edo

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈedoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: e·dō — morphologica: ed-o

Notatio

A radice Protindeuropaea *H₁ed- “mordere, edere.”

Verbum transitivum

ĕd|ō, ĕdere vel ēsse, ēdī, ēsum

1. √ Mandere et sorbere (cibum).

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
ed-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	edō	edam edim		edēbam	ederem ēssem	edam
II. sing.	edis ēs	edās edīs	ede! ēs!	edēbās	ederēs ēssēs	edēs	editō! ēstō!
III. sing.	edit ēst	edat edit		edēbat	ederet ēsset	edet	editō! ēstō!
I. plur.	edimus	edāmus edīmus		edēbāmus	ederēmus ēssēmus	edēmus
II. plur.	editis ēstis	edātis edītis	edite! ēste!	edēbātis	ederētis ēssētis	edētis	editōte! ēstōte!
III. plur.	edunt	edant edint		edēbant	ederent ēssent	edent	eduntō!
Thema	Vox passiva
ed-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	edor	edar		edēbar	ederer	edar
II. sing.	ederis	edāris	edere!	edēbāris	ederēris	edēris	editor!
III. sing.	editur ēstur	edātur		edēbātur	ederētur	edētur	editor!
I. plur.	edimur	edāmur		edēbāmur	ederēmur	edēmur
II. plur.	ediminī	edāminī	ediminī!	edēbāminī	ederēminī	edēminī	—
III. plur.	eduntur	edantur		edēbantur	ederentur	edentur	eduntor!

Thema	Vox activa
ēd-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	ēdī	ēderim	ēderam	ēdissem	ēderō
II. sing.	ēdistī	ēderis	ēderās	ēdissēs	ēderis
III. sing.	ēdit	ēderit	ēderat	ēdisset	ēderit
I. plur.	ēdimus	ēderimus	ēderāmus	ēdissēmus	ēderimus
II. plur.	ēdistis	ēderitis	ēderātis	ēdissētis	ēderitis
III. plur.	ēdērunt	ēderint	ēderant	ēdissent	ēderint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	edere ēsse	ēdisse	ēsūrum, -am, -um esse	edēns		ēsūrus, -a, -um­
Vox passiva	edī	ēsum, -am, -um esse	ēsum īrī		ēsus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
edendī		edendus, -a, -um			ēsum	ēsū

Dictiones collatae

• ēsca
• ēscō, ēscāre

Dictiones derivatae

• edācitās
• edāx
• ēsitō, ēsitāre
• ēsuriō, ēsurīre
• ēsus, ēsū

Composita

• adedō, adedere
• ambedō, ambedere
• comedō, comedere
• exedō, exedere
• obedō, obedere
• peredō, peredere
• subedō, subedere

Translationes

Mandere et sorbere cibum	dilatare ▼

Mandere et sorbere cibum	collabi ▲

Anglice: eat (en) Bohemice: jíst (cs) Dacoromane: mânca (ro) Finnice: syödä (fi) Francogallice: manger (fr) Germanice: essen (de) Graeca Antiqua: ἐσθίω ‎(esthíō) Hispanice: comer (es) Iaponice: 食べる (ja) ‎(たべる, taberu), taberu (ja) Italice: mangiare (it) Lusitane: comer (pt) Ruthenice: есть (ru) ‎(jestʹ), питаться (ru) ‎(pitatʹsja)

Nomen substantivum

ĕd|ō, -ōnis masc.

1. Qui voraciter seu nimis edit.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	edō	edōnēs	I
gen.	edōnis	edōnum	II
dat.	edōnī	edōnibus	III
acc.	edōnem	edōnēs	IV
abl.	edōne	edōnibus	VI
voc.	edō	edōnēs	V

Translationes

Qui voraciter seu nimis edit	dilatare ▼

Qui voraciter seu nimis edit	collabi ▲

Anglice: trencherman (en), greedy eater (en), gourmand (en), gourmandizer (en) Francogallice: friand (fr) m, gourmand (fr) m Germanice: Fresser (de) m, Gourmand (de) m Hispanice: guloso m, glutón m, comilón (es) m Italice: ghiotto (it) m, mangione m Lusitane: guloso (pt) m, comilão (pt) m

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈeːdoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ē·dō — morphologica: e-d-o

Notatio

← Latine: ex + dō (dare)

Verbum transitivum

ēd|ō, -ere, -idī, -itum

1. Extra dare, emittere.

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
ēd-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	ēdō	ēdam		ēdēbam	ēderem	ēdam
II. sing.	ēdis	ēdās	ēde!	ēdēbās	ēderēs	ēdēs	ēditō!
III. sing.	ēdit	ēdat		ēdēbat	ēderet	ēdet	ēditō!
I. plur.	ēdimus	ēdāmus		ēdēbāmus	ēderēmus	ēdēmus
II. plur.	ēditis	ēdātis	ēdite!	ēdēbātis	ēderētis	ēdētis	ēditōte!
III. plur.	ēdunt	ēdant		ēdēbant	ēderent	ēdent	ēduntō!
Thema	Vox passiva
ēd-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	ēdor	ēdar		ēdēbar	ēderer	ēdar
II. sing.	ēderis	ēdāris	ēdere!	ēdēbāris	ēderēris	ēdēris	ēditor!
III. sing.	ēditur	ēdātur		ēdēbātur	ēderētur	ēdētur	ēditor!
I. plur.	ēdimur	ēdāmur		ēdēbāmur	ēderēmur	ēdēmur
II. plur.	ēdiminī	ēdāminī	ēdiminī!	ēdēbāminī	ēderēminī	ēdēminī	—
III. plur.	ēduntur	ēdantur		ēdēbantur	ēderentur	ēdentur	ēduntor!

Thema	Vox activa
ēdid-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	ēdidī	ēdiderim	ēdideram	ēdidissem	ēdiderō
II. sing.	ēdidistī	ēdideris	ēdiderās	ēdidissēs	ēdideris
III. sing.	ēdidit	ēdiderit	ēdiderat	ēdidisset	ēdiderit
I. plur.	ēdidimus	ēdiderimus	ēdiderāmus	ēdidissēmus	ēdiderimus
II. plur.	ēdidistis	ēdideritis	ēdiderātis	ēdidissētis	ēdideritis
III. plur.	ēdidērunt	ēdiderint	ēdiderant	ēdidissent	ēdiderint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	ēdere	ēdidisse	ēditūrum, -am, -um esse	ēdēns		ēditūrus, -a, -um­
Vox passiva	ēdī	ēditum, -am, -um esse	ēditum īrī		ēditus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
ēdendī		ēdendus, -a, -um			ēditum	ēditū

Dictiones collatae

• dō, dāre

Composita

• abdō, abdere
• addō, addere
• condō, condere
• dēdō, dēdere
• dīdo, dīdere
• indō, indere
• obdō, obdere
• perdō, perdere
• prōdō, prōdere
• reddō, reddere
• subdō, subdere
• superdō, superdare

Dictiones derivatae

• ēditīcius
• ēditiō
• ēditor
• ēditum
• ēditus, ēditior, ēditissimus
• ēditus, ēditūs

Translationes

Extra dare, emittere	dilatare ▼

Extra dare, emittere	collabi ▲

Anglice: give out (en) Germanice: herausgeben (de)

Discretiva

edo dictio est in variis linguis:

Dictiones similes

• Anglice: Edo, Anglice: EDO
• Iaponice: Edo — vide s.v. 江戸

Formae affines