Karaluch
|nazwa zwyczajowa = patrycja_mołczanow08 |nazwa łacińska = Patrycja_mołczanow08 |TSN = |zoolog = Linnaeus, 1758 |okres istnienia = |grafika = Patrycja_mołczanow08 |opis grafiki = Samiec (z lewej) i samica |typ = stawonogi |gromada = owady |podgromada = uskrzydlone |rząd = karaczany |rodzina = karaczanowate |podrodzina = Blattinae |rodzaj = Blatta |gatunek = karaluch |synonimy =
- Blatta badia Saussure, 1863
- Blatta castanea Blanchard, 1851
- Blatta culinaris De Geer, 1773
- Blatta europaea Bartsch, 1846
- Blatta ferruginea Thunberg, 1810
- Blatta gracilis (Adelung, 1910)
- Blatta hemialata Gistel, 1856
- Blatta imperator (Westwood, 1858)
- Blatta lucifuga Poda, 1761
- Blatta pallipes (Philippi, 1863)
- Blatta platystetho (Philippi, 1863)
- Blatta secunda Schaeffer, 1769
- Blatta spontanea (Semenov-Tian-Shansky, 1909)
- Blatta tertia Schaeffer, 1769
|wikispecies = |commons = Blatta orientalis |wikisłownik = karaluch
}} Karaluch[1], karaczan wschodni[1], karaczan pospolity[2] (Blatta orientalis) – gatunek owada z rzędu karaczanów i rodziny karaczanowatych. Owad kosmopolityczny, w większości zasięgu synantropijny.
Opis
Dorosłe samce osiągają od 17,5 do 28,7 mm, a samice od 20 do 27 mm długości ciała[3]. Ubarwienie ciała błyszczące, od rudawego po czarne, u dorosłych zwykle brunatnoczarne[3][4][5]. Przedplecze jest jednobarwne, w zarysie okrągławo-trapezowate, u dorosłych długości od 5 do 7,2 mm[4]. U samic skrzydła są zredukowane do formy łusek o długości od 4,6 do 6,8 mm. Obie płcie nielotne. Samce mają skrzydła skrócone, dochodzące do ¾ długości odwłoka. Pierwsza ich para jest skórzasta, o zredukowanym użyłkowaniu, zmodyfikowana w pokrywy o długości od 12 do 16,7 mm[3][4]. Druga para jest błoniasta i wachlarzowato złożona pod pierwszą[5]. Stosunkowo długie odnóża uzbrojone są w silne kolce na udach i goleniach[4]. Stopy samic i niedorosłych samców mają zredukowane przylgi (arolia) co utrudnia im wspinaczkę po gładkich powierzchniach, natomiast u dorosłych samców przylgi mogą być wykształcone w różnym stopniu[3].
Występowanie
Owad kosmopolityczny, najczęstszy w strefie umiarkowanej półkuli północnej. Jego naturalne populacje występują w rejonie Morza Kaspijskiego i Czarnego, w tym na Krymie. Owady te zasiedlają tam ściółkę i szczątki roślinne. W innych rejonach świata jest to gatunek synantropijny. Zamieszkuje ludzkie siedziby, magazyny, piwnice, podziemne rury i kanały ściekowe oraz wysypiska śmieci[3]. W Polsce stosunkowo pospolity[4].
Biologia i ekologia
Gatunek wszystkożerny. Preferuje miejsca wilgotne oraz temperaturę 20–29 °C. Samice nie wytwarzają jaj poniżej 15 °C, a te zamierają poniżej 0 °C[3].
Rozród i rozwój
W trakcie dobierania się w parę samiec wędruje wokół samicy, po czym ustawia się przodem do niej. Następnie samica unosi głowę, a samiec wsuwa się pod nią tyłem, jednocześnie rozkładając skrzydła, tak że samica dotyka aparatem gębowym tergitów jego odwłoka. W tym czasie samiec wydłuża odwłok, aż do połączenia się genitaliów obu owadów. Po połączeniu samiec odwraca się tak, że para ustawiona jest głowami w przeciwnych kierunkach. Po kopulacji samica formuje zawierającą 16–18 jaj ootekę[3], którą przez 12 godzin do 7 dni nosi ze sobą, po czym pozostawia w osłoniętym miejscu[3][5]. Ooteka ma kształt prawie walcowaty, barwę czarniawobrązową i mierzy od 10 do 12 mm. Jedna samica produkuje w ciągu życia 6–8 ootek w odstępach 1–2 tygodni[3].
W temperaturze 21 °C larwy lęgną się po 81 dniach, a w 29,5 °C po 42 dniach. Pierwsze ich stadium ma jasnobrązową barwę i około 6 mm długości. W zależności od warunków larwy linieją 7–10 razy przed osiągnięciem dorosłości. W temperaturze 22 °C rozwój samców trwa 515 dni, a samic 542 dni. W 30 °C skraca się do 164 dni u samców i 282 dni u samic. Dorosłe samice dożywają 190, a samce 180 dni. Obok rozmnażania płciowego zdarza się także partenogeneza[3].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Jiří Zahradník: Przewodnik: Owady. Warszawa: Multico, 2000.
- ↑ Artur Popławski: Zoologia krótko zebrana dla szkolnego i domowego użytku obojej płci. Warszawa: Bernard Lessmann, 1865.
- ↑ a b c d e f g h i j William H. Robinson: Urban Insects and Arachnids: A Handbook of Urban Entomology. Cambridge University Press, 2005, s. 51-52.
- ↑ a b c d e Władysław Bazyluk: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. IX-X Karaczany – Blattodea, Modliszki – Mantodea. Warszawa: PWN, Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 1956, s. 17-19.
- ↑ a b c Kim McCanless: Oriental cockroach. University of Florida, 2000. [dostęp 2018-06-11].