjach

edytuj
  • Gdańska Kolekcja Sztuki Współczesnej; Depozyt Gminy Miasta Gdańsk w NOMUS Nowym Muzeum Sztuki Oddziale Muzeum Narodowego w Gdańsku w budowie[79]
  • Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu” w Toruniu[80]
  • Muzeum Narodowe w Szczecinie[81]
  • Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” w Radomiu[82]

Stypendia i rezydencje

edytuj
  • 2009 – Stypendium pobytowe Schafhof-Europäisches Künstlerhaus Oberbayern, Freising (Monachium), Niemcy[83]
  • 2008 – Stypendium Artystyczne Marszałka Województwa Zachodniopomorskiego[83]
  • 2003-2004 – roczne Stypendium Fundacji Mendelsona w Berlinie[83]
  • 2000 – Stypendium pobytowe w Meklenburskim Domu Sztuki Schloss Plüschow, Niemcy[83]

Publikacje

edytuj
  • Muka. Publikacja monograficzna Agaty Zbylut, red. Łukasz Musielak, recenzja naukowa Magdalena Ujma, wydawca: Wydawnictwo Naukowe Wydziału Malarstwa i Nowych Mediów Akademii Sztuki w Szczecinie, Szczecin 2019, współwydawca: Galeria Biała Centrum Kultury w Lublinie. ISBN 978-83-951340-6-7, ISBN 978-83-62191-50-5
  • Widzenie siebie, Selfie, Autoportret Terapia – publikacja pokonferencyjna II Ogólnopolskiej Fotograficznej Konferencji Naukowej „Widzenie siebie” w Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach (2018), artykuł THE NUDE WHO WENT DOWN THE STAIRS, NOW IS DANCING IN THE ROOM wydawca: Akademia Sztuk Pięknych w Katowicach Katowice 2019. ISBN 978-83-65825-34-6
  • Agata Zbylut, katalog wydany przez Galerię Bielską BWA, autorki tekstów: Magdalena Ujma, Agata Smalcerz, Aleksandra Gieczys-Jurszo, Magdalena Wichierkiewicz, Bielsko-Biała 2012. ISBN 978-83-87984-78-6
  • Póki my żyjemy katalog 9. Triennale Młodych w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku (artykuł Agaty Zbylut Ponad miarę, ale w normie) kuratorka i redaktorka projektu: Marta Czyż, wydawca Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, 2020. ISBN 978-83-64653-27-8
  • Reborn Dogs. Nowe interpretacje sztuki wobec nie-ludzkiego (artykuł Agaty Zbylut. Biegnij szybko gryź mocno s.133-142), red. Magdalena Swacha, recenzja naukowa prof. Roman Kubicki wydawca Stowarzyszenie Publish Art, 2019. ISBN 978-83-941932-4-9
  • Ingerencja w obraz fotograficzny jako strategia artystyczna od Hippolita Bayardado sztuki postinternetowej. „Rynek, społeczeństwo, kultura” 2015, 4 (16). ISSN 2300-5491.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Agata Zbylut. Życie i twórczość. Artysta [online], Culture.pl [dostęp 2020-12-01] (pol.).
  2. ↑ dr hab. Agata Zbylut, Akademia Sztuki [online], akademiasztuki.eu [dostęp 2020-12-01] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-05].
  3. ↑ AGATA ZBYLUT [online], www.agatazbylut.com [dostęp 2020-12-01].
  4. ↑ a b c Dr hab. Agata Filomena Zbylut w portalu LUDZIE NAUKI (dostęp 24.11.2024)
  5. ↑ Zenon Polus (1953-2013) [online], prolibris.net.pl [dostęp 2021-03-01].
  6. ↑ Galeria „Amfilada” Miejsce [online], Culture.pl [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  7. ↑ Ewa Podgajna, Wystawa po Przeciągu [online], szczecin.wyborcza.pl, 14 listopada 2007 [dostęp 2021-03-01].
  8. ↑ Małgorzata Frymus, „Przeciąg” na Zamku [online], „Przeciąg” na Zamku, 5 listopada 2009 [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  9. ↑ Małgorzata Frymus, Przyznano Grand Prix festiwalu PRZECIĄG [online], Przyznano Grand Prix festiwalu PRZECIĄG, 18 listopada 2011 [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  10. ↑ Lista laureatów MKiDN – Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis [online] [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  11. ↑ Oficjalna strona internetowa stowarzyszenia ZACHĘTA SZTUKI WSPÓŁCZESNEJ [online], zachetaszczecin.com [dostęp 2021-03-01].
