Doudesstrof

Dësen Artikel ass eréischt just eng Skizz. Wann Dir méi iwwer dëst Theema wësst, sidd Dir häerzlech invitéiert, aus dëse puer Sätz e richtegen Artikel ze schreiwen. Wann Dir beim Schreiwen Hëllef braucht, da luusst bis an d'FAQ eran.

Kaart vum Status vun der Doudesstrof an alle Länner vun der Welt
**Blo**: Doudesstrof ouni Ausnam ofgeschaaft.
**Hellblo**: Doudesstrof am Krichsrecht.
**Khaki**: Zanter op d'mannst 10 Joer kee méi higeriicht.
**Orange**: Nëmme bei Erwuessenen ugewannt.
**Rout**: Uwennung och bei Jugendlechen.

Illustratioun aus "*Le Dernier Jour d'un condamné*" vum Victor Hugo

"Le pendu", Zeechnung vum Victor Hugo, 1854

Reconstitutioun vum Käppe vun der Mary, Queen of Scotts, Edison Studioe, 1895

D'Doudesstrof ass d'Ëmbrenge vun engem Mënsch op enger gesetzlecher Basis, als Strof fir e Verbriechen, fir dat hie schëlleg gesprach gouf. An der Reegel geschitt dat opgrond vun engem Urteel, dat duerch d'Hiriichtung vum Schëllege vollstreckt gëtt.

Geschicht

Zanter Joerdausende gi besonnesch schwéier Verbriechen duerch d'Hiriichte vun de Schëllege bestrooft. Eréischt zanter dem Zäitalter vun der Opklärung an Europa hunn d'Humanisten d'Recht vun den Autoritéiten, fir Mënschen hinzeriichten, ëmmer méi a Fro gestallt. Ee vun de bekanntsten humanisteschen a politesche Plaidoyeren ass sécherlech de Roman "Le dernier jour d'un condamné" vum Victor Hugo^[1].

Zanter dem 18. Joerhonnert hu verschidde Staaten op d'Doudesstrof verzicht. Opgrond vun den Experienzen an de Weltkricher, besonnesch awer zanter de Joren 1970 bis 1990, hunn ëmmer méi Staaten d'Doudesstrof ofgeschaaft oder net méi ausgeféiert.

Haut ass d'Doudesstrof am Strofrecht international ëmstridden. Si wërft vill eeethesch, rechtlech a praktesch Froen op, virun allem déi vun hirer Kompatibilitéit mat de Mënschenrechter. Vill ONGen triede fir eng weltwäit Ofschafung, oder Net-Uwennung vun der Doudesstrof an. Als Schrëtt an déi Richtung fuerdert d'Vollversammlung vun de Vereenten Natiounen e weltwäite Moratorium fir Hiriichtungen.

D'Doudesstrof an der Welt (Stand 2017)

An 104 Länner ass d'Doudesstrof ganz ofgeschaaft. An Däitschland war déi lescht Hiriichtung 1949, an der DDR 1981 durch Erschéissen, an a Frankräich 1977 duerch d'Guillotine.
An 8 Länner gëtt d'Doudesstrof nëmme bei schwéire Verbriechen oder am Krichsfall applizéiert z. B. a Brasilien an Israel; a Groussbritannie besteet dës Reegel nach, gëtt awer net méi applizéiert.
An 28 Länner ass d'Doudesstrof generell erlaabt, gëtt awer net praktizéiert.
A 57 Länner gëtt se praktizéiert z. B. Japan, Irak, USA, Vietnam, Singapur.
1996 goufe 4.272 Mënschen an 39 Länner higeriicht. A China eleng waren et der 3.500, mat direkt hannendrun der Ukrain, Russland an dem Iran. E bekannt Beispill ass d'USA, wou am Joer 1997 am Ganze 74 Mënschen higeriicht goufen. (Ref: Amnesty International)
2012 war bal en Déifstand (deen awer net laang gehalen huet a wéinst feelenden Zuelen aus China och net vill ze soen huet) mat 682 Hiriichtungen an 21 Länner, ugefouert weiderhi vu China, an hannendrun Iran, Irak, Saudi-Arabien, USA a Jemen.

