Al tijdens de eerste dagen van zijn ziekte begreep hij, ondanks de troostende woorden van de doktoren, dat hij niet meer zou opstaan. De gravin bracht zonder zich uit te kleden twee weken in een stoel bij zijn hoofdeinde door. Iedere keer wanneer ze hem medicijnen gaf, kuste hij snikkend, zonder iets te zeggen, haar hand.[2]
Hij gaat bij Hitler op bezoek in zijn woning in de Thierschstrasse 41, waar hij als een armoedige kantoorbediende huist, extreem bescheiden: een kleine kamer met een groot bed, te breed voor de hoek waarin het staat zodat het hoofdeinde een stuk boven het smalle raam uitsteekt. [3]
einde van een voorwerp waar normaliter het hoofd is
- Zo presenteert De Vries, in zijn boek over vele aspecten van het Laatste Oordeel in de westerse kunst en architectuur, opmerkelijke decoraties zoals die - na het voortijdig openbreken ervan - werden aangetroffen aan de binnenkant van veertiende-eeuwse grafkisten uit de Zuidelijke Nederlanden. Deze schilderingen waren duidelijk slechts bedoeld voor de overledene. Bij het Laatste Oordeel zou hij, aan zijn voeteneind een voorstelling zien van de Maagd Maria die een goed woordje voor hem kon doen. Aan het hoofdeind wist hij zich gesterkt door de rugdekking van de gekruisigde Christus. [4]
- Hang een lap stof over het hoofdeind van de stoelen met daarop twee keer de tekst voor zowel reiziger als achterbuur: Dit is een stiltecoupé. [5]
Door archive.org gearchiveerde versie van 21 oktober 2019 “Word Prevalence Values” op ugent.be