  12. ↑ PINK PONG. Perspektiven der Kunst. Deutsch-polnische Treffen Perspektywy sztuki. Spotkania polsko-niemieckie – PDF Free Download [online], docplayer.pl [dostęp 2021-03-01].
  13. ↑ Konrad Wojtyła, Zachęta Sztuki Współczesnej zaprasza do gabinetu osobliwości [online], Zachęta Sztuki Współczesnej zaprasza do gabinetu osobliwości, 16 września 2012 [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  14. ↑ Wielka Sztuka w Oxygenie – Echo Investment [online], www.echo.com.pl [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  15. ↑ Wystawa „Nic nie jest wiecznie ważne” [online], Culture.pl [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  16. ↑ Siła człowieka nie zakrzywi światła w Galerii Manhattan [online], Plaster Łódzki, 15 lipca 2014 [dostęp 2021-03-01] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-09] (pol.).
  17. ↑ Love me tender… Taka szczecińska Zachęta dla gorzowian [online], gorzow.wyborcza.pl, 26 sierpnia 2015 [dostęp 2021-03-01].
  18. ↑ Redakcja, Trafostacja Sztuki Szczecin. Za rok ruszy budowa artystycznego centrum przy Świętego Ducha [online], Głos Szczeciński, 14 maja 2010 [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  19. ↑ Małgorzata Klimczak, Trafostacja musi stać się centrum sztuki w Szczecinie [online], plus.gs24.pl, 17 lutego 2017 [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  20. ↑ Dr hab. Agata Filemona Zbylut, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2024-11-25].
  21. ↑ Struktura Wydziału Sztuki Mediów Akademii Sztuki w Szczecinie [online], akademiasztuki.eu [dostęp 2021-03-01] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-30].
  22. ↑ Struktura Wydziału Sztuki Mediów Akademii Sztuki w Szczecinie [online], akademiasztuki.eu [dostęp 2021-03-01] [zarchiwizowane z adresu 2021-01-28].
  23. ↑ Agata Zbylut, Autorefleksyjne i narcystyczne „ja” kobiece. Rozmowa Agaty Zbylut z Ingą Iwasiów, [w:] Muka, Wydawnictwo Naukowe Wydziału Malarstwa i Nowych Mediów Akademii Sztuki w Szczecinie, 2019, str. 65, ISBN 978-83-951340-6-7.
  24. ↑ Reborn Dogs 2. Suczka i post-śmierć. Z Agatą Zbylut rozmawia Magdalena Swacha [online], Splesz, 3 kwietnia 2018 [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  25. ↑ TAK CZYLI NIE [online], agatazbylut.com [dostęp 2021-03-01].
  26. ↑ DIANE 35 [online], agatazbylut.com [dostęp 2021-03-01].
  27. ↑ W SZTUCE MARZENIA SIĘ SPEŁNIAJĄ, ALE NIE WSZYSTKIM [online], agatazbylut.com [dostęp 2021-03-01].
  28. ↑ PLAKAT [online], agatazbylut.com [dostęp 2021-03-01].
  29. ↑ ŚWIETLIKI [online], agatazbylut.com [dostęp 2021-03-01].
  30. ↑ Pielgrzymka z Częstochowy [online], Wakat, 29 października 2017 [dostęp 2021-03-01] (pol.).
  31. ↑ THE NUDE WHO WENT DOWN THE STAIRS, NOW IS DANCING IN THE ROOM [online], agatazbylut.com [dostęp 2021-03-01].
  32. ↑ MOST SHOCKING IS NOT HOW SHOCKED YOU ARE NOW, BUT HOW UNSHOCKED YOU WILL BE IN THE FUTURE [online], agatazbylut.com [dostęp 2021-03-02].
  33. ↑ THE POWER OF LOVE [online], agatazbylut.com [dostęp 2021-03-02].
  34. ↑ FOTOGRAFIA INTYMNA [online], agatazbylut.com [dostęp 2021-03-02].
  35. ↑ Agata Zbylut: Biennale Zielona Gora [online], biennalezielonagora.pl [dostęp 2021-03-02].
  36. ↑ Strona artystki na Instagramie [online], www.instagram.com [dostęp 2021-03-02].
