Pegasus 3
Pegasus 3 – trzeci, zarazem ostatni sztuczny satelita badawczy związany z praktyczną realizacją programu Apollo, wprowadzony na orbitę w ramach programu Pegasus. Wystrzelony w trakcie próby z rakietą Saturn I Block 2 w dniu 30 lipca 1965 roku (lot nosił nazwę Saturn-Apollo 10).
 Satelita Pegasus wraz z drugim członem rakiety Saturn I na orbicie – wizja artystyczna | |
| Indeks COSPAR |
1965-060A |
|---|---|
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna |
Saturn I Block 2 SA-10 |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
535 km |
| Apogeum |
567 km |
| Okres obiegu |
95,5 min |
| Nachylenie |
28,8° |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
30 lipca 1965 13:00 UTC |
| Powrót do atmosfery |
4 sierpnia 1969 |
| Wymiary | |
| Masa całkowita |
10 500 kg (razem z członem SIV rakiety Saturn), |
Cele misji
edytuj- Pomiar strumienia meteoroidów i mikrometeoroidów praktycznie poza atmosferą Ziemi.
- Określenie penetracji paneli satelity przez mikrometeoroidy dla trzech różnych grubości warstwy aluminium.
- Pomiar zmiany w położeniu satelity po uderzeniach mikrometeoroidów.
Przebieg misji
edytujPegasus 3 wystartował ze stanowiska 37B na Przylądku Kennedy’ego na Florydzie 30 lipca 1965 roku. Ze względu na duże rozmiary, satelita zajmował zarówno przestrzeń w makiecie modułu serwisowego statku Apollo, jak i w drugim członie rakiety (SIV). Zaprojektowany do badania zagrożenia zderzeniami z mikrometeoroidami na orbicie okołoziemskiej. Satelita został zbudowany w Huntsville, przez ten sam zespół NASA, który zajmował się rakietami Saturn[2]. Na orbicie znalazł się w 640,252 sekundzie lotu i zgodnie z założeniami misji nie oddzielił się od drugiego członu rakiety Saturn I, lecz razem z nim krążył po orbicie. Początkowe parametry orbity: perygeum – 535 km, apogeum – 567 km, kąt nachylenia orbity – 28,8° oraz czas obiegu – 95,5 min. Wszystkie systemy satelity działały sprawnie, a rozłożenie paneli odbyło się zgodnie z planem. Rozpiętość paneli po rozłożeniu wynosiła 29,3 m, a szerokość 4,3 m[1].
W połowie 1968 roku została wyłączona aparatura, ponieważ znacznie przekroczono planowany okres działania, a wyniki wykazały, że założenia konstrukcyjne w odniesieniu do ochrony statków Apollo przed mikrometeorytami są wystarczające. Satelita uległ dezintegracji przy ponownym wejściu w atmosferę ziemską 4 sierpnia 1969[1].
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- E. Staniewski, R. Pawlikowski, 15 lat podboju Kosmosu 1957-1972.
- Kopernik, Astronomia, Astronautyka. Przewodnik encyklopedyczny, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1973, s. 217.
- Kosmonautyka, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1971, s. 287.