D'Doudesstrof zu Lëtzebuerg

Zu Lëtzebuerg gouf d'Doudesstrof fir d'lescht de 24. Februar 1949 ausgeféiert. 1979 ass se per Gesetz ofgeschaaft ginn, an 1999 gouf an der Verfassung festgehalen, datt se net méi agefouert ka ginn.

Méi Informatioun doriwwer am Artikel: Doudesstrof zu Lëtzebuerg.

Aarte vun Hiriichtungen

Cesare Beccaria, *Dei delitti e delle pene*

Hiriichtung duerch Erschéissen
Hiriichtung duerch Käppe mam Schwäert
Hiriichtung duerch Käppen op der Guillotine
Hiriichtung duerch de Strack
Hiriichtung duerch Riederen
Hiriichtung um Elektresche Stull
Hiriichtung duerch eng Gëftsprëtz
Hiriichtung an der Gaskummer
Hiriichtung duerch Stengegung
Hiriichtung duerch a Véier gedeelt (däitsch.:Vierteilung)

Bekannt Justiziertemer déi eng Doudesstrof als Folleg haten

D'Affär Jean Calas
D'Affär Lesurques

Bibliographie

Theorie

Paul Althaus: Die Todesstrafe als Problem der christlichen Ethik. Verlag der Bayerischen Akademie der Wissenschaften 1955, ASIN B0000BFRZA
Karl Barth: Die Kirchliche Dogmatik III /4 (Die Lehre von der Schöpfung/ Das Gebot Gottes des Schöpfers), §55 Freiheit zum Leben. (1. Auflage 1951)

Gebundene Ausgabe (3. Auflage Zürich 1969, S. 513–580), ISBN 3-290-11013-3

Studienausgabe Band 20, Zürich 1993, ISBN 3-290-11620-4

Albert Camus: Die Guillotine. Betrachtungen zur Todesstrafe. In: Fragen der Zeit. Rowohlt, Reinbek 1997, ISBN 3-499-22195-0
Robert Badinter: L'abolition. Fayard, Paris 2000
Arthur Koestler, Albert Camus, E. Müller-Meinigen, Jr. Und F. Nowakowski: Die Rache ist mein. Theorie und Praxis der Todesstrafe. Ernst Battenberg Verlag, Stuttgart 1961
Hans J. Pieper (Hrsg.): Hat er aber gemordet, so muss er sterben. Klassiker der Philosophie zur Todesstrafe. Dr. Günter Seubold, Alfter 2003. ISBN 3-935404-11-5
Frank Müller: Streitfall Todesstrafe. Patmos, Düsseldorf 1998. ISBN 3-491-72380-9
Dieter Reicher: Staat, Schafott und Schuldgefühl. Was Staatsaufbau und Todesstrafe miteinander zu tun haben. Leske+Budrich, Opladen 2003, ISBN 3-8100-3831-8

Geschicht

Richard J. Evans: Rituale der Vergeltung. Die Todesstrafe in der deutschen Geschichte 1532–1987. Kindler-Verlag, Berlin 2001. ISBN 3-463-40400-1
Karl Bruno Leder: Todesstrafe. Ursprung, Geschichte, Opfer. Meyster, Wien 1980. ISBN 3-7057-2009-0
Ingo Müller: Furchtbare Juristen. Die unbewältigte Vergangenheit unserer Justiz, Droemer Knaur, München 1989. ISBN 3-426-03960-5
Jürgen Martschukat: Geschichte der Todesstrafe vom 17. bis zum 19. Jahrhundert. VMA-Verlag, Wiesbaden 2006, ISBN 978-3-928127-96-7 © Böhlau, Köln (Rezension von Jutta Nowosadtko für H-Sozkult, 18. Oktober 2002)
Friedrich Küppersbusch, Oliver Becker: Lebenslänglich Todesstrafe. Konkret, Hamburg 2002, ISBN 3-89458-187-5

Statistik

Michael Kahr: Todesstrafe 2004. Jahrbuch. Kahr Media, Fürstenfeldbruck 2004. ISBN 3-935678-04-5

Literatur

Hugo, Victor, 2001. Le dernier jour d'un condamné. Claude Gueux. L'Affaire Tapner. Préface de Robert Badinter. Édition de Guy Rosa. Le livre de poche.
Hugo, Victor, 2002. Écrits sur la peine de mort. Lecture de Raymond Jean. 2° éd., 294 pp. Actes Sud, Arles.
Hugo, Victor, 2005. Der letzte Tag eines Verurteilten. Anakonda, Köln. ISBN 3-938484-52-7. (Franz. Erstausg. bei C. Gosselin, Paris 1829)