  37. ↑ PONAD MIARĘ, ALE W NORMIE [online], agatazbylut.com [dostęp 2021-03-02].
  38. ↑ „Perygeum” w Gdańskiej Galerii Miejskiej [online], SZUM, 6 maja 2014 [dostęp 2021-03-02] (pol.).
  39. ↑ KAWIOROWA PATRIOTKA [online], agatazbylut.com [dostęp 2021-03-02].
  40. ↑ Agata Zbylut, Kawiorowe Patriotki – dokumentacja projektu na stronie artystki na Instagramie [online], www.instagram.com [dostęp 2021-03-02].
  41. ↑ Agata Zbylut, Kawiorowe Patriotki – opis projektu na stronie artystki na Instagramie [online], www.instagram.com [dostęp 2021-03-02].
  42. ↑ Charlotte – Encyklopedia LGBT [online], www.encyklopedia.edu.pl [dostęp 2021-03-07].
  43. ↑ Wydawnictwo Akademii Sztuki w Szczecinie, Agata Zbylut. Muka (fragment), red. Ł. Musielak, 2019 [online] [dostęp 2021-03-02] (ang.).
  44. ↑ FACE OFF [online], agatazbylut.com [dostęp 2021-03-02].
  45. ↑ Post w profilu Agata Zbylut na Instagramie: „W jedej z dzisiejszych reklam na insta przeczytalam, że zamiat „bezsensownego prezentu zrobię się dla niego na bóstwo u kosmetologa”. To…” [online], Instagram [dostęp 2021-03-02] (pol.).
  46. ↑ Agata Zbylut na Instagramie: „#yoga #yogaathome #yogaatthekitchen #thebestyoga #instagramexercises #agatazbylut” [online], Instagram [dostęp 2021-03-02] (pol.).
  47. ↑ Agata Zbylut na Instagramie: „W tym roku kolejne dwie studentki z pierwszego roku przyszły z propozycją, że chcą zrobić prace o tym jakie są brzydkie. Były w osobnych…” [online], Instagram [dostęp 2021-03-02] (pol.).
  48. ↑ Agata Zbylut na Instagramie: „Często słyszę, że kobiety powinny starzeć się z godnością i jak się domyślam chodzi o to, aby nie starać się za bardzo tuszować swój wiek…” [online], Instagram [dostęp 2021-03-02] (pol.).
  49. ↑ Agata Zbylut na Instagramie: „#Bella to miał być trochę instagramowy żart, ale też chęć powtórzenia gestów ćwiczonych od dzieciństwa – czyli przebierania się za piękność…” [online], Instagram [dostęp 2021-03-02] (pol.).
  50. ↑ Výstava Agaty Zbylut: „Panička” [online], Knihovna Třinec [dostęp 2021-03-02] (cz.).
  51. ↑ l (wyd.), Tak Bardzo Na Zawsze. Agata Zbylut [online], www.gdansk.pl [dostęp 2020-12-01] (pol.).
  52. ↑ PAŃCIA [online], Galeria Biała, 12 września 2018 [dostęp 2020-12-01] (pol.).
  53. ↑ Galeria Program, wystawy – Galeria Program [online], galeriaprogram.pl [dostęp 2021-03-07] (pol.).
  54. ↑ Galeria A19 Marymont_metro dla sztuki [online], www.facebook.com [dostęp 2021-03-07] (pol.).
  55. ↑ Agata Zbylut SZALIK I MEDALIK – Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku [online], www.rzezba-oronsko.pl [dostęp 2021-03-07] (pol.).
  56. ↑ m, Agata Zbylut PERYGEUM / Gdańska Galeria Miejska [online], www.ggm.gda.pl [dostęp 2020-12-01] (pol.).
  57. ↑ Nic nie jest takie jak mówią w Galerii Bielskiej BWA [online], News O.pl [dostęp 2020-12-01] (pol.).
  58. ↑ Agata Zbylut – W sztuce marzenia się spełniają, ale nie wszystkim. [online], Galeria XX1, 11 maja 2010 [dostęp 2021-03-07] (ang.).
  59. ↑ Agata Zbylut „Tak, czyli Nie. Herstory” – archiwum Łódź-Art [online], www.lodz-art.eu [dostęp 2021-03-07].
