tabernarum

Discretiva

tabernarum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
tabernārum	casus genitivus pluralis	substantivi taberna

Appellatio pronuntiatusque

API: /ta.berˈnaːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ta·ber·nā·rum — morphologica: tabern-arum

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

C. Suetonius Tranquillus ca. 70-150

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Incredibile est, quae ego illos scio oppositis Gallorum castris in aestivis fecisse, quos ille latro, nisi aliquid firmius fuerit, societate vitiorum deleniet. Res est aut tribuniciis aut privatis consiliis munienda; nam isti duo vix sunt digni quibus alteri Caesenam, alteri Cossutianarum tabernarum fundamenta credas. —Epistolae ad Familiares Ciceronis

Latinitas postclassica

saec. II.

• Sermonis vero rerumque tantam saepe neglegentiam ostendit, ut nec quis nec inter quos, quove tempore ac loco verba faceret, scire aut cogitare existimaretur. cum de laniis ac vinariis ageretur, exclamavit in curia: rogo vos, quis potest sine offula vivere? descripsitque abundantiam veterum tabernarum, unde solitus esset vinum olim et ipse petere. —De vita Caesarum C. Suetoni Tranquilli

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Fateorque ebriorum letitia nil tristius, nil opificibus et tabernariis, quos merito “civitatum fecem” Cicero vocat, ineptius, vel ferendum tamen, vel urbibus abeundem, vel foro saltem ac plateis tabernarum scenis, tanquam scopulis abstinendum. —De remediis utriusque fortune Petrarcae

Fontes