Aktualitéit

Christan Boulanger (Hrsg.): Zur Aktualität der Todesstrafe, interdisziplinäre und globale Perspektiven. Berlin-Verlag, Berlin 2002 (2.Aufl.). ISBN 3-8305-0277-X
Silke Porath: Auge um Auge – Todesstrafe heute. Gipfelbuch-Verlag, 2006, ISBN 3-937591-31-1

Referenzen

↑ De Victor Hugo war ëmmer erëm mat der Guillotine confrontéiert an huet der Gesellschaft virgeworf, genee dat ze maachen, wat si dem Ugeklote virwërft. Enges Daags, nodeem de Victor Hugo gesinn huet wéi op der Plaz vum "Hotel de Ville" d'Guillotine agefett gouf fir eng Hiriichtung déi de selwechten Owend virgesi war, huet hie sech direkt un d'Aarbecht gemaach, an an 3 Wochen d'Wierk Le Dernier Jour d'un condamné fäerdeg geschriwwen. Et gouf 1829 beim Editeur Gosselin zu Paräis anonym publizéiert. Eréischt 3 Joer duerno, de 15. Mäerz 1832, koum eng erweidert Editioun eraus mat engem signéierte Virwuert vum Auteur.
Zwee Joer drop huet de Victor Hugo säi Roman Claude Gueux publizéiert, e manner bekannte Plaidoyer fir eng sozial Justiz a géint d'Doudesstrof, déi am selwechte Joer 1834 eleng duerch d'Guillotine 40-mol a Frankräich applizéiert gouf. "Claude Gueux" ass d'Geschicht vun engem aarme Schlucker dee wéinst Klaue verurteelt gëtt an a senger Verzweiwelung de Prisongsdirekter vu Clairvaux (F) ëmbréngt. D'Intrigue ass eng Prefiguratioun vum Roman Les Misérables, dat bal 30 Joer méi spéit weltwäit zum Bestseller gëtt. (Quell: Frank Wilhelm op www.victor-hugo.lu).

Um Spaweck

Commons: Death penalty¦Doudesstrof – Biller, Videoen oder Audiodateien

"Le dernier jour d'un condamné" vum Victor Hugo → Ebook um Projet Gutenberg
L'échafaud. Gedicht vum Victor hugo aus dem Band "Les quatre vents de l'esprit".
Säit iwwer d'Doudesstrof vu Amnesty International 2008 (de)

[1] De Victor Hugo war ëmmer erëm mat der Guillotine confrontéiert an huet der Gesellschaft virgeworf, genee dat ze maachen, wat si dem Ugeklote virwërft. Enges Daags, nodeem de Victor Hugo gesinn huet wéi op der Plaz vum "Hotel de Ville" d'Guillotine agefett gouf fir eng Hiriichtung déi de selwechten Owend virgesi war, huet hie sech direkt un d'Aarbecht gemaach, an an 3 Wochen d'Wierk Le Dernier Jour d'un condamné fäerdeg geschriwwen. Et gouf 1829 beim Editeur Gosselin zu Paräis anonym publizéiert. Eréischt 3 Joer duerno, de 15. Mäerz 1832, koum eng erweidert Editioun eraus mat engem signéierte Virwuert vum Auteur.
Zwee Joer drop huet de Victor Hugo säi Roman Claude Gueux publizéiert, e manner bekannte Plaidoyer fir eng sozial Justiz a géint d'Doudesstrof, déi am selwechte Joer 1834 eleng duerch d'Guillotine 40-mol a Frankräich applizéiert gouf. "Claude Gueux" ass d'Geschicht vun engem aarme Schlucker dee wéinst Klaue verurteelt gëtt an a senger Verzweiwelung de Prisongsdirekter vu Clairvaux (F) ëmbréngt. D'Intrigue ass eng Prefiguratioun vum Roman Les Misérables, dat bal 30 Joer méi spéit weltwäit zum Bestseller gëtt. (Quell: Frank Wilhelm op www.victor-hugo.lu).

[1]