  60. ↑ Agata Zbylut – Jestem niczyja – wydruki wielkoformatowe – Co? Gdzie? Kiedy? – Poznan.pl [online], www.poznan.pl [dostęp 2020-12-01] (pol.).
  61. ↑ … która była. W czterdziestą rocznicę Porozumień Sierpniowych. Muzeum Narodowe w Gdańsku [online] [dostęp 2020-12-01] (pol.).
  62. ↑ MWW – Muzeum Współczesne Wrocław – Stany skupienia [online], muzeumwspolczesne.pl [dostęp 2021-03-07] (pol.).
  63. ↑ Dokumentacja fotograficzna z wystawy „Stany Skupienia” [online].
  64. ↑ Kronika – Królowa Pszczół [online], www.kronika.org.pl [dostęp 2020-12-01] (pol.).
  65. ↑ „Boli mnie, gdy się śmieję” w BWA Warszawa [online], SZUM, 23 lipca 2019 [dostęp 2020-12-01] (pol.).
  66. ↑ About the Author: katarzynaradomska, Wystawa / Wielowątkowość tkaniny [online], Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu, 3 grudnia 2017 [dostęp 2020-12-01] (pol.).
  67. ↑ "Na pozór silna dziewczyna, a w środku ledwo się trzyma". Wystawa w galerii lokal_30 [online], www.wysokieobcasy.pl [dostęp 2020-12-01].
  68. ↑ About the Author: katarzynaradomska, Granice / linie cięcia – Wystawa sztuki polskiej z kolekcji Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu [online], Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu, 1 kwietnia 2017 [dostęp 2020-12-01] (pol.).
  69. ↑ Polki, Patriotki, Rebeliantki – Galeria Miejska Arsenał w Poznaniu [online], www.arsenal.art.pl [dostęp 2020-12-01].
  70. ↑ Dotyk – artyści [online], Biuro Wystaw Artystycznych w Kielcach [dostęp 2020-12-01] (pol.).
  71. ↑ Mosart – Miejski Ośrodek Sztuki w Gorzowie Wielkopolskim [online], mosart.pl [dostęp 2021-03-07].
  72. ↑ PRZEJŚCIA GRANICZNE [online], Galeria Biała, 6 maja 2015 [dostęp 2020-12-01] (pol.).
  73. ↑ Teksty, konteksty, interteksty. Kolekcja w procesie [online], Wydarzenia O.pl [dostęp 2020-12-01] (pol.).
  74. ↑ POZA CZASEM – wystawa fotografii z okazji inauguracji Spectra Art Space – Spectra Art Space – Wystawy – Fundacja Rodziny Staraków [online], starakfoundation.org [dostęp 2021-03-07] (pol.).
  75. ↑ Agencja Reklamowa GABO, Medialny Stan Wyjątkowy, czyli siła sztuki polega na różnorodności, info.elblag.pl, 1326 [dostęp 2020-12-01].
  76. ↑ Centrum Kultury Zamek pokazuje ‘Sukienkę’ – Swiatobrazu.pl [online], www.swiatobrazu.pl [dostęp 2020-12-01].
  77. ↑ „Najprawdziwsze historie miłosne” w Szczecinie [online], PolskieRadio.pl [dostęp 2020-12-01].
  78. ↑ „Miejsce do mieszkania, miejsce do kochania...”. otwarcie wystawy Katedry Sztuki i Kultury Plastycznej Uniwersytetu Zielonogórskiego [online], wyborcza.pl [dostęp 2020-12-01].
  79. ↑ NOMUS [online], nomus.gda.pl [dostęp 2021-03-07] (pol.).
  80. ↑ Sztuka czysta, wolność absolutna, miłość dozgonna, opatrzność wszechmogąca [online], Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu, 30 października 2014 [dostęp 2021-03-07] (pol.).
  81. ↑ „Zooestetyka. Zwierzęta w sztuce” w Muzeum Narodowym w Szczecinie [online], SZUM, 30 maja 2019 [dostęp 2021-03-07] (pol.).
  82. ↑ Teksty, konteksty, interteksty. Kolekcja w procesie [online], Wydarzenia O.pl [dostęp 2021-03-07] (pol.).
  83. ↑ a b c d Agata Zbylut, katalog wydany przez Galerię Bielską BWA, Issuu, s. 140, ISBN 978-83-87984-78-6 [dostęp 2021-03-07] (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Agata_Zbylut&oldid=